Ακολουθούσα τον Στέφανο Δημουλά στα social media πριν από το πολυσυζητημένο του εξώφυλλο στο βρετανικό Attitude. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να τον πέτυχα πριν από μερικούς μήνες, την περίοδο που συμμετείχε στο ανέβασμα της «Τραβιάτας» του Βέρντι στο Covent Garden του Λονδίνου. Ο Βολιώτης χορευτής ζει και δουλεύει στη βρετανική πρωτεύουσα τα τελευταία 5 χρόνια και το ετερόκλητο βιογραφικό του προκαλεί ενδιαφέρον: οι συνεργασίες με την Κέιτ Μος, την Τζένιφερ Χάντσον και το National Geographic προσθέτουν έξτρα credits πολυσυλλεκτικότητας στην ενασχόλησή του με τον κλασικό χορό, ενώ η συμμετοχή του στο πρόσφατο, επετειακό τεύχος του Attitude για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Stonewall έστρεψε τα φώτα ακόμα και των ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών πάνω του.
Το συγκεκριμένο εξώφυλλο ήταν –για τα εγχώρια τουλάχιστον δεδομένα– μια πραγματικά θαρραλέα κίνηση από την πλευρά του πατέρα του, ο οποίος φωτογραφήθηκε μαζί του, σε ένα από τα πιο γνωστά γκέι έντυπα παγκοσμίως, σε μία αφοπλιστικά τρυφερή πόζα αποδοχής, αγάπης και στήριξης. Τέτοιες κινήσεις σπανίζουν δυστυχώς στην Ελλάδα, ενώ ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε ο Στέφανος τη δημοσιότητα που ακολούθησε ήταν συνετός και μετρημένος.
Παραμονή της επιστροφής του στο Λονδίνο για την έναρξη της νέας σεζόν, τον βρίσκω μαυρισμένο στην άδεια Αθήνα, μετά από διακοπές στη γενέτειρά του τον Βόλο, και παραδίπλα στη Σκιάθο και το Πήλιο. Αεικίνητος, χαρούμενος, ένας πραγματικά φωτεινός άνθρωπος, μιλά με πάθος, ποζάρει με άνεση και μέσα σε μια ώρα μου έχει φτιάξει τη διάθεση.
Ως ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στο να κάνω το δικό μου marketing, το δικό μου brand, τα δικά μου logos, website, social media, δημόσιες σχέσεις, να παρακολουθώ τι γίνεται, χίλια δυο. Υπάρχουν άλλοι που έχουν μόνιμα συμβόλαια, δεν είμαστε όλοι όμως τόσο τυχεροί.
«Σπούδασα στη Βασιλική Ακαδημία Μπαλέτου της Σκωτίας, στη Γλασκόβη» ξεκινά να μου αφηγείται. «Έφυγα από τον Βόλο στα 18 και πήγα στη Σκωτία, σε μια χώρα όπου ποτέ πριν δεν είχα πατήσει το πόδι μου. Οι πρώτοι δύο-τρεις μήνες μπορώ να πω ότι ήταν λίγο δύσκολοι γιατί είχα φρούδες ελπίδες ότι θα κάνω τους φίλους που είχα στην Ελλάδα. Με ενδιέφερε πολύ όμως το κομμάτι των σπουδών μου. Από τα 15 μου ήμουν party animal, έβγαινα πολύ, όταν όμως πήγα να σπουδάσω, εστίασα εκεί, δεν έκανα τη φοιτητική ζωή που έχουμε στην Ελλάδα. Ήταν πλήρης η αφοσίωση στον χορό. Είχα ξεκινήσει από 4 χρονών με κλασικό. Είχα δει στην ΕΤ1 ή στο κανάλι της Βουλής τη "Λίμνη των Κύκνων" και είχα πάει στον μπαμπά μου, δείχνοντας με το δαχτυλάκι μου και λέγοντας "αυτό θέλω να κάνω". Δεν ήξερα ούτε καν τι είναι. Έτσι ξεκίνησα στη σχολή της γειτονιάς».
