χρονο Facebook Twitter
«Mια κυρία στα μπουζούκια», 1968.

Μαίρη Χρονοπούλου (1933-2023): Μια «ντάμα» με ανεξαρτησία πνεύματος

0

Η Μαίρη Χρονοπούλου υπήρξε μία από τις δημοφιλέστερες και πιο αγαπητές ηθοποιούς του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’60. Θα μπορούσε κανείς να τη χαρακτηρίσει σταρ πρώτου μεγέθους, καθώς πρωταγωνίστησε μαζί με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής σε μερικές από τις διασημότερες εισπρακτικές επιτυχίες της Φίνος Φιλμ, τόσο σε ασπρόμαυρα δράματα όσο και σε φαντεζί technicolor μουσικές κωμωδίες.

Κι αν ο κόσμος που έτρεχε και γέμιζε τις αίθουσες ήταν κυρίως ένα ανεπιτήδευτο λαϊκό κοινό, αν και όχι αποκλειστικά, η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι αναγνώρισαν σ' αυτήν έναν τύπο γυναίκας που σαφώς ξεχώριζε σε σχέση με τις ομότεχνές της. Μια «ντάμα» με ωραία και στρωτά ελληνικά, με σαφή χαρακτηριστικά μεγαλοαστικής προέλευσης και καλλιέργειας, με διάθεση να εκφράζεται ελεύθερα, με ανεξαρτησία πνεύματος και γνώμης. 

Ωστόσο δεν είχε ύφος σνομπ ή μεγαλοαστής, αντιθέτως διάθετε μια αλέγκρα και λαϊκότροπη χαλαρότητα που δεν κρατούσε αποστάσεις από κανέναν, ένα στυλ που είχε προηγηθεί από τη Μελίνα, αλλά εκείνης έκρυβε μια επιθετική υπερβολή που δεν περνούσε στην πλειονότητα των Ελλήνων· της Μαίρης αντιθέτως περνούσε και έμοιαζε οικεία και φυσιολογική. 

Γεννημένη το 1933, βέρα Κολωνακιώτισα, μεγαλωμένη με νταντάδες που της μάθαιναν γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά, όπως και πιάνο, με πατέρα «άφαντος» από πολύ νωρίς και με μια μάνα αυστηρών αρχών, που όταν έφτασε στην εφηβεία αρνιόταν να την αφήσει να σπουδάσει ψυχολόγος παιδιών με παρεκκλίνουσα συμπεριφορά,  επιθυμία που είχε εκφράσει η ίδια, για να μην γίνει «πόρνη».

Οι σπουδές εκείνα τα χρόνια για μια γυναίκα ισοδυναμούσαν με εκπόρνευση! Ωστόσο την άφησε να καλλιεργήσει το μεγάλο της μεράκι που ήταν ο χορός, συμμετέχοντας στο Λύκειο Ελληνίδων.

Η καριέρα της εκτινάχτηκε όταν μετά από πολλά παρακάλια έπεισε τον Δαλιανίδη να παίξει στις μουσικές κωμωδίες του. Η μία μετά την άλλη τής πρόσφεραν όλο και μεγαλύτερους ρόλους, ενώ τα τραγούδια που ερμήνευσε η ίδια παραμένουν έκτοτε τα πλέον κλασικά σουξέ του ελληνικού πενταγράμμου.

Ψηλή, με 1,75 ύψος, και επιβλητική νέα γυναίκα, βρέθηκε μαζί με άλλες καλλονές συνομήλικές της, ανάμεσα στις οποίες και η Μάρω Κοντού, στον Χορό της πρώτης παράστασης της Επιδαύρου, το 1954 με το Εθνικό Θέατρο, που ήταν ο «Ιππόλυτος» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, με την Έλσα Βεργή και τον νεότατο Αλέκο Αλεξανδράκη στους κεντρικούς ρόλους. Αυτή της η ενασχόληση συνεχίστηκε μέχρι το 1957, συμμετέχοντας τα καλοκαίρια στον Χορό αρχαίου δράματος και τους χειμώνες σε έργα κλασικού ρεπερτορίου, όπου υπήρχε ανάγκη σκηνών χορού, δίπλα σε μεγάλες προσωπικότητες του θεάτρου όπως η Παξινού και ο Μινωτής, μέχρι που ανέβηκε στη σκηνή του Ακροπόλ το 1957 σε δύο κωμωδίες των Αλ. Σακελάριου-Χρ. Γιαννακόπουλου  («Η Κυρία» και «Ρομάντζο μιας Καμαριέρας») χωρίς να ξέρει να παίζει καθόλου, με χάλια άρθρωση και παντελή έλλειψη πείρας. Πάντως έδωσε εξετάσεις για να πάρει την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος ως «εξαιρετικό ταλέντο» και της την έδωσαν.

