"Ο Meireles συνέλαβε τα δύο του Insertions into Ideological Circuits για μια έκθεση εννοιολογικής τέχνης που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης το 1970 με τον τίτλο Information. Το Cédula or Banknote Project και το Coca-Cola Project ( βλ. Tate T12328 ) διερευνούν την έννοια της κυκλοφορίας και της ανταλλαγής των αγαθών, τον πλούτο και τις πληροφορίες ως εκδηλώσεις της κυρίαρχης ιδεολογίας. Για το Banknote Project, ο Meireles τύπωσε με σφραγίδα ανατρεπτικά μηνύματα πάνω σε χαρτονομίσματα πριν τα διοχετεύσει και πάλι στην κανονική τους κυκλοφορία. Τα είκοσι επτά χαρτονομίσματα που παρουσιάζονται στην Tate από τον καλλιτέχνη περιλαμβάνουν διάφορα χαρτονομίαματα σε Cruzeiro - το βραζιλιάνικο νόμισμα της εποχής - καθώς και σε δολλάρια των ΗΠΑ. Τα μηνύματα, που εμφανίζονται στα αγγλικά και τα πορτογαλικά, περιλαμβάνουν τόσο αντι-αμερικανικά συνθήματα όπως «Yankees Go Home», όσο και αιτήματα για δημοκρατία και πολιτική ελευθερία - «Straight Elections» - «Quem Matou Herzog?» («Ποιος σκότωσε τον Herzog ;», αναφορά σε έναν δημοσιογράφο που πέθανε κάτω από ύποπτες συνθήκες ενώ βρισκόταν υπό αστυνομική κράτηση.
Ο Meireles σχολίασε : "Τα Insertions into Ideological Circuits προέκυψαν από την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα σύστημα για την κυκλοφορία και την ανταλλαγή των πληροφοριών που να μην εξαρτιέται από οποιοδήποτε είδος κεντρικού ελέγχου. Θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια μορφή γλώσσας, ένα σύστημα ουσιαστικά αντίθετο με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του Τύπου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης - τυπικά παραδείγματα μέσων που έχουν αποκτήσει σήμερα ένα τεράστιο κοινό, συστήματα στα οποία όμως υπάρχει πάντα ένας βαθμός ελέγχου και τυποποίησης των πληροφοριών που διοχετεύτονται... 'Ετσι όπως τα συνέλαβα, τα Insertions θα υπάρχουν μόνο στο βαθμό που θα πάψουν να είναι το έργο ενός ατόμου. Το έργο υφίσταται μόνο στο βαθμό που θα συμμετέχουν και άλλοι άνθρωποι σε αυτό. Αυτό που επίσης προκύπτει είναι η ανάγκη για την ανωνυμία. Κατ' επέκταση, το ζήτημα της ανωνυμίας συνδέεται με το ζήτημα της κυριότητας. Όταν το αντικείμενο τέχνης γίνεται μία συλλογική πρακτική, μεταβάλλεται σε κάτι στο οποίο δεν μπορεί κανείς να ασκήσει έλεγχο, εμποδίζοντας έτσι κάθε πρόθεση κατοχής του" (Tate).
