Ένα θεατρικό φεστιβάλ αφιερωμένο στην Αθήνα και τους πολίτες της έρχεται στα θέατρα Ακροπόλ και Βασιλάκου.
Πέντε σκηνοθέτες «περπατούν» ο καθένας με το δικό του προσωπικό τρόπο στη σημερινή Αθήνα δημιουργώντας ένα φθινοπωρινό φεστιβάλ. Το φεστιβάλ με θέμα την Αθήνα ...την πόλη που της οφείλουμε πολλά και τίτλο «Αθήνα ...η Αθήνα σήμερα» θα παρουσιαστεί από τις 15 Οκτωβρίου και για ένα μήνα στα θέατρα Ακροπόλ και Βασιλάκου.
Ο Θοδωρής Γκόνης, ο Γιάννης Καλαβριανός, η Αλεξία Καλτσίκη, ο Ακύλλας Καραζήσης και ο Αντώνης Λουδάρος καλούνται μέσα από τις παραστάσεις που θα παρουσιάσουν να εκφράσουν την προσωπική τους σχέση με την Αθήνα: τις σκέψεις, τις εμπειρίες, τους φόβους τους.
«Λίγο-πολύ για όλους μας αυτή η πόλη ήταν η πρώτη σημαντική δυσκολία, ευλογία και κατάρα, το πρώτο σκαλί. Με αυτή μας τη χειρονομία φιλοδοξούμε να επιστρέψουμε μέρος από τα "οφειλόμενα" σε αυτήν και άρα σε όλους όσους υπήρξαν με τον τρόπο τους δάσκαλοι, συμμαθητές, συνεργάτες, συνοδοιπόροι και συνένοχοι», σημειώνει ο σκηνοθέτης Θοδωρής Γκόνης.
«Το παγκάκι του κανένα» του Μισέλ Φάις
Σκηνοθεσία: Αλεξία Καλτσίκη
Η Αλεξία Καλτσίκη, ο Αντώνης Μυριαγκός και ο Στέλιος Ανδρονίκου (ερμηνεία), η Εύα Γουλάκου (σκηνικά–κοστούμια) και ο Αλέξης Ρέτσης (μουσική επιμέλεια) συναντώνται με το έργο του Μισέλ Φάις «Το παγκάκι του κανένα», για μια σκηνική δοκιμή πάνω στην περιπέτεια του βλέμματος. Δυο χαρακτήρες βγαλμένοι από τον παφλασμό του ανώνυμου πλήθους, ξεκολημμένοι από την τοιχογραφία της επείγουσας καθημερινότητας και μια αλλόκοτη φωνή μας παρασύρουν σε μια πυρετώδη πεζοπορία στην αβίωτη αλλά και φαντασμαγορική πραγματικότητα μιας άγνωστης και οικείας πόλης, μιας ωμής και τρυφερής πόλης σαν την Αθήνα.
Ένα αστεία αγχώδες κείμενο για το θρυμματισμένο παρόν μας, ένα γαϊτανάκι παρατηρητικής και αυτοπαρατηρητικής αναζήτησης, ένα κυκλικό παιχνίδι ιδιωτικού και δημόσιου βλέμματος.
Μισέλ Φάις «Το παγκάκι του κανένα». Φωτό: Ηλίας Κοσίντας
«Λυπιού» Ποίηση: Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
«Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη»
Γοητευμένος από την ποίηση της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, ο σκηνοθέτης Θοδωρής Γκόνης, συμμετέχει στο θεατρικό φεστιβάλ για την Αθήνα -που διοργανώνει ο Θεατρικός Οργανισμός Ακροπόλ από 15 Οκτωβρίου έως 15 Νοεμβρίου- και με καμβά το ποίημα «Λυπιού» της Ρουκ δημιουργεί μία σκηνική σύνθεση χρησιμοποιώντας μάλιστα τραγούδια της Νina Simone, με δύο έξοχες ηθοποιούς –τραγουδίστριες, την Ελένη Κοκκίδου και την Ελένη Ουζουνίδου, αλλά και την ποιήτρια ....επί σκηνής. Την κινηματογράφιση κάνει ο Γρηγόρης Καραντινάκης, ενώ τα σκηνικά επιμελείται η Ελένη Στρούλια.
Θοδωρής Γκόνης
«Ο Μπήντερμαν και οι εμπρηστές» του Μαξ Φρις Από την Εταιρεία Θεάτρου Sforaris.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Μια πόλη αναστατώνεται από τους συνεχιζόμενους εμπρησμούς σπιτιών με πανομοιότυπο τρόπο. Δυο εμπρηστές μπαίνουν στα σπίτια με τη συγκατάθεση των ιδιοκτητών τους και αφού τα γεμίζουν με βενζίνη, τους βάζουν φωτιά. Ο κ. Θεόφιλος Μπήντερμαν και η γυναίκα του Μπαμπέτ, είναι απολύτως βέβαιοι πως αν φτάσουν και στο δικό τους σπίτι, θα τους πετάξουν έξω. Και η ημέρα εκείνη έρχεται. Ο εμπρηστής χρησιμοποιεί όλα τα γνωστά μέσα προκειμένου να κάμψει τις όποιες αντιρρήσεις τους.
