«Περουζέ»: Η ιστορία της σπάνιας όπερας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που αναβιώνει στο Φεστιβάλ Αθηνών

«Περουζέ»: Η ιστορία της σπάνιας όπερας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που αναβιώνει στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Η «Περουζέ» παιζόταν για χρόνια σε περιοδείες του θιάσου του Ελληνικού Μελοδράματος στις ελληνικές παροικίες της Μέσης Ανατολής αλλά και στη Θεσσαλονίκη. Στη φωτογραφία η Ρεβέκκα (κατά κόσμον Όλγα Πικοπούλου-Παπαδιαμαντοπούλου-Βαλτετσιώτη) που είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του μελοδράματος.
1

Ο πατέρας της ελληνικής οπερέτας Θεόφραστος Σακελλαρίδης (1883-1950), γνωστότερος σε γενιές και γενιές Ελλήνων από τον «Βαφτιστικό» του 1919 και το «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» της Σοφίας Βέμπο, πολύ πριν γίνει ένας από του δημοφιλέστερους συνθέτες χάρη στις 80 οπερέτες του και τις αμέτρητες μουσικές του για την επιθεώρηση, έχοντας στο οπλοστάσιό του σημαντικές σπουδές δίπλα στον πατέρα του Ιωάννη, που υπήρξε μεταρρυθμιστή της βυζαντινής μουσικής, και στη Γερμανία, έκανε τις πρώτες του απόπειρες στο μουσικό θέατρο με δραματικές όπερες.


Έτσι, μεταξύ του 1903 και του 1917 έγραψε τα έργα «Υμέναιος», «Ο Πειρατής», «Περουζέ», «Το στοιχειωμένο γεφύρι» και το «Το κάστρο της Ωρηάς», εκ των οποίων κανένα δεν διασώθηκε, πλην ενός. Το μοναδικό που κατάφερε να επιζήσει κάτω από δυσμενείς συνθήκες ήταν η «Περουζέ», η οποία αποτέλεσε, όταν ανέβηκε τον Αύγουστο του 1911 στο θέατρο Ολύμπια, τεράστια λαϊκή επιτυχία.


Είναι μια δραματική όπερα σε λιμπρέτο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Γιώργου Τσοκόπουλου που πραγματοποιείται σε ένα παραθαλάσσιο ελληνικό χωριό αρχές του 20ού αι. Εκεί, ένας νέος άντρας, ο Θάνος, είναι αρραβωνιασμένος με την Ανθούλα, μέχρι που ερωτεύεται την Περουζέ, σύντροφο του Βασιλιά των Τσιγγάνων. Εκείνη ανταποκρίνεται κι έτσι η ιστορία εξελίσσεται σε δράμα με μοιραίο τέλος.

Στο πρώτο ανέβασμά του τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Περουζέ κράτησε η Ρεβέκκα (κατά κόσμον Όλγα Πικοπούλου-Παπαδιαμαντοπούλου-Βαλτετσιώτη). Λέγεται ότι ο Σακελλαρίδης ήταν ερωτευμένος με την κόρη της και για να την πείσει να εγκρίνει τον γάμο τους της έγραψε αυτό το έργο ‒ ο σκοπός επετεύχθη.


Στο πρώτο ανέβασμά του τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Περουζέ κράτησε η Ρεβέκκα (κατά κόσμον Όλγα Πικοπούλου-Παπαδιαμαντοπούλου-Βαλτετσιώτη). Λέγεται ότι ο Σακελλαρίδης ήταν ερωτευμένος με την κόρη της και για να την πείσει να εγκρίνει τον γάμο τους της έγραψε αυτό το έργο ‒ ο σκοπός επετεύχθη. Στον ρόλο του Θάνου ήταν ο τενόρος Νίκος Μωραΐτης και του Βασιλιά των Τσιγγάνων ο μπάσος Μιχάλης Βλαχόπουλος.


Τον πρώτο χρόνο παίχτηκαν 60 παραστάσεις σε μια Αθήνα που αριθμούσε περί τους 150.000 ανθρώπους. Στην επετειακή παράσταση παρευρέθηκε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, ενώ την προλόγισε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος. Ο θρίαμβος συνεχίστηκε έναν ακόμα χρόνο.