— Με τι ασχολούνται οι γονείς σου;
Ο μπαμπάς μου είναι δικηγόρος και η μαμά μου είναι προϊσταμένη στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
— Δύο μορφωμένοι άνθρωποι που ο γιος τους τούς είπε στα 4 του ότι θέλει να κάνει κλασικό χορό. Πώς το πήραν αυτό, δεδομένου ότι ζουν στην επαρχία της Ελλάδας;
Οι γονείς μου έδιναν βάση στο τι θέλουν τα παιδιά τους. Έχω κι έναν αδερφό δύο χρόνια μεγαλύτερο, καμία σχέση με μένα. Εκείνος μέταλ, ντραμς, ηλεκτρικές κιθάρες, εγώ πιάνο και χορό. Δεν ταράχθηκαν όσο θα περίμενε κανείς. Ένα πράγμα που πάντα ήθελαν όμως, εφόσον αποφάσιζα να κάνω κάτι, ήταν να το κάνω σωστά. Το ίδιο έγινε και με το πιάνο που τους είπα ότι μου αρέσει, μετά από 2-3 χρόνια. «Θα το ξεκινήσεις αλλά δεν θα το σταματήσεις». Κλάματα ο Στέφανος, όταν είχε δυσκολίες στο πιάνο, είχα σπάσει κιόλας ένα ξύλινο κομμάτι γιατί ταραζόμουν όταν δεν τα κατάφερνα. Ο μπαμπάς μου όμως επέμενε να το συνεχίσω μέχρι το τέλος.
— Τι έχεις να πεις στα αγόρια που θέλουν να ασχοληθούν με τον κλασικό χορό στην Ελλάδα και ενδεχομένως οι συνθήκες, το οικογενειακό περιβάλλον, οι φίλοι, το σχολείο, δεν τα βοηθούν;
Να μην ντρέπονται για κάτι που μία φωτιά μέσα τους τούς λέει «κάν' το». Ο χορός θέλει την ανδρική δύναμη. Χωρίς άνδρες χορευτές μια παραγωγή δεν γίνεται. Ο ανδρισμός, η τεστοστερόνη πάνω στη σκηνή είναι απαραίτητη, χωρίς φυσικά να θέλω να υποβαθμίσω τη φυσική δύναμη μιας γυναίκας.
— Πώς ήταν τα εφηβικά σου χρόνια στον Βόλο. Πέρασες ωραία;
Ναι, λόγω της οικογένειάς μου, της τύχης να αποκτήσω όμορφους παιδικούς φίλους που τους έχω μέχρι τώρα, και λόγω της πυλωτής της πολυκατοικίας μου. Υπήρχε ανοιχτός χώρος και παίζαμε. Βγαίναμε, ιδρώναμε, χτυπούσαμε. Απίστευτη η ένταση που έβγαινε από το παιδικό κορμί. Η μαμά μου μού έχει πει ότι από 5 μηνών μποσουλούσα μέσα στο σπίτι, ήμουν ανήσυχος. Από 'κει και πέρα δέχτηκα κι εγώ bullying, όπως κάθε παιδί, επειδή έκανα χορό ή επειδή ήμουν θηλυπρεπής ή επειδή είχα άλλο προσανατολισμό. Κατά την άποψή μου έχει γίνει λίγο καραμέλα αυτό. Νομίζω ο καθένας μας μπορεί να έχει δεχθεί bullying γιατί είναι ψηλός ή γιατί φοράει γυαλιά. Θυμάμαι μια κοπέλα στο δημοτικό που είχε ένα υπέροχο φουντωτό μαλλί και την κορόιδευαν. Πόσο άσχημο και άδικο.
