Στέφανος Δημουλάς: «Η αντίθεση μαύρου και άσπρου κύκνου μέσα μου με κρατά σε ισορροπία»

Στέφανος Δημουλάς: «Η αντίθεση μαύρου και άσπρου κύκνου μέσα μου με κρατά σε ισορροπία» Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO
0

Ακολουθούσα τον Στέφανο Δημουλά στα social media πριν από το πολυσυζητημένο του εξώφυλλο στο βρετανικό Attitude. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να τον πέτυχα πριν από μερικούς μήνες, την περίοδο που συμμετείχε στο ανέβασμα της «Τραβιάτας» του Βέρντι στο Covent Garden του Λονδίνου. Ο Βολιώτης χορευτής ζει και δουλεύει στη βρετανική πρωτεύουσα τα τελευταία 5 χρόνια και το ετερόκλητο βιογραφικό του προκαλεί ενδιαφέρον: οι συνεργασίες με την Κέιτ Μος, την Τζένιφερ Χάντσον και το National Geographic προσθέτουν έξτρα credits πολυσυλλεκτικότητας στην ενασχόλησή του με τον κλασικό χορό, ενώ η συμμετοχή του στο πρόσφατο, επετειακό τεύχος του Attitude για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Stonewall έστρεψε τα φώτα ακόμα και των ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών πάνω του.

Το συγκεκριμένο εξώφυλλο ήταν –για τα εγχώρια τουλάχιστον δεδομένα– μια πραγματικά θαρραλέα κίνηση από την πλευρά του πατέρα του, ο οποίος φωτογραφήθηκε μαζί του, σε ένα από τα πιο γνωστά γκέι έντυπα παγκοσμίως, σε μία αφοπλιστικά τρυφερή πόζα αποδοχής, αγάπης και στήριξης. Τέτοιες κινήσεις σπανίζουν δυστυχώς στην Ελλάδα, ενώ ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε ο Στέφανος τη δημοσιότητα που ακολούθησε ήταν συνετός και μετρημένος.

Παραμονή της επιστροφής του στο Λονδίνο για την έναρξη της νέας σεζόν, τον βρίσκω μαυρισμένο στην άδεια Αθήνα, μετά από διακοπές στη γενέτειρά του τον Βόλο, και παραδίπλα στη Σκιάθο και το Πήλιο. Αεικίνητος, χαρούμενος, ένας πραγματικά φωτεινός άνθρωπος, μιλά με πάθος, ποζάρει με άνεση και μέσα σε μια ώρα μου έχει φτιάξει τη διάθεση.

Ως ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στο να κάνω το δικό μου marketing, το δικό μου brand, τα δικά μου logos, website, social media, δημόσιες σχέσεις, να παρακολουθώ τι γίνεται, χίλια δυο. Υπάρχουν άλλοι που έχουν μόνιμα συμβόλαια, δεν είμαστε όλοι όμως τόσο τυχεροί.

«Σπούδασα στη Βασιλική Ακαδημία Μπαλέτου της Σκωτίας, στη Γλασκόβη» ξεκινά να μου αφηγείται. «Έφυγα από τον Βόλο στα 18 και πήγα στη Σκωτία, σε μια χώρα όπου ποτέ πριν δεν είχα πατήσει το πόδι μου. Οι πρώτοι δύο-τρεις μήνες μπορώ να πω ότι ήταν λίγο δύσκολοι γιατί είχα φρούδες ελπίδες ότι θα κάνω τους φίλους που είχα στην Ελλάδα. Με ενδιέφερε πολύ όμως το κομμάτι των σπουδών μου. Από τα 15 μου ήμουν party animal, έβγαινα πολύ, όταν όμως πήγα να σπουδάσω, εστίασα εκεί, δεν έκανα τη φοιτητική ζωή που έχουμε στην Ελλάδα. Ήταν πλήρης η αφοσίωση στον χορό. Είχα ξεκινήσει από 4 χρονών με κλασικό. Είχα δει στην ΕΤ1 ή στο κανάλι της Βουλής τη "Λίμνη των Κύκνων" και είχα πάει στον μπαμπά μου, δείχνοντας με το δαχτυλάκι μου και λέγοντας "αυτό θέλω να κάνω". Δεν ήξερα ούτε καν τι είναι. Έτσι ξεκίνησα στη σχολή της γειτονιάς».

