Με το που μπαίνεις στο Λοσάντζελε, στο στενό της Κορυζή στο Κουκάκι, σου σκάει αμέσως το Λένι, ο βρoμόστομος του Μπομπ Φόσι. Είναι ένας χώρος για stand-up comedy, φτιαγμένος γι' αυτόν τον σκοπό, από την πρώτη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια της διαρρύθμισής του. Στην Ελλάδα το κοινό άργησε να εκπαιδευτεί σε αυτό το είδος κωμωδίας, αν και αγκάλιασε τον Χάρρυ Κλυνν που για πολλά χρόνια έκανε ακριβώς αυτό.
Όμως, η πρώτη αξιόλογη προσπάθεια για την ανάδειξη του είδους, και όχι του κωμικού-«φαινόμενο», έγινε τη δεκαετία του '90 μέσα από το comedy club «Νύχτες Κωμωδίας» που λειτουργούσε η Λουκία Ρικάκη, απ' όπου και πάλι κάτι έλειπε, κάτι δεν ρίζωνε. Τώρα πια, θες η οικονομική κρίση, θες το YouTube (όπου έχουν αναδειχτεί πολλοί «αστέρες» του είδους), το κοινό μοιάζει έτοιμο. Ο άνθρωπος, δε, πίσω από το Λοσάντζελε είναι ο Κώστας Μαλιάτσης, μία από τις πιο αγαπητές φιγούρες στον χώρο της κωμωδίας σήμερα. Καθόμαστε στο άδειο μαγαζί και ετοιμαζόμαστε για την κουβέντα μετά από ένα-δυο καλαμπουράκια που κάπως σπάνε τον πάγο.
— Πώς πήρες την απόφαση να κάνεις αυτήν τη δουλειά; Δηλαδή να γίνεις stand up-άς, που λένε.
Άκου. Όταν ήμουν μικρός, αντί να παίζω τον πυροσβέστη π.χ., όπως τα άλλα παιδιά, έκανα πως μιλούσα σε κόσμο. Δεν έλεγα αστεία, μιλούσα για τη ζωή μου, αλλά φαντασιωνόμουν πως το έκανα μπροστά σε κόσμο: «Παιδιά, σήμερα η μαμά με μάλωσε γιατί πάτησα τα σφουγγαρισμένα και μετά ο μπαμπάς με πήγε εκεί» και τέτοια. Το έκανα στα κρυφά, βέβαια, αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως έτσι εξέφραζα την κλίση μου. Έπρεπε να φτάσω στα τριάντα για να καταλάβω πως δεν είχα καμία λόξα, πως ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Τίποτα δεν μου φάνηκε ξένο, όταν βγήκα πρώτη φορά στη σκηνή.
Το stand-up έφερνε λεφτά, αλλά δεν τα έπαιρνε. Εκεί άρχισα να παίρνω κι εγώ την κάτω βόλτα, γι' αυτό αποφάσισα να φτιάξω αυτόν τον χώρο. Τα θέατρα δεν εκμεταλλεύτηκαν απλώς το stand-up, το πάτησαν.
— Και κάποια στιγμή σκέφτηκες πως θα μπορούσες να ζήσεις απ' αυτό;
Άργησε αυτή η στιγμή (γέλια). Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου μόλις πήρα πτυχίο ‒ ήμουν υπεύθυνος σε ένα υποκατάστημα των Bershka, φαντάσου. Τρία χρόνια ήμουν εκεί και δεν ήξερα γιατί. Όπως όλοι, έκανα κι εγώ μια δουλειά που μου έδινε λεφτά και μου έτρωγε τη δημιουργικότητα. Καπιταλισμός, ο καρκίνος της εποχής μας! Οπότε, είπα: «Αυτό είναι, θα κάνω stand-up». Τα επόμενα δύο χρόνια σταμάτησα να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό μου, επειδή δεν είχα λεφτά για βενζίνη. Πήγαινα σε όλες τις δουλειές μου με το ποδήλατο – θες Πετράλωνα, θες Πετρούπολη, με το ποδήλατο θα πήγαινα. Και μιλάμε για αμοιβές να πέφτεις κάτω απ' τα γέλια ή να βάζεις τα κλάματα, ό,τι προτιμάς.
— Δηλαδή;
Δέκα ευρώ τη βραδιά, δεκαπέντε... Μόνο όταν έκανα το πρώτο μου tour άρχισε να γίνεται βιώσιμη αυτή η φάση.
— Και είχες και τους μαγαζάτορες να σε αντιμετωπίζουν σαν το «λοξό» που του κάνουν τη χάρη.
