Βυσσινόκηπος σαν Disneyland

Βυσσινόκηπος σαν Disneyland Facebook Twitter
2
Βυσσινόκηπος σαν Disneyland Facebook Twitter
Το κλισέ «όλοι έχουν δικαίωμα στην αποτυχία» δεν αφορά την περίπτωση αυτού του Βυσσινόκηπου... / Φωτ: Βασίλης Μακρής

Aν αυτός ο Βυσσινόκηπος δεν παρουσιαζόταν στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών αλλά σε έναν θεατρικό χώρο της σειράς, δεν ήταν σκηνοθετημένος από τον Νίκο Καραθάνο (δημιουργό δύο από τις πλέον σημαντικές παραστάσεις της δεκαετίας, τον Σιρανό ντε Μπερζεράκ και την Γκόλφω) και δεν υποστηριζόταν από έναν θίασο καλών και αναγνωρισμένων ηθοποιών, τι θα έλεγαν και θα έγραφαν όσοι σήμερα δηλώνουν γοητευμένοι; Και δεν αναφέρομαι στο μέρος του κοινού που δεν έχει διαβάσει, ούτε ξαναδεί το έργο και λέει ότι «γέλασε και πέρασε καλά»! Μιλώ για όσους γνωρίζουν τι έγραψε ο Τσέχοφ, αλλά υποκύπτουν συνειδητά ή ασυνείδητα σε υπέρτερες «ροπές» και μόδες. Γιατί με την υπεραξία των προηγούμενων παραστάσεών του ακόμη ενεργή και τη συμπαθή προσωπικότητά του ο Νίκος Καραθάνος έχει βρεθεί στο επίκεντρο μιας μόδας, ενός θετικού προς ό,τι κάνει ρεύματος. Μόνο που, όπως πάντα συμβαίνει με τις μόδες, πρόκειται για μια συνθήκη που αλλοιώνει την ικανότητά μας να δούμε και να κρίνουμε καθαρά.

Για μένα το ζήτημα που θίγει ο Βυσσινόκηπος του Καραθάνου αφορά μια παρωχημένη αντίληψη περί του τι σημαίνει νεωτερική ανάγνωση των κλασικών έργων.


Το κλισέ «όλοι έχουν δικαίωμα στην αποτυχία» δεν αφορά την περίπτωση αυτού του Βυσσινόκηπου. Η παράσταση ήταν άψογα εκτελεσμένη, και πολλά θετικά μπορούν να ειπωθούν για τα επιμέρους στοιχεία της – π.χ. για την εξαιρετική, μινιμαλιστική μουσική σύνθεση του Άγγελου Τριανταφύλλου. Ή για το εντυπωσιακό σκηνικό της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου: μια κόγχη που θα παρέπεμπε στο οικείο αρχιτεκτονικό στοιχείο των γοτθικών ναών, αν στο βάθος της δεν ήταν επίπεδη – στο τέλος, με τον κατάλληλο φωτισμό, θα πάρει τη μορφή εισόδου ποντικότρυπας, επιτρέποντας ενδιαφέρουσες συνδηλώσεις.


Οι αντιρρήσεις μου δεν έχουν να κάνουν με το γνωστό αδιέξοδο ζήτημα για τη σχέση του σκηνοθέτη με το πρωτότυπο έργο και για το αν υπάρχουν όρια στις πολλές πιθανές ερμηνείες του. Μπορεί μια ερμηνεία να απέχει από τις σκηνικές οδηγίες που ορίζει ο συγγραφέας –έχουμε δει ουκ ολίγες τέτοιες– κι ωστόσο να συγκινήσει το κοινό της. Για μένα το ζήτημα που θίγει ο Βυσσινόκηπος του Καραθάνου αφορά μια παρωχημένη αντίληψη περί του τι σημαίνει νεωτερική ανάγνωση των κλασικών έργων. Αφορά ακόμη τον φόβο και το καταπιεστικό «δέος» πολλών καλλιτεχνών του θεάτρου απέναντι στο κλασικό, που σε συνδυασμό με την υποχρέωση που νιώθουν να πολεμήσουν την «ακαδημαϊκή» σοβαροφάνεια, οδηγεί στην απενοχοποίηση της σαχλαμάρας και της ανοησίας. Ο θεατρικός μεταμοντερνισμός προκάλεσε πολλές παρεξηγήσεις και μολονότι σήμερα έχει πια ξεπεραστεί ως αιχμή του μοντέρνου, εξακολουθεί να αναπαράγει τις ίδιες ιδέες... της δεκαετίας του '60!