— Coming out πότε έκανες;
Ποτέ. Νομίζω ότι δεν χρειάστηκε επειδή είχα πολύ συνειδητοποιημένους γονείς και επειδή πάντοτε πίστευα ότι η σχέση μου μαζί τους είναι τελείως διαφορετική από αυτή με τους φίλους μου. Τους γονείς μου δεν θέλω να τους έχω φίλους μου, γι' αυτό δεν ήθελα να μοιραστώ μαζί τους τι έκανα στην προσωπική μου ζωή. Αν ήμουν εντάξει και αξιοπρεπής σε όλα τα υπόλοιπα και αν ήμουν χαρούμενος, αυτά θα έπρεπε να τους αφορούν. Νομίζω ότι κι εγώ, αν μια μέρα αποκτήσω παιδί, θα μάθω βλέποντάς το να μεγαλώνει. Δεν γεννιέσαι γονιός. Γι' αυτό και τώρα τους συγχωρώ πολλά πράγματα, μεγαλώνοντας.
— Πόσο δυσκολεύτηκες όταν αποφάσισες ότι είσαι επαγγελματίας χορευτής; Είναι ένα επάγγελμα που υποβάλλεις τον εαυτό σου καθημερινά σε τρομερές δοκιμασίες.
Ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνει πολύς κόσμος είναι ότι ο επαγγελματικός χορός δεν είναι χόμπι. Όταν αποφασίσεις να το εξελίξεις, είναι ένα 24ωρο κυνήγι. Πολλοί πιστεύουν ότι πηγαίνεις, κάνεις τις πρόβες σου και τελειώνεις. Ως ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στο να κάνω το δικό μου marketing, το δικό μου brand, τα δικά μου logos, website, social media, δημόσιες σχέσεις, να παρακολουθώ τι γίνεται, χίλια δυο. Υπάρχουν άλλοι που έχουν μόνιμα συμβόλαια, δεν είμαστε όλοι όμως τόσο τυχεροί. Δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη αυτά. Το ένα έφερε το άλλο. Έχω περάσει άπειρες ώρες μπροστά στον υπολογιστή.
— Το πανεπιστήμιο τι σου έχει αφήσει;
Τεχνική και γνώση. Δεν μου έχει αφήσει επαγγελματική κατάρτιση και δεν με προετοίμασε για τη βιομηχανία. Ανατριχιάζω που το λέω, αλλά δεν ήμουν ο καλύτερος της σχολής και του τμήματος.
— Α, είναι σημαντικό που το αναγνωρίζεις και το παραδέχεσαι δημόσια αυτό.
Πιστεύω ότι όλοι οι χορευτές το γνωρίζουν. Εκτός αν πρόκειται για τον Νουρέγιεφ, που κι εκείνος σίγουρα θα αμφισβητούσε τον εαυτό του.
— Πώς εξελίχθηκες λοιπόν μέσα στη σχολή;
Στο πανεπιστήμιο περάσαμε 600 άτομα από οντισιόν, μπήκαμε 15 (4 αγόρια και 11 κορίτσια) και βγήκαμε 9. 6 άτομα δεν άντεξαν την πίεση. Υπήρχαν νευρικές ανορεξίες, ψυχολογικά προβλήματα, τραυματισμοί. Κι εγώ τραυματίστηκα στο δεύτερο έτος και ταλαιπωρήθηκα αρκετά. Δεν ήμουν λοιπόν ο καλύτερος. Είχα μια φυσική κίνηση πάντα προς το σύγχρονο, το μοντέρνο, το νεοκλασικό. Μου άρεσε η τεχνική του κλασικού, απλώς το κορμί μου δεν είχε τις δυνατότητες του μπαλέτου. Η σχολή μου όμως ήταν πολύ του ακαδημαϊκού μπαλέτου, οπότε είχα κάποια θέματα με τους καθηγητές. Έπρεπε να τους δείξω ότι μου αρέσει αυτό που κάνουμε αλλά έχω κι άλλες αναζητήσεις. Είχα μια καθηγήτρια που ήταν πολύ σκληρή μαζί μου και ποτέ δεν έδειχνε να με εκτιμά. Την τελευταία μέρα, όταν πήγαμε να χαιρετιστούμε, φεύγοντας, έτρεξε από πίσω μου και μου είπε «πιστεύω ότι είσαι ο μόνος από το τμήμα που θα κάνει πολλά πράγματα». Με συγκίνησε πάρα πολύ γιατί ήταν το τελευταίο άτομο που περίμενα ότι πίστευε σε μένα.
