«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη

«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη Facebook Twitter
Ο μετανοημένος βασιλιάς των Αργείων Άδραστος (Χρήστος Σουγάρης) εξαντλείται σε στερεοτυπικές εκφράσεις οδύνης, που διαθέτουν ένταση αλλά όχι βάθος. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή
0

Είναι παράξενο έργο οι «Ικέτιδες».


Από τη μία υπάρχει το σπαρακτικό αίτημα των Αργείων γυναικών για ανάκτηση των άταφων νεκρών τους. Από την άλλη υπάρχει η ανοησία των ανδρών – του Άδραστου, του Κήρυκα, του Κρέοντα, αλλά και όλων των ηγετών που στέλνουν στον όλεθρο του πολέμου τον λαό τους είτε από εσφαλμένη κρίση, είτε από επιπολαιότητα, είτε από αλαζονεία.


Ενδιαμέσως τίθενται ενώπιον των θεατών μια σειρά από σημαντικότατα θέματα προς εξέταση και προβληματισμό: η σύγκριση δημοκρατίας-τυραννίας, η αξία των νόμων, η σχέση πλούσιων-φτωχών, ο ρόλος της τύχης, η κατάρα των γηρατειών, η ματαιότητα της τεκνοποιίας κ.ά.


Η ποικιλία και η βαρύτητα των ζητημάτων αυτών είναι τόσο μεγάλη ώστε συχνά νιώθουμε να χανόμαστε. Κι ας κατανοούμε πως οι άνθρωποι που κρατούν υπό μάλης τα συντρίμμια του βίου τους φλέγονται να αναθεωρήσουν τις αντιλήψεις τους για όσα θεωρούσαν έως τώρα δεδομένα.

Όταν καταφθάνει η συνοδεία με τα απομεινάρια των νεκρών και, όταν η μουσική, η υποκριτική και η κίνηση εναρμονίζονται επιτέλους μεταξύ τους και με το συναίσθημα του έργου, ξεκλέβουμε κι εμείς δυο τρεις στιγμές συγκίνησης. Είναι όμως πραγματικά δυσβάσταχτο το τίμημα που πρέπει να καταβάλουμε για μια τόσο αμελητέα ικανοποίηση.


«Ότι οι "Ικέτιδες" έχουν ευστάθεια και αυστηρότητα όσην οι άλλες τραγωδίες του Ευριπίδη δεν μπορούμε να το υποστηρίξουμε. Είναι ασυνάρτητες – και ο Ευριπίδης είναι ενήμερος γι' αυτό το γεγονός. Αλλά πέρα από τα χαλαρά προσαρτημένα χωρία, όπως η συζήτηση για τη δημοκρατία, ο επικήδειος μονόλογος, η κριτική για τη συμβατικότητα της αγγελικής ρήσης, πρόκειται για μια συνεκτική και καλοσχεδιασμένη παρουσίαση ενός μοναδικού θέματος» γράφει ο Kitto στην εξαιρετική ανάλυσή του.¹

«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη Facebook Twitter
Η Κάτια Δανδουλάκη ως Αίθρα επιβάλλεται με το ευγενικό παράστημα και την καλή άρθρωσή της, μας αφήνει όμως σχετικά ανέπαφους ως προς τα υπόλοιπα.


Ποιο είναι το θέμα αυτό;