Η «Περουζέ» παιζόταν για χρόνια σε περιοδείες του θιάσου του Ελληνικού Μελοδράματος στις ελληνικές παροικίες της Μέσης Ανατολής αλλά και στη Θεσσαλονίκη (ξέρουμε ότι παράστασή της παρακολούθησε ο Ρόμελ και ενθουσιάστηκε), ενώ δύο μουσικά κομμάτια της, η άρια «Νεράιδα του γιαλού» και το ντουέτο «Πιο θερμά», ακολούθησαν τη δική τους πετυχημένη πορεία.


Ο μαέστρος Βύρων Φιδετζής, μαζί με τη Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών, ετοιμάζει για το Φεστιβάλ Αθηνών το πρώτο πλήρες ανέβασμα της «Περουζέ» από την τελευταία φορά που παρουσιάστηκε από την Εθνική Λυρική Σκηνή, πάλι στο Θέατρο Ολύμπια, το 1950, έτος θανάτου του Σακελλαρίδη.


Παρ' όλα αυτά, υπάρχει ολόκληρο παρασκήνιο για το πώς διασώθηκαν οι παρτιτούρες της οπερέτας και με αυτό το γεγονός συνδέεται άμεσα ο κ. Φιδετζής.


Ο ίδιος εξηγεί: «Η "Περουζέ" είναι η μοναδική όπερα του Σακελλαρίδη που υπάρχει σε εκτελέσιμη μορφή. Η παρτιτούρα της βρισκόταν στα χέρια του μαέστρου Καραλίβανου και από κει πέρασε στον Γιώργο Λεωτσάκο. Καθώς είχε παραμείνει για χρόνια σε έναν χώρο με πολλή υγρασία και ήταν αδύνατον να φωτοτυπηθεί, την έδωσε στο Μπενάκη που της έκανε ειδική επεξεργασία κι έτσι φωτογραφήθηκαν οι σελίδες.


Εγώ, πάνω σε φωτοτυπίες των φωτογραφιών, χάραξα, εκεί όπου έλειπαν τα πεντάγραμμα, νότες που πήρα από τις πάρτες των οργάνων της ορχήστρας. Αυτό συνέβη πριν από περίπου 20 χρόνια και το 2001 έγινε κοντσερτάντε εκτέλεση της όπερας στη Θεσσαλονίκη με την Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης. Έκανα διάφορες προσπάθειες έκτοτε να ανέβει, αλλά η Λυρική δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τελικά, δέχτηκε το Φεστιβάλ».

«Περουζέ»: Η ιστορία της σπάνιας όπερας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που αναβιώνει στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Στην πρώτη παράσταση του Περουζέ το 1911 τον ρόλο του Θάνου είχε ο τενόρος Νίκος Μωραΐτης και του Βασιλιά των Τσιγγάνων ο μπάσος Μιχάλης Βλαχόπουλος.


Όταν ο Σακελλαρίδης επέστρεψε από τις σπουδές του στη Γερμανία και θέλησε να συμβάλει και ο ίδιος στη μουσική δημιουργία του τόπου, η ελληνική όπερα μετρούσε ήδη σχεδόν 100 χρόνια παράδοσης.


Όπως λέει ο κ. Φιδετζής: «Το πρώτο έργο που έχουμε είναι το "Accione Comicas" του Μάντζαρου, το οποίο παίχτηκε το 1815 στην Κέρκυρα, αλλά υπάρχει και μια σειρά έργων στα Επτάνησα, όπως αυτά του Παύλου Καρρέρ, που συχνά τραγουδούσαν Ιταλοί που παπαγάλιζαν τα ελληνικά λόγια, όπως η "Άρια Γκρέκα" του Μάντζαρου του 1825 που τραγούδησε στα ελληνικά Ιταλίδα.

Σιγά-σιγά προστέθηκαν συνθέτες της ηπειρωτικής Ελλάδας, όπως ο Λιάλιος, που έγραφε στα γερμανικά. Υπήρχε παραγωγή στα γερμανικά, στα γαλλικά του Σαμάρα και πολλές στα ιταλικά. Όταν, λοιπόν, ο Σακελλαρίδης γράφει τις πρώτες του όπερες, υπάρχει ήδη μια ιστορία.


