Σκηνές από έναν γάμο

Σκηνές από έναν γάμο Facebook Twitter
1

Ο Γιόχαν και η Μαριάννα, ένα ζευγάρι μορφωμένων αστών, ζουν έναν ήρεμο και καθ' όλα τακτοποιημένο γάμο, μέχρι τη στιγμή που οδηγούνται σε ρήξη όταν εκείνος αποκαλύπτει ότι είναι ερωτευμένος με μια νεότερη γυναίκα. Η αντίδραση της Μαριάννας είναι απρόσμενα ήρεμη. Η σύγκρουσή τους μεταφέρεται αργότερα μέσα στον χρόνο, όταν ο Γιόχαν έχει αρχίσει να ασφυκτιά από τη νέα του σχέση και η γυναίκα έχει παντρευτεί κάποιον άλλον, ο οποίος ωστόσο έχει καταφέρει να την απελευθερώσει. Στη νέα τους συνάντηση, οι ρόλοι μοιάζουν να έχουν αντιστραφεί και οι ισορροπίες να έχουν αλλάξει.

Οι «Σκηνές από ένα Γάμο» ανήκουν στη τελευταία δραματουργική περίοδο του Μπέργκμαν.  Με τη μοναδική του μαεστρία, ο μεγάλος Σουηδός σκηνοθέτης, μιλά για τη φθορά του έρωτα και ψυχογραφεί τα στάδια του γάμου, με μια επίπονη και σχολαστική σπουδή και  με τρόπο εξαντλητικό, ρεαλιστικό,  επώδυνο  αλλά και λυτρωτικό.  Το έργο αποτελεί απόσταγμα των προσωπικών του βιωμάτων και μια καλά κρυμμένη ειρωνεία διέπει όλη του την δράση.  Το τελικό απόφθεγμα τεμαχίζεται, αποδομείται, περνάει από αναθεωρήσεις και συντίθεται εκ νέου, για να μετατραπεί οριστικά σε μια κρυστάλλινη σπαρακτική μουσική δωματίου.

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια
Αυτό το οικείο μεν, ευαίσθητο δε θέμα της παράστασης, παρουσίασε με σαφήνεια αλλά και ευρηματικότητα, ο σκηνοθέτης της, Ένκε Φεζολλάρι, ο οποίος πρόσεξε και την παραμικρή λεπτομέρεια στη σκηνική απόδοση του έργου. Δημιούργησε ένα αρτιότατο αισθητικό αποτέλεσμα, δίνοντας όμως την πρέπουσα βαρύτητα στο κείμενο. Όσον αφορά τη σκηνογραφία, η υπεύθυνη για τα σκηνικά και τα κοστούμια, Αλεξία Θεοδωράκη, μετέφρασε με εξαιρετικό τρόπο πάνω στη σκηνή τον "εγκλωβισμό" των πρωταγωνιστών μέσα στην λιμνάζουσα καθημερινότητά τους. Τα κοστούμια κατεδείκνυαν την κοινωνική θέση του ζεύγους, ενώ ταυτόχρονα επέτρεπαν τη γρήγορη κι εύκολη αλλαγή τους από τους ηθοποιούς. Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, ήταν ήπιοι και "ντελικάτοι", αν και θα μπορούσαν να είναι πιο υποστηρικτικοί, και να βοηθήσουν περισσότερο τις στιγμές που ο πρωταγωνιστής γινόταν αφηγητής. Η μουσική επένδυση του Σταμάτη Κραουνάκη έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην δημιουργία της ανάλογης ατμόσφαιρας. Κατάφερε με ένα διακριτικό τρόπο, να δημιουργεί το φόντο και της εποχής και των συναισθημάτων, χωρίς να κλέψει την παράσταση από τους πρωταγωνιστές. Εξαίσια. Ο εξαιρετικός Δάνης Κατρανίδης ήταν χειμαρρώδης και δυναμικός. Η πολύ καλή Παναγιώτα Βλαντή, ερμήνευσε υπέροχα τον μάλλον άχαρο ρόλο μιας γυναίκας που δέχεται, υπομένει, περιμένει, ανέχεται και σε κάποιες μόνο στιγμές αντιμάχεται επί ίσοις όροις την δράση του κυρίαρχου αρσενικού. Πρόκειται για μία παράσταση καθ' όλα προσεγμένη, με ένα πολύ ανθρώπινο θέμα. Θα μπορούσε τρόπον τινά να λειτουργήσει ως "ψυχανάλυση" ενός θεατή με ανάλογο πρόβλημα, προσφέροντάς του ταυτόχρονα αισθητική τέρψη μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία.Κατερίνα Πεσταματζόγλου(Απόσπασμα από δημοσιευμένη κριτική μου)