«Ο Μπήντερμαν και οι εμπρηστές» είναι ένα κείμενο για την απροθυμία των ανθρώπων να διδαχτούν και κοροϊδεύει με συγκαλυμμένο τρόπο, δηλαδή ανελέητα, τις συλλογικές προκαταλήψεις μιας εφησυχασμένης κοινωνίας.
Τα ερωτηματικά που προκύπτουν είναι πολλά και αναμενόμενα, συγκλίνοντας στο εξής θεμελιώδες: πώς γίνεται ο Μπήντερμαν να βλέπει το κακό να έρχεται και να μην κάνει τίποτε για να το σταματήσει. Είναι όπως έχει σημειώσει και ο ίδιος ο συγγραφέας στον υπότιτλο: «ένα διδακτικό έργο χωρίς δίδαγμα».
Γιάννης Καλαβριανός
«Ακυβέρνητη Πολιτεία/ Αθήνα. Σκίτσα, Πορτρέτα, Ιστορίες»
Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης
Μια πόλη είναι ό,τι φαντάζεται ο καθένας γι' αυτήν. Έτσι και η παράσταση αντιμετωπίζει την Αθήνα μυθολογικά. Μέσα από τα Ημερολόγια του Σεφέρη, αποσπάσματα του Βαλτινού, φράσεις του Βακαλόπουλου, αφηγήσεις του Νταλούκα. Περιγραφές του Χάκκα, ποιήματα του Σίμου του Υπαρξιστή, στίχους του Πουλικάκου.
Δέκα Αθηναίοι (ένα ηλικιωμένο ζευγάρι,ένας αρχιτέκτονας, μια μαθήτρια ,το μοντέλο ενός ζωγράφου, ένα γκαρσόνι, μια δασκάλα Θεάτρου με το παιδί της) με την παρουσία τους εικονογραφούν τον παρόντα χρόνο της πολης.
Ο μουσικός Λόλεκ δημιουργεί ζωντανά το soundtrack. O Aκύλλας Καραζήσης συντονίζει το σκηνικό συμβάν και εξηγεί: «Το θέαμα κινείται μεταξύ ντοκιμαντέρ και μουσικού jam session ». Σκηνικά- κοστούμια: Μαρία Πανουργιά.
Ακύλλας Καραζήσης
«ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ»
Σκηνοθεσία: Αντώνης Λουδάρος
Κυρία, Μακεδονικής καταγωγής, με δικό της απάρτμεντ στ' Αναφιώτικα της Πλάκας, πρώην εκπαιδευτικός, ευπαρουσίαστη, παρ' ολίγον εστεμμένη, εξαιρετικού χαρακτήρα και ήθους, ευαίσθητη, φιλόζωη, με έφεση στον εθελοντισμό αναζητά θεατές με αντίστοιχα χαρακτηριστικά με σκοπό να γνωριστούν καλύτερα και να μοιραστούν μαζί της αισθήματα, μυρωδιές και σκέψεις μιας Αθήνας που αλλάζει διαρκώς μορφές και σχήματα.
Σκηνοθεσία: Αντώνης Λουδάρος, Κείμενο: Έλενα Σολωμού - Φωτεινή Κώττη,
Σκηνικά και κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου, Μουσική: Στέφανος Κόκκαλης, Φωτισμοί: Αργύρης Θέος, Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Θεοδώρου. Παίζουν οι ηθοποιοί: Στέλλα Γκίκα, Δημήτρης Τσέλιος.
* Οι παραστάσεις του φεστιβάλ θα πλαισιωθούν από μια βίντεο-εγκατάσταση, με την υπογραφή της σκηνογράφου Ελένης Στρούλια και θέμα «Εικόνες από ένα μέλλον».
Μικρές οθόνες με ακουστικά - ζωντανά κάδρα στους τοίχους του φουαγιέ προβάλλουν σε διαρκή επανάληψη σύντομα πλάνα από οικείες γωνιές της πόλης.
Η πλοκή είναι ασήμαντη: εικόνες από τους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας απ' αυτές που ο καθένας μας συναντά κάθε μέρα. Τυχαίες φιγούρες περαστικών που εμφανίζονται για λίγο και ξανά χάνονται.
Οι άνθρωποι που βλέπουμε δεν είναι ηθοποιοί αλλά τυχαίοι περαστικοί που δεν σκέφτονται ότι κάποιος τους παρατηρεί. Η καταγραφή τους από μια ακίνητη κάμερα θυμίζει τις κάμερες παρακολούθησης όσο και το βλέμμα του καθενός από εμάς που
περπατά στην πόλη και γίνεται ηθελημένα ή αθέλητα θεατής της ζωής των ανθρώπων της. Σε λίγα δευτερόλεπτα οι άνθρωποι χάνονται σε μια γωνία και η ιστορία τους για εμάς τελειώνει εκεί.
Το φόντο της ζωής μας, που σαν τέτοιο περνά κατά κανόνα απαρατήρητο, γίνεται εδώ κεντρικό θέμα και μας καλεί να στοχαστούμε τη διαδρομή του στο χρόνο και να αναρωτηθούμε για το μέλλον του, το μέλλον της πόλης.
Την εγκατάσταση υπογράφουν οι σκηνογράφοι Ελένη Στρούλια και Ζαΐρα Φαληρέα και θα παρουσιαστεί στο φουαγιέ του θεάτρου Ακροπόλ παράλληλα με την παράσταση «Λυπιού».
σχόλια