— Στο Λονδίνο πώς βιοπορίστηκες στην αρχή;
Με τα χρήματα που είχα βάλει στην άκρη από την υποτροφία της Βασιλικής Ακαδημίας. Μετά έγινα σερβιτόρος για έναν μήνα σε events, επειδή δεν ήθελα να επιβαρύνω τους γονείς που, παρόλο που ήταν πάντοτε υποστηρικτικοί και ηθικά και υλικά. Πέρασα 8 μήνες σε ένα δωμάτιο προς κατεδάφιση, χωρίς κρεβάτι. Είχα πάρει ένα μεγάλο τραπέζι και είχα βάλει ένα στρώμα πάνω. Άκουγα τα ποντίκια μέσα στον τοίχο το βράδυ. Ήρθαν οι γονείς μου να με δουν το καλοκαίρι και ο μπαμπάς μου μού είπε ότι η μαμά μου έκλαιγε. «Δεν θα το επιτρέψεις ποτέ ξανά αυτό στον εαυτό σου, είμαστε εδώ για σένα» κατέληξαν. Όμως όλο αυτό το διάστημα δεν καθόμουν, έτρεχα σε οντισιόν, δεν είχα χρόνο να μετακομίσω.
Μετά ήρθαν κάποιες αραιές χορευτικές δουλίτσες. Επειδή εξακολουθούσα να είμαι party animal αποφάσισα να μετακομίσω στη νύχτα, που πίστευα ότι θα μου δώσει κάτι παραπάνω – γνωριμίες, άλλο κίνητρο, ότι θα γνώριζα ένα άλλο Λονδίνο. Έτσι ξεκίνησα ως μπάρμαν σε ένα γκέι μπαρ στο Σόχο, το Ku Bar. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ανέβηκα και τώρα είμαι PR manager και creative director στην αλυσίδα αυτών των μαγαζιών. Κανονίζω τις διαφημίσεις τους, τις καμπάνιες τους, μιλάω με τα περιοδικά, κλείνω τις συνεργασίες. Τώρα, ας πούμε, κανόνισα συνεργασία με την Addicted, τη μάρκα εσωρούχων και μαγιό.
— Εντελώς διαφορετικός κλάδος όμως αυτός από την τέχνη σου.
Ναι, αλλά ξέρεις πόση χαρά μου έδωσε; Με πήγε από την άλλη πλευρά, να είμαι εγώ ο booker, να κλείνω DJs, χορευτές, acts, να δίνω δουλειές σε κόσμο. Αισθάνομαι ευγνώμων.
— Πώς καταφέρνεις να δουλεύεις νύχτα τις περιόδους που έχεις πρόβες ή παραστάσεις; Υποτίθεται ότι πρέπει να κοιμάστε νωρίς, να διατρέφεστε σωστά, να ξεκουράζεστε.
Νομίζω ότι είμαι πολύ οργανωτικός και έχω καλό timing. Θα έχω από πριν ένα πρόγραμμα, το Σάββατο που δεν θα μπορώ να μείνω ως αργά επειδή την Κυριακή θα έχω οντισιόν, θα φύγω νωρίτερα. Υπάρχει μεγάλη κατανόηση. Μετά από 4 χρόνια έχω και διαφορετική σχέση με τους ιδιοκτήτες, έχουν δει και τις δουλειές που κάνω ως χορευτής, οπότε με εκτιμάνε ίσως περισσότερο γι' αυτό.
— Πώς είναι η γκέι ζωή και η νύχτα αυτήν τη στιγμή στο Λονδίνο;
Πάντοτε αντιμετωπίζει δυσκολίες. Δεν είναι μόνο ο ρατσισμός και οι ομοφοβικές επιθέσεις, ειδικά σε διάφορες περιοχές που μπορεί να φαίνονται λίγο πιο «σκοτεινές», όπως το Vauxhall, πράγμα που ίσως συμβαίνει και λόγω της πιο rough σκηνής, των darkrooms... Κλείνουν μαγαζιά, είναι άσχημο αυτό. Το Σόχο από την άλλη νομίζω έχει χάσει λίγο την αίγλη του. Εντάξει, κύκλους κάνουν αυτά παντού.
