Καθώς ένας εφηβικός αγώνας μπέιζμπολ βρίσκεται εν εξελίξει, πέφτουν οι πρώτες νιφάδες χιονιού. Ένας πιτσιρικάς, ο Σακούγια, σταματά το παιχνίδι για να παρακολουθήσει το φυσικό φαινόμενο. Η κλίση του δεν είναι στο μπέιζμπολ ούτε στο χόκεϊ επί πάγου, το οποίο μπαίνει στο σχολικό πρόγραμμα σπουδών με τα πρώτα χιόνια, αλλά στο καλλιτεχνικό πατινάζ, όπως θα ανακαλύψει σταδιακά, με ερέθισμα τη θέα μιας συμμαθήτριάς του, της Σακούρα, καθώς ξεδιπλώνει το ταλέντο της στον πάγο, και βοήθεια από τον νεοπροσληφθέντα προπονητή, τον Αρακάουα. Καθώς ο χειμώνας απλώνεται, οι τρεις τους θα έρθουν πιο κοντά και θα σχηματίσουν μια ευτυχισμένη τριπλέτα, με την τρυφερότητα και τη ζεστασιά των προπονήσεών τους να αντιτίθεται στο κρύο του χειμώνα.

 

Υπάρχουν αρκετές αντιθέσεις στην υπέροχη ταινία του Χιρόσι Οκουγιάμα, οι οποίες, όμως, δεν προβάλλονται αντιπαρατιθέμενες. Τουναντίον, παρατάσσονται αρμονικά, με κατανόηση και έγνοια που δικαιώνει τον παραλληλισμό της ταινίας από την κριτική με το σινεμά του Χιροκάζου Κόρε Έντα. Ακόμα και ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στην «Ηλιαχτίδα», μα το κεντρικό μουσικό μοτίβο που επιλέγει ο Οκουγιάμα είναι το «Claire de Lune», δηλαδή το σεληνόφως. Τις ώρες που οι ηλιαχτίδες λάμπουν, το σεληνόφως κρύβεται, μα δεν παύει να υπάρχει. Υπάρχει αρμονία στις εναλλαγές της μέρας με τη νύχτα και κατ’ επέκταση στη φύση, όπως υπάρχει τέτοια και στη φυσική επιλογή που κάποιες φορές δεν εκδηλώνεται δημοσίως – κρύβεται μεν, αλλά υπάρχει. 

 

Δυστυχώς, ο ανθρώπινος παράγοντας, με τις προκαταλήψεις και τις φοβίες που τον συνοδεύουν, παρεμβαίνει και διαταράσσει την παραπάνω αρμονία. Ακόμα κι αυτή η παρέμβαση, όμως, είναι κατά κάποιον τρόπο μέρος της φύσης, της ανθρώπινης έστω – είπαμε, ο Οκουγιάμα είναι της σχολής Κόρε Έντα, καταλαβαίνει τους πάντες. Άλλωστε, μόνο να αναστείλει μπορεί και όχι να ανατρέψει αυτό που μοιραία και… φυσικά θα προκύψει, από το λιώσιμο των πάγων με τον ερχομό της άνοιξης μέχρι την ανάγκη μας για ανθρώπινη επαφή και την επέλευση των θετικών επιδράσεων της.

 

Κι αν η κριτική μας αναφέρεται μόνο σε ό,τι κρίναμε απαραίτητο και δεν επεξηγεί με μεγαλύτερη σαφήνεια, τουλάχιστον για εκείνον που δεν έχει δει την ταινία, είναι για να τιμήσει το πνεύμα της δημιουργίας του Οκουγιάμα. Κάποιοι ενδέχεται να τη λογαριάσουν για υπερβολικά απλή, ενδεχομένως και προφανή στα μηνύματά της, μα εκείνη (συνειδητά) περνάει τα τελευταία αφαιρετικά. Δεν τα επισημαίνει με βαριοπούλα, τα κομίζει σαν απαλό χάδι, όπως αγγίζουν οι χειμωνιάτικες ηλιαχτίδες την ανθρώπινη επιδερμίδα.