Στέφανος Δημουλάς: «Η αντίθεση μαύρου και άσπρου κύκνου μέσα μου με κρατά σε ισορροπία» Facebook Twitter
«Είχα δει στην ΕΤ1 ή στο κανάλι της Βουλής τη "Λίμνη των Κύκνων" και είχα πάει στον μπαμπά μου, δείχνοντας με το δαχτυλάκι μου και λέγοντας "αυτό θέλω να κάνω". Δεν ήξερα ούτε καν τι είναι». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

— Με τι ασχολούνται οι γονείς σου;

Ο μπαμπάς μου είναι δικηγόρος και η μαμά μου είναι προϊσταμένη στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

— Δύο μορφωμένοι άνθρωποι που ο γιος τους τούς είπε στα 4 του ότι θέλει να κάνει κλασικό χορό. Πώς το πήραν αυτό, δεδομένου ότι ζουν στην επαρχία της Ελλάδας;

Οι γονείς μου έδιναν βάση στο τι θέλουν τα παιδιά τους. Έχω κι έναν αδερφό δύο χρόνια μεγαλύτερο, καμία σχέση με μένα. Εκείνος μέταλ, ντραμς, ηλεκτρικές κιθάρες, εγώ πιάνο και χορό. Δεν ταράχθηκαν όσο θα περίμενε κανείς. Ένα πράγμα που πάντα ήθελαν όμως, εφόσον αποφάσιζα να κάνω κάτι, ήταν να το κάνω σωστά. Το ίδιο έγινε και με το πιάνο που τους είπα ότι μου αρέσει, μετά από 2-3 χρόνια. «Θα το ξεκινήσεις αλλά δεν θα το σταματήσεις». Κλάματα ο Στέφανος, όταν είχε δυσκολίες στο πιάνο, είχα σπάσει κιόλας ένα ξύλινο κομμάτι γιατί ταραζόμουν όταν δεν τα κατάφερνα. Ο μπαμπάς μου όμως επέμενε να το συνεχίσω μέχρι το τέλος.

— Τι έχεις να πεις στα αγόρια που θέλουν να ασχοληθούν με τον κλασικό χορό στην Ελλάδα και ενδεχομένως οι συνθήκες, το οικογενειακό περιβάλλον, οι φίλοι, το σχολείο, δεν τα βοηθούν;

Να μην ντρέπονται για κάτι που μία φωτιά μέσα τους τούς λέει «κάν' το». Ο χορός θέλει την ανδρική δύναμη. Χωρίς άνδρες χορευτές μια παραγωγή δεν γίνεται. Ο ανδρισμός, η τεστοστερόνη πάνω στη σκηνή είναι απαραίτητη, χωρίς φυσικά να θέλω να υποβαθμίσω τη φυσική δύναμη μιας γυναίκας.

— Πώς ήταν τα εφηβικά σου χρόνια στον Βόλο. Πέρασες ωραία;