— Το επερχόμενο Brexit πώς σε επηρεάζει; Πώς νιώθεις με όλο αυτόν τον νεοσυντηρητισμό και τον Μπόρις Τζόνσον ως πρωθυπουργό;
Είναι κύμα, συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Καλώς ή κακώς, εγώ δεν έχω καμία σχέση με τα πολιτικά και τα κομματικά. Μαθαίνω από αυτά που διαβάζω και αυτό καμιά φορά με αποσυντονίζει. Από την άλλη, θυμάμαι την επόμενη μέρα που ψηφίστηκε το Brexit. Ήμουν στο μετρό και παρατήρησα το απολύτως αντίθετο συναίσθημα από το Pride: τη μέρα του Pride επικρατεί μια αίγλη, μια ζωντάνια, τη μέρα του Brexit είχαμε εθνικό πένθος στο Λονδίνο. Μαυρίλα. Έτρεχαν όλοι στις πρεσβείες να βγάλουν χαρτιά. Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν τι γίνεται. Είμαι κι εγώ λίγο αναβλητικός με όλα αυτά...
— Επιστρέφοντας στο αμιγώς καλλιτεχνικό κομμάτι του εαυτού σου, πες μου για τις καλύτερες στιγμές σου μέχρι σήμερα.
Μία αναπάντεχη και σημαντική στιγμή ήταν η διαφήμιση με την Κέιτ Μός, για το άρωμα της Charlotte Tilbury. Προσέλαβαν 10 χορευτές να την πλαισιώνουν στο κλιπ, κάναμε και ζωντανό event στο Covent Garden. Ήταν πολύ περίεργο, ήταν τόσο μεγάλο το casting, ψηλοί, όμορφοι, το 1,75 γιατί το πήραν; Δεν ξέρω! Ήρθε σε στιγμή που είχα αρχίσει να απογοητεύομαι.
Από διαφημιστικά, τώρα έκανα και την καινούρια χριστουγεννιάτικη καμπάνια για την H&M. Θα παίξει σε Βαλτική και Σουηδία, αυτό λέει το συμβόλαιό μου. Θα βγει πριν τις γιορτές.
Μια άλλη μεγάλη στιγμή ήταν το «Map of Hell», ένα ντοκιμαντέρ για το National Geographic. Επίσης, τα βιντεοκλίπ με τους Royksopp («Something in my heart») και την Τζένιφερ Χάντσον («Remember me»). Εννοείται η «Τραβιάτα» με τον Πλάθιντο Ντομίνγκο για τη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου στο Covent Garden, τον Ιανουάριο που μας πέρασε. Θα ανέβει πάλι τον Μάρτιο του 2020 και με έκλεισαν ξανά. Φοβερή αίσθηση, ότι μπαίνεις κάπου και δύσκολα βγαίνεις.
— Φαντάζομαι ότι ειδικά στις παραγωγές του Covent Garden έχουν δικά τους άτομα, οπότε είναι δύσκολο να εισχωρήσει κάποιος freelancer εκεί.
Ναι, χρησιμοποιούν πολύ τους ίδιους στις παραγωγές τους. Έγινε όμως – εννοείται μέσα από casting. Ακούγονται μαζεμένες επιτυχίες όλα αυτά, αλλά δεν φαντάζεσαι πόσες αποτυχίες έχω φάει κι εγώ αλλά και κάθε χορευτής. 10 «ναι» μέσα από άπειρες οντισιόν.
