Antifa κατά Τραμπ
"In recent days our nation has been gripped by professional anarchists, violent mobs, arsonists, looters, criminals, rioters, antifa and others." (Τραμπ)
2016. Ομάδες antifa mαζί με ακτιβιστές του black bloc αντιδρούν στην εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ.
Φεβρ. 2017. Στο Μπέρκλεϋ, 1.500 άτομα διώχνουν τον ακροδεξιό Milo Yiannopoulos, εμποδίζοντας την ομιλία του.
Απρ. 2017. Ακυρώνεται η παρέλαση των Ρόδων στο Πόρτλαντ μετά από διαμαρτυρίες ομάδων antifa για τη συμμετοχή του Ρεπουμπλικανικού κόμματος.
Ιούν. 2017. Παρέμβαση κατά της συγκέντρωσης της ακροδεξιάς οργάνωσης Patriot Prayer στο Evergreen State College.
Αύγ. 2017. Αντιδιαδήλωση κατά του Unite the Right rally των λευκών σουπρεματιστών στο Charlottesville.
Αύγ. 2017. 40.000 διαδηλωτές κατά του Boston Free Speech Rally.
Αύγ. 2017. Ο Τραμπ χαρακτηρίζει antifa τους διαδηλωτές κατά της δικής του συγκέντρωσης στο Phoenix
Αύγ. 2017. 2 με 4.000 διαδηλωτές αναγκάζουν στο Μπέρκλεϋ ακροδεξιούς και υποστηρικτές του Τραμπ να ακυρώσουν τη συγκέντρωσή τους "Say No to Marxism".
Αύγ. 2017. Στο Σαν Φρανσίσκο, η ακροδεξιά οργάνωση Patriot Prayer ακυρώνει τη συγκέντρωσή της.
Ιούν. 2018. Στη Νεμπράσκα, μία ομάδα antifa δημοσιεύει ονόματα και φωτογραφίες από 1,595 υπαλλήλους της U.S. Immigration and Customs Enforcement.
Φεβρ. 2019. Ομάδες antifa αναγκάζουν στην Γεωργία τους λευκούς σουπρεματιστές να ακυρώσουν τη συγκέντρωσή τους, τραγουδώντας "Good night, alt-right" and "Death to the Klan".
"Seeing people looting, and going extremely outraged, you know, it makes me feel like yes! Finally! Finally, motherfuckers is gonna hear us now." (Cardi B)
Ο Antifa Bogeyman (μπαμπούλας) του Τραμπ έχει μία μακρά, περήφανη ιστορία αγώνων κατά των φασιστών
David Renton
Jacobin Magazine, 01.06,2020
*
Ο Ντόναλντ Τραμπαπείλησε να απαγορεύσει το κίνημα "Antifa", χαρακτηριζοντάς το τρομοκρατική οργάνωση. Αλλά δεν μπορεί να απαγορευτεί ένα σύνολο ιδεών. Όσο αντιμετωπίζουμε την απειλή μιας βίαιης, αυταρχικής δεξιάς, ο αντιφασισμός θα παραμείνει μία ουσιαστική δύναμη.
'Οταν ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών λέει ότι θα κηρύξει την Antifa τρομοκρατική οργάνωση, ένα κομμάτι του εαυτού μου σκέφτεται: εμπρός λοιπόν, να σας δούμε να το προσπαθείτε. Επειδή αυτή η φοβερή, ξενική λέξη "antifa" είναι μόνο μια συντομογραφία για τη λέξη "αντιφασίστας". Οι οργανώσεις μπορούν να απαγορευτούν, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει το ίδιο και με τις ιδέες.
Είμαι ιστορικός και γράφω για τον αντιφασισμό εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Οι πρώτοι αγωνιστές από τους οποίους πήρα συνέντευξη ήταν μια γενιά Εβραίων που το 1946 και το 1947 σοκαρίστηκαν όταν είδαν άτομα να παρελαύνουν στους δρόμους του Λονδίνου φορώντας μαύρα πουκάμισα με σβάστικες. Επρόκειτο για τη Βρετανία, όχι για την Αμερική, οπότε τα όπλα των φασιστών ήταν σιδερένιες γροθιές ή πατάτες με ξυραφάκια.
Ίσως το πιο γνωστό πρώην μέλος της ομάδας ήταν ο κομμωτής Vidal Sassoon. Στο βιβλίο του Vidal: Η Αυτοβιογραφία, περιγράφει πως δούλευε σε ένα κομμωτήριο δίπλα στα Harrods τις μέρες της εβδομάδας, και πως πολεμούσε τον φασισμό τα σαββατοκύριακα.
Ο Sassoon διηγείται πως παρακολουθούσε τις ειδήσεις στον κινηματογράφο, "τη φρίκη των εικόνων από το Άουσβιτς, το Νταχάου, το Μπούχενβαλντ, το Μπέλσεν και τόσα άλλα παρόμοια μέρη: το ποτέ ξανά έγινε μία προσταγή, όχι μόνο ένα σύνθημα."