ιππολυτος Facebook Twitter
«Ιππόλυτος» (1954). Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή. 11/07/1954 – 11/07/1954 Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Μαίρη Χρονοπούλου (Χορός), Ρέα Μιχαλοπούλου (Χορός), Ίλντα Κοφίνο (Χορός), Άννα Μπέλλου (Χορός), Φλώρα Στυλιανέα (Χορός), Μάρω Κοντού (Χορός).

Η καριέρα συνεχίστηκε με συμμετοχές σε μερικούς από τους σημαντικότερους θιάσους της εποχής, όπως του Βασίλη Λογοθετίδη, το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, του Νίκου Χατζίσκου, το Προσκήνιο του Αλέξη Σολομού, του Αλέξη Δαμιανού, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καριέρα της, καθώς πρωταγωνίστησε σε έργα που σκηνοθέτησε εκείνος, όπως οι «Μικρές Αλεπούδες» της Λίλιαν Χέλμαν, τα «Οργισμένα νιάτα» του Τζον Όσμπορν και τα «Κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού. Η μεγάλη επιτυχία του τελευταίου τής άνοιξε και τις πόρτες του κινηματογράφου. Η μεταφορά του τολμηρού για την εποχή έργου στη μεγάλη οθόνη το 1963 από τον Βασίλη Γεωργιάδη σημείωσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία και έφτασε στις υποψηφιότητες των Όσκαρ. Η Χρονοπούλου μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε παίξει μικρούς ρόλους σε ταινίες όπως το «Χαρούμενο ξεκίνημα» του Δημόπουλου και «Το τελευταίο ψέμα» του Κακογιάννη, αλλά μόλις είχε κάνει και την πρώτη της προσωπική επιτυχία με την ταινία «Χωρίς ταυτότητα» του Δαλιανίδη, βασισμένη σε μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή, αποκαλύπτοντας μια φινετσάτη προσωπικότητα με απαράμιλλη κομψότητα δίπλα στον Αλεξανδράκη και στη Λάσκαρη. 

Η συμμετοχή της στο λαμπερό καστ των κινηματογραφικών «Κόκκινων φαναριών» και το πώς μεταπήδησε από τα αθηναϊκά σαλόνια στην Τρούμπα, παίζοντας μια γυναίκα που προσέφερε υπηρεσίες σε άντρες επί πληρωμή, ήταν ένα ποιοτικό άλμα, και άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στον ρόλο της συνονόματης της Μαίρης. Με τον Γεωργιάδη ξανασυναντήθηκε τρία χρόνια αργότερα, δηλαδή το 1966 στην άλλη «οσκαρική» ταινία του, το «Χώμα βάφτηκε κόκκινο», όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον «αδελφικό» της φίλο Νίκο Κούρκουλο, αλλά εντωμεταξύ εκείνη είχε γίνει μια σταρ, ίσως και ένα είδος «αντιστάρ» για τα δεδομένα του τότε, καθώς δεν διεκδικούσε την ιλιγγιώδη  καριέρα των Βουγιουκλάκη - Καρέζη, αλλά ξεχώριζε σε όλες τις ταινίες που έπαιζε δίπλα πάντα σε δημοφιλέστατους ηθοποιούς, με τους σημαντικότερους και ισχυρότερους σκηνοθέτες εκείνης της γενιάς. Ξεχωρίζουν τα «Οι αδίστακτοι» του Ντίνου Κατσουρίδη (1965), «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» του Γιάννη Δαλιανίδη (1966), όπου ήταν η μητέρα της Ζωής Λάσκαρη κι ας είχαν μικρή διαφορά ηλικίας, ο εκπληκτικός «Φόβος» του Κώστα Μανουσάκη (1966) με Δαμιανό, Ναθαναήλ, Φωκά, Βλάχο, Φωτίου,  και τα «Λεωφόρος του μίσους»(1968), «Ορατότης μηδέν» (1970) και «Ζούγκλα των πόλεων» (1970) του Νίκου Φώσκολου. 

