Το έργο του Αυστριακού Ζάιντλ δεν είναι εύκολο, γιατί είναι δραματικά άμορφο. Αν δεν ήταν φτιαγμένο έτσι, δεν θα υπάκουε στην ίδια του τη λογική. Άρα, η δομή και το περιεχόμενό του είναι το συν και το μείον του ταυτόχρονα. Περιγράφει, εσωτερικά περισσότερο, τη σύγχρονη μετακίνηση σε ρεαλιστικούς όρους και γεωμετρική ανάπτυξη. Ήρωες είναι ένας Δυτικοευρωπαίος άνδρας και μια Ανατολικοευρωπαία γυναίκα. Και οι δύο πάσχουν από σύγχυση που συμβατικά δεν θα γινόταν να διαγνωστεί και σίγουρα να αντιμετωπισθεί. Πού να πεις δεν έχω ταυτότητα και κάτι μου φταίει; Και να σε ακούσουν, θα σε πιστέψουν;

Ο Ζάιντλ δεν προσεγγίζει τις νέες ασθένειες της ψυχής με γούστο ή χιούμορ. Η κάμερά του είναι γκρίζα, οι τόποι που ζωγραφίζει είναι σκοτεινοί και οι πρωταγωνιστές συννεφιασμένοι και αμήχανοι. Πάνε στο αντίθετο άκρο της γειτονιάς. Δεν έχουν εξωτικές φιλοδοξίες ή ονειροπαρμένους προορισμούς - δεν ανήκουν στο σινεμά και στα παραμύθια. Δεν ταξιδεύουν ακριβώς. Κινούνται όπως όπως. Παρατάνε σπασμένα όνειρα που μοιάζουν ανύπαρκτα στο βάθος του χρόνου. Ούτε σεξ ούτε συμπάθεια ούτε οικογενειακοί δεσμοί ούτε πατρίδες που τουλάχιστον σε κρατάνε δεμένο στην παράδοση. Ο κόσμος του Ζάιντλ είναι απάνθρωπος και κλινικός. Έχει ξεχάσει ακόμη και τη σημασία της επιβίωσης και ο μηχανισμός ύπαρξής του είναι ρομποτικός και απόμακρος.

Ενώ όμως στο σύμπαν του Χάνεκε βρίσκουμε υψηλές τάσεις, εκρήξεις και απειλή, τα δραματικά στοιχεία απουσιάζουν από το Import Export (το Dog Days κρατιόταν στη θέση του λόγω του θέματος και ενός ενδιαφέροντος ακροβατισμού στους χαρακτήρες). Το πνιγηρό αδιέξοδο αναμφίβολα γεννάει σκέψεις και προβληματισμούς, αλλά η ταινία περιέργως κρατάει τα πάντα σε απόσταση από εμάς.