Μία Ιδέα, όχι μία Οργάνωση
Η Ομάδα 43 (43 Group) έτρεφε απόλυτο μίσος για το φασισμό. Αλλά όταν σκέφτομαι τις συνεντεύξεις μου με το μέλος της Ομάδας 43, αυτό που με εντυπωσιάζει πραγματικά είναι πόσο προσεκτικοί ήταν σε όλες τις άλλες πτυχές της ζωής.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60, αυτοί οι αντιφασίστες είχαν φύλλα της Daily Telegraph (εφημερίδα αντίστοιχη της Wall Street Journal) στο τραπέζι του πρωινού τους. Ζούσαν στις εύπορες περιοχές της πόλης, στο Βόρειο ή στο Δυτικό Λονδίνο, όχι στο East End. Στο τέλος της ζωής του, ο Sassoon δώριζε χρήματα στα Boys Clubs of America, όχι στους DSA [Democratic Socialists of America -σ.σ.]
Δεν επρόκειτο για κάποια κλισέ συντηρητική ροπή της μέσης ηλικίας. Αντίθετα, η Ομάδα 43 υπήρξε πάντοτε ένα συνονθύλευμα διαφορετικών ανθρώπων με διαφορετικές πολιτικές απόψεις, ενωμένοι μόνο στον κοινό και ανένδοτο αγώνα κατά του φασισμού.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό για τον αντιφασισμό είναι ότι είναι μια ιδέα, όχι μια οργάνωση. Στη Βρετανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν υπήρχε μόνο μία ομάδα αντιφασιστών: εκτός από τους Εβραίους πρώην στρατιώτες με τους οποίους μίλησα, υπήρχαν κομμουνιστές, συνδικαλιστές και αμέτρητοι άλλοι που αντιμάχονταν τον Oswald Mosley. Κάποιοι αντιφασίστες ήταν σε κόμματα· οι περισσότεροι δεν ήταν.
Και η κατάσταση στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες είναι ακόμα πιο περίπλοκη: αν προσπαθείτε να φτιάξετε ένα οργανόγραμμα όλων των διαφορετικών αντιφασιστικών ενώσεων, οποιαδήποτε λίστα θα περιλάμβανε δεκάδες τοπικές ομάδες. Στη μία άκρη έχετε καλά χρηματοδοτούμενες υπηρεσίες συλλογής πληροφοριών (όπως το Southern Poverty Law Centre)· στην άλλη, έχετε ανεπίσημες ομάδες με κοινές απόψεις που μοιράζονται σχέδια μόνο με αξιόπιστους φίλους. Τους αντιφασίστες δεν τους ενώνει η πίστη τους σε έναν ηγέτη ή σε μια ομάδα· αυτό που τους κρατά ενωμένους είναι η πεποίθηση ότι κάτι πάει στραβά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μόνιμη απειλή
Η ιδέα - ότι ο φασισμός αποτελεί μία μόνιμη απειλή, γι' αυτό και δικαιολογούνται πράξεις φυσικής αντίστασης που δεν θα ήταν επιτρεπτές αν στρέφονταν εναντίον άλλων εχθρών - έχει υιοθετηθεί για περισσότερα από εκατό χρόνια τόσο από τους φιλελεύθερους όσο κι από εκείνους που βρίσκονται πιο αριστερά. Ακόμη και τα μέλη της Ομάδας 43 γνώριζαν ότι βρίσκονταν μόνο στο μέσο μιας πολύ μεγαλύτερης παράδοσης.
Λίγες εβδομάδες μετά την κατάληψη της εξουσίας στην Ιταλία από τον Μουσολίνι, τον Οκτώβρη του 1922, μπορούμε να δούμε μέσα από τα κείμενά τους τους αντιπάλους του φασισμού στη Βρετανία, στη Γερμανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε ολόκληρη την Ευρώπη να αναρωτιούνται άν θα μπορούσε ο φασισμός να επικρατήσει και στις χώρες τους. Από τους πρώτους που προειδοποίησαν για την απειλή του φασισμού εκτός Ιταλίας ήταν η Clara Zetkin, η οποία υπήρξε συντάκτρια επί δεκαετίες της γερμανικής γυναικείας σοσιαλιστικής εφημερίδας Die Gleichheit [Η Ισότητα -σ.σ.], και εμπνεύστρια του ψηφίσματος που οδήγησε στην καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας. (Ναι, η ιδρύτρια της ΔΗΓ ήταν αντιφασίστρια).
Γράφοντας για τη Γερμανία το 1923, η Clara Zetkin χαρακτήρισε τον φασισμό, "ένα ζήτημα επιβίωσης για κάθε απλό εργαζόμενο". Από την αρχή, βλέπετε πως αυτή και άλλοι αριστεροί παρακολουθούσαν τις εξελίξεις στο Μόναχο και την δράση του τοπικού μιμητή του Μουσολίνι, του Αδόλφου Χίτλερ. Δέκα χρόνια πριν πάρει κι αυτός την εξουσία, οι αντιφασιστές προειδοποιούσαν ότι αν κάποια χώρα ήταν ώριμη για να πέσει, αυτή ήταν η Γερμανία.
Τη στιγμή που γίνονταν αυτές οι προειδοποιήσεις, ο φασισμός είχε φαινομενικά μικρή υποστήριξη. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1920, οι Ναζί του Χίτλερ είχαν βαλτώσει στις εκλογές. Αντιμετώπιζαν μια σειρά από αντιπάλους στον ίδιο χώρο μεταξύ φασισμού και συντηρητισμού, αρκετοί από τους οποίους είχαν καλύτερη χρηματοδότηση, ευκολότερη πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης και δικά τους μέσα για να χρησιμοποιούν παραστρατιωτική βία εναντίον των αντιπάλων τους. Λέγοντας ότι ο φασισμός, παρά τις αδυναμίες του Χίτλερ, ήταν ο πιο απειλητικός αντίπαλος που αντιμετώπιζε η γερμανική αριστερά είναι σαν να κάνουμε μία πρόβλεψη για το πώς θα αναπτυχθεί ο φασισμός και τι θα κάνει όταν έρθει στην εξουσία.
Πότε με σχηματικό τρόπο, και πότε με πιο σύνθετο, αυτή η πρώτη γενιά αντιφασιστών εξήγησε ότι ο φασισμός είναι κάτι διαφορετικό από τη συνηθισμένη δεξιά. Επειδή ο φασισμός επιδίωξε να χτίσει μια μαζική βάση, επειδή υποσχέθηκε στους υποστηρικτές του μια επαναστατική αλλαγή στη ζωή τους, μπόρεσε να κερδίσει οπαδούς σε μια εποχή κρίσης και ανάμεσα σε κοινωνικά στρώματα που αποτελούν συνήθως τη φυσική βάση της Αριστεράς, όπως είναι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι νέοι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μπορούν οι φασίστες, ακόμη κι αν ήταν σχετικά λίγοι, να αναπτυχθούν απίστευτα γρήγορα.
Οι πρώτοι αντιφασίστες στοιχηματίζουν ότι στον αγώνα μεταξύ του Χίτλερ και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η τελευταία είχε κάθε ευκαιρία με το μέρος της. Η ιστορία μας δείχνει ότι είχαν δίκιο.
Ανώμαλοι καιροί
Αυτό που άφησε αυτή η πρώτη γενιά αντιφασιστών, ως κληρονομιά, ήταν η εξής ιδέα: όταν οι πολιτικοί ηγέτες αρχίζουν να καλούν ένοπλες συμμορίες να βγουν στο δρόμο και να υποστηρίζουν ότι ένα άτομο έχει περισσότερο δικαίωμα να ζει από ένα άλλο, το επόμενο το βήμα δεν θα είναι καλό.
Ο αντιφασισμός διαθέτει μία μακρά παράδοση. Ωστόσο, τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, ήταν μειοψηφία. Το 1948, ο προπολεμικός φασίστας ηγέτης της Βρετανίας Oswald Mosley ανακοίνωσε ότι αποχωρούσε. Στα επόμενα τριάντα χρόνια, υπήρξαν ίσως μερικές εκατοντάδες άνθρωποι στη Βρετανία που θεωρούσαν τους εαυτούς τους πρώτα και κύρια αντιφασιστές, κι αυτό είναι όλο.
Όταν η ακροδεξιά στις ΗΠΑ περιοριζόταν στον George Lincoln Rockwell και το αυτοαποκαλούμενο Ναζιστικό Κόμμα του, ο αντιφασισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν πλέον δημοφιλής. Αν θέλετε να μάθετε γιατί περισσότεροι Αμερικανοί σήμερα θεωρούν τους εαυτούς τους αντιφασίστες, δεν χρειάζεται να πάτε πολύ πιο μακριά από τον Ντόναλντ Τραμπ. Όταν ο πιο ισχυρός πολιτικός στον κόσμο ανταποκρίνεται σ' αυτούς που φωνάζουν "οι Εβραίοι δεν θα μας αντικαταστήσουν" επαινώντας τους "εξαιρετικούς ανθρώπους" που βρίσκονται πίσω τους, τότε αυτοί δεν είναι φυσιολογικοί καιροί.
Μιλήστε λοιπόν για αντιφασισμό όσο θέλετε, απειλήστε να απαγορεύσετε τους αντιφασίστες αν τέτοια είναι η επιλογή σας, αλλά από τη στιγμή που δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί αρχίσουν να αναγνωρίζονται ως αντιφασίστες, τότε ίσως υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα για το οποίο χρειάζεται να μιλήσουμε επειγόντως.
David Renton
Ο David Renton είναι άγγλος δικηγόρος και ιστορικός, συγγραφέας του βιβλίου The New Authoritarians: Convergence on the Right, Pluto Press, 2019.
Για την Ομάδα 43 και τις έρευνες του Stieg Larsson, βλέπε το σχετικό άρθρο στο Αλμανάκ:
Stieg Larsson "O 'Ανθρωπος που έπαιζε με τη φωτιά"
Μτφ. Σ.Σ.
