Για όσους θεωρούν κλισέ μία ακόμα αναφορά στο κόκκινο χαλί των Καννών, λυπάμαι, αλλά ειδικά φέτος, με τη νεοσύστατη εταιρεία παραγωγής Saint Laurent Productions να «ανοίγει» τρεις ταινίες στο φεστιβάλ, δεν μας επιτρεπόταν να το σνομπάρουμε. Άλλωστε, από τη στιγμή που η Τζέιν Μπίρκιν κράτησε ένα καλάθι του πικνίκ με τα αστραφτερά της βραδινά φορεματάκια και η Μαντόνα φόρεσε τον κωνικό στηθόδεσμο του Gaultier με ζαρτιέρες ή, μόλις πέρσι, η Τζένιφερ Λόρενς αποκάλυψε σαγιονάρες κάτω από τα φουρό της Dior τουαλέτας της, τα σκαλιά του φεστιβάλ και ο πεζόδρομος της Κρουαζέτ έχουν κατοχυρωθεί ως ένα σοβαρό ετήσιο ραντεβού της μόδας με τα φλας.
Στα λίγα τετραγωνικά μέτρα υπό τον ήλιο όπου οι καλλιτεχνικές ταινίες διασταυρώνονται με τα blockbusters και οι μύθοι του σινεμά με τρίτης κατηγορίας στάρλετ, η μόδα στρώνει κάθε χρόνο μια πασαρέλα με ασύλληπτη δυναμική – καριέρες ανασταίνονται ή συντρίβονται, τάσεις λανσάρονται και δοκιμάζονται και για δύο εβδομάδες η γαλλική Ριβιέρα μετατρέπεται σε ένα χάρμα οφθαλμών. Το μεγάλο πλεονέκτημα για τους σταρ είναι ότι, σε αντίθεση με τις βραδιές των κινηματογραφικών βραβείων και του Met Gala, οι Κάννες τούς προσφέρουν ένα ολόκληρο δεκαπενθήμερο για να ξεδιπλώσουν το στυλ τους με βραδινές εμφανίσεις και χαλαρά looks καλοκαιριού: από τις πρωινές συνεντεύξεις Τύπου και τις συναντήσεις με τους δημοσιογράφους στις σουίτες του Μαρτινέζ μέχρι τις πρεμιέρες και τα πάρτι στα γιοτ.
«Η τελετή έναρξης αντιστοιχεί με το καμπανάκι του Παβλόφ», είπε κάποτε η Βανέσα Φρίντμαν, συνοψίζοντας το effect των Καννών. «Ηχεί, και το κοινό ακολουθεί». Αψηφώντας τον βροχερό καιρό των πρώτων ημερών, το σερί της άτυπης πασαρέλας των Καννών εγκαινιάστηκε από την τελετή έναρξης με τη βράβευση της Μέριλ Στριπ, της grande dame του παγκόσμιου σινεμά που η μόδα θα τη θυμάται πάντα ως κινηματογραφική Μιράντα Πρίστλι να εξηγεί στους άμοιρους βοηθούς της το πώς διαχέεται η υψηλή μόδα στο τελευταίο μαγαζάκι του κόσμου μέσω των μηχανισμών της αγοράς.
Πολύ πριν εμφανιστεί τελικά σε μια πρεμιέρα (που διόλου τυχαία ήταν της ταινίας του Αλί Αμπάσι «The Apprentice» η οποία έσπειρε πανικό στα προεκλογικά επιτελεία του Τραμπ), η ωραία Μπέλα είχε γίνει ήδη το πιο περιζήτητο φωτογραφικό στιγμιότυπο του φεστιβάλ.
Αντίστοιχα, οι εικόνες από την Κυανή Ακτή ταξιδεύουν παντού, λειτουργώντας αυτόματα ως τρέχουσες αναφορές στη μόδα.
Έτσι, το ψάθινο καπέλο σε size ατομικής ομπρέλας θαλάσσης που επέλεξε η Άνα Τέιλορ Τζόι για μια πρωινή της εμφάνιση έστεψε τον Jacquemus κυρίαρχο σχεδιαστή για τα κορίτσια που ονειρεύονται σέξι καλοκαίρια στη Μεσόγειο, ενώ το μικρό Panama hat της υπέροχης Μέριλ, συνδυασμένο με λευκό κοστούμι και ριγέ πουκάμισο, πρόσφερε στους Αμερικανούς μεσήλικες ταξιδιώτες το ιδανικό look για το 2024.