Δεν θα μπορούσες να το πεις καλύτερα, αυτό ακριβώς συνέβαινε. Σε φάση «άντε, μπες κι εσύ να κάνεις τη μαλακία σου!». Ήταν πολύ δύσκολο να στήσει ένας κωμικός μια παράσταση που θα σεβόταν το κοινό. Πόσο μάλλον όταν ένιωθε πως δεν σέβονταν ούτε τον ίδιον. Άσε, δε, τις παρεμβάσεις. Υπήρξε μαγαζάτορας που μου είπε «αυτό το κείμενο δεν θα το πεις, είναι προσβλητικό». Δεν έφτανε που πήγαινες να κάνεις αυτό που αγαπούσες σε τέτοιες συνθήκες, είχες να αντιμετωπίσεις κι αυτά.
— Έχω την αίσθηση πως η οικονομική κρίση έπαιξε ρόλο στην άνοδο του ελληνικού stand-up αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω κιόλας.
Έχεις απόλυτο δίκιο, και θα σ' το εξηγήσω. Με την κρίση γιγαντώθηκε η ανάγκη για φτηνό σόου, κυρίως από τη μεριά των ιδιοκτητών και των παραγωγών. Ένα φως, ένα μικρόφωνο και τέλος, τι άλλο χρειάζεται το stand-up; Είναι ό,τι πιο φτηνό μπορεί να σηκώσει ένα θέατρο. Αλλά ενώ τα θέατρα έβγαλαν πολλά λεφτά απ' αυτό, οι τσέπες των κωμικών παρέμειναν άδειες. Το stand-up έφερνε λεφτά, αλλά δεν τα έπαιρνε. Εκεί άρχισα να παίρνω κι εγώ την κάτω βόλτα, γι' αυτό αποφάσισα να φτιάξω αυτόν τον χώρο. Τα θέατρα δεν εκμεταλλεύτηκαν απλώς το stand-up, το πάτησαν.
— Με γεια το μαγαζί, λοιπόν.
Ε, δεν γινόταν αλλιώς. Μια ζωή στήναμε comedy clubs σε άλλους χώρους. Σε βραδινά κλαμπ, θέατρα, μπουζούκια... Το Λοσάντζελε είναι φτιαγμένο από την αρχή ούτως ώστε να εξυπηρετεί αυτήν τη μορφή κωμωδίας, το stand-up comedy. Ουσιαστικά, έχω rip-άρει 100 διαφορετικά comedy clubs απ' όλον τον πλανήτη. Από Αμερική, Αγγλία, Άμστερνταμ, όπου θες. Μελέτησα τη διαρρύθμισή τους κι έτσι φτάσαμε εδώ. Με ενδιέφερε να φτιάξω έναν χώρο που ο κωμικός θα τον αισθανόταν σπίτι του. Στα καμαρίνια έχω θερμοσίφωνο και υπολογιστή, ο δε καναπές γίνεται κρεβάτι. Επίσης, δεν επιβάλλαμε ελάχιστη κατανάλωση στο μπαρ, κάτι που μου έσπαγε τα νεύρα σε άλλα μαγαζιά. Και κάτι άλλο, βλέπεις τα ξύλα στα οποία στηρίζεται η σκηνή; Τα πήραμε από πεταμένες ράμπες θεάτρου. Όλο το μαγαζί φτιάχτηκε στο χέρι από πεταμένα υλικά. Σπάγαμε και βιδώναμε.
— Έχεις φτιάξει ένα «σπίτι» για έναν ολόκληρο κλάδο και πρέπει να είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο μετά την προσπάθεια της Λουκίας Ρικάκη με το 104, στα Εξάρχεια. Αισθάνεσαι πως τον εκπροσωπείς;
Καταρχάς, να πω πως δεν πρόλαβα το 104, αλλά γνωρίζω την ιστορία του. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της εκείνη η γυναίκα. Ο κόσμος που έρχεται τώρα εδώ νομίζει πως εμείς είμαστε το πρώτο comedy club, γιατί μιλάμε για μια νέα γενιά θεατών, αλλά ξέρω πως δεν είναι έτσι. Τώρα, για το άλλο που λες, κοίτα, ξεκίνησα κάνοντας stand-up, αλλά μετά πέρασα στο YouTube, κάνοντας βιντεάκια, έτσι μιλάμε πλέον για κάτι εντελώς διαφορετικό, είναι άλλο σύμπαν το YouTube. «Έπιασα» μεν, αλλά με τον καιρό άρχισα να αισθάνομαι πως ο χώρος του stand-up με είχε κάνει λίγο πέρα, πως οι κωμικοί δεν με ήθελαν άλλο στη σκηνή. Σαν να μην ήμουν πια στην ίδια λίγκα μ' εκείνους. Έπρεπε να επανακτήσω, αν θες, τον τίτλο μου, οπότε κάθε χρόνο έκανα καινούργια παράσταση. Έβγαινα για επτά συνεχή χρόνια στο Χυτήριο με καινούργιο κείμενο, κάθε σεζόν. Κάπως έτσι κέρδισα ξανά τον σεβασμό τους. Πάντως, ναι, το Λοσάτζελε είναι το σπίτι των κωμικών, όχι το σπίτι του Μαλιάτση.