Ναι, λόγω της οικογένειάς μου, της τύχης να αποκτήσω όμορφους παιδικούς φίλους που τους έχω μέχρι τώρα, και λόγω της πυλωτής της πολυκατοικίας μου. Υπήρχε ανοιχτός χώρος και παίζαμε. Βγαίναμε, ιδρώναμε, χτυπούσαμε. Απίστευτη η ένταση που έβγαινε από το παιδικό κορμί. Η μαμά μου μού έχει πει ότι από 5 μηνών μποσουλούσα μέσα στο σπίτι, ήμουν ανήσυχος. Από 'κει και πέρα δέχτηκα κι εγώ bullying, όπως κάθε παιδί, επειδή έκανα χορό ή επειδή ήμουν θηλυπρεπής ή επειδή είχα άλλο προσανατολισμό. Κατά την άποψή μου έχει γίνει λίγο καραμέλα αυτό. Νομίζω ο καθένας μας μπορεί να έχει δεχθεί bullying γιατί είναι ψηλός ή γιατί φοράει γυαλιά. Θυμάμαι μια κοπέλα στο δημοτικό που είχε ένα υπέροχο φουντωτό μαλλί και την κορόιδευαν. Πόσο άσχημο και άδικο.

Στέφανος Δημουλάς: «Η αντίθεση μαύρου και άσπρου κύκνου μέσα μου με κρατά σε ισορροπία» Facebook Twitter
«Ο χορός θέλει την ανδρική δύναμη. Χωρίς άνδρες χορευτές μια παραγωγή δεν γίνεται. Ο ανδρισμός, η τεστοστερόνη πάνω στη σκηνή είναι απαραίτητη, χωρίς φυσικά να θέλω να υποβαθμίσω τη φυσική δύναμη μιας γυναίκας». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

— Coming out πότε έκανες;

Ποτέ. Νομίζω ότι δεν χρειάστηκε επειδή είχα πολύ συνειδητοποιημένους γονείς και επειδή πάντοτε πίστευα ότι η σχέση μου μαζί τους είναι τελείως διαφορετική από αυτή με τους φίλους μου. Τους γονείς μου δεν θέλω να τους έχω φίλους μου, γι' αυτό δεν ήθελα να μοιραστώ μαζί τους τι έκανα στην προσωπική μου ζωή. Αν ήμουν εντάξει και αξιοπρεπής σε όλα τα υπόλοιπα και αν ήμουν χαρούμενος, αυτά θα έπρεπε να τους αφορούν. Νομίζω ότι κι εγώ, αν μια μέρα αποκτήσω παιδί, θα μάθω βλέποντάς το να μεγαλώνει. Δεν γεννιέσαι γονιός. Γι' αυτό και τώρα τους συγχωρώ πολλά πράγματα, μεγαλώνοντας.

— Πόσο δυσκολεύτηκες όταν αποφάσισες ότι είσαι επαγγελματίας χορευτής; Είναι ένα επάγγελμα που υποβάλλεις τον εαυτό σου καθημερινά σε τρομερές δοκιμασίες.

Ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνει πολύς κόσμος είναι ότι ο επαγγελματικός χορός δεν είναι χόμπι. Όταν αποφασίσεις να το εξελίξεις, είναι ένα 24ωρο κυνήγι. Πολλοί πιστεύουν ότι πηγαίνεις, κάνεις τις πρόβες σου και τελειώνεις. Ως ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στο να κάνω το δικό μου marketing, το δικό μου brand, τα δικά μου logos, website, social media, δημόσιες σχέσεις, να παρακολουθώ τι γίνεται, χίλια δυο. Υπάρχουν άλλοι που έχουν μόνιμα συμβόλαια, δεν είμαστε όλοι όμως τόσο τυχεροί. Δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη αυτά. Το ένα έφερε το άλλο. Έχω περάσει άπειρες ώρες μπροστά στον υπολογιστή.

— Το πανεπιστήμιο τι σου έχει αφήσει;

Τεχνική και γνώση. Δεν μου έχει αφήσει επαγγελματική κατάρτιση και δεν με προετοίμασε για τη βιομηχανία. Ανατριχιάζω που το λέω, αλλά δεν ήμουν ο καλύτερος της σχολής και του τμήματος.

— Α, είναι σημαντικό που το αναγνωρίζεις και το παραδέχεσαι δημόσια αυτό.

