Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή

 Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή Facebook Twitter
Ένας καλλιτέχνης επηρεάζεται από το ερέθισμά του και το αποτυπώνει ανάλογα με αυτό που του γεννά... Φωτo: Άννα Καρμίρη / LIFO
4

Ο Άρης Σερβετάλης κατάφερε να απεγκλωβιστεί  από την τεράστια επιτυχία και αναγνωρισιμότητα που του  χάρισε ο ρόλος του στο τηλεοπτικό σήριαλ, «Είσαι το ταίρι μου». Εξελίχθηκε σε μια θεατρική προσωπικότητα εξαιρετικά χαμηλών τόνων που επιλέγει να θορυβεί μέσα από παραστάσεις σταθμούς στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Η παράσταση «Ο Σωσίας» μεταφέρεται στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης και αιχμαλωτίζει κοινό και κριτικούς. Ο ήρωας αυτοαναλύεται, βασανίζεται και παλεύει με την εαυτό του. Οι σύγχρονοι Σωσίες παλεύουν να γίνουν κομμάτι της κοινωνίας που συνεχίζει να περιθωριοποιεί καθετί διαφορετικό και ιδιαίτερο έξω από τα απαρχαιωμένα όρια της λογικής της.

 

Αποσπάσματα του Σωσία σε παραληρηματικό λόγο, χωρίς ευθύγραμμη αφήγηση. Είναι μια ιδιαίτερη ή κατάλληλη ανάγνωση για Ντοστογιέφσκι;

Κατάλληλη δεν υπάρχει. Ένας καλλιτέχνης επηρεάζεται από το ερέθισμά του και το αποτυπώνει ανάλογα με αυτό που του γεννά. Στο συγκεκριμένο έργο είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον αυτή η σωματική πάλη που μπορούσε να σωματοποιηθεί, αυτές οι παρενοχλήσεις που αισθάνεται ο ήρωας από τους λογισμούς του. Έγινε με ένα μη ρεαλιστικό τρόπο.

Είναι της μόδας το σωματικό θέατρο. Στην ουσία είναι μια πολύ παλιά έννοια. Το σώμα μας υπάρχει από τη γέννησή μας, απλά ο τρόπος που μπορείς να προσεγγίσεις ένα έργο, αλλάζει. Σωματικότητα μπορείς να έχεις και σε μια ακινησία, να είσαι ακίνητος επί δυο ώρες. Το θέμα είναι πώς τοποθετείσαι στο χώρο.

Η παράσταση αφορά τους Ντοστογιεφσκικούς;

Για μένα το καλύτερο θα ήταν να μην ξέρει καν το έργο κάποιος. Και τα δυο λειτουργούν. Αλλά είναι προτιμότερο να πηγαίνεις σε μια παράσταση λευκό χαρτί. Ή θα σε ενοχλήσει ή θα μπορέσει να σε παρασύρει. Αυτές οι ενοχλήσεις και οι παρενοχλήσεις γίνονται βιωματικά. Είναι παράλληλες φωνές, μιλάνε παράλληλα πρόσωπα ταυτόχρονα ενώ γίνονται παράλληλες κινήσεις. Μπορεί κάποιον να τον κουράσει όλο αυτό ή αντίθετα να τον παρασύρει. Η παράσταση δεν είναι των μέσων αντιδράσεων. Είναι ακραία.

 Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή Facebook Twitter
Ο Ντοστογιέφσκι είχε δηλώσει για το Σωσία ότι δεν είχε καταθέσει κάτι άλλο στην παγκόσμια λογοτεχνία πέρα από αυτήν τη διχοτόμηση της προσωπικότητας.

Αν επιλέγατε έναν ήρωα του Ντοστογιέφσκι…

Πέρα από τον κ. Γκολιάτκιν που είναι ένας φοβερός ήρωας που γοητεύει με τον τρόπο που είναι γραμμένο το κείμενο, μ’ αρέσει πολύ, «Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου». Μου είχε μείνει η εικόνα που αφορούσε το υποκειμενικό ενός ανθρώπου που βρισκόταν σε μια κάσα την ώρα που τον έχουνε θάψει, το υποκειμενικό πλάνο που βλέπει. Με βοήθησε πολύ αυτό το κείμενο στο Σωσία. Είναι δύο κείμενα σε άμεση σχέση. Ο συγγραφέας είχε δηλώσει για το Σωσία ότι δεν είχε καταθέσει κάτι άλλο στην παγκόσμια λογοτεχνία πέρα από αυτήν τη διχοτόμηση της προσωπικότητας. Τα μετέπειτα έργα διαθέτουν αυτό το χαρακτηριστικό.

