Οι ονειρικές «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι έρχονται στο θέατρο Άνεσις

Οι ονειρικές Λευκές Νύχτες του Ντοστογιέφσκι και οι νεαροί ήρωες σε μια παράσταση στην Αθήνα Facebook Twitter
Λευκές Νύχτες | Φωτο: Χρήστος Συμεωνίδης
0

«Η νύχτα ήταν υπέροχη! Ήταν από αυτές τις νύχτες που μόνο όταν είμαστε νέοι μπορούν να υπάρξουν! Ο ουρανός ήταν τόσο γεμάτος άστρα, τόσο φωτεινός, που κοιτάζοντάς τον, αναρωτιόσουνα, είναι δυνατόν να ζούνε κάτω από έναν τέτοιον ουρανό άνθρωποι κακοί και γκρινιάρηδες; Γύριζα από τη βόλτα μου στην πόλη πολύ αργά και το ρολόι είχε χτυπήσει κιόλας δέκα. Ο δρόμος για το σπίτι μου ήταν από την προκυμαία ενός καναλιού, όπου τέτοια ώρα δεν συναντάς ψυχή. Περπατούσα και τραγουδούσα, πάντα το κάνω αυτό όταν νιώθω ευτυχισμένος, πάντα σιγομουρμουρίζω κάτι από μέσα μου, όπως ο κάθε ευτυχισμένος άνθρωπος όταν δεν έχει φίλους, ούτε γνωστούς και που στις χαρούμενες στιγμές του δεν έχει απολύτως κανέναν για να μοιραστεί τη χαρά του. Κι όπως περπατούσα έτσι και ονειροπολούσα, ξαφνικά…»

Έτσι ξεκινά η αριστοτεχνική νουβέλα-σπουδή πάνω στη συνύπαρξη και το συναίσθημα, του κορυφαίου Ρώσου μυθιστοριογράφου Φιόντορ Ντοστογιέφσκι που ανεβαίνει στο θέατρο Μικρό Άνεσις, με πρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη και την Αλεξάνδρα Αϊδίνη, ένα έργο-εγκώμιο στη φιλία και την αγάπη, με φόντο τις ονειρικές λευκές νύχτες της Αγίας Πετρούπολης.

Ο γεννημένος το 1821 μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος γράφει το διήγημα «Λευκές Νύχτες» το 1847.

Τι είναι ο Ονειροπόλος; «Ουδέτερου γένους! Τον περισσότερο καιρό φωλιάζει σε μια τέτοια απρόσιτη γωνιά, σα να κρύβεται εκεί ακόμα και απ’ το φως της μέρας. Ριζώνει μέσα στη φωλιά του σαν σαλιγκάρι και, κατά κάποιον τρόπο, μοιάζει μ’ εκείνο το αστείο ζώο που είναι ταυτόχρονα και ζώο και σπίτι και το λένε χελώνα».

Ο τίτλος είναι δανεισμένος από τις «λευκές νύχτες», που είναι ορατές στα εξωτερικά όρια των αρκτικών κύκλων, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Ο ήλιος δύει μεν, αλλά βρίσκεται ελάχιστα κάτω από τον ορίζοντα – αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη φωτός στον ουρανό. Οι φωτεινές αυτές νύχτες που διαρκούν από τις 11 Ιουνίου έως τις 11 Ιουλίου είναι η ωραιότερη εποχή της άλλοτε παγωμένης και άλλοτε βροχερής Αγίας Πετρούπολης, είναι η συνάντηση των εποχών, μέσα στη γοητεία του αχνού φωτός.

Αυτό το σκηνικό διαλέγει ο Ντοστογιέφσκι για να παρουσιάσει τον νεαρό πρωταγωνιστή του, τον Ονειροπόλο, μέσα σε μια συνθήκη συγκινητική και ποιητική, να περιπλανιέται σε κάποια από τις προκυμαίες της Αγίας Πετρούπολης.

Οι ονειρικές Λευκές Νύχτες του Ντοστογέφσκι και οι νεαροί ήρωες σε μια παράσταση στην Αθήνα Facebook Twitter
Λευκές Νύχτες | Φωτο: Χρήστος Συμεωνίδης

Ο Ονειροπόλος είναι ένας από τους πολλούς κατοίκους της Πετρούπολης που ανήκουν στη μεσαία τάξη, ένας 26χρονος δημόσιος υπάλληλος, γραφιάς, με ελάχιστες ελπίδες να δει το μέλλον του να μεταμορφώνεται. Είναι επαρχιώτης; Είναι ορφανός; Δεν έχει φίλους και γνωστούς, έχει αγάπη για τα μέρη της πόλης και τα κτίριά της.

«Έχω κιόλας δυο-τρία μέρη τέτοια στην Πετρούπολη, μια φορά κιόλας έκλαψα από τις αναμνήσεις, όπως κι εσείς» λέει. Αγαπά τους φυσικούς χώρους και κρυμμένος από το φως του ήλιου, περιπλανιέται στην πόλη τη νύχτα, ζωντανεύοντας με τη φαντασία του κάθε κενό.

Αυτός ο νεαρός άντρας θα βρει τυχαία, στη διάρκεια μιας λευκής νύχτας, μια νεαρή γυναίκα σε κίνδυνο, τη 17χρονη ορφανή Νάστινκα, που κατοικεί με την τυφλή γιαγιά της, η οποία την κρατάει αιχμάλωτη στο σπίτι.