Πιστεύω ότι όλοι οι χορευτές το γνωρίζουν. Εκτός αν πρόκειται για τον Νουρέγιεφ, που κι εκείνος σίγουρα θα αμφισβητούσε τον εαυτό του.

— Πώς εξελίχθηκες λοιπόν μέσα στη σχολή;

Στο πανεπιστήμιο περάσαμε 600 άτομα από οντισιόν, μπήκαμε 15 (4 αγόρια και 11 κορίτσια) και βγήκαμε 9. 6 άτομα δεν άντεξαν την πίεση. Υπήρχαν νευρικές ανορεξίες, ψυχολογικά προβλήματα, τραυματισμοί. Κι εγώ τραυματίστηκα στο δεύτερο έτος και ταλαιπωρήθηκα αρκετά. Δεν ήμουν λοιπόν ο καλύτερος. Είχα μια φυσική κίνηση πάντα προς το σύγχρονο, το μοντέρνο, το νεοκλασικό. Μου άρεσε η τεχνική του κλασικού, απλώς το κορμί μου δεν είχε τις δυνατότητες του μπαλέτου. Η σχολή μου όμως ήταν πολύ του ακαδημαϊκού μπαλέτου, οπότε είχα κάποια θέματα με τους καθηγητές. Έπρεπε να τους δείξω ότι μου αρέσει αυτό που κάνουμε αλλά έχω κι άλλες αναζητήσεις. Είχα μια καθηγήτρια που ήταν πολύ σκληρή μαζί μου και ποτέ δεν έδειχνε να με εκτιμά. Την τελευταία μέρα, όταν πήγαμε να χαιρετιστούμε, φεύγοντας, έτρεξε από πίσω μου και μου είπε «πιστεύω ότι είσαι ο μόνος από το τμήμα που θα κάνει πολλά πράγματα». Με συγκίνησε πάρα πολύ γιατί ήταν το τελευταίο άτομο που περίμενα ότι πίστευε σε μένα.

Στέφανος Δημουλάς: «Η αντίθεση μαύρου και άσπρου κύκνου μέσα μου με κρατά σε ισορροπία» Facebook Twitter
«Το πανεπιστήμιο μου έχει αφήσει τεχνική και γνώση. Δεν μου έχει αφήσει επαγγελματική κατάρτιση και δεν με προετοίμασε για τη βιομηχανία. Ανατριχιάζω που το λέω, αλλά δεν ήμουν ο καλύτερος της σχολής και του τμήματος». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

— Στο Λονδίνο πώς βιοπορίστηκες στην αρχή;

Με τα χρήματα που είχα βάλει στην άκρη από την υποτροφία της Βασιλικής Ακαδημίας. Μετά έγινα σερβιτόρος για έναν μήνα σε events, επειδή δεν ήθελα να επιβαρύνω τους γονείς που, παρόλο που ήταν πάντοτε υποστηρικτικοί και ηθικά και υλικά. Πέρασα 8 μήνες σε ένα δωμάτιο προς κατεδάφιση, χωρίς κρεβάτι. Είχα πάρει ένα μεγάλο τραπέζι και είχα βάλει ένα στρώμα πάνω. Άκουγα τα ποντίκια μέσα στον τοίχο το βράδυ. Ήρθαν οι γονείς μου να με δουν το καλοκαίρι και ο μπαμπάς μου μού είπε ότι η μαμά μου έκλαιγε. «Δεν θα το επιτρέψεις ποτέ ξανά αυτό στον εαυτό σου, είμαστε εδώ για σένα» κατέληξαν. Όμως όλο αυτό το διάστημα δεν καθόμουν, έτρεχα σε οντισιόν, δεν είχα χρόνο να μετακομίσω.

