Σπίτι στη Αίγινα
Του Σταύρου Κούλα
Σκέφτομαι πως να γράψω μια ιστορία για ένα σπίτι. Για ένα σπίτι υπαρκτό. Δίπλα στην θάλασσα. Στην Αίγινα. Ενα σπίτι που σιγά σιγά γκρεμίζεται. Κάθε φθινόπωρο καινούργιες ρωγμές εμφανίζονται. Γεμίζουν τα μωσαϊκά με σκόνη και μικρά χαλίκια που βγαίνουν συνεχώς από τους διαβρωμένους από την υγρασία και το αλάτι τοίχους. Aνώφελο όσο κι αν σκουπίζεις. 'Ενα μόνιμο κριτς κριτς ακούγεται κάτω από τις πατούσες μας. Το συνηθίζεις. Την πρώτη φορά που ήρθα η σκέψη μου ήταν να φύγω με το επόμενο πλοίο. Με κρατήσανε όμως οι τοίχοι. Τοίχοι βαμμένοι ροζ, και άλλοι γαλάζιοι, γεμάτοι κάδρα, γεμάτοι με εικόνες αγίων, φωτογραφίες οικογενειακές. Γεμάτοι από τα αισθηματα των ανθρώπων που το είχαν κατοικήσει. 'Ολα στριμωγμένα, το ένα δίπλα στο άλλο, η βιογραφία τους, η φωνή τους που απέμεινε. Χαραμάδες μνήμης. Mέσα στα δωμάτια, βιβλία παρατημένα. Κάποια με αφιερώσεις. -Μετά απο το αντίο 18/1/68- γράφει στην πρώτη σελίδα κάποιου. Καθώς ανοίγεις ένα άλλο στην τύχη ένα εισητήριο πέφτει ανάμεσα από τις σελίδες του. Σελιδοδείκτης πρόχειρος που ξεχάστηκε στη διάρκεια κάποιου ταξιδιού; Και μετά περιοδικά παλιά. Πολύ παλιά. Στοίβες. Διαβάζεις ημερομηνίες, σκέφτεσαι εσύ τι έκανες τότε; Που ήσουν εσύ; Πως ζούσες; Ήσουν ερωτευμένος; Ήσουν μόνος; Σίγουρα ήσουν ζωντανός. Ξέρω τι με είχε ταράξει την πρώτη φορά σε όλη αυτή την εικόνα. Η ιστορία του σπιτιού. Μια μάνα και ο γιός της που ζούσαν μέχρι πρόσφατα σε αυτό το σπίτι. Οι δυό τους. Πρώτα πέθανε αυτή και μετά ο γιός. Τρομάζεις με τα μικρά πράγματα που ο θάνατος αναγκάζει τους ανθρώπους να αφήσουν ατελείωτα. Μικρές κινήσεις που έμειναν στην μέση. Ένα βιβλιό αδιάβαστο δίπλα στο κομοδίνο. Μια ξύλινη πέργκολα μισοτελειωμένη. Μια βρύση που έσταζε και θα συνεχίσει να στάζει άφτιαχτη. Λουλούδια που έπρεπε να αλλάξουν γλάστρες, και τώρα πια είναι ξερά. Τα δέντρα απότιστα περιμένουν τις χειμωνιάτικες βροχές. Τα δέντρα. Κάτι πέτρες κουβαλημένες μια μέρα απο την παραλία, στοιβαγμένες και δίχως προορισμό πια. Που άραγε θα ήθελε να τις βάλει; Συρτάρια με ρούχα. Ρούχα. Συρτάρια μισάνοιχτα. Χρόνος που δεν ξοδεύτηκε. Και στην κουζίνα πιάτα στοιβαγμένα στην πιατοθήκη, κανένα ίδιο. Μαχαίρια, πηρούνια. Ληγμένα απο χρόνια μπαχαρικά. Κάποιοι άλλοι τώρα μαγειρεύουν γελώντας, νευριάζοντας, τρώγοντας.
Και μετά οι γάτες. Παρατημένες δίχως τα αφεντικά τους. Πολλές. Η πιο αγαπημένη συνήθως και η πιο ταλαπωρημένη. Ονόματα όπως Ταλέας, Ζωζώ, Ντίνα. Κάποιες μαδημένες και ψωριάρες, κάποιες ακόμα στα καλά τους. Περιφέρονται σε όλο το σπίτι. Οι μόνιμοι πια κάτοικοί του. Στη βεράντα κάτω απο το ελλενίτ, μετά την απογευματινή βόλτα στην παραλία κάθονται στην παρέα μας. Την ώρα του φαγητού. Νέα αφεντικά. Για λίγο θα έχουν χάδια. Απέναντι στο βάθος ο Πειραιάς. Άγνωστη πολή φωτισμένη. Η θάλασσα. Και ανάμεσα μας μισόλογα, τσιγάρα, και κάτι ναυάγια από χειρονομίες. -Νυχτώνει πιό νωρίς.. - Ευτυχώς.
*
Και έτσι με το σπίτι άδειο, τις πόρτες κλειδωμένες και τα στρώματα διπλωμένα, έκείνοι οί σκόρπιοι αέρηδες, προωθημένες μονάδες μεγάλων στρατιών, χύμηξαν με μανία, έξυσαν γυμνές σανίδες, δάγκωσαν εδώ, χάιδεψαν εκεί.
Β. Γούλφ, Στο Φάρο, Μετάφραση Άρης Μπερλής