Κόκκινα Φανάρια Facebook Twitter
Με τον Φαίδωνα Γεωργίτση στα «Κόκκινα Φανάρια».

Βέβαια η καριέρα της εκτινάχτηκε όταν μετά από πολλά παρακάλια έπεισε τον Δαλιανίδη να παίξει στις μουσικές κωμωδίες του. Η μία μετά την άλλη τής πρόσφεραν όλο και μεγαλύτερους ρόλους, ενώ τα τραγούδια που ερμήνευσε η ίδια παραμένουν έκτοτε τα πλέον κλασικά σουξέ του ελληνικού πενταγράμμου, με χαρακτηριστικότερα τα σαρωτικά «Του αγοριού απέναντι» και «Είμαι γυναίκα του γλεντιού» του Πλέσσα σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και Γιάννη Δαλιανίδη, αντίστοιχα, που τραγούδησε μοναδικά στο «Μια κυρία στα μπουζούκια». Μαζί με το «Γοργόνες και μάγκες» και το «Οι θαλασσιές οι χάντρες» αποτελούν ταινίες και ρόλους που της προσέφεραν ένα ανανεωμένο προφίλ μέσα από το οποίο αναδείχτηκε μια γυναίκα με μπρίο, τσαχπινιά και μεγάλη γοητεία. Μια χειραφετημένη γυναίκα ιδιαίτερα απελευθερωμένη και ανεξάρτητη, που αντανακλούσε και τον νέο τύπο της εποχής που αγαπήθηκε από όλες και όλους. Για τις ανάγκες της ταινίας «Όταν η πόλις πεθαίνει» (1969) ερμήνευσε ένα τραγούδι εντελώς άλλου κλίματος, το «Υπάρχει κάπου ένα παιδί» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική Κώστα Καπνίση που πιστοποιούσε και το σοβαρό ρεπερτόριο από το οποίο προερχόταν. Στη συγκεκριμένη ταινία εμφανίζεται μαζί με τον Ανδρέα Μπάρκουλη, αρραβωνιαστικό της για μια τριετία. 

Όταν η πόλις πεθαίνει Facebook Twitter
Στο «Όταν η πόλις πεθαίνει» (1969) με τον Ανδρέα Μπάρκουλη, αρραβωνιαστικό της για μια τριετία. 

Ένας καταιγισμός ρόλων, λοιπόν, μεγάλης γκάμας, που της απέφεραν το βραβείο της Ένωσης Κριτικών ως την καλύτερη ηθοποιό της διετίας 1967-68. Στα χρόνια που ακολούθησαν συμμετείχε παράλληλα σε όλα τα είδη θεάτρου, συμπεριλαμβανομένων και επιθεωρήσεων, ενώ ήδη είχε συγκροτήσει από το 1963 τον δικό της θίασο με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, για τον οποίο είπε χρόνια αργότερα: «Αν είχε μείνει μαζί μου στο κλασικό ρεπερτόριο θα είχε αναδειχθεί σε μεγάλο ηθοποιό, καθώς είχε μεγάλο ταλέντο. Δυστυχώς πουλήθηκε στον Μαμωνά!». Τη σεζόν 1972-73 πάντως, κι ενώ η ίδια ήδη συμμετείχε ως παρουσιάστρια στα τηλεπαιχνίδια της νεότευκτης ασπρόμαυρης τηλεόρασης του ΕΙΡΤ «Χαρούμενη Κυριακή» και «Χρυσή βολή», ανέβασε τα έργα «Τι ώρα θα γυρίσεις, Πηνελόπη» του Σόμερσετ Μομ και «Ένα καυτό κορίτσι» του Ιάκωβου Καμπανέλη. 