Οι μελετητές συμφωνούν ότι πρόκειται για ένα εγκώμιο της Αθήνας. Ο γενναιόψυχος Θησέας, ο μόνος σώφρων άνδρας του έργου, συγκινείται από την οδύνη των Αργίτισσων γυναικών που προσήλθαν ικέτιδες στον ναό της Δήμητρας, στην Ελευσίνα, και αποφασίζει –μετά από την καθοριστική προτροπή της μητέρας του Αίθρας– να υπερασπιστεί το δίκαιο των αδυνάμων. Όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις. Ζητά από τον Κρέοντα την επιστροφή των νεκρών, έτσι ώστε οι τελευταίοι να παραδοθούν στις διαδικασίες ταφής που ορίζει το πανελλήνιο εθιμικό δίκαιο. Ο βασιλιάς της Θήβας αρνείται κι ο Θησέας ορμά στα όπλα. Η νίκη τού ανήκει δικαιωματικά. Κι όμως: ο βασιλιάς της Αθήνας δεν θα εκμεταλλευτεί την προνομιακή θέση του, δεν θα εισβάλει στη Θήβα. Θα πάρει μόνον αυτό που υποσχέθηκε στις ικέτιδες. Χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα. Χωρίς να επιδιώξει προσωπικό όφελος.


Ο Kitto βέβαια επιμένει –και το κάνει με τόσο πειστικό τρόπο!– ότι οι «Ικέτιδες» δεν εξαντλούνται στην εγκωμιαστική διάστασή τους. Ότι συνιστούν και μια «εθνική προειδοποίηση» για το μέλλον.


Στο τέλος της τραγωδίας, τα παιδιά των νεκρών στρατηγών εμφανίζονται κρατώντας τα λείψανα των γονιών τους, τα οποία ο Θησέας έφερε πίσω από τη Θήβα για να ταφούν με τιμές. Κι ενώ ο κύκλος της απώλειας μοιάζει να κλείνει, η εμφάνιση της Αθηνάς θέτει εκ νέου σε κίνηση τον μοιραίο μηχανισμό που θερίζει παράλογα τις ζωές των ανθρώπων: «τώρα μιλώ στα τέκνα των Αργείων· όταν στη νιότη φτάσετε, την πόλη του Ισμηνού θα πάρετε, τον φόνο των χαμένων γονιών σας εκδικώντας», λέει η θεά. Το τέλος ενός πολέμου είναι μόνον η αρχή του επόμενου. Και το αίμα των αθώων θα κυλήσει ξανά.

«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη Facebook Twitter
Η Ευάδνη της Κατερίνας Λούρα ορμάει στην ορχήστρα ντυμένη νύφη συγχέοντας προφανώς το ακατέργαστο και ηχηρό μελόδραμα με το τραγικό συναίσθημα.


Αν κάτι μπορούμε να πούμε με σιγουριά, πάντως, είναι ότι ο Ευριπίδης δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης του Θησέα. Ο βασιλιάς της Αθήνας είναι προορισμένος να γεννήσει τον θαυμασμό μας. Όταν λοιπόν συναντούμε τον Άκη Σακελλαρίου στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, αιφνιδιαζόμαστε: ο Θησέας αυτός είναι είρων, σνομπ και ολίγον κωμικός — κάτι σαν μπρεχτικός κονφερασιέ. Δίνει ξεκάθαρα την αίσθηση του «απ' αλλού φερμένου», του αταίριαστου· λες και προσγειώθηκε στον κόσμο της τραγωδίας χωρίς κανένας να τον έχει ενημερώσει για τη σοβαρότητα του εγχειρήματος. Στόχος του, να ελαφρύνει λίγο τα πνεύματα.

Από τη μία, λοιπόν, έχουμε τον κόσμο του μιούζικαλ –αυτό φέρνει στον νου η κομψευόμενη, αεράτη φιγούρα του Σακελλαρίου– και από την άλλη τον κόσμο του θρήνου που ενσαρκώνεται κυρίως από τον Χορό. Η συνάντηση των δύο μοιάζει περισσότερο με σύγκρουση τηλεκατευθυνόμενων σε πίστα λούνα παρκ. Παράλληλα, το ασταμάτητο beat της μουσικής (Άγγελος Τριανταφύλλου) αποδεικνύεται –από πολύ νωρίς και για πολλή ώρα– ένας «μετρονόμος» που ανταγωνίζεται τον λόγο. Αποσπάει την προσοχή και σφυροκοπάει τα νεύρα μας σε σημείο οριακό.