«Έχω τόσο λίγη πραγματική ζωή, που θεωρώ τέτοιες στιγμές, τόσο σπάνιες, που δεν μπορώ παρά να επαναλαμβάνω αυτές τις στιγμές, να τις ξαναζώ με τη φαντασία μου. Θα σας ονειρεύομαι όλη τη νύχτα, όλη την εβδομάδα, ολόκληρο τον χρόνο. Θα έρθω οπωσδήποτε εδώ αύριο, ακριβώς εδώ, στο ίδιο σημείο, την ίδια ακριβώς ώρα και θα νιώθω ευτυχισμένος αναπολώντας τα χτεσινά» λέει στη Νάστινκα στην πρώτη συνάντησή τους.

Τι είναι ο Ονειροπόλος; «Ουδέτερου γένους! Τον περισσότερο καιρό φωλιάζει σε μια τέτοια απρόσιτη γωνιά, σα να κρύβεται εκεί ακόμα και απ’ το φως της μέρας. Ριζώνει μέσα στη φωλιά του σαν σαλιγκάρι και, κατά κάποιον τρόπο, μοιάζει μ’ εκείνο το αστείο ζώο που είναι ταυτόχρονα και ζώο και σπίτι και το λένε χελώνα» λέει.

Οι ονειρικές Λευκές Νύχτες του Ντοστογέφσκι και οι νεαροί ήρωες σε μια παράσταση στην Αθήνα Facebook Twitter
Λευκές Νύχτες | Φωτο: Χρήστος Συμεωνίδης

Το ειδύλλιό τους θα κρατήσει τέσσερις νύχτες και μέσα από την αριστοτεχνικά παιγνιώδη και ανάλαφρη αφήγηση του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ξετυλίγεται μπροστά μας όλη η πρότερη ζωή των δύο πρωταγωνιστών της ιστορίας, η ψυχοσύνθεση τα όνειρα και οι ψευδαισθήσεις τους.

«Καμιά φορά μου φαίνεται ότι δεν θα είμαι ποτέ ικανός να αρχίσω μια ζωή αληθινή, ότι έχω χάσει κάθε αίσθηση της πραγματικότητας, και καταλαβαίνω ότι κάνω κακό στον εαυτό μου, γιατί μετά από τις φανταστικές μου νύχτες έρχονται στιγμές νηφαλιότητας, που είναι τρομερές, και ακούς, βλέπεις πώς ζουν οι άνθρωποι, πώς ζουν στον ξύπνιο τους και ότι η δική τους ζωή δεν θα γίνει κομμάτια σαν όνειρο, ανανεώνεται διαρκώς, ενώ ακόμα και η ανεξάντλητη φαντασία μου κουράζεται κάποια στιγμή, γκρεμίζεται, γίνεται θρύψαλα και τότε… Το ξέρετε, Νάστιενκα, ότι είμαι αναγκασμένος να ζω – να γιορτάζω τις επετείους των συναισθημάτων μου, την επέτειο όλων όσων μου ήταν αγαπητά, αλλά ουσιαστικά δεν υπήρξαν ποτέ! Ξέρετε ότι επισκέπτομαι μέρη όπου υπήρξα ευτυχισμένος κατά τον δικό μου τρόπο; Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι σ’ αυτό το μέρος ακριβώς πριν ένα χρόνο… Τί έκανα όλ’ αυτά τα χρόνια; Έζησα; Όχι; Κοίτα, λέω στον εαυτό μου, κοίτα πόσο ψυχρός γίνεται ο κόσμος! Θα πρέπει να είναι θλιβερό να μείνει κανείς στο τέλος ολομόναχος και να μην έχει καν τι να λυπάται, γιατί όλα αυτά που έζησε, όλα αυτά, δεν ήταν παρά ένα χαζό στρογγυλό μηδενικό, δεν ήταν παρά… όνειρα» λέει ο Ονειροπόλος, σκιαγραφώντας τη ζωή του.

Όταν μετά από τέσσερις λευκές νύχτες συναντήσεων η Νάστιενκα και ο Ονειροπόλος θα τραβήξουν τον δρόμο που διάλεξε ο καθένας για πάντα, ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας θα κλείσει το έργο και τις λίγες ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του λέγοντας: «Μια ολόκληρη στιγμή απόλυτης ευτυχίας. Λίγο είναι αυτό, έστω και για ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου;".

Οι ονειρικές Λευκές Νύχτες του Ντοστογέφσκι και οι νεαροί ήρωες σε μια παράσταση στην Αθήνα Facebook Twitter
Λευκές Νύχτες | Φωτο: Χρήστος Συμεωνίδης
Οι ονειρικές Λευκές Νύχτες του Ντοστογέφσκι και οι νεαροί ήρωες σε μια παράσταση στην Αθήνα Facebook Twitter
Λευκές Νύχτες | Φωτο: Χρήστος Συμεωνίδης
Οι ονειρικές Λευκές Νύχτες του Ντοστογέφσκι και οι νεαροί ήρωες σε μια παράσταση στην Αθήνα Facebook Twitter
Λευκές Νύχτες | Φωτο: Χρήστος Συμεωνίδης

«Λευκές Νύχτες» του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι 

Θεατρική διασκευή - Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης 

Πρωτότυπη μουσική: Στάμος Σέμσης

Σκηνικά - Σχεδιασμός φωτισμών: Ζωή Μολυβδά - Φαμέλη 

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη 

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νατάσα Πετροπούλου

Παίζουν: Αλεξάνδρα Αϊδίνη - Κωνσταντίνος Ασπιώτης 

Μουσική: Στάμος Σέμσης

Θέατρο Ανεσις - Μικρή Σκηνή

Λεωφόρος Κηφισίας 14, Αθήνα, 2107718943

19/2-31/3

Παραστάσεις: Τετ. 19:00, Πέμ. 20:00, Σάβ. & Κυρ. 18:30

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