Στα έργα του Ντοστογιέφσκι υπάρχει έντονα το βιωματικό στοιχείο και η ταύτιση του καλλιτέχνη. Είναι αναπόφευκτο ή όχι να συμβαίνει;

Για μένα θα ήταν καλό να μη συμβαίνει. Δεν το βλέπω τόσο από ψυχολογικής πλευράς αλλά καθαρά σωματικά. Είναι κινήσεις μέσα σε ένα πλαίσιο, σε μια  συνθήκη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στην παράστασή μας, τα σκηνικά είναι πραγματικά, με χώμα και καρέκλες και η κίνηση των υλικών αυτών στο χώρο δημιουργεί μια σωματικότητα τόσο στους χαρακτήρες όσο και στον ήρωα. Με αποτέλεσμα να είναι ένα παιχνίδι σε μια συγκεκριμένη συνθήκη και ένα πλαίσιο που έχουμε ορίσει. Μ’ αυτόν τον τρόπο, παράγεται αυτό που έχουμε εμείς αναγνωρίσει και μας έχει ελκύσει από το έργο.

  

Κάνατε λόγο για σωματοποίηση. Η παράστασή σας είναι δείγμα σωματικού θεάτρου;

Είναι της μόδας το σωματικό θέατρο. Στην ουσία είναι μια πολύ παλιά έννοια. Το σώμα μας υπάρχει από τη γέννησή μας, απλά ο τρόπος που μπορείς να προσεγγίσεις ένα έργο, αλλάζει. Σωματικότητα  μπορείς να έχεις και σε μια ακινησία, να είσαι ακίνητος επί δυο ώρες. Το θέμα είναι πώς τοποθετείσαι στο χώρο. Οι παρενοχλήσεις που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος από τους λογισμούς του μπορούν να σωματοποιηθούν. Αυτό εγώ το ονομάζω μια σημαντική προσέγγιση πάνω σε μια κατάσταση. Αντί να δούμε έναν ήρωα να ιδρώνει ή να παθαίνει κρίση πανικού, βλέπουμε κάποιους άλλους που είτε του δημιουργούν κάποιες καταστάσεις ή τις δημιουργεί μόνος του αλλά μέσα σε ένα μοτίβο.

 Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή Facebook Twitter
Φωτo: Άννα Καρμίρη / LIFO

Είχατε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξή σας ότι επαναπροσδιορίσατε τη σχέση σας με το Θεό. Ήταν εκείνη τη χρονική στιγμή βαθύτερη εσωτερική ανάγκη;

Ερωτήθηκα και απάντησα. Ήταν και θα εξακολουθεί να είναι. Πρόκειται για μια σχέση που καλλιεργείται, δεν τη βρίσκεις και επαναπαύεσαι, θέλει καθημερινή φροντίδα. Κάθε μέρα επανατοποθετείσαι και βρίσκεις μια βαθύτερη σχέση.

Η βαθύτερη σχέση αυτή λειτουργεί σαν καταφύγιο για εσάς;

Είναι όπως οι ανθρώπινες σχέσεις απλά είναι μια πνευματική σχέση.

Ο ήρωας μιλάει στον εαυτό του, εξηγεί, αναλύει, φτάνει σε μια αλήθεια. Είναι όμως η πραγματική ή η αλήθεια της συνείδησής του;

Η αλήθεια του έργου είναι ο βασανισμός του ήρωα. Ο ήρωας παλεύει να δει τι είναι αλήθεια και τι όχι, όπως εμείς που διαβάζουμε το έργο. Στο τέλος του έργου, όπως το έχει γράψει ο συγγραφέας, υπάρχει μια στιγμή που βλέπει τους ανθρώπους να είναι ίδιοι μ’ αυτόν και έρχεται ο γιατρός που του ανακοινώνει ότι θα έχει μια φροντίδα που δεν θα του αξίζει και τον πηγαίνουν στο άσυλο. Στην περίπτωση της παράστασή μας, έχουμε βρει ένα άλλο τρόπο για να απεικονίσουμε το τέλος. Ο βασανισμός του συγκεκριμένου ήρωα, συνεχίζεται.

Ο άνθρωπος πότε έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα για τον εαυτό του; Πότε συμπίπτει με τον εαυτό του;

Δεν ξέρω. Λίγο πριν το θάνατο; Αν δεν είναι ξαφνικός, αν δεν πάρεις τα χαμπάρια σου κατά τη διάρκεια της ζωής σου και μπεις σε μια διαδικασία, δύσκολο.

 Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή Facebook Twitter
Φωτo: Άννα Καρμίρη / LIFO

Ο Ντοστογιέφσκι είναι ψυχολόγος, ψυχογράφος, ρεαλιστής;

Είναι ο ιδανικότερος ψυχαναλυτής. Διαθέτει έναν τρόπο να αναλύει τους χαρακτήρες, τον άνθρωπο, πολύ βαθιά.

Η γραφή του Ντοστογιέφσκι φαίνεται σύγχρονη, διαχρονική, δεν μας μεταφέρει στο παρελθόν αλλά ανακαλύπτει το παρόν. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Καταπιάνεται με βαθιά ανθρώπινα ζητήματα. Αγαπά πολύ τον άνθρωπο.

Μετράτε μεγάλη αποχή από την τηλεόραση, οι λόγοι;

Αν εξαιρέσουμε τις επαναλήψεις, ναι απέχω. Την τελευταία περίοδο είναι ο χρόνος μου μοιρασμένος σε πρόβα-παράσταση και είναι δύσκολο να καταπιαστώ και με κάτι άλλο, όπως η τηλεόραση που απαιτεί καθημερινά γυρίσματα. Δεν προέκυψε όμως και κάποια πρόταση που να πεις, «ναι, θα ήθελα πολύ να το κάνω». 

 Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων - μέχρι που βγαίνει στη σκηνή Facebook Twitter
Είναι της μόδας το σωματικό θέατρο. Στην ουσία είναι μια πολύ παλιά έννοια. Το σώμα μας υπάρχει από τη γέννησή μας, απλά ο τρόπος που μπορείς να προσεγγίσεις ένα έργο, αλλάζει. Σωματικότητα μπορείς να έχεις και σε μια ακινησία, να είσαι ακίνητος επί δυο ώρες. Το θέμα είναι πώς τοποθετείσαι στο χώρο.

Info:

O Σωσίας

Θέατρο Αυλαία

Πλατεία ΧΑΝΘ (πλευρά Τσιμισκή), τηλ: 2310 237700

1-10 Μαΐου

Σκηνοθεσία – Σκηνικά - Κοστούμια: Έφη Μπίρμπα
Διασκευή – δραματουργική επεξεργασία: Έφη Μπίρμπα, Άρης Σερβετάλης, Μιχαήλα Πλιαπλιά
Ερμηνευτές: Άρης Σερβετάλης, Δρόσος Σκώτης, Γιώργος Συμεωνίδης, Συμεών Τσακίρης, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

σχόλια

3 σχόλια
Παρακολούθησα την παράσταση χθες και πραγματικά ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ο Άρης Σερβετάλης είναι πραγματικά αξεπέραστος και η ερμηνεία του καταπληκτική. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους. Και επιτέλους το να είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων δεν είναι απαραίτητα ελάττωμα και ο Άρης Σερβετάλης το αποδεικνύει αυτό. 'Εχουμε πήξει στους ανθρώπους υψηλών τόνων που πετάνε εγωιστικά την μια αρλούμπα μετά την άλλη.
Εγω αυτο τον ηθοποιο τον ειχα ξεχωρισει απ το "Εισαι το ταιρι μου", φαινοταν διαφορετικος απ τους αλλους, ειχε μια ποιοτητα. Τον ειδα και σε μια χοροπαρασταση του (αχ πως τον λενε αυτον που εκανε την τελετη εναρξης των Ολυμπιακων?? ) ηταν αξεπεραστος.Και μπορει να φανει καπως υπερβολικο, οντως, αλλα εμενα απο παντα (ειδικα οταν ηταν ο Λαζαρος της σειρας) μου θυμιζε τον Ewan McGregorΩραιο παντως να εχουμε τετοιους καλλιτεχνες στη χωρα μας, που εχουν βαθος και σοβαροτητα. Γιατι απο νουμερα ειμαστε κομπλέ