Βυσσινόκηπος σαν Disneyland Facebook Twitter
Αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το δράμα ενός γέρου που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία των άλλων, και που στο τέλος του έργου όλοι εγκαταλείπουν στο άδειο σπίτι, τότε καλύτερα κατάργησέ τον. Ο Μίκυ Μάους, άλλωστε, που δεν γερνά ποτέ, είναι πιο «ομιλητικός» και συγκινητικός... / Φωτ: Βασίλης Μακρής


Γιατί από τα τέλη της δεκαετίας του '60 οι οπαδοί της «νέας αισθαντικότητας» υποστήριξαν την προ-λογική αυθορμησία που επικαλείται και ο Νίκος Καραθάνος μιλώντας για τον Μίκυ Μάους (που έχει κάτι το ανυπεράσπιστο και δεν μεγάλωσε ποτέ) και για την παιδική ηλικία ως μια περίοδο της ζωής μας κατά την οποία όλα είναι παρθένα και οι λέξεις, ακόμη άφθαρτες, ενέχουν την απορία και το θαύμα. «Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται από την ανατροπή της επιστημονικής κοσμοθεώρησης, με την περιχαρακωμένη αυτοδέσμευσή της σε μια εγωκεντρική και εγκεφαλική μορφή συνείδησης. Στη θέση της πρέπει να υπάρξει μια νέα κουλτούρα στην οποία οι μη διανοητικές ικανότητες της προσωπικότητας –οι ικανότητες εκείνες οι οποίες πυροδοτούνται από οραματική ακτινοβολία και από την εμπειρία της επικοινωνίας– γίνονται κριτές του αληθινού, του καλού και του ωραίου» έγραφε το 1969 ο Τheodore Roszak, βασικός θεωρητικός εκπρόσωπος της αντικουλτούρας, στο The making of a counter culture (1969).


Έκτοτε πέρασε σχεδόν μισός αιώνας και άρα είναι ήδη μεσόκοπη μια προσέγγιση που θέλει τους ηθοποιούς να προσέρχονται στη σκηνή «όπως είναι» (εξού και στον θίασο του Βυσσινόκηπου συμμετέχουν η Γαλήνη Χατζηπασχάλη και η Έμιλυ Κολιανδρή σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, επιδεικνύοντας, μάλιστα, κάποια στιγμή, γυμνή την κοιλιά τους) και σαν παιδιά που παίζουν. Και πώς προκύπτει αυτό που δήλωσε ο Ν. Καραθάνος ότι «δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να χάνονται οι ηλικίες και τα φύλα» των ηθοποιών ως προς τους ρόλους που ερμηνεύουν; Ή το άλλο παράδοξο, ότι στο θέατρο «όσο πιο ψεύτικος είσαι, τόσο πιο αληθινός γίνεσαι»; Τότε οι τρεις ηλικίες του πρωταγωνιστικού ζευγαριού που πρότεινε ο ίδιος στην Γκόλφω δεν θα λειτουργούσαν με τέτοιο, έξοχο δραματικά τρόπο. Κάθε ηλικία έχει τη δική της, μοναδική σημαίνουσα δύναμη. Εν προκειμένω, στον Βυσσινόκηπο, το να αναθέτεις σε ένα νεαρό κορίτσι (Δάφνη Πατακιά) τον ρόλο του 87χρονου Φιρστ οδηγεί στην απόλυτη ακύρωση του ρόλου. Αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το δράμα ενός γέρου που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία των άλλων, και που στο τέλος του έργου όλοι εγκαταλείπουν στο άδειο σπίτι, τότε καλύτερα κατάργησέ τον. Ο Μίκυ Μάους, άλλωστε, που δεν γερνά ποτέ, είναι πιο «ομιλητικός» και συγκινητικός...

