Στον δρόμο για το Ρατζαστάν
Από την Βικτωρία Καβουριάρη
**
Η χρονιά, η δεκαετία τελείωνε και συνάμα άρχιζε μια νέα με ένα οδοιπορικό στο Rajasthan, το μεγαλύτερο από τα συνολικά 29 κρατίδια ή Ομόσπονδες Πολιτείες της Ινδίας.
Ασύλληπτα τα μεγέθη που αντιστοιχούν στη μεγαλύτερη Δημοκρατία του κόσμου.
Από τα συνολικά 1,3 δισεκατομμύρια πληθυσμού, στο Rajasthan, τη χώρα των Raja δηλαδή των βασιλέων, στα βορειοδυτικά, κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν, διαβιούν περίπου 56 εκατομμύρια.
Κάτι σαν να λέμε 5 με 6 Ελλάδες μαζί...
24 επίσημες γλώσσες, 16.000 διάλεκτοι, 40% αναλφάβητοι, 70% Ινδουιστές, 20% Μουσουλμάνοι, 10% Χριστιανοί-Σιχ και Βουδιστές και αναλογία ανδρών-γυναικών 1000:850, με την ψαλίδα να ανοίγει, συνθέτουν ένα απίστευτο μωσαϊκό ανθρώπων.
Δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για τον απολογισμό μιας ολόκληρης χρονιάς, που έτσι κι αλλιώς σηματοδοτεί το ημερολογιακό τέλος ενός χρόνου, από ακριβώς αυτό : να αναλογίζεσαι τα μεγέθη αυτού του κόσμου, να κατεβαίνεις σκάλες εγωισμού, να γίνεσαι πιο ταπεινός, πιο ήρεμος, έστω και ελάχιστα ή αρκετά πιο σοφός στην σκέψη ότι ο εαυτός σου είναι σημαντικός στο μέγεθος κόκκου άμμου σ αυτό το άπειρο που κατοικούμε.
Δεν χρειάζεται να κάνεις θόρυβο για τα προβλήματά σου. Ό,τι κατάφερες, προσπαθείς, κατακτάς αποτελούν απλώς εκδοχές για το πώς ορίζεται η ζωή και τι είναι τελικά αυτό που σε προσδιορίζει σαν άνθρωπο.
Τι έχεις να πεις μετά από 12 ημέρες οδοιπορικού στο Rajasthan, μετά από τη διαδρομή Αθήνα -Muscat -Jaipur- Jodhpur - Jaisalmer - Έρημος Thar - Mumbai - Muscat –Αθήνα;
Τι έχεις να πεις όταν το ταξίδι αυτό συνεχίζεται και επαναλαμβάνεται μέσα σου; Όταν η Ινδία συνεχίζει να ανοίγει δρόμους και να φτάνει σε βάθη και ύψη μέσα σου;
Τι σημαίνει να προσδιορίζεσαι με ό,τι είσαι και γίνεσαι και όχι με ό,τι έχεις;
Πρώτη και τελευταία σκέψη, σ αυτόν τον απέραντο κόσμο δυνατοτήτων που απλωνόταν κάτω από τα πόδια σου, έξω από το παράθυρο, στην πτήση από και προς της Αθήνα : Τουρκία, Συρία, Μέση Ανατολή, Περσικός Κόλπος, Κόλπος του Ομάν, παραδίπλα από το Ιράν, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, όπου η θρησκεία αλλάζει ή προσδιορίζει τα πάντα.
Ένας κόσμος έτοιμος να εκραγεί.
Θυμήθηκα την Μαργαρίτα Καραπάνου : η ζωή είναι αγρίως απίθανη.
Μήπως...;
Βικτωρία Καβουριάρη
Πρώτος σταθμός:
Μουσκάτ, Ομάν
**
Θρησκεία, ερημική φύση, ορυκτός πλούτος, αποικιοκρατία, στοιχειώδη ή και περισσότερα δικαιώματα, ελευθερίες και ανάγκες εξασφάλισαν ειρήνη και ανάπτυξη σε μια μετριοπαθή εκδοχή του αραβικού κόσμου.
Από τα πρώτα που θα δεις ανθισμένες αμυγδαλιές και τα λόγια του Προφήτη σε ένα αεροδρόμιο με νερά και τεχνητούς φοίνικες στο εσωτερικό και έναν τόπο που σύμφωνα με Αυτόν δεν θα σε προσβάλλει, θα κάνει τη γη φιλόξενη και τις εποχές του χρόνου ήπιες.