Ο Λαυράγκας, ο ιδρυτής του Ελληνικού Μελοδράματος, είχε γράψει κάποια έργα στις αρχές του 20ού αι. στα ελληνικά, οπότε παίρνει τη σκυτάλη, και λίγο μετά έρχεται ο Καλομοίρης με τον "Πρωτομάστορα" το 1915-16. Και ο Μητρόπουλος έγραψε στα γαλλικά τη "Βεατρίκη", που παίχτηκε μία φορά.


Η όπερα θεωρείται πολύ δημοφιλές και αποδεκτό είδος εκείνη την εποχή, σαν το σινεμά σήμερα. Οι αριστοκράτες πήγαιναν στα θεωρεία και ο απλός λαός στον εξώστη.

«Περουζέ»: Η ιστορία της σπάνιας όπερας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που αναβιώνει στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter


Τα έργα του Βέρντι παιζόντουσαν από μπάντες και τα σουξέ στις πλατείες. Οι μελωδίες ήταν πολύ γνωστές ευρύτερα και ιδιαίτερα στα Επτάνησα, όπου υπήρχε μια ομαλή σχέση με την Ευρώπη. Εκεί δεν υπήρχε αυτή η πίεση που ένιωθε η υπόλοιπη Ελλάδα να κερδίσει το χαμένο έδαφος. Υπήρχε οπερόφιλο κοινό και στις μεγάλες πόλεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως η Σμύρνη, που είχε ένα τεράστιο θέατρο που κάηκε στην Καταστροφή, ενώ οι ελληνικοί θίασοι έκαναν περιοδείες στην Αίγυπτο και στην Κωνσταντινούπολη».

Αλλά ποια είναι η σημασία της «Περουζέ» μουσικά; «Αυτό που εγώ βλέπω στην Περουζέ είναι μια επιρροή τόσο από την ιταλική βεριστική όπερα, που ήταν πολύ του συρμού ‒ ζούσαν όλοι οι μεγάλοι ακόμα, όπως και ο Σαμάρας, που έκανε καριέρα στην Ιταλία. Εκείνο που εντυπωσιάζει στην "Περουζέ" είναι ότι χρησιμοποιεί στοιχεία που τη διαφοροποιούν από τον βερισμό γιατί έχει μουσικές κλίμακες ανατολίζουσες ή αρχαιοελληνικές. Χαρακτηριστικός είναι και ο δώριος τρόπος, μια μουσική γλώσσα που κινείται, έτσι όπως το έβλεπαν τότε, σε ένα ελληνοπρεπές ύφος και έχει στοιχεία από τη βιεννέζικη οπερέτα.

 
Ο Σακελλαρίδης, ως πολύ ταλαντούχος, είχε την ιδιότητα να παίρνει διάφορα στοιχεία και να τα ενσωματώνει στα έργα του με έναν αρμονικό τρόπο, χωρίς να ενοχλεί. Ένα βιεννέζικο στοιχείο δίπλα σε αρχαιοελληνικούς τρόπους. Με τον τρόπο που το κάνει είναι πειστικό. Η μουσική ήταν πιασάρικη, είχε πάρα πολύ ωραία κομμάτια, μια ρέουσα μελωδικότητα με μεγάλη αμεσότητα.

 
Τον καιρό που δεν υπήρχαν ακόμα ραδιόφωνα και μεγάφωνα, στις πλατείες των επαρχιακών πόλεων ακούγονταν μελωδίες από όπερες που έπαιζαν στρατιωτικές μπάντες και φιλαρμονικές. Στην Ιταλία ακούγονταν ποτ-πουρί του Βέρντι και του Μπελίνι.

 

Περουζέ - «Τὸ παραμύθι τῆς νεράϊδας» - Θ. Σακελλαρίδης (1911)


Προσωπικά, πρόλαβα και άκουσα στη Δράμα, στις Σέρρες και στην Κέρκυρα αποσπάσματα της "Περουζέ" παιγμένα από μπάντες. Η δε μεταγραφή της για πιάνο και φωνές, το λεγόμενο "σπαρτίτο", ήταν τυπωμένο σε έκδοση που θα τη ζήλευε και ο καλύτερος γερμανικός εκδοτικός μουσικός οίκος. Αυτό δεν θα γινόταν αν το έργο δεν είχε απήχηση».