Την εκτίμησα τόσο αυτήν τη δουλειά. Εγώ, ένα αγοράκι από τον Βόλο που πήγε στο Λονδίνο να κάνει την τύχη του! Οι υπόλοιποι χορευτές θα έκαναν το κομμάτι τους και θα έφευγαν μέχρι να ξαναβγούν, θα πήγαιναν στο εστιατόριο. Εγώ καθόμουν δίπλα, σε μια καρεκλίτσα και ήθελα να βλέπω όλη την παράσταση. Καθώς καθόμουν στα παρασκήνια, έχω να θυμάμαι το φαγωμένο από τα τόσα χρόνια ξύλο. Βλέποντάς το, σκεφτόμουν σε αυτό το ξύλο ποιοι άνθρωποι έχουν πατήσει και έχουν ιδρώσει. Πήρα μια βαθιά ανάσα, όταν βγήκα για πρώτη φορά στη σκηνή της Βασιλικής Όπερας, και το μόνο που είδα ήταν άπειρα μαύρα κεφάλια. Δέος, τόσα μάτια πάνω σου!
— Οπότε, αμιγώς τεχνικά, ανάμεσα στις κλασικές παραγωγές και τα σύγχρονα διαφημιστικά, πού τοποθετείσαι ως χορευτής;
Είμαι νεοκλασικός χορευτής. Μου αρέσει πολύ η τεχνική του κλασικού μπαλέτου με τον συνδυασμό του μοντέρνου. Αυτή η σύνδεση με κάνει να αισθάνομαι ελεύθερος όταν χορεύω. Το στυλ του Wayne McGregor, ας πούμε, με αντιπροσωπεύει.
— Σε ενδιαφέρει να κάνεις πράγματα στην Ελλάδα; Ξέρω ότι είσαι σε συζητήσεις με τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
Είχαμε μία συνάντηση, είμαστε σε συζητήσεις όχι για κάποια συγκεκριμένη παραγωγή όμως. Με πολύ μεγάλη μου χαρά θα ήθελα να συνεργαστώ με το Ίδρυμα Ωνάση. Όσα πράγματα κι αν κάνεις έξω, όταν γυρίζεις στη χώρα σου, σου βγαίνει διαφορετικά. Απλώς μέχρι τώρα, όσες προτάσεις μου είχαν γίνει δεν ευδοκίμησαν.
— Πώς προέκυψε το εξώφυλλο στο βρετανικό Attitude;
Από τις γνωριμίες μου. Έχω συνεργαστεί αρκετά μαζί τους, τους τελευταίους μήνες, λόγω του creative direction που κάνω στο Ku Bar. Είχαν ενδιαφερθεί για μια συνέντευξη μαζί μου πάνω σε αυτό το θέμα που λέγαμε, την αντίθεση μέρας - νύχτας, του άσπρου και του μαύρου κύκνου που έχω μέσα μου. Και οι δύο κύκνοι με κρατάνε σε ισορροπία, θέλω να είμαι προσαρμοστικός. Με ακολουθούν στα social και έχουν δει τον συνδυασμό αυτών των στοιχείων.
— Εξαρχής σου πρότειναν να φέρεις και τον μπαμπά σου;
Όχι, το κόνσεπτ για το δικό μου εξώφυλλο ήταν να έχω μαζί μου κάποιον που με αγαπά, τον αγαπώ και με υποστηρίζει. Θα μπορούσα να έχω φέρει κάποιον φίλο μου, αλλά κατευθείαν πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου. Η μαμά μου μόλις το άκουσε μου πρότεινε να έρθει εκείνη, επειδή ο μπαμπάς δεν είναι καθόλου εξοικειωμένος με τις φωτογραφίες. Της ζήτησα να του μιλήσω. Εκείνος δυσανασχέτησε λίγο στην αρχή γιατί ήταν η περίοδος των εκλογών κι έπρεπε να είναι στην Ελλάδα. Του εξήγησα ότι θέλω πολύ να είμαι μαζί του, ότι ήταν μια ευκαιρία που μου δίνεται μία φορά, ότι δεν πιστεύω ότι θα ξαναβγώ σε εξώφυλλο τόσο μεγάλου περιοδικού στη ζωή μου. Θα ήθελα να το έχουμε και να το θυμόμαστε μέχρι να πεθάνουμε. Έκανα επίκληση στο συναίσθημα. Τελικά ταξίδεψε μόνο για δύο μέρες στο Λονδίνο.
