Οι ιταλικές ρίζες μιας τυπικής αμερικανικής οικογένειας κλονίζονται την παραμονή των Χριστουγέννων του 2006, όταν η γηραιά μητέρα της φαμίλιας πρέπει να μεταφερθεί σε οίκο ευγηρίας, ανήμπορη πλέον να συντηρήσει το πατρικό μόνη της. Τα μέλη μαζεύονται και καλούνται να αποφασίσουν ανάμεσα σε ευχές, τραγούδια, αναμνήσεις και τύψεις, γλυκά τίποτα και μικρές συγκινήσεις, οπωσδήποτε εορταστική μέθη, παιχνίδια και τη σχετική προσμονή για τους ανήλικους, κι εκείνη την απαλή θαλπωρή που μας φαίνεται οικεία χρονιάρες μέρες.

 

Αυτήν ακριβώς την οικουμενικά χαλαρή αίσθηση επιθυμεί να μεταδώσει ο Τάιλερ Τόμας Ταορμίνα στα «Τελευταία Χριστούγεννα στο πατρικό μας», και η μελαγχολία συναγωνίζεται τις απροσδόκητες καταστάσεις μιας αφήγησης χωρίς ιδιαίτερη δράση − οξύμωρο, τολμηρό κατά μία έννοια, πρωτότυπο αν αναλογιστεί κανείς την πίεση ακόμη και στους κινηματογραφιστές να συνεισφέρουν με κάτι ακραίο, προς τη χαρά αλλά και προς τη λύπη, σε ένα είδος που έχει πάρει διαστάσεις εποχιακής επιδημίας.

 

Με indie στίγμα και δημοκρατικά σπαρμένο ensemble cast, από το οποίο ξεχωρίζουν ονομαστικά ο γιος του Σπίλμπεργκ, η κόρη του Σκορσέζε και ο Μάικλ Σέρα στον ρόλο του ενός από τους δύο αστυνομικούς, η ταινία μοιράζεται ανάμεσα σε διαλόγους εντός του πατρογονικού σπιτιού και τις βόλτες των εφήβων στην κρύα νύχτα. Αυτή η εναλλακτική πρόταση χριστουγεννιάτικου στοχασμού παραπέμπει στο προαστιακό ρετρό κλίμα του «American Graffitti» και σε μια γενική αδράνεια καλών προθέσεων.