Με τη Μεταπολίτευση έκανε μια νέα σημαντική στροφή, συμμετέχοντας στους «Κυνηγούς» του Θόδωρου Αγγελόπουλου που έκαναν διεθνή πρεμιέρα στις Κάννες τον Μάιο του 1977, συμπρωταγωνιστώντας μαζί με τις Κοταμανίδου, Γεωργούλη και Βαλάση. Η πραγματική της επιτυχία όμως ήταν ο κεντρικός γυναικείος ρόλος στο «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984) του σημαντικού Έλληνα δημιουργού, δίπλα στον Μάνο Κατράκη, τον Διονύση Παπαγιανόπουλο και τον Τζούλιο Μπρόγκι. Σε αυτή την ταινία η ατάκα της, μετά από μια ευκαιριακή ερωτική επαφή με έναν νεότερο άντρα, αποτελεί από τις διασημότερες αγγελοπουλικές ρήσεις: «Πολλές φορές ανακαλύπτω με φρίκη και ανακούφιση ότι δεν πιστεύω πια σε τίποτα. Τότε ξαναγυρίζω στο σώμα μου. Μονάχα αυτό μου θυμίζει ότι είμαι μονάχη». Κι αν ήταν σημαντική η συμβολή της σε αυτά, δεν της αναγνωρίστηκε τόσο όσο με «Τα παιδιά της χελιδόνας» του Κώστα Βρεττάκου, το 1987, με το οποίο απέσπασε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, παίζοντας μια παλιά αντάρτισσα. 

Ταξίδι στα Κύθηρα Facebook Twitter
Ο Giulio Bronzi και η Μαίρη Χρονοπούλου στην ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα».

Το θέατρο ρεπερτορίου δεν έπαψε να την αφορά και τη σεζόν 1975-76, κατά την πρώτη θρυλική για την ποιότητά της περίοδο διεύθυνσης του ΚΘΒΕ από τον Μίνω Βολανάκη, ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για να συμμετάσχει σε δύο ιστορικές παραστάσεις: στους «Εχθρούς» του Μαξίμ Γκόργκι σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη και στην «Επίδειξη μόδας» του Χάρολντ Πίντερ σε μετάφραση και σκηνοθεσία του ίδιου του Βολανάκη. Εκείνο ακριβώς το διάστημα υπήρξε σύζυγος για ένα διάστημα δύο ετών, μεταξύ 1975-1977, του πρώην δημάρχου Σπάτων και μετέπειτα βουλευτή Δήμου Μπότσαρη. 

Τα χρόνια της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ μετά το 1981, αν και δηλωμένη οπαδός του κινήματος, δεν είχε την εύνοια του Εθνικού Θεάτρου. Μόνο το 1987 πρωταγωνίστησε στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μαργαρίτη, ως Πραξαγόρα. Ήταν η χρονιά που φωτογραφήθηκε και για μια σειρά τολμηρών, ειδικά για την ηλικία της, φωτογραφιών για το «Playboy». Ακολούθησαν συμμετοχές σε κάθε είδους παραστάσεις, ακόμα και σε ξεπερασμένες επιθεωρήσεις, αλλά και σε ποιοτικές απόπειρες όπως τα «Χειροκροτήματα» (θεατρική εκδοχή του «All about Eve») των Betty Comden και Adolph Green με συμπρωταγωνίστρια τη Βάσια Παναγοπούλου σε σκηνοθεσία του Βολανάκη τη χειμερινή περίοδο 1992-93 στο θέατρο Αλίκη. Το ίδιο ακριβώς διάστημα πρωταγωνίστησε στην τηλεόραση του MEGA στην κωμική σειρά «Μάνα είναι μόνο μία». Δύο χρόνια μετά έκανε την τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία «Προς την ελευθερία» του Χάρη Παπαδόπουλου, σε ένα σενάριο που έμοιαζε να είναι όλο εμπνευσμένο από την ίδια. Δίπλα της συμπρωταγωνιστές, εκτός από τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη, μια σειρά βετεράνων ηθοποιών, αλλά και οι Στράτος Τζώρτζογλου, Απόστολος Γλέτσος και Άλκις Κούρκουλος, που στην πραγματική ζωή ήταν και βαφτισιμιός της, καθώς ο πατέρας του Νίκος Κούρκουλος υπήρξε ο πιο πιστός της φίλος μέχρι τέλους. 

playboy Facebook Twitter
Όταν φωτογραφήθηκε γυμνή για το Playboy ήταν 54 ετών.