Μα δεν είναι μόνον αυτά τα προβλήματα – για να μην πω ότι, όταν αποχωρεί ο Θησέας, απελπιζόμαστε με την εξέλιξη των πραγμάτων και αρχίζουμε να τον νοσταλγούμε. Κανένα από τα μέρη του έργου και σχεδόν κανένας ρόλος δεν λειτουργεί εποικοδομητικά. Ο μετανοημένος βασιλιάς των Αργείων Άδραστος (Χρήστος Σουγάρης) ξύνει το χώμα με πολύ καημό αλλά η υποτιθέμενη μεταμέλειά του δεν αφήνει μέσα μας κανένα αποτύπωμα. Εξαντλείται σε στερεοτυπικές εκφράσεις οδύνης, που διαθέτουν ένταση αλλά όχι βάθος. Όσο για τον Κήρυκα, ο Χάρης Χαραλάμπους διατυμπανίζει τη στριφνότητα του ήρωά του τόσο ισοπεδωτικά ώστε δεν έχουμε κανέναν λόγο να ενδιαφερθούμε για όσα λέει.

«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη Facebook Twitter
Ο Θησέας του Άκη Σακελλαρίου δίνει ξεκάθαρα την αίσθηση του «απ' αλλού φερμένου», του αταίριαστου· λες και προσγειώθηκε στον κόσμο της τραγωδίας χωρίς κανένας να τον έχει ενημερώσει για τη σοβαρότητα του εγχειρήματος. Στόχος του, να ελαφρύνει λίγο τα πνεύματα.


Η Ευάδνη της Κατερίνας Λούρα ορμάει στην ορχήστρα ντυμένη νύφη συγχέοντας προφανώς το ακατέργαστο και ηχηρό μελόδραμα με το τραγικό συναίσθημα.


Ακολουθεί ο συμπαθής πατέρας της (κάνει ό,τι μπορεί ο ακαθοδήγητος Θοδωρής Κατσαφάδος), ο οποίος δίνει με τη σειρά του τη σκυτάλη στην kinder έκπληξη της βραδιάς: χαμηλά στις πρώτες κερκίδες, μια παιδική χορωδία «φωτίζεται» ξάφνου δίπλα μας. Τα γλυκύτατα μέλη της επιτελούν ευσυνείδητα το καθήκον τους και δεν φταίνε σε τίποτα, φυσικά. Όταν, όμως, αρχίζουν να μας τραγουδούν χαριτωμένα «Δεν έχω πατέρα / Ερήμωσε το σπίτι μας», η προσπάθεια του σκηνοθέτη να αποσπάσει τη συγκίνησή μας με τον πλέον εύκολο τρόπο αναδύεται περίτρανη.


Η Κάτια Δανδουλάκη ως Αίθρα επιβάλλεται με το ευγενικό παράστημα και την καλή άρθρωσή της, μας αφήνει όμως σχετικά ανέπαφους ως προς τα υπόλοιπα.


Ο Χορός, χάρη στις έμπειρες ηθοποιούς που τον απαρτίζουν, καταφέρνει να διατηρήσει μια σχετική στιβαρότητα (ξεχωρίζουν η Κόρα Καρβούνη και η Κωνσταντίνα Τάκαλου). Δεν μπορεί όμως ούτε αυτός να δώσει αυτό που δεν του έχει δοθεί. Όταν καταφθάνει η συνοδεία με τα απομεινάρια των νεκρών και, όταν η μουσική, η υποκριτική και η κίνηση εναρμονίζονται επιτέλους μεταξύ τους και με το συναίσθημα του έργου, ξεκλέβουμε κι εμείς δυο τρεις στιγμές συγκίνησης. Είναι όμως πραγματικά δυσβάσταχτο το τίμημα που πρέπει να καταβάλουμε για μια τόσο αμελητέα ικανοποίηση.