Θα λέγαμε, λοιπόν, ότι αποτελεί εμβληματικό έργο της ελληνικής παραγωγής; «Την τοποθετώ ανάμεσα στα εμβληματικά ελληνικά έργα. Η Ελλάδα, παρ' όλες τις τραγωδίες που πέρασε και τον τρόπο που έγινε κράτος, το οποίο ήταν πάρα πολύ δύσκολο και προβληματικό, είχε την τύχη, στον τομέα της μουσικής, να έχει τέσσερα μουσικοδραματικά ταλέντα πρώτης γραμμής στις αρχές του 20ού αι.

Ο Σαμάρας, ο Λαυράγκας, ο Σακελλαρίδης και ο Καλομοίρης κινήθηκαν γύρω από το πλαίσιο της βεριστικής όπερας. Ο Καλομοίρης, αν και γερμανικής μορφώσεως, πήρε πάρα πολλά από τον ρεαλισμό της ιταλικής σχολής, ο δε Σαμάρας πρωταγωνιστούσε. Τα μέσα, βέβαια, δεν ήταν εκείνα που διέθεταν η Όπερα της Βιέννης ή η Σκάλα του Μιλάνου. Οπότε, είτε έγραφαν για ξένα θέατρα, όπως ο Σαμάρας, του οποίου οι μεγάλες επιτυχίες ήταν στην Ιταλία, είτε στράφηκαν αναγκαστικά στην οπερέτα, όπως ο Σακελλαρίδης, γιατί έπρεπε να ζήσουν».

«Περουζέ»: Η ιστορία της σπάνιας όπερας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που αναβιώνει στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Η «Περουζέ» θα ανέβει στις 16 και 17 Ιουνίου σε μουσική διεύθυνση Βύρωνα Φιδετζή και σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή.
 

«Περουζέ»: Η ιστορία της σπάνιας όπερας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που αναβιώνει στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Οι πρωταγωνιστές της οπερέτας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που παρουσιάζεται σήμερα 16 Ιουνίου και αύριο στο Ηρώδειο.
«Περουζέ»: Η ιστορία της σπάνιας όπερας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που αναβιώνει στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Φωτογραφία από πρόβα της παράστασης.
«Περουζέ»: Η ιστορία της σπάνιας όπερας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που αναβιώνει στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Φωτογραφία από πρόβα της παράστασης.
«Περουζέ»: Η ιστορία της σπάνιας όπερας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που αναβιώνει στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Φωτογραφία από πρόβα της παράστασης.

Info

Περουζέ, του Θεόφραστου Σακελλαρίδη

Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών

16 & 17 Ιουνίου, 21:00

Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Μουσική διεύθυνση: Βύρων Φιδετζής

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αμπαζής

Ερμηνεύουν: Κασσάνδρα Δημοπούλου (Περουζέ), Φίλιππος Μοδινός (Θάνος), Άννα Στυλιανάκη (Ανθούλα), Πέτρος Μαγουλάς (Βασιλιάς των Τσιγγάνων) και Τάσης Χριστογιαννόπουλος (Πέτρος).

Συμμετέχουν η Χορωδία του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών (διεύθυνση Νίκου Μαλιάρα) και η Χορωδία Θεσσαλονίκης (διεύθυνση Μαίρη Κωνσταντινίδου).

  

Ευχαριστούμε τον κ. Στάθη Αρφάνη για την παραχώρηση σπάνιου αρχειακού υλικού.

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αθήνα 2018 - Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου: Όλα όσα πρέπει να ξέρεις

Βιβλίο / Αθήνα 2018 - Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου: Όλα όσα πρέπει να ξέρεις

Ανάμεσα στις δράσεις που πρόκειται να ανακοινωθούν σε λίγες μέρες, η LiFO ξεχώρισε τις δέκα πιο σημαντικές, τις οποίες καταγράφει αποκλειστικά για τους αναγνώστες, μαζί με ρεπορτάζ για το τι ακριβώς σημαίνει ο θεσμός «Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου» για την πόλη
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος οραματίστηκε τον «Εκκλησιαστή» σαν εικαστική χορογραφία και όπερα δωματίου

Θέατρο / Ο Αντώνης Αντωνόπουλος οραματίστηκε τον «Εκκλησιαστή» σαν εικαστική χορογραφία και όπερα δωματίου

Η σκηνή του Bios φιλοξενεί μια αναπάντεχη παράσταση θεάτρου, μουσικής και χορού πάνω στο πιο αμφιλεγόμενο και ενδιαφέρον κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια