Η Adèle Haenel "παίρνει το όπλο της"
Μετά τα περίφημα πλέον βραβεία Σεζάρ του 2020 [αντιδρώντας στη βράβευση του Πολάνσκι, η Αντέλ Ενέλ είχε εγκαταλείψει θεαματικά την αίθουσα -σ.σ.] εμφανιζόταν πολύ πιο σπάνια στην οθόνη. Σε μια επιστολή στο περιοδικό Télérama, η ηθοποιός υποστηρίζει την πολιτική της επιλογή και στηλιτεύει τον κινηματογραφικό κόσμο.
Στον πρόλογο αυτής της επιστολής, η αρχισυντάκτρια Valérie Hurier αναφέρει τα δύο ερωτήματα που την ώθησαν να αναζητήσει την ηθοποιό: "'Ηταν, πρώτα απ' όλα, το εξής ερώτημα: πού βρίσκεται η ηθοποιός Adèle Haenel, καθώς απουσιάζει από τις οθόνες; Το οποίο ακολουθούσε και το άλλο ερώτημα: είχε επιλέξει την εξαφάνιση αυτή ή την είχε υποστεί, μετά το ξέσπασμά της στα βραβεία Σεζάρ του 2020, που δίχασε τον κινηματογραφικό κόσμο και όχι μόνο"; Η απάντηση της ηθοποιού, αιχμηρή και ξεκάθαρη, πήρε τη μορφή μιας μακροσκελούς επιστολής που απευθύνεται στο γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό.
Les Inrocks - 9 Μαίου 2023
Ανοιχτή επιστολή
"Αποφάσισα να πολιτικοποιήσω την αποχώρησή μου από τον κινηματογράφο για να καταγγείλω τη γενικευμένη ανοχή του επαγγέλματος απέναντι στους σεξουαλικούς κακοποιητές και, γενικότερα, τον τρόπο με τον οποίο αυτός ο χώρος συνεργάζεται με την ολέθρια οικοκτονική-ρατσιστική τάξη πραγμάτων του κόσμου όπως είναι. Ας το πούμε καθαρά: ενώ η βιοποικιλότητα καταρρέει, ενώ η στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης εντείνεται, ενώ η πείνα και η δυστυχία συνεχίζουν να εξαπλώνονται, τι είδους εμμονή είναι αυτή του κινηματογραφικού κόσμου - που συναντιέται στα βραβεία Σεζάρ, προωθώντας τις ταινίες του - να θέλει να παραμείνει "ελαφρύς"; Και κυρίως να μιλάει για το "τίποτα".
Σε μια τέτοια συγκυρία, με ένα τέτοιο ιστορικό κοινωνικό κίνημα, περιμένουμε να δούμε αν τα μεγάλα κεφάλια της κινηματογραφικής βιομηχανίας θα βασίζονται -όπως και οι χορηγοί της βιομηχανίας της πολυτελείας- στην αστυνομία για να διασφαλίσουν ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά στα κόκκινα χαλιά του Φεστιβάλ των Καννών.
Το να γεμίζεις με αέρα τον μιντιακό χώρο έχει τον εξής σκοπό, να κάνεις την αστική κυριαρχία τόσο φυσική όσο ο γαλάζιος ουρανός και να κάνεις τις φωνές εκείνων που οργανώνουν την αντίσταση, και που προσπαθούν να αποσπάσουν ένα μέλλον γι' αυτόν τον πλανήτη, ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, να είναι περιθωριακές και να μην ακούγονται. Το να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό το σύστημα επιθυμητό είναι εγκληματικό. Επείγει: δεν υπάρχει πλέον βιώσιμο μέλλον για κανέναν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Επείγει να σημάνουμε αυτόν τον συναγερμό όσο πιο δυνατά γίνεται.
Αλλά όλες τους και όλοι τους συνασπίζονται για να σώσουν την υπόληψη των Ντεπαρντιέ, των Πολάνσκι, των Μπουτονά [ο Dominique Boutonnat, μια από τις πιο ισχυρές φυσιογνωμίες του γαλλικού κινηματογράφου, κατηγορήθηκε από το βαφτιστήρι του για σεξουαλική επίθεση ενώ βρισκόταν σε διακοπές στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 2020 -σ.σ.]. Ενοχλούνται, νιώθουν δυσφορία που τα θύματα κάνουν πολύ θόρυβο, θα προτιμούσαν να συνεχίσουμε να εξαφανιζόμαστε και να ψωφάμε σιωπηλά. Είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να υπερασπιστούν τα αφεντικά τους, τους βιαστές, αυτούς που είναι τόσο πλούσιοι ώστε να πιστεύουν ότι είναι ανώτερο είδος, αυτούς που θεαματικοποιούν αυτή την ανωτερότητα με το να κυλιούνται γρυλίζοντας σα γουρούνια, και να αντιμετωπίζουν ως πράγματα γυναίκες και υφισταμένους.
Οι αρχηγοί σηκώνονται και κλάνουν, τα τσιράκια του κεφαλαίου χλευάζουν και χειροκροτούν. Κρατούν σφιχτά τα ποτήρια τους με τη ροζ σαμπάνια, έτοιμοι να τραγουδήσουν σε αυτούς τους λοβοτομημένους από την εξουσία υπερπλούσιους τα πιο όμορφα τραγούδια τους για να τους πουν ότι θα είναι πάντα αθώοι. Ότι πράγματι, οι φτωχοί είναι φτωχοί και αυτό είναι δυσάρεστο, ότι οι γυναίκες βιάζονται και αυτό είναι επίσης δυσάρεστο, αλλά ότι δεν φταίνε οι πλούσιοι ή το σύστημα που τους εκμεταλλεύεται. Και εκτός αυτού, η μεγάλη βιομηχανία παράγει με ομοιοπαθητικές δόσεις ταινίες για ηρωικούς φτωχούς και εξαιρετικές γυναίκες, προκειμένου να κεφαλαιοποιήσει όλο και περισσότερο στις πλάτες μας χωρίς να δώσει καμία δύναμη στο κίνημά μας. Ας παραμείνει έτσι ωραία όλος ο κόσμος στη θέση του. Το ξαναλέω: ΤΙ ΝΤΡΟΠΗ.
Απέναντι στο μονοπώλιο του λόγου και του χρήματος της αστικής τάξης, δεν έχω άλλα όπλα από το σώμα μου και την ακεραιότητά μου. Κουλτούρα ακύρωσης με την κυριολεκτική έννοια: έχετε το χρήμα, τη δύναμη και όλη τη δόξα, καμαρώνετε με αυτά, αλλά δεν θα με έχετε ως θεατή. Σας ακυρώνω από τον κόσμο μου. Φεύγω, απεργώ, συντάσσομαι με τους συντρόφους μου για τους οποίους η αναζήτηση του νοήματος και της αξιοπρέπειας προηγείται της αναζήτησης του χρήματος και της δύναμης.
Από το 2019 συνεχίζω το καλλιτεχνικό μου έργο μέσα από τη θεατρική και χορογραφική συνεργασία μου με την Gisèle Vienne. Πρόκειται για μια καλλιτέχνιδα που δημιουργεί ένα από τα πιο δυνατά έργα που έχω συναντήσει ποτέ. Απέναντι στην αναισθησία, την κενότητα και τη σκληρότητα που η κινηματογραφική βιομηχανία θέτει ως αρχή λειτουργίας της, το νόημα, το έργο και η ομορφιά που φέρνει διαρκώς είναι ένα φως που μου επιτρέπει να διατηρώ την πίστη μου στο τι μπορεί να σημαίνει η δύναμη της τέχνης".
Adèle Haenel