«Ικέτιδες» με kinder έκπληξη Facebook Twitter
Ο Χορός, χάρη στις έμπειρες ηθοποιούς που τον απαρτίζουν, καταφέρνει να διατηρήσει μια σχετική στιβαρότητα (ξεχωρίζουν η Κόρα Καρβούνη και η Κωνσταντίνα Τάκαλου).

¹ H.D.F. Kitto, «Αρχαία ελληνική τραγωδία», μετάφραση Λ. Ζενάκος

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ένας «Οιδίποδας Τύραννος» με πρωταγωνιστές μαύρους ηθοποιούς, μία τρανς γυναίκα και μικρά παιδιά

Θέατρο / Ένας «Οιδίποδας Τύραννος» με πρωταγωνιστές μαύρους ηθοποιούς, μία τρανς γυναίκα και μικρά παιδιά

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης μιλάει στο LiFO.gr για την τολμηρή προσέγγιση που ακολούθησε στην παράσταση και το ρίσκο που πρέπει πάντα να παίρνουν οι καλλιτέχνες
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Ικέτιδες του Ευριπίδη: Μια εμβληματική τραγωδία σε συμπαραγωγή Εθνικού Θεάτρου και Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου

Οδηγός Θεάτρου / Ικέτιδες του Ευριπίδη: Μια εμβληματική τραγωδία σε συμπαραγωγή Εθνικού Θεάτρου και Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου

Ένα έργο ορόσημο που εγκωμιάζει το δημοκρατικό πολίτευμα της αρχαίας Αθήνας, τη σχέση μεταξύ ηγετών και πολιτών, ενώ ταυτόχρονα παραμένει βαθιά ανθρώπινο μέσα από τη διαχρονική του οξυδέρκεια.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Κληρονομιά μας, ένα πανόραμα της και της ιστορίας των γκέι ανδρών

Θέατρο / «Η κληρονομιά μας»: Η ιστορία της gay κοινότητας γίνεται ένα συγκινητικό θεατρικό έργο

Ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Μάθιου Λόπεζ, ένα έργο με αφετηρία την γκέι ζωή που αφορά την αγάπη και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, είτε ομόφυλες είτε ετερόφυλες, τα όνειρα, τους φόβους και τα ματαιωμένα σχέδια. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια απρόβλεπτη συζήτηση για τη σεξουαλικότητα με τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Θέατρο / Γαλήνη Χατζηπασχάλη: «Δεν μιλάμε για τα σεξουαλικά βοηθήματα κι ας πουλιούνται εκατομμύρια δονητές»

Πρωταγωνιστεί στο «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή», μια παράσταση που φωτίζει το πώς, ακόμη και σήμερα, δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε ανοιχτά για το σεξ. Με αφορμή το έργο, κάναμε μια απρόβλεπτη συζήτηση με την αγαπημένη ηθοποιό για τα ταμπού, την εμμηνόπαυση και τη γυναικεία σεξουαλική χειραφέτηση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Θέατρο / Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Mια επιμελής εικονογράφηση του μπρεχτικού αριστουργήματος εκτυλίσσεται ενώπιόν μας, χωρίς να δονείται από καμία εσωτερική αναγκαιότητα - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Βαρόνος “Φ”»: Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Θέατρο / Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Πιάνοντας το νήμα από την ιδέα μιας καυστικής κωμωδίας ηθών του 1870 που μιλά για την απάτη, η ιστορία ενός ψευτοευγενούς στην παράσταση «Βαρόνος “Φ”» φτάνει στη σύγχρονη υποκρισία και στον εαυτό που θέλουμε να δείχνουμε στην κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ΜΑΜΙ είναι ένα ποίημα για τις ζωές των γυναικών

Θέατρο / «ΜΑΜΙ»: Εικόνες από τη ζωή μιας μητέρας

Το ποιητικό σύμπαν του 26χρονου σκηνοθέτη που μας μάγεψε με το «Goodbye Linditta», εστιάζει αυτήν τη φορά στην ιστορία μιας γυναίκας μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που δεν θέλει να τη θεοποιήσει αλλά να την παρατηρήσει.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