Μετά ήρθαν κάποιες αραιές χορευτικές δουλίτσες. Επειδή εξακολουθούσα να είμαι party animal αποφάσισα να μετακομίσω στη νύχτα, που πίστευα ότι θα μου δώσει κάτι παραπάνω – γνωριμίες, άλλο κίνητρο, ότι θα γνώριζα ένα άλλο Λονδίνο. Έτσι ξεκίνησα ως μπάρμαν σε ένα γκέι μπαρ στο Σόχο, το Ku Bar. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ανέβηκα και τώρα είμαι PR manager και creative director στην αλυσίδα αυτών των μαγαζιών. Κανονίζω τις διαφημίσεις τους, τις καμπάνιες τους, μιλάω με τα περιοδικά, κλείνω τις συνεργασίες. Τώρα, ας πούμε, κανόνισα συνεργασία με την Addicted, τη μάρκα εσωρούχων και μαγιό.

— Εντελώς διαφορετικός κλάδος όμως αυτός από την τέχνη σου.

Ναι, αλλά ξέρεις πόση χαρά μου έδωσε; Με πήγε από την άλλη πλευρά, να είμαι εγώ ο booker, να κλείνω DJs, χορευτές, acts, να δίνω δουλειές σε κόσμο. Αισθάνομαι ευγνώμων.

— Πώς καταφέρνεις να δουλεύεις νύχτα τις περιόδους που έχεις πρόβες ή παραστάσεις; Υποτίθεται ότι πρέπει να κοιμάστε νωρίς, να διατρέφεστε σωστά, να ξεκουράζεστε.

Νομίζω ότι είμαι πολύ οργανωτικός και έχω καλό timing. Θα έχω από πριν ένα πρόγραμμα, το Σάββατο που δεν θα μπορώ να μείνω ως αργά επειδή την Κυριακή θα έχω οντισιόν, θα φύγω νωρίτερα. Υπάρχει μεγάλη κατανόηση. Μετά από 4 χρόνια έχω και διαφορετική σχέση με τους ιδιοκτήτες, έχουν δει και τις δουλειές που κάνω ως χορευτής, οπότε με εκτιμάνε ίσως περισσότερο γι' αυτό.

— Πώς είναι η γκέι ζωή και η νύχτα αυτήν τη στιγμή στο Λονδίνο;

Πάντοτε αντιμετωπίζει δυσκολίες. Δεν είναι μόνο ο ρατσισμός και οι ομοφοβικές επιθέσεις, ειδικά σε διάφορες περιοχές που μπορεί να φαίνονται λίγο πιο «σκοτεινές», όπως το Vauxhall, πράγμα που ίσως συμβαίνει και λόγω της πιο rough σκηνής, των darkrooms... Κλείνουν μαγαζιά, είναι άσχημο αυτό. Το Σόχο από την άλλη νομίζω έχει χάσει λίγο την αίγλη του. Εντάξει, κύκλους κάνουν αυτά παντού.

— Το επερχόμενο Brexit πώς σε επηρεάζει; Πώς νιώθεις με όλο αυτόν τον νεοσυντηρητισμό και τον Μπόρις Τζόνσον ως πρωθυπουργό;

Είναι κύμα, συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Καλώς ή κακώς, εγώ δεν έχω καμία σχέση με τα πολιτικά και τα κομματικά. Μαθαίνω από αυτά που διαβάζω και αυτό καμιά φορά με αποσυντονίζει. Από την άλλη, θυμάμαι την επόμενη μέρα που ψηφίστηκε το Brexit. Ήμουν στο μετρό και παρατήρησα το απολύτως αντίθετο συναίσθημα από το Pride: τη μέρα του Pride επικρατεί μια αίγλη, μια ζωντάνια, τη μέρα του Brexit είχαμε εθνικό πένθος στο Λονδίνο. Μαυρίλα. Έτρεχαν όλοι στις πρεσβείες να βγάλουν χαρτιά. Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν τι γίνεται. Είμαι κι εγώ λίγο αναβλητικός με όλα αυτά...