— Πέρα από το νόημα υπέρ της αποδοχής που περνά αυτή η φωτογράφιση, το αισθητικό κομμάτι ήταν επίσης υπέροχο. Δύο όμορφοι άντρες, πατέρας και γιος, μαζί, σε μια πολύ τρυφερή πόζα.
Α, σε ευχαριστούμε πολύ. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, δεν περίμενα να πάρει τόσο μεγάλη διάσταση το θέμα. Στο κεφάλι μου το είχα ότι ένας πατέρας υποστηρίζει τον γιο του στις επιλογές του, γενικότερα. Δεν εστιάσαμε στο κομμάτι του σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά στο ότι ο πατέρας μου με στήριξε από 4 χρονών για να γίνω χορευτής, να κάνω μπαλέτο, να φύγω στο εξωτερικό, να μείνω στο εξωτερικό. Για μένα αυτό είναι το νόημα του εξωφύλλου. Από εκεί και πέρα, επικοινώνησε πολύς κόσμος μαζί μου, πήρα πολύ όμορφα μηνύματα, από το Μπαλί, από το Μεξικό, ένα παιδί κράταγε το περιοδικό και έκλαιγε... Το νόημα ήταν η στήριξη και η σχέση πατέρα-γιου.
— Το κλίμα την ώρα της φωτογράφισης πώς ήταν; Υπήρχε αμηχανία;
Ο πατέρας μου δεν έχει βάλει μεϊκάπ ποτέ στη ζωή του. Του έβαλαν λίγο αλλά μετά του το έβγαλαν γιατί του φαινόταν διαφορετικό το αποτέλεσμα και ήθελε να μοιάζει περισσότερο ο εαυτός του. Ήταν μια απλή στουντιακή φωτογράφιση, σε πολύ όμορφο κλίμα, και γέλασα πολύ γιατί δεν έχει συνηθίσει όχι μόνο τις φωτογραφίσεις αλλά και τις εικόνες από την queer κοινότητα που βρισκόταν εκεί. Υπήρχαν drag queens, ήξερα 2-3 άτομα κι εκείνος καθόταν σε μια γωνίτσα, είχε πάρει το βιβλιαράκι του και διάβαζε. Το αποτέλεσμα σίγουρα μας δικαίωσε.
— Επιστρέφεις στην Αγγλία, μετά από διακοπές, και ετοιμάζεσαι για τη νέα σεζόν. Τι έχεις στα σκαριά για φέτος;
Ξεκινάω με την Εθνική Όπερα της Ουαλίας, ως πρωτοχορευτής, στο «Cunning Little Vixen», με το οποίο θα κάνουμε βρετανικό τουρ, μετά την πρεμιέρα στο Κάρντιφ. Ύστερα από τους μουσακάδες της μανούλας, αρχίζω πρόβες άμεσα για να επανέλθω. Έπειτα ακολουθούν απευθείας πρόβες στο Sadler's Wells, στη νέα παραγωγή του Arthur Pita για το «Κοριτσάκι με τα Σπίρτα», όπου θα είμαστε μέχρι την Πρωτοχρονιά. Και με τη νέα χρονιά επιστρέφω στο Covent Garden, τον Μάρτιο, για το δεύτερο ανέβασμα της «Τραβιάτας». Στο ενδιάμεσο των προβών θα βρεθώ και σε ένα φεστιβάλ της Ρουμανίας. Η δουλειά στο μπαρ συνεχίζεται και πάει καλά. Γεμάτη σεζόν.
*Ευχαριστούμε το Sicario All Day Bar (Κολοκοτρώνη 59) για τη φιλοξενία και το Leonidas Hair Gallery (28ης Οκτωβρίου 119, Βόλος) για την επιμέλεια των μαλλιών του Στέφανου.
