Βραβείο Γκόγια για τον πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη Ντανιέλ Αρέβαλο, δίκαιη ανταμοιβή για μια ταινία με χαρακτήρες και διαρκή απόλαυση για τον θεατή, κάτι που πηγάζει από τον ρεαλιστικό χειρισμό της πλοκής και την αφαιρετική ταύτιση των συναισθημάτων με χρώματα και μια γενικότερη αίσθηση αδιεξόδου όλων των πρωταγωνιστών. Έχοντας την τελευταία λέξη, ο Αρέβαλο δεν αφήνει τους χαρακτήρες του να υποκύψουν στα «τραύματά» τους. Οι σπουδές του Χόρχε διακόπτονται απότομα από την κακή κατάσταση της υγείας του πατέρα του. Ο αδελφός του βρίσκεται στη φυλακή. Η σχέση του με τη φίλη του έχει λιμνάσει. Μόνο ο παιδικός του φίλος Ίσραελ, ματάκιας και χαβαλές, λειτουργεί σαν διάλειμμα στη σκούρα μπλε διάθεσή του, αλλά κι εκείνος έχει τις αμφιβολίες του: νομίζει πως ο πατέρας του είναι κρυφομοφυλόφιλος και πολύ σύντομα πείθεται πως και ο ίδιος είναι ομοφυλόφιλος και αρχίζει να συχνάζει στον ίδιο μασέρ. Όταν ο αδελφός του Χόχε, ο Αντόνιο, ο οποίος έχει κακές σχέσεις με τον πατέρα τους, αποφυλακίζεται, τον παρακαλεί να καταστήσει έγκυο την Πάουλα,τη συγκρατούμενη και αγαπημένη του, γιατί ενώ προσπάθησε, έχει περιορισμένες δυνατότητες...αναπαραγωγής. Το πρόβλημα είναι πως ο Χόρχε και η Πάουλα δεν θα μείνουν μόνο στα τυπικά και θα αναπτύξουν περαιτέρω την τεχνική τους επαφή. Και για τους δύο, θα είναι το λυτρωτικό ξύπνημα από έναν συναισθηματικό λήθαργο. Λες και ψυχανεμίζεται την κατασκευαστική μορφή της ταινίας του, ο Αρέβαλο δεν την αφήνει ποτέ να ησυχάσει σε μια αυστηρή σοβαρότητα. Το Σκουρομπλέ εμβολιάζεται συνεχώς από ευχάριστες στιγμές που προκύπτουν από την αυτοδραματοποίηση του Ίσραελ, ενώ ο Αντόνιο με τον Χόρχε έχουν τόση διαφορά σαν προσωπικότητες που μόνο και μόνο η κοινή τους εμφάνιση ελαφρύνει τα δεινά που τους έχουν βρει. Το φιλμ δεν λειτουργεί απλά σε ένα παραθετικό ή σε ένα πρώτο επίπεδο. Ψάχνει κυρίως τη διακύμανση στη διάθεση ενός νέου άνδρα που στέκεται ακινητοποιημένος ανάμεσα στη νεότητα και στον ανδρισμό του. Αναλαμβάνει τις ευθύνες πριν από την ώρα του, υπακούει στο ένστικτο του καλού παιδιού (που είναι) και του καλού γιου (που αναγκαστικά ενδύεται, αφού ο ρόλος του μεγαλύτερου έμεινε κενός λόγω πλημμελούς συμπεριφοράς του μεγάλου και άτακτου Αντόνιο). Ωστόσο είναι ένας νέος άνθρωπος, με επαγγελματικά όνειρα και την ανάγκη να ερωτευθεί. Ο Ίσραελ του υπενθυμίζει την παιδικότητά του και η αιώνια αρραβωνιαστικιά της γειτονιάς επιτείνει τον παλιμπαιδισμό και τον ωθεί σε μια σκληρή συμπεριφορά, τη συνηθισμένη αδικία του αγοριού προς την πρώτη γκόμενα, την πιστή φιλενάδα από τη γειτονιά, που έχουν συνηθίσει και αγαπήσει οι γονείς. Αισθάνεται πως πρέπει να πάει γι' άλλα, αυτό το τίναγμα προς την απόδραση, το σύμπλεγμα της μετεφηβικής ασφυξίας του αρσενικού και την ανάγκη του να κατακτήσει τον κόσμο, με το σπέρμα και την υπογραφή του. Θα πετύχει και τα δύο στην ταινία, πολύ φυσιολογικά, ακριβώς για να καταλάβει πως οι ώρες της μοναξιάς και της περίσκεψης του ήταν απαραίτητες για να καταλάβει περίπου ποιος είναι. Ο Αρέβαλο παραλαμβάνει τον Χόρχε και, μέσω των ανθρώπων για τους οποίους νοιάζεται, τον ξαναγυρίζει στο πρώτο τετράγωνο, σ'αυτό που κρυβόταν μέσα του από την αρχή, αλλά δεν φαινόταν καθαρά. Ωραία διαδρομή, με ζουμερές στιγμέςμέσα από ένα μικρό και ταπεινό υλικό. Ο Χόρχε/Κιμ Γκουτιέρεθ και ο Ίσραελ/Ραούλ Αρέβαλο είναι απολαυστικοί και δένουν απόλυτα.