Είναι ωραίο να τιμούνται οι μεγάλοι δημιουργοί όσο είναι εν ζωή και όχι όταν φεύγουν απ' αυτήν. Ο Νίκος Κούνδουρος έχει χορτάσει βραβεία, αφιερώματα και τιμητικές εκδηλώσεις για την, ακριβώς 60 χρόνων, προσφορά του στον ελληνικό κινηματογράφο, τούτη τη φορά όμως το αφιέρωμα που του έγινε από την Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης υπό την αιγίδα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου διέθετε αυτό που λέμε concept.
Στο αφιέρωμα που ξεκίνησε την περασμένη Πέμπτη 2/10 και θα διαρκέσει έως την Τετάρτη 8/10 προβάλλονται οι πρώτες ασπρόμαυρες ταινίες του Κούνδουρου (εξ ου και ο τίτλος ''Ο Νίκος Κούνδουρος σε άσπρο-μαύρο'') μαζί με κάποια ντοκιμαντέρ που έχουν γυριστεί γι' αυτόν από τον Λάκη Παπαστάθη, τον Γιάννη Σολδάτο και τον γράφοντα.
Αφορμή για να έρθει ο Κούνδουρος στη Θεσσαλονίκη και να συμμετάσχει αυτοπροσώπως στο αφιέρωμα προς το πρόσωπο του και την Τέχνη του, ήταν η παρουσίαση του βιβλίου του σκηνοθέτη - ποιητή Λευτέρη Ξανθόπουλου. Τιτλοφορείται ''Οι τέσσερις εποχές του Νίκου Κούνδουρου'' και κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Οι προβολές γίνονται στην αίθουσα ''Παύλος Ζάννας'' μεσ'στο ''Ολύμπιον'' και συγκεντρώνουν καθημερινά κυρίως τα μέλη της δραστήριας Ταινιοθήκης της Θεσσαλονίκης, πέραν του σινεφίλ κοινού της πόλης.
Χθες βράδυ, πάντως, ο ''Παύλος Ζάννας'' γέμισε από φοιτητές που ήθελαν να δουν από κοντά τον Πατριάρχη του ελληνικού σινεμά και να του σφίξουν το χέρι! Κι αυτός, όχι μόνο αφέθηκε για μία ακόμη φορά στην αγάπη του κοινού, αλλά συζήτησε μαζί του και θέλησε να αφηγηθεί ιστορίες για πλάνα από τις ταινίες του που εναλλάσσονταν ως φόντο στην γιγαντοοθόνη: Ο Φούντας στη ''Μαγική Πόλη'', η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου να τραγουδάει τον ''Ιλισσό'' του Χατζιδάκι στον εμβληματικό ''Δράκο'', το σεξ ως υπόνοια στις ''Μικρές Αφροδίτες'', ο Πέτρος Φυσσούν και ο Τίτος Βανδής στους ''Παράνομους'' κι ακόμη, η Χαρά Αγγελούση ως Μέδουσα στο αντεργκράουντ ''Vortex'' και ο Ανέστης Βλάχος στο ''Ποτάμι''.
Εικόνες μιας εγχώριας κινηματογραφίας, τόσο κλασικής πλέον, όσο και τα stills από το ''Dolce Vita'' του Φελλίνι, το ''Mama Roma'' του Παζολίνι και το ''Los Olvidados'' του Μπουνιουέλ.
Αφορμή για να έρθει ο Κούνδουρος στη Θεσσαλονίκη και να συμμετάσχει αυτοπροσώπως στο αφιέρωμα προς το πρόσωπο του και την Τέχνη του, ήταν η παρουσίαση του βιβλίου του σκηνοθέτη - ποιητή Λευτέρη Ξανθόπουλου. Τιτλοφορείται ''Οι τέσσερις εποχές του Νίκου Κούνδουρου'' και κυκλοφόρησε πρόσφατα. Όχι μία ''στεγνή'' κουνδουρική βιογραφία, αλλά περισσότερο μία ποιητική θεώρηση του έργου του από τον Ξανθόπουλο. Άλλωστε, πριν μερικά χρόνια ο ίδιος ο Κούνδουρος κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του στις εκδόσεις 'Ικαρος, ενώ υπάρχουν και οι ''Οδύσσειες σωμάτων'' του Γιάννη Σολδάτου, απ' όπου αντλήθηκε το υλικό για το δικό μου ντοκιμαντέρ το 2010.