Τα περισσότερα, αν όχι όλα στο σημερινό Ομάν, σχετίζονται ή οφείλονται στον Σουλτάνο Qaboos, τον μακροβιότερο ηγέτη αραβικής χώρας με κληρονομικό, εσαεί αξίωμα που θα διατηρήσει όσο ζει, θα χαθεί μόνο με τη βία και θα διαβιβαστεί μόνο σε απόγονο γένους αρσενικού του ίδιου ή συγγενή του.
Λίγο μετά το ταξίδι αυτό με πρώτο και τελευταίο σταθμό μετά και πριν την Αθήνα, τη Μουσκάτ, ο Σουλτάνος Qaboos πέθανε έπειτα από μισό αιώνα ηγεμονίας.
Παντού η μορφή του. Από το αεροδρόμιο, τους δρόμους, τα καταστήματα και το λιμάνι, μέχρι την όπερα, το νόμισμα και ό,τι άλλο εκπροσωπεί τη χώρα.
Σε αυτόν οφείλεται το Σύνταγμα, εκλογές για την ανάδειξη του Συμβουλίου, ενός συμβουλευτικού οργάνου κάτι αντίστοιχο με το υπουργικό, την εκλογή γυναικών στο Σώμα, συνθήκες κοινωνικής ειρήνης στο εσωτερικό με υγεία, παιδεία, καλό βιοτικό επίπεδο, ελεύθερη αγορά, ισχυρό νόμισμα, ελευθερίες και δικαιώματα.
Ο ίδιος έφτιαξε το Μεγάλο Τζαμί, το δεύτερο μεγαλύτερο τέμενος στον κόσμο. Οι πέντε μιναρέδες του αντιστοιχούν στις πέντε υποχρεώσεις που οφείλει να εκπληρώσει εδώ ένας μουσουλμάνος. Μεταξύ άλλων να επισκεφτεί μια φορά στη ζωή του τη Μέκκα, να δίνει το 5% του εισοδήματός του σαν φόρο στο κράτος, να προσεύχεται πέντε φορές τη μέρα... Είναι τέτοιο το μέγεθος που χωροταξικά μπορεί να φιλοξενήσει ταυτόχρονα πάνω από 20.000 πιστούς, με ξεχωριστούς χώρους για τις γυναίκες και ξεχωριστό τμήμα για τον προσκυνητή κάθε μουσουλμανικής χώρας.
Εδώ το δεύτερο σε μέγεθος ενιαίο χαλί στον κόσμο, άλλοτε το πρώτο. Σήμερα κατέχει τη δεύτερη θέση, μετά από εκείνο στο Αμπου Ντάμπι, με 1,7 δισεκατομμύρια κόμπους, 21 τόνους βάρος και 4 χρόνια διάρκεια ύφανσης...
Εδώ και το σκεπαστό παζάρι. Αντικριστά από τις δύο θαλαμηγούς που ανήκουν στην οικογένεια του Σουλτάνου.
Κοσμήματα, μπαχαρικά, ρούχα, υφάσματα, τρόφιμα, ίσως το πιο φημισμένο λιβάνι στον κόσμο, σχέδια για χένα, σανδάλια στα σκαλιά που φανερώνουν πίστη και μιναρέδες ανάμεσα στα στενά.
Την Παρασκευή μετά την προσευχή και το σχολείο, έβλεπες οικογένειες καθισμένες στην άμμο, γυναίκες και παιδιά. Σα να τα παίρνει όλα το νερό. Βροχή, σύννεφα, σκέψεις.
Αντικριστά Ιράν, Πακιστάν και Ινδία.
Σα να ανατέλλει ένας άλλος κόσμος αύριο που θα χει πάλι ήλιο...
Βικτωρία Καβουριάρη
Η Βικτωρία Καβουριάρη γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται ως δημοσιογράφος.
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σπουδών και Μεταπτυχιακά στη Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων, στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Από το 1994 εργάζεται στην Ελληνική Ραδιοφωνία (Πρώτο Πρόγραμμα) μεταξύ άλλων στην σύνταξη ειδήσεων και την παραγωγή και παρουσίαση ραδιοφωνικών εκπομπών ("Τοπία Ανθρώπων").
Έχει συνεργαστεί με έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.
Έχει δημοσιεύσει λογοτεχνικά κείμενα (ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ, e-poema) και εξέδωσε την ποιητική συλλογή Πόρτα στην πίσω θάλασσα εκδόσεις ΔΙΑΤΤΩΝ.
Τον τελευταίο καιρό ολοκληρώνει την Διπλωματική Εργασία στο Μεταπτυχιακό του ΕΑΠ και εργάζεται στην παραγωγή του project Word Attack, έναν συνδυασμό ρεαλισμού και ποίησης, λόγου και εικόνας, ποίησης και φωτογραφίας, μέρος του οποίου είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά στην ηλεκτρονική LIFO.
[email protected]
https://www.facebook.com/VictoriaKavouriari
