Κάθε βράδυ, από Τετάρτη μέχρι Κυριακή, η εμβληματική ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, που άφησε το δικό της στίγμα τον ελληνικό κινηματογράφο και σήμερα μετράει 20 χρόνια ζωής, μεταμορφώνεται σε ένα ανατρεπτικό μιούζικαλ στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Οι συντελεστές της παράστασης μοιράζονται με τη LiFO την δική τους εκδοχή του «Σπιρτόκουτου».
Γιάννης Νιάρρος
Mουσική, στίχοι, σκηνοθεσία
To δικό μου Σπιρτόκουρτο είναι η μπριζόλα στο τηγάνι με μακαρόνια σκέτα με τυρί, τσόκαρο και Αντώνη Ρέμο.
Αλέξανδρος Λιβιτσάνος
Σύνθεση, ενορχήστρωση & μουσική διεύθυνση, πλήκτρα
Αν τα έργα μας είναι παιδιά μας, τότε το δικό μου Σπιρτόκουτο είναι ο ορισμός του συναισθηματικού κωλόπαιδου. Τσογλάνι, που του αρέσει να με κάνει ρεζίλι στη γειτονιά με τις αηδίες που ακούει στη διαπασών και ένα βρομόστομα του οποίου την εφευρετικότητα θα ζήλευε ο Τέσλα. Με ένα περίεργο τρόπο, όμως, κάθε φορά που το κοιτάζω, σκέφτομαι πως μου μοιάζει περισσότερο απ' όσο αντέχω να παραδεχτώ.
Γιάννης Οικονομίδης
Σκηνοθέτης της ταινίας, λιμπρέτο & καλλιτεχνική επιμέλεια του μιούζικαλ
Το σπάσιμο των αβγών, τότε... Το σπάσιμο των αβγών τώρα. Ο αποφασιστικός πήδος!
Γιάννης Αναστασάκης
Στον ρόλο του Δημήτρη, του πατέρα της οικογένειας
Η χώρα ολόκληρη. Δεν ξέρω πότε θα ανάψει ένα σπίρτο με το φαινόμενο της αυτοανάφλεξης. Και τότε ή θα γίνουμε παρανάλωμα, αν βρεθεί το σπιρτόκουτο πλάι στο εύφλεκτο υλικό των ονείρων, ή θα καούν μεμιάς όλα τα σπίρτα στο κλειστό συρταρωτό κουτάκι τους και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας σαν να μην έγινε τίποτα. Αλλά στο σκοτάδι πλέον... (Πάντως, ας λάβουμε υπόψη πως στον πλανήτη γενικώς η θερμοκρασία ολοένα ανεβαίνει).
Αγορίτσα Οικονόμου
Στον ρόλο της Μαρίας, μητέρας της οικογένειας
Μικρό χάρτινο κουτάκι, στοιβαγμένα ξυλαράκια, στριμωγμένα ασφυκτικά, κάποια κολλημένα μεταξύ τους σαν κάτι να μην πήγε καλά εξαρχής, το κεφάλι τους είναι εύφλεκτο.
Όποιο βγαίνει απ’ το κουτάκι καίγεται, γίνεται στάχτη. Όλα τα υπόλοιπα περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Μια μικρή κίνηση και ανάβουν, κάποιος, κάτι τα πυροδοτεί.
Θ’ ανάψουν ένα κερί ή ένα τσιγάρο, θα δώσουν λίγο φως στο σκοτάδι ή θ’ ανάψουν μια φωτιά που θα ζεστάνει ή που θα γίνει παρανάλωμα. Ποιος ξέρει; Στο δικό μου Σπιρτόκουτο θ' ανάψουν τα αίματα.
Δάφνη Δαυίδ
Στον ρόλο της Μαργαρίτας, ξαδέλφης της Μαρίας, που ζει μαζί τους
Σπιρτόκουτο: όταν οι σχέσεις είναι γεμάτες θλίψη, μοναξιά, ασυνεννοησία, φόβο, πόλεμο κι έτσι όπως είναι, εύφλεκτες, καταστρέφονται. Αυτό όμως το Σπιρτόκουτο είναι για μένα γεμάτο αγάπη, αποδοχή, έμπνευση, δημιουργία, συναλλαγή, συνύπαρξη, ελευθερία, μαζί, μαζί, μαζί...
Βασίλης Δημακόπουλος
Χορός, στον ρόλο του γείτονα
Δεν πιστεύω πως έχουμε μόνο ένα Σπιρτόκουτο. Το σπίτι μας, η δουλειά μας, οι φίλοι, η πόλη που ζούμε κουβαλάνε τις συμπεριφορές, τις συνήθειες και τα κουσούρια μας. Δεμένοι μαζί τους, παλεύουμε προσπαθώντας γι’ αυτό που νομίζουμε πως είναι καλύτερο. Για μένα κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά είναι αυτή η πικρή και παραδόξως αισιόδοξη αποδοχή της πραγματικότητας και ο συμβιβασμός για να μπορέσεις να συνεχίσεις. «Δεν γαμιέται... καφετέρια θα ανοίξουμε».
Γιώργος Κατσής
Στον ρόλο του Λουκά, γιου της οικογένειας
Οι ώρες στο σπίτι κατά τα παιδικά μου χρόνια. Στο σπίτι όπου μεγάλωσα τα λαρύγγια μας ήταν πολύ κοντά στο να εκραγούν. Και ήμασταν φτωχότεροι από τους χαρακτήρες του έργου, γιατί είμαστε γενιά μεταναστών. Την ξέρω στο πετσί μου αυτή την απύθμενη μιζέρια του Σπιρτόκουτου. Λένε ότι είναι ελληνική η ταινία του Οικονομίδη, εγώ λέω ότι είναι ένας βαλκανικός ύμνος. Περίμενα πώς και πώς να φύγουν όλοι για να αφουγκραστώ την ησυχία. Από τότε έχω μια πολύ τρυφερή σχέση με την ησυχία: δεν θέλω να μιλάω πολύ όταν τελειώνω τις πρόβες, δεν θέλω να ακούω τίποτα για κάποιες ώρες. Η Νέα Φιλαδέλφεια, όπου μεγάλωσα, δεν έχει μεγάλες διαφορές με τον Κορυδαλλό, ή τον Κορυδαλλό του έργου.
Δανάη Μουτσοπούλου
Χορός, στον ρόλο της γειτόνισσας
Ο Δημήτρης είναι ένα σπίρτο. Ονειρεύεται φωτιές, μα μένει σε αχρησία μέσα στο Σπιρτόκουτό του. Το Σπιρτόκουτό μου είναι το αμάξι μου. Εκεί όπου έχω τραγουδήσει, έχω ονειρευτεί, έχω κλάψει, έχω σκυλοβρίσει, γιατί ξέρω ότι, στρίβοντας στην επόμενη γωνία, μπορώ να συνεχίσω τον δρόμο μου και κανείς να μην ξέρει πως ήμουν εγώ η τρελή που τραγουδούσε «I could have danced all night» και φώναζε κλαίγοντας «προχώρα, ρε βόδι».
Ελένη Μπούκλη
Στον ρόλο της Άντζελας, κοπέλας του Λουκά
Μόλις το ακούω, μου έρχεται κατευθείαν μια αίσθηση σαν να στενεύει ο χώρος, τόσο που είναι τόσο ασφυκτικά δεμένοι οι άνθρωποι μεταξύ τους που δεν μπορούν να αναπνεύσουν πια.
Ένας φοβερά μικρός χώρος που για να υπάρξεις χρειάζεται ο ένας να κλέβει το οξυγόνο του άλλου. Κι εκεί έρχεται η έκρηξη…
Θεοδοσία Σαββάκη
Χορός, στον ρόλο της γειτόνισσας
Ο ανθρώπινος πολιτισμός, που παραμένει απάνθρωπος. Μια αενάως κληροδοτούμενη σύμβαση με αυθαίρετες, καταπιεστικές βάσεις. Χρήμα, τάξεις, κράτος, σύνορα, θρησκεία, πόλεμος, νόμος, κοινωνικό φύλο, οικογένεια: κατασκευές για να πλουτίζουν ελάχιστοι και να ελέγχονται μερικά «εκατομμύρια πιόνια». Κάποτε, όμως, το Σπιρτόκουτο και το περιεχόμενό του αναφλέγονται! Ευελπιστώ στο επόμενο μοντέλο να μη χωράει το δίπολο καταπιεστής - καταπιεζόμενος και να αποτελεί τούτη η μακρά φάση που ζούμε την τελευταία σκοταδιστική φάση του ανθρώπου.
Μάριος Σαραντίδης
Στον ρόλο του Γιώργου, αδελφού της Μαρίας
Άποψή μου να πούμε! Σπιρτόκουτο ίσον ο χώρος που «προστατεύει» τα μέσα ανάφλεξης. Ανάφλεξη ίσον κινητήριος δύναμη. Άρα, Σπιρτόκουτο είναι ο χώρος που σε οδηγεί στην ανάφλεξή σου. Ενίοτε έχει αρνητικό πρόσιμο. Οk! Εγώ με θάρρος κρατάω αμιγώς το θετικό. Εγώ ως «σπίρτο», και πες και spirto (πνεύμα στα ιταλικά), δίνω μεγάλη σημασία στο κουτί που με προστατεύει.
Η ιστορία μου με τις πληγές μου, την γκέι μου ταυτότητα, την καταπιεσμένη μου αρρενωπότητα που βρίσκω με την παράσταση, οι κραυγές μου και οι χαρές μου, οι επιτυχίες μου, οι σχέσεις μου και πόσα ακόμα, όλα αυτά είναι το Σπιρτόκουτο που μου επιτρέπει να υπάρχω ως Μάριος και το φυλάω καλά. Πολύ καλά, όπως λέει και η Μαρία, η αδελφή μου στο έργο.
Αυτό το σπιρτόκουτο μες στο Σπιρτόκουτο σε μιούζικαλ θα είναι η καλλιτεχνική μου καύλα.
Nάνσυ Σιδέρη
Στον ρόλο της Κικής, κόρης της οικογένειας
Το δικό μου Σπιρτόκουτο έχει καεί. Έπρεπε να καεί για να συνεχίσει να έχει πλάκα η όλη ιστορία. Μου άφησε όμως κάτι ανεκτίμητο. Τη δυνατότητα της μεταμόρφωσης.
Αποστόλης Ψυχράμης
Στον ρόλο του Βαγγέλη, υπαλλήλου του Δημήτρη
Tο δικό μου Σπιρτόκουτο είναι η χώρα μου. Όλη η σύγκρουση, η τρέλα, η «σύμβαση» για μια κάποια ζωή. Τα όνειρα που καταρρίπτονται, οι σχέσεις που ανατινάζονται, κι όμως με έναν τρόπο όλα μαζί, κοντά το ένα στο άλλο, σαν να είναι δεμένα επειδή έτσι πρέπει. Ε, ας το φτιάξουμε το μπουρδέλο, πια. Μπορούμε.
Σοφία Ευκλείδου
Τσέλο
Eπιθετικότητα, τοξικότητα, θάνατος του ονείρου και της ελπίδας. Υπάρχουν πολλοί Κορυδαλλοί και Σπιρτόκουτα, έτοιμα να αναφλεγούν. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.
Δημήτρης Κλώνης
Ντραμς
Το διπλανό διαμέρισμα.
Γιώργος Μπουλντής
Μπάσο
Είκοσι χρόνια ενοχλημένα και εκνευρισμένα είδωλα, τώρα και σε μιούζικαλ. Δεν πίστευα ότι θα το έβλεπα ποτέ για μια ταινία που στα είκοσί μου με έπιασε από τον λαιμό.
Σπύρος Νίκας
Σαξόφωνο
Το δικό μου Σπιρτόκουτο το ζω καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας. Είτε με μηχανή είτε με αυτοκίνητο, ξυπνάει μέσα μου ο κύριος Δημήτρης. Και οι άλλοι οδηγοί όμως δεν πάνε πίσω.
Τα μπινελίκια δίνουν και παίρνουν δίχως αύριο. «Θα σου γ@μήσω τα ράμματα» στην Αμφιθέας.
«Φτιάχ’ το το μπουρδέλο» σε ταρίφα που καίει δέκα κιλά λάδι όποτε αλλάζει ταχύτητα. Κατάληξη; «Μια φραπεδιά ήρθα να πιούμε».
Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Τρομπόνι
Το Σπιρτόκουτό μου είναι το μυαλό μου. Εκεί η σύγκρουση, η ένταση, ο παραλογισμός, η αυτοκαταστροφή και η τρέλα μπορούν να πιάσουν «0-100» σε δευτερόλεπτα.
Γιάννης Παπαδόπουλος
Πιάνο
Το Σπιρτόκουτο μάς δείχνει ωμά την κοινωνία μας στον καθρέφτη, όσο κι αν προσπαθούμε να κοιτάξουμε από την άλλη.
Kώστας Σαπούνης
Τρομπέτα
To δικό μου Σπιρτόκουτο είναι κάθε προσπάθεια να κανονίσουμε έξοδο με τους φίλους μου.
Δημήτρης Στασινός
Κιθάρα
H αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολυκαταλάβει τι γίνεται στο έργο, έχασα και κάποιες πρόβες στην αρχή και μετά ντράπηκα να ρωτήσω. Μη διαρρεύσει, παρακαλώ.
