Αντώνης Σουρούνης
(1942-2016)
(...) Έτσι γεμίζει η ζωή. Ακόμη κι αν δεν ξαναδείς αυτόν τον άνθρωπο ποτέ ξανά στη ζωή σου, τον θυμάσαι. Το '73 που χτύπησα στην Αμερική στο βαπόρι μέσα με σφάλμα του καπετάνιου και του γραμματικού και έσπασε όλη αριστερή πλευρά του προσώπου μου, δεν υπήρχαν ούτε δόντια, ούτε μάτια, τίποτα, με πήραν σαν νεκρό και με πήγαν στο νοσοκομείο κι έμεινα εκεί δυο μήνες ετοιμοθάνατος. Δεν ήξεραν αν θα ζήσω μόνο 'γω το 'ξερα πως δεν θα πεθάνω γιατί έπρεπε να γράψω κι όταν ανέβηκε η Αστυνομία να πάρει καταθέσεις, ο λοστρόμος, ένας άντρας στα 60, ένας άντρας δυνατός, τίμιος είπε, με κίνδυνο να χάσει τη δουλειά του, χωρίς να φοβηθεί τίποτε, ότι φταίει ο καπετάνιος και ο γραμματικός. Ένας άντρας ηλικιωμένος, με οικογένεια, με υποχρεώσεις, αλλά άντρας που δεν φοβήθηκε.
Ούτε ορθοπεταλιά ούτε γλέντι είναι η ζωή μου. Είναι ανάσκελα στο κύμα, που γράφω στον Γκας. Έτσι πρέπει να 'ναι η ζωή, ανάσκελα στο κύμα. Και κάπου κάπου να κουνάς το πόδι σου για να μη σπάσεις το κεφάλι σε κανά βράχο. Και να μη φοβάσαι. Αυτό ξεκίνησε από τη μικρή μου ηλικία, όταν δούλευα με τον πατέρα μου στους δρόμους. Μ' άρεσε να τσακώνομαι γιατί ήξερα πως στο τέλος θα γινόμουν φίλος μ' αυτόν που τσακωνόμουνα. Ακόμη κι αν ο άλλος είναι πιο δυνατός από σένα και έχει πιο πολλά προσόντα από σένα. Αν δει ότι δεν φοβάσαι σε παραδέχεται κι αυτός, σε εκτιμάει. Σου λέει «έλα, πάμε μαζί να περπατήσουμε».
Με τους παλιούς μου φίλους τέτοια σχέση εγώ. Κάνω και καινούργιους. Έχω φίλους στην αγορά, αυτοί οι άνθρωποι μου μιλούν πιο πολύ, πιο καλά συνεννοούμαι μ αυτούς, τους μανάβηδες, τους ψαράδες. Και συγγραφείς έχω φίλους. Αλλά εκεί που παίζεται το πράγμα όλο είναι στο δρόμο, δεν είναι στο γραφείο. Δεν με νοιάζουν οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι γίνεται έξω από το γραφείο, που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, τέτοιες δουλειές δηλαδή, να συγκρούεσαι, να τρακέρνεις κάθε μέρα.
[Απόσπασμα από συνέντευξη του Αντώνη Σουρούνη στην Αναστασία Λαμπρία για τη Lifo, 6.10.2016. Είχε ζητήσει ο ίδιος να γίνει η φωτογράφιση στην Αγορά.]
