Στα χρόνια που η πολιτική ορθότητα έχει επηρεάσει ακόμη και τις διαφημιζόμενες ως αναρχικές κωμωδίες, ισχυροποιώντας ως αφηγηματικό όπλο τον διδακτισμό και την εξομολόγηγηση εις βάρος της αυθάδειας προς κάθε κατεύθυνση, η επιστροφή ενός ήρωα σαν τον Γουίλι του Μπίλι Μπομπ Θόρντον μόνο καλοδεχούμενη μπορεί να είναι. Οι νέες του περιπέτειες δεν διακρίνονται από πρωτοτυπία και πατούν πάνω στις αντίστοιχες που πριν από 13 χρόνια μετέτρεψαν σε holiday classic μια κωμωδία που την περισσότερη ώρα κοροϊδεύει ωμά τα έθιμα της χριστουγεννιάτικης περιόδου, όμως το ύφος παραμένει στα ίδια επίπεδα, παρά την επιλογή στη σκηνοθεσία του πιο συμβιβαστικού Μαρκ Γουότερς σε σχέση με τον φευγάτο Τέρι Ζουίγκοφ. Προσβολές εξαπολύονται δεξιά κι αριστερά από μια τριάδα ηρώων που φαινομενικά δεν μπορεί να έχει θετικό αντίκτυπο στο κοινό και προσπαθεί να ληστέψει ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα (εδώ το κόντρα χιούμορ λειτουργεί σωστά), με τον Γουίλι να εμφανίζεται παράλληλα, και ηθελημένα, ως μια κουρασμένη και βασανισμένη από τις καταχρήσεις φιγούρα, με ψήγματα ανθρωπιάς πίσω από την οργή του και μπόλικη αυτογνωσία σχετικά με το ότι θεωρείται κακή επιρροή.