— Αυτολογοκρίνονται σήμερα οι κωμικοί;
Έχει αλλάξει αυτό νομίζω. Πριν από ένα-δυο χρόνια ίσχυε πολύ αυτό. Σχεδόν όλοι λογόκριναν τα κείμενά τους. Και φαινόταν αυτό, είχες έντονη την αίσθηση πως κάτι έλειπε. Δεν θα μπορούσε να κρατήσει πολύ όλο αυτό όμως. Τώρα ο κόσμος αντιδρά, επιτέλους, σε αυτό. Και οι stand-up κωμικοί προσπαθούν να πιέσουν αυτήν τη κατάσταση όσο γίνεται περισσότερο. Ο Aziz Ansari έκανε κάτι καταπληκτικό. Βγήκε στο κοινό του και είπε: «Διαβάσατε αυτό το φοβερό θέμα στους "New York Times" με την πιτσαρία που φτιάχνει πάνω στις πίτσες αγκυλωτούς σταυρούς από πεπερόνι; Πόσοι πιστεύετε πως υπάρχει πρόβλημα;». Αρκετοί χειροκρότησαν και μετά τους είπε πως τους πούλησε παραμύθι, πως δεν υπάρχει θέμα και πως το πρόβλημα είναι οι τύποι που χειροκρότησαν! Είδες το Sticks and Stones του David Chappelle; Ό,τι πιο προκλητικό έκανε ποτέ! Πλέον νομίζω πως οι κωμικοί χτυπούν το «social justice» εκεί που πρέπει να το χτυπήσουν, γιατί η ίδια η έννοια του προφανώς δεν είναι κακή. Αλλά με την υπερβολή που δημιουργείται μέσα από τα social media έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Πρέπει να επαναπροσδιοριστεί όλο αυτό.
— Πώς αντιδρά ο κόσμος όχι μόνο στα αστεία αλλά και στον χώρο;
Ο κόσμος εκπαιδεύεται κάπως σε αυτό, και είναι υπέροχο. Καταρχάς, μπαίνει μέσα και ξαφνιάζεται. Άκουσα πάρα πολλές φορές αυτό το «ααα...» το παρατεταμένο που, πάνω κάτω, σημαίνει «ώστε έτσι!». Μπαίνει αμέσως στο νόημα. Επίσης, να πω εδώ πως το μαγαζί είναι 100% ΑμεΑ friendly, από τις τουαλέτες μέχρι τα καμαρίνια. Με ενδιέφερε πάρα πολύ αυτό, ειδικά όταν συνειδητοποίησα κάποια πράγματα μετά από μια εμφάνισή μου στην επαρχία.
— Τι συνέβη;
Έρχονταν άνθρωποι σε αμαξίδια και μου έλεγαν «σε ευχαριστώ που κανόνισες να παίξεις εδώ, για να μπορώ να έρθω κι εγώ» κι εγώ δεν το είχα κάνει προμελετημένα. Τυχαίο ήταν. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ήταν μια συνειδητοποίηση για μένα, με άγχωσε. Σκέφτηκα όλα τα μέρη όπου έχω παίξει στην Ελλάδα μέχρι τώρα και πόσες φορές κάποιος θα ήθελε να με δει και δεν μπορούσε λόγω του χώρου. Κατάλαβες!
— Σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Α, κάτι τελευταίο. Γιατί «Λοσάντζελε»;
Κοίτα, το πρώτο comedy club άνοιξε στο Λος Άντζελες. Τσεκάραμε τίτλους μαγαζιών, είχαμε φτιάξει μια λίστα με 20 εναλλακτικά ονόματα και κάποια στιγμή η Λυδία Παπαϊωάννου πέταξε το «Λοσάντζελε». Ε, αρχίσαμε να το δείχνουμε σε φίλους και όλοι κολλούσαν στο «Λοσάντζελε». Αυτή φταίει λοιπόν!
Λοσάντζελε Comedy Club, Κορυζή 4, 210 9215740
Κρατήσεις: comedyclub.gr
σχόλια