Τα κείμενα ξεκινούν από τα πρώτα αυτοσχέδια δείγματα γραφής των θεατρικών ομάδων του 15ου αιώνα, ανωνύμων συγγραφέων, και συνεχίζονται με:
-Μονόλογο του Καπιτάνου από έργο του Ρουτζάντε (1520)
-Σκηνή από τον «Κατσούρμπο» του Γεωργίου Χορτάτζη (1580)
-Τον περίφημο Πολιτσινέλο από τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου (1673)
-Σκηνές από τον «Υπηρέτη δύο Αφεντάδων» του Κάρλο Γκολντόνι (1739)
-Σκηνή από την «Διπλή απιστία» του Πιερ ντε Μαριβό (1723)
-Φθάνοντας στον 20ο αιώνα, οι «Ανήσυχοι Θεατρίνοι» παρουσιάζουν ένα μονόλογο από την παράσταση του Βεσεβολόντ Μέγιερχολντ «Ο Αρλεκίνο προξενητής», σε κείμενο του Βλαντιμίρ Σολόβιεφ και τελειώνουν αυτό το ταξίδι, με το «Πανηγύρι» του Ζαν Κοκτώ (1930).
Τα κείμενα συνοδεύονται από μουσική, τραγούδια, αυτοσχεδιασμό. Η μουσική ακολουθεί το ύφος κάθε εποχής και είναι επιλογή των ηθοποιών. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι μετάφραση από σονέτα του 15ου και 16ου αιώνα.
Διατηρήθηκε το ερμηνευτικό ύφος των χαρακτήρων κάθε εποχής, ύφος που από αιώνα σε αιώνα αλλάζει. Έτσι, παρατηρούμε τους χαρακτήρες να εξελίσσονται σύμφωνα με την κάθε εποχή. Από τις πληροφορίες που μας δίνει ο Βεσεβολόντ Μέγιερχολντ, όταν βρισκόμαστε στις αρχές του 20ου αιώνα, οι ερμηνείες των ηθοποιών αλλάζουν, οι χαρακτήρες μεταμορφώνονται ολοκληρωτικά και ακολουθούν την κοινωνική εξέλιξη. Ο Αρλεκίνο, που είναι και ο δημοφιλέστερος ήρωας των έργων της Ιταλικής Commediadell' arte, γίνεται τραγικός αλλά και κριτικός ως προς το κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής του και ο ήρωας του Κοκτώ ένας Πιερότο χαμένος στο σύγχρονο κόσμο.
σχόλια