Το 1999 η Γερμανίδα Κάριν Χένκελ σκηνοθέτησε στο θέατρο Αμόρε τον Τορκουάτο Τάσσο του Γκαίτε. Σ' εκείνη την παράσταση ο Νίκος Κουρής στον κεντρικό ρόλο, του ποιητή, έβλεπε Μπαγκς Μπάνι στην τηλεόραση και πετούσε μακαρόνια στον τοίχο. Το 2006 ο Λιθουανός σκηνοθέτης Οσκάρας Κορσουνόβας σκηνοθέτησε τον Οιδίποδα Τύραννο (μια οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα παράσταση), φορώντας στους γέροντες του Χορού κεφάλια μωρών και Μίκυ Μάους, στηρίζοντας την επιλογή του στο ότι «η ανθρώπινη δημιουργικότητα ξεκινά από την εποχή της παιδικής ηλικίας και από τα παιχνίδια των παιδιών». Αναφέροντας μόνο δύο περιπτώσεις με συγγενείς ερμηνευτικές απόψεις και ευρήματα –τρεις με τον Βυσσινόκηπο–, δεν στέκομαι στο αν η ιδέα της αναζήτησης της παιδικότητας ως αλήθειας που χάσαμε είναι παλιά στις σκηνικές αναζητήσεις, αλλά στο πόσο πραγματικά δημιουργική είναι. Ναι, υπάρχει πάντα, βαθιά μέσα μας, ο πυρήνας του παιδιού που υπήρξαμε, και κάθε φορά που τον αναγνωρίζουμε μπορεί να συμβούν μικρές εκρήξεις συναισθήματος, καθόλα δημιουργικές. Άλλο αυτό, όμως, κι άλλο να καλύψει ο σκηνοθέτης τη (δηλωμένη) αδυναμία του να αναμετρηθεί μ' ένα έργο με μια σύνθεση παιδαριωδών συμπεριφορών και παραδοξοτήτων: με πορτοκαλόφλουδες και σελινόρριζες που πετάνε τα πρόσωπα του έργου το ένα στο άλλο, με μαξιλαροπόλεμο, με μιμήσεις φωνών (λαϊκών τραγουδιστών ή του Ντόναλντ Ντακ), με παντομίμες (οι δύο Μίκυ Μάους «μεταφράζουν» τον διάλογο Πέτια-Άνιας), με ασκήσεις ομαδικού αερόμπικ, με μερικό στριπτίζ υπό τη συνοδεία του τραγουδιού του Μουζάκη «Μάμπο Μπραζιλέρο», μ' έναν κωμικό μονόλογο της Κιτσοπούλου στον γνωστό ύφος της, και πάει λέγοντας. Στο τέλος έμοιαζε πως ο στόχος της παράστασης χάθηκε στην αναζήτηση ενός ακόμη, λιγότερο ή περισσότερο προκλητικού, ευρήματος.

Βυσσινόκηπος σαν Disneyland Facebook Twitter
Είμαι της άποψης ότι για όσα δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, γι' αυτά καλύτερα να σωπαίνει. Αντί για Τσέχοφ, ας κάνει devised theatre... / Φωτ: Βασίλης Μακρής


Εννοείται πως όλα αυτά δεν αφορούν το έργο του Τσέχοφ – το οποίο υπάρχει πάντα άθικτο και πάντα δεκτικό στις προσπάθειές μας να το αποδώσουμε στη σκηνή. «Ο δημιουργός έχει την ευθύνη να καθορίσει τι είναι ισάξιο με τι, τι έχει μεγαλύτερη σημασία και τι μπορεί να αφεθεί στην άκρη, καθώς η ζωή καλπάζει προς τα εμπρός» έγραφε ο παλιός, σοφός Τζον Ράσκιν. Δεν υιοθετώ, μ' άλλα λόγια, απόψεις περί «ιεροσυλίας» και σοδομισμού των κλασικών και τα σχετικά. Απλώς είμαι της άποψης ότι για όσα δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, γι' αυτά καλύτερα να σωπαίνει. Αντί για Τσέχοφ, ας κάνει devised theatre.

Άντον Τσέχοφ
Βυσσινόκηπος
Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος
Πρωταγωνιστούν: Θανάσης Αλευράς, Νίκος Καραθάνος, Λένα Κιτσοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννης Κότσιφας κ.ά.


ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ & ΤΕΧΝΩΝ
Λ. Συγγρού 107-109, Αθήνα, 210 9005800
22/4-9/5, 20:30
www.sgt.gr

2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

σχόλια

2 σχόλια
Συμφωνώ κι εγώ. Σ'αυτή την εκδοχή του Βυσσινόκηπου ο Τσέχωβ είχε σταλεί -με το ζόρι- για περίπατο ενώ οι ηθοποιοί ως μπουλούκι παλαιότερων εποχών έκαναν εκτονωτικές τρελίτσες και αστειάκια επι σκηνής. Μεταμοντέρνα βαρεμάρα των δημιουργών;Οκ. κι εμείς τι φταίμε;...