Στέφανος Δημουλάς: «Η αντίθεση μαύρου και άσπρου κύκνου μέσα μου με κρατά σε ισορροπία» Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

— Επιστρέφοντας στο αμιγώς καλλιτεχνικό κομμάτι του εαυτού σου, πες μου για τις καλύτερες στιγμές σου μέχρι σήμερα.

Μία αναπάντεχη και σημαντική στιγμή ήταν η διαφήμιση με την Κέιτ Μός, για το άρωμα της Charlotte Tilbury. Προσέλαβαν 10 χορευτές να την πλαισιώνουν στο κλιπ, κάναμε και ζωντανό event στο Covent Garden. Ήταν πολύ περίεργο, ήταν τόσο μεγάλο το casting, ψηλοί, όμορφοι, το 1,75 γιατί το πήραν; Δεν ξέρω! Ήρθε σε στιγμή που είχα αρχίσει να απογοητεύομαι.

Από διαφημιστικά, τώρα έκανα και την καινούρια χριστουγεννιάτικη καμπάνια για την H&M. Θα παίξει σε Βαλτική και Σουηδία, αυτό λέει το συμβόλαιό μου. Θα βγει πριν τις γιορτές.

Μια άλλη μεγάλη στιγμή ήταν το «Map of Hell», ένα ντοκιμαντέρ για το National Geographic. Επίσης, τα βιντεοκλίπ με τους Royksopp («Something in my heart») και την Τζένιφερ Χάντσον («Remember me»). Εννοείται η «Τραβιάτα» με τον Πλάθιντο Ντομίνγκο για τη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου στο Covent Garden, τον Ιανουάριο που μας πέρασε. Θα ανέβει πάλι τον Μάρτιο του 2020 και με έκλεισαν ξανά. Φοβερή αίσθηση, ότι μπαίνεις κάπου και δύσκολα βγαίνεις.

— Φαντάζομαι ότι ειδικά στις παραγωγές του Covent Garden έχουν δικά τους άτομα, οπότε είναι δύσκολο να εισχωρήσει κάποιος freelancer εκεί.

Ναι, χρησιμοποιούν πολύ τους ίδιους στις παραγωγές τους. Έγινε όμως – εννοείται μέσα από casting. Ακούγονται μαζεμένες επιτυχίες όλα αυτά, αλλά δεν φαντάζεσαι πόσες αποτυχίες έχω φάει κι εγώ αλλά και κάθε χορευτής. 10 «ναι» μέσα από άπειρες οντισιόν.

Την εκτίμησα τόσο αυτήν τη δουλειά. Εγώ, ένα αγοράκι από τον Βόλο που πήγε στο Λονδίνο να κάνει την τύχη του! Οι υπόλοιποι χορευτές θα έκαναν το κομμάτι τους και θα έφευγαν μέχρι να ξαναβγούν, θα πήγαιναν στο εστιατόριο. Εγώ καθόμουν δίπλα, σε μια καρεκλίτσα και ήθελα να βλέπω όλη την παράσταση. Καθώς καθόμουν στα παρασκήνια, έχω να θυμάμαι το φαγωμένο από τα τόσα χρόνια ξύλο. Βλέποντάς το, σκεφτόμουν σε αυτό το ξύλο ποιοι άνθρωποι έχουν πατήσει και έχουν ιδρώσει. Πήρα μια βαθιά ανάσα, όταν βγήκα για πρώτη φορά στη σκηνή της Βασιλικής Όπερας, και το μόνο που είδα ήταν άπειρα μαύρα κεφάλια. Δέος, τόσα μάτια πάνω σου!

— Οπότε, αμιγώς τεχνικά, ανάμεσα στις κλασικές παραγωγές και τα σύγχρονα διαφημιστικά, πού τοποθετείσαι ως χορευτής;

Είμαι νεοκλασικός χορευτής. Μου αρέσει πολύ η τεχνική του κλασικού μπαλέτου με τον συνδυασμό του μοντέρνου. Αυτή η σύνδεση με κάνει να αισθάνομαι ελεύθερος όταν χορεύω. Το στυλ του Wayne McGregor, ας πούμε, με αντιπροσωπεύει.

— Σε ενδιαφέρει να κάνεις πράγματα στην Ελλάδα; Ξέρω ότι είσαι σε συζητήσεις με τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.

Είχαμε μία συνάντηση, είμαστε σε συζητήσεις όχι για κάποια συγκεκριμένη παραγωγή όμως. Με πολύ μεγάλη μου χαρά θα ήθελα να συνεργαστώ με το Ίδρυμα Ωνάση. Όσα πράγματα κι αν κάνεις έξω, όταν γυρίζεις στη χώρα σου, σου βγαίνει διαφορετικά. Απλώς μέχρι τώρα, όσες προτάσεις μου είχαν γίνει δεν ευδοκίμησαν.

— Πώς προέκυψε το εξώφυλλο στο βρετανικό Attitude;

Από τις γνωριμίες μου. Έχω συνεργαστεί αρκετά μαζί τους, τους τελευταίους μήνες, λόγω του creative direction που κάνω στο Ku Bar. Είχαν ενδιαφερθεί για μια συνέντευξη μαζί μου πάνω σε αυτό το θέμα που λέγαμε, την αντίθεση μέρας - νύχτας, του άσπρου και του μαύρου κύκνου που έχω μέσα μου. Και οι δύο κύκνοι με κρατάνε σε ισορροπία, θέλω να είμαι προσαρμοστικός. Με ακολουθούν στα social και έχουν δει τον συνδυασμό αυτών των στοιχείων.

Στέφανος Δημουλάς: «Η αντίθεση μαύρου και άσπρου κύκνου μέσα μου με κρατά σε ισορροπία» Facebook Twitter
Ο Στέφανος Δημουλάς μαζί με τον πατέρα του, Νεοπτόλεμο, στο εξώφυλλο του βρετανικού Attitude. Φωτο: Gomez de Villaboa / Attitude

— Εξαρχής σου πρότειναν να φέρεις και τον μπαμπά σου;

Όχι, το κόνσεπτ για το δικό μου εξώφυλλο ήταν να έχω μαζί μου κάποιον που με αγαπά, τον αγαπώ και με υποστηρίζει. Θα μπορούσα να έχω φέρει κάποιον φίλο μου, αλλά κατευθείαν πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου. Η μαμά μου μόλις το άκουσε μου πρότεινε να έρθει εκείνη, επειδή ο μπαμπάς δεν είναι καθόλου εξοικειωμένος με τις φωτογραφίες. Της ζήτησα να του μιλήσω. Εκείνος δυσανασχέτησε λίγο στην αρχή γιατί ήταν η περίοδος των εκλογών κι έπρεπε να είναι στην Ελλάδα. Του εξήγησα ότι θέλω πολύ να είμαι μαζί του, ότι ήταν μια ευκαιρία που μου δίνεται μία φορά, ότι δεν πιστεύω ότι θα ξαναβγώ σε εξώφυλλο τόσο μεγάλου περιοδικού στη ζωή μου. Θα ήθελα να το έχουμε και να το θυμόμαστε μέχρι να πεθάνουμε. Έκανα επίκληση στο συναίσθημα. Τελικά ταξίδεψε μόνο για δύο μέρες στο Λονδίνο.

— Πέρα από το νόημα υπέρ της αποδοχής που περνά αυτή η φωτογράφιση, το αισθητικό κομμάτι ήταν επίσης υπέροχο. Δύο όμορφοι άντρες, πατέρας και γιος, μαζί, σε μια πολύ τρυφερή πόζα.