Η Χρονοπούλου δεν έπαψε να βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας και η έκρηξη των lifestyle περιοδικών των ‘90s έφερε πίσω εξαιτίας αφιερωμάτων μνήμες από παλιό ελληνικό σινεμά και τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Ξαφνικά τα δύο εμβληματικά της τραγούδια «Του αγοριού απέναντι» και «Είμαι γυναίκα του γλεντιού» έγιναν μεγάλα χιτ των κλαμπ ανά την επικράτεια. Μέχρι που πήρε στα χέρια το μικρόφωνο του κέντρου CAN CAN μαζί με τον Γιάννη Πουλόπουλο για ξανατραγουδήσει το «Καμαρούλα μια σταλιά» από το «Γοργόνες και μάγκες» αλλά και άλλα τραγούδια που την καθόρισαν, λανσάροντας και μια νέα καριέρα, αυτή του λαϊκού πάλκου. Φυσικά δεν κράτησε για περισσότερο από έναν χειμώνα. Αγαπημένο gay idol όλη της τη ζωή, δεν κράτησε καμία από τις λαμπερές της τουαλέτες αλλά τις χάρισε όλες σε τρανς γυναίκες που ήθελαν να την υποδυθούν σε drag show. 

Το 1999 έπεσε θύμα ενός τροχαίου ατυχήματος, με αποτέλεσμα να πάθει σοβαρή ζημιά στη σπονδυλική της στήλη, κάνοντας τη μία εγχείρηση μετά την άλλη, χωρίς άμεσο αποτέλεσμα και μένοντας παράλυτη σε αναπηρική καρέκλα. Σε αυτό προστέθηκε και ένα ακόμα σοβαρότερο ατύχημα, όπου έπαθε εγκαύματα τα οποία απαίτησαν επίσης μια σειρά από χειρουργεία. Μετά από ταλαιπωρίες μίας εικοσαετίας βγήκε νικήτρια και επανήλθε όχι μόνο στη δημόσια θέα αλλά και στην οθόνη, αφού πρώτα παρέλαβε στις 16 Ιουνίου 2021, στην ετήσια τελετή απονομής βραβείων ΙΡΙΣ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, το Βραβείο Συνολικής Προσφοράς που της απενεμήθη από τον πρόεδρο της Ακαδημίας, Γιώργο Τσεμπερόπουλο, ο οποίος είπε χαρακτηριστικά: «Με τη ρώμη της παρουσίας της σφράγισε μια σειρά κινηματογραφικών ειδών». Λίγο μετά ο σκηνοθέτης Σωτήρης Τσαφούλιας της πρόσφερε έναν κομβικό ρόλο στον τρίτο κύκλο της αστυνομικής σειράς «Έτερος Εγώ», δίνοντας πάσα σε νέο μπαράζ δημοσιότητας, έχοντας γύρω της παρέες αγαπημένων φίλων. Είχε στο μεταξύ παραχωρήσει το σπίτι της στην Παιανία στην οργάνωση «Χαμόγελο του παιδιού».

Έτσι, θα έλεγε κανείς ότι είχε τακτοποιήσει όλες τις εκκρεμότητες της ενώ παράλληλα απολάμβανε εκ νέου την αγάπη και το θαυμασμό φίλων και γνωστών, αγνώστων και απλών ανθρώπων για τους οποίους η Μαίρη Χρονοπούλου αποτελούσε εκτός από μια λαμπερή γυναίκα και τη σύνδεση με μια μακρινή εποχή μεγάλης αισιοδοξίας και αθωότητας. Τα έντυπα άρχισαν και πάλι  να ασχολούνται μαζί της ενώ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της προσέφεραν μία νέα περίοδο αποδοχής και λατρείας. Η ίδια είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ότι είχε κανονίσει να μην μάθει κανείς το θάνατο της.

Πως μπορούσε να είναι αυτό πιθανόν; Πώς να ξεφύγεις τόσο θαυμασμού; Ο αναπάντεχος θάνατός της μετά από ένα ατύχημα μέσα στο σπίτι της όχι μόνο μαθεύτηκε αστραπιαία, αλλά προκάλεσε και μεγάλη θλίψη. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες θα τη θυμούνται σα μια ξεχωριστή γυναίκα με απίστευτο μπρίο, μεγάλη καρδιά και ένα αδέσμευτο  πνεύμα πολύ μπροστά από την εποχή της.

νεμεσις Facebook Twitter
Φωτογραφία της από τον τελευταίο κύκλο της σειράς «Έτερος Εγώ».
Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Ο Γιωργής Δεσποτάκης ανεβάζει στο LA μια σύγχρονη Ελληνική τραγωδία. Η παράσταση TERAS διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