Megalopolis: Ο Κόπολα μετέτρεψε τη Νέα Υόρκη του 21ου αιώνα σε αρχαία Ρώμη

Megalopolis Facebook Twitter
Ο