Η σκηνοθέτις Γκρέτα Γκέργουικ, εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ, σε ρόλο προέδρου της κριτικής επιτροπής, κατέφθασε με μια γκαρνταρόμπα 10 ημερών, που κομματιάζει κάθε κανόνα αρμονίας ή αισθητικής, για να αφηγηθεί την πολυπλοκότητα της γυναικείας φύσης.
Από τη ριγέ ποπλίνα του Maison Margiela σε στυλ μικρής Ολλανδέζας που υπερτόνιζε την πληθωρική σιλουέτα της ως το σοφιστικέ καφέ σύνολο Carven ή τις ραμμένες πάνω της κλασικές τουαλέτες Gucci και Chanel, και από το νεραϊδένιο φόρεμα της Rocha από τη συλλογή του Gaultier μέχρι το παγετέ μοβ διαμάντι του Vaccarello, η Γκέργουικ διασκέδασε με όλα τα όπλα της μόδας σαν να άλλαζε ρούχα στην Barbie της, αναδεικνυόμενη (εν γνώσει της, νιώθω) σε εκπρόσωπο μιας εποχής που προωθεί την ανθρωπιά και την ενσυναίσθηση. Αξίζουν πολλά εύσημα στην κορυφαία στυλίστρια Κάρλα Γουέλς γι’ αυτή την καλοσχεδιασμένη «παράσταση».
Δίπλα στην αγέρωχη θωριά της Γκρέτα, σταρ έμπειρες στο παιχνίδι των στιγμιαίων εντυπώσεων σαν τη Nαόμι και τη Λέα Σεϊντού άστραψαν με πούλιες και παγέτες, προωθώντας την τάση που ύψωσε αυτή την άνοιξη το λαμπερό της ανάστημα στις πασαρέλες του Balenciaga, του Valentino και της Louis Vuitton. Υπέροχη μούσα της ίδιας τάσης και η Νταϊάν Κρούγκερ με το φιδίσιο μπλε Versace της, ενώ η θεϊκή Κέιτ Μπλάνσετ, μία κατηγορία από μόνη της, ανέδειξε την ολόχρυση πρόταση του Νικολά Γκεσκιέρ (Louis Vuitton) για ένα ’30s χολιγουντιανό γκλάμουρ.
Για την Κέιτ, πάντως, η πιο αξιομνημόνευτη εικόνα φέτος ήταν με μια δημιουργία υψηλού tailoring που πριν από μερικές σεζόν υπέγραψε ο Χάιντερ Άκερμαν, συνεργαζόμενος με το ατελιέ του Jean Paul Gaultier. Και όχι μόνο γιατί ο λόγος που το επέλεξε παρέα με την ισχυρή στυλίστρια του Λος Άντζελες, Ελίζαμπεθ Στιούαρντ, ήταν για να μετατραπεί πάνω στο κόκκινο χαλί σε ζωντανή παντιέρα υπέρ της Παλαιστίνης. Αυτό το φόρεμα-ντόμινο με την ήσυχη μπροστινή όψη και το ξάφνιασμα από ροζ σατέν με σμαραγδένιο ντουμπλάρισμα στην πλάτη εκφράζει μια υπαινικτική κομψότητα που συνεχίζει την παράδοση των μεγάλων οίκων ραπτικής, με την έμφαση να δίνεται στη ραφή και τις συναρπαστικές λεπτομέρειες. Μια τέτοια ήταν και η σειρά από ανακυκλωμένα μαργαριτάρια και διαμάντια της Φρανσέσκα Αμφιθεάτροφ που τυλίχθηκε γύρω από το ντεκολτέ και τους ώμους της Μπλάνσετ.
Στον συνωστισμό των εμφανίσεων, κάποιες αναπαράχθηκαν λιγότερο, παρά την απήχησή τους στο κόκκινο χαλί: μια σατέν καμπαρντίνα Burberry που ρίχτηκε σαν βασιλικός μανδύας στους ώμους της Ούμα Θέρμαν, κάπες-μπολερό ενσωματωμένες σε βραδινές τουαλέτες που άνετα θα ανέβαιναν τα σκαλιά μιας εκκλησίας στο πάλλευκο Versace της Ελένα Κρίστενσεν και το αχνογάλαζο Chloé της Σιένα Μίλερ, ένα υποκίτρινο κοστούμι Paul Smith που φόρεσε ανέμελα η Εμανουέλ Μπεάρ, τα σεμνότυφα ντεκολτέ σε σχήμα καρδιάς στα Armani Privé της Έλσα Πατάκι και της Γκρέτα Γκέργουικ (οι φιλότεχνοι θα αναγνωρίσουν σ’ αυτά το περίφημο πορτρέτο «Madame X» του Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ), το Prada look της Χάντερ Σέιφερ που έκλεινε το μάτι στις «Νοσοκόμες» του Richard Prince…
Κι όμως, με έναν τρόπο όλα αυτά θα παρασυρθούν στη στυλιστική λήθη πριν ακόμα πέσει η αυλαία των Καννών, για να μείνουν, και φέτος, πάλι τα μοντέλα.
Θα μου πείτε, τι δουλειά έχουν τα μοντέλα σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ;
Αντί απάντησης, θα σταθούμε στην περίπτωση της Μπέλα Χαντίντ.
Επί ημέρες η Αμερικανίδα «βασίλισσα των Καννών» (εστεμμένη από τον στυλίστα της Ζεντάγια, Λο Ρόουτς) περιπλανιόταν από κατάστρωμα σε κατάστρωμα και στα λόμπι πεντάστερων ξενοδοχείων, επιδεικνύοντας καμαρωτά το πιο ποθητό στυλ για μια νεαρή γυναίκα: αμάνικα εφαρμοστά φορεματάκια (με κορυφαίο το κίτρινο σατέν Versace από τα αρχεία της Ντονατέλα), χαμηλοτάκουνα γοβάκια (σαν τα vintage Prada σε τόνο ροζ τσιχλόφουσκας), τοσοδούλικα μπικίνι και μια γρανίτα να λιώνει στο στόμα της.
Πολύ πριν εμφανιστεί τελικά σε μια πρεμιέρα (που διόλου τυχαία ήταν της ταινίας του Αλί Αμπάσι «The Apprentice» η οποία έσπειρε πανικό στα προεκλογικά επιτελεία του Τραμπ), η ωραία Μπέλα είχε γίνει ήδη το πιο περιζήτητο φωτογραφικό στιγμιότυπο του φεστιβάλ. Και όταν πια τυλίχτηκε στη διάφανη καφέ μουσελίνα του Vaccarello (το look 7 από τη φθινοπωρινή συλλογή του Saint Laurent), οι Κάννες δικαιώθηκαν στο πρόσωπό της ως ο τόπος όπου η μόδα, όπως και το σινεμά, παίρνουν τα μεγαλύτερα ρίσκα.
Η «Vogue» διατύπωσε μια πιο πεζή άποψη: η Χαντίντ ντύθηκε νύμφη για να διαφημίσει το Orebella της, ένα ενυδατικό mist με αιθέρια έλαια το οποίο προωθεί η ίδια αυτή την εποχή παγκοσμίως ως το πρώτο «άρωμα για το γυμνό δέρμα». Επιλέγοντας Vaccarello, πάντως, η Μπέλα ενσάρκωσε, άθελά της, το όραμα του ίδιου του σχεδιαστή για το σινεμά, αποπνέοντας την οπτική ένταση και το αφηγηματικό βάθος που χαρακτηρίζουν τις συλλογές του.
Η φετινή του επιδρομή στο σινεμά, πάντως, με τρεις παραγωγές, αν και φιλόδοξη, βρίσκεται σε αναζήτηση ισορροπίας μεταξύ των δύο κόσμων, κυρίως για να μην ευτελιστεί το σχεδιαστικό του χάρισμα (και το ίδιο το brand Saint Laurent) από μια διάθεση εστετισμού και αυταρέσκειας στη μεγάλη οθόνη.