Α, σε ευχαριστούμε πολύ. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, δεν περίμενα να πάρει τόσο μεγάλη διάσταση το θέμα. Στο κεφάλι μου το είχα ότι ένας πατέρας υποστηρίζει τον γιο του στις επιλογές του, γενικότερα. Δεν εστιάσαμε στο κομμάτι του σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά στο ότι ο πατέρας μου με στήριξε από 4 χρονών για να γίνω χορευτής, να κάνω μπαλέτο, να φύγω στο εξωτερικό, να μείνω στο εξωτερικό. Για μένα αυτό είναι το νόημα του εξωφύλλου. Από εκεί και πέρα, επικοινώνησε πολύς κόσμος μαζί μου, πήρα πολύ όμορφα μηνύματα, από το Μπαλί, από το Μεξικό, ένα παιδί κράταγε το περιοδικό και έκλαιγε... Το νόημα ήταν η στήριξη και η σχέση πατέρα-γιου.

— Το κλίμα την ώρα της φωτογράφισης πώς ήταν; Υπήρχε αμηχανία;

Ο πατέρας μου δεν έχει βάλει μεϊκάπ ποτέ στη ζωή του. Του έβαλαν λίγο αλλά μετά του το έβγαλαν γιατί του φαινόταν διαφορετικό το αποτέλεσμα και ήθελε να μοιάζει περισσότερο ο εαυτός του. Ήταν μια απλή στουντιακή φωτογράφιση, σε πολύ όμορφο κλίμα, και γέλασα πολύ γιατί δεν έχει συνηθίσει όχι μόνο τις φωτογραφίσεις αλλά και τις εικόνες από την queer κοινότητα που βρισκόταν εκεί. Υπήρχαν drag queens, ήξερα 2-3 άτομα κι εκείνος καθόταν σε μια γωνίτσα, είχε πάρει το βιβλιαράκι του και διάβαζε. Το αποτέλεσμα σίγουρα μας δικαίωσε.

— Επιστρέφεις στην Αγγλία, μετά από διακοπές, και ετοιμάζεσαι για τη νέα σεζόν. Τι έχεις στα σκαριά για φέτος;

Ξεκινάω με την Εθνική Όπερα της Ουαλίας, ως πρωτοχορευτής, στο «Cunning Little Vixen», με το οποίο θα κάνουμε βρετανικό τουρ, μετά την πρεμιέρα στο Κάρντιφ. Ύστερα από τους μουσακάδες της μανούλας, αρχίζω πρόβες άμεσα για να επανέλθω. Έπειτα ακολουθούν απευθείας πρόβες στο Sadler's Wells, στη νέα παραγωγή του Arthur Pita για το «Κοριτσάκι με τα Σπίρτα», όπου θα είμαστε μέχρι την Πρωτοχρονιά. Και με τη νέα χρονιά επιστρέφω στο Covent Garden, τον Μάρτιο, για το δεύτερο ανέβασμα της «Τραβιάτας». Στο ενδιάμεσο των προβών θα βρεθώ και σε ένα φεστιβάλ της Ρουμανίας. Η δουλειά στο μπαρ συνεχίζεται και πάει καλά. Γεμάτη σεζόν.

*Ευχαριστούμε το Sicario All Day Bar (Κολοκοτρώνη 59) για τη φιλοξενία και το Leonidas Hair Gallery (28ης Οκτωβρίου 119, Βόλος) για την επιμέλεια των μαλλιών του Στέφανου.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«The Thread»: Μια σύγχρονη χορογραφία για την ελληνική παράδοση στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Χορός / «The Thread»: Μια σύγχρονη χορογραφία για την ελληνική παράδοση στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Ο χορογράφος Ράσελ Μάλιφαντ, ο συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο σχεδιαστής θεατρικών φωτισμών Μάικλ Χαλς και η σχεδιάστρια μόδας Μαίρη Κατράντζου συνεργάζονται σε μια συνομιλία των ελληνικών παραδοσιακών χορών με τον σύγχρονο χορό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