Γι' αυτό, εφόσον ο Ξανθόπουλος μαζί με τη δραστήρια Αργυρώ Μεσημέρη της Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης μού έκαναν την τιμή να με καλέσουν να μιλήσω για το βιβλίο και για τον Κούνδουρο, προτίμησα να διαβάσω το κείμενο μου, όπως είχε δημοσιευθεί αυτούσιο στο lifo.gr
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος άνοιξε τη δική του ομιλία, απαντώντας ουσιαστικά στο ερώτημα του Κούνδουρου: Τι θα πει ''Οι τέσσερις εποχές του Νίκου Κούνδουρου''; Αφορμή, λοιπόν, για τον συγγραφέα να φανερώσει με τον τρόπο του στο κοινό της αίθουσας πως στο πόνημα του η ποίηση έχει τον πρώτο λόγο δίπλα στην πληροφορία και σε ήδη γνωστά σημεία της κουνδουρικής εργογραφίας.
Αμέσως μετά το τέλος της εκδήλωσης ο Κούνδουρος δεν προλάβαινε να υπογράφει βιβλία στον κόσμο. Κρατάω τη μορφή ενός μικρού κοριτσιού που ζήτησε επίμονα να φωτογραφηθεί μαζί του, αφού η ''Μαγική Πόλη'' είναι η αγαπημένη του ελληνική ταινία, καθώς και το χιούμορ του Κούνδουρου σαν έσκυβε κάποιος και του έλεγε το όνομα του. ΑΦΜ έχεις; ρωτούσε πριν βάλει την υπογραφή του!
Το χιούμορ του Κούνδουρου έφτασε στο απόγειο του μετά, στο καθιερωμένο τραπέζι, όπου αφηγήθηκε μία απίστευτη ιστορία. Μου επιτρέπεις να τη δημοσιεύσω; τον ρώτησα. Μετά χαράς, απάντησε! Κι αυτό κάνω ευθύς αμέσως:
Το 1969 ο Νίκος Κούνδουρος συγκατοικούσε με τον Οδυσσέα Ελύτη, αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Τον καιρό εκείνο ήταν της μόδας οι... παρτούζες και η γαλλική πρωτεύουσα ολόκληρη θύμιζε ρωμαϊκό όργιο. Ένα βράδυ τους καλούν σε κάποιο μεγαλοαστικό σπίτι
Το 1969 ο Νίκος Κούνδουρος συγκατοικούσε με τον Οδυσσέα Ελύτη, αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Τον καιρό εκείνο ήταν της μόδας οι...παρτούζες και η γαλλική πρωτεύουσα ολόκληρη θύμιζε ρωμαϊκό όργιο. Ένα βράδυ τους καλούν σε κάποιο μεγαλοαστικό σπίτι. Πηγαίνουν, χτυπάνε την πόρτα, ανοίγει ένα πορτάκι και τους κοιτάζουν από πάνω μέχρι κάτω ένα ζευγάρι γυναικεία μάτια. ''Είστε οι Έλληνες;'' τους ρωτάει μια φωνή. ''Ναι'' λένε και μπαίνουν στο άγνωστο σπίτι. Στο οποίο σπίτι, τεράστιο με πολυέλαιους, έβλεπες μόνο γυμνά σώματα τουλάχιστον διακοσίων ατόμων σε hard-core ερωτικές περιπτύξεις. ''Νίκο μου, να μπούμε κι εμείς'' κάνει ο Ελύτης του Κούνδουρου. ''Μπες εσύ, εγώ δεν πάω πουθενά'' απαντάει ο Κούνδουρος. Γδύνονται αμφότεροι και πάνε και χώνονται σ' ένα μπαράκι παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα. Σε μια φάση, έρχεται ένας τύπος και λέει του Κούνδουρου στα γαλλικά: ''Οι Έλληνες, έτσι;'' ''Ο κύριος από δω, εγώ όχι'' απαντάει ο Κούνδουρος και δείχνει τον Ελύτη. ''Θέλω πολύ να γνωρίσω Έλληνα συνάδελφο, είμαι ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ''! ''Ποιος Γκοντάρ;'' λέει μέσα του ο Κούνδουρος,''ο διάσημος auteur; Και πάμε όλοι μαζί για παρτούζα με τον Γκοντάρ; Δεν είμαστε καλά...'' Τελικά ο Γκοντάρ τους αφήνει ήσυχους, αλλά πριν πασάρει στον Κούνδουρο μία νεαρή Γαλλιδούλα, τρελαμένη με την ελληνική κουλτούρα. Την έλεγαν Ζενεβιέβ, αλλά σύμφωνα με τον Κούνδουρο, ούσα Καθολική και άρα...αξύριστη, με το που γδύθηκε ομοίαζε με κουνέλι. Αυτή ήταν λοιπόν η μοναδική συνεύρεση των σπουδαίων Νίκου Κούνδουρου και Οδυσσέα Ελύτη με τον εξίσου σπουδαίο Ζαν-Λικ Γκοντάρ σε μία παρωδία παρτούζας στο Παρίσι, καθ' όλα επηρεασμένο από τον Μάη του ΄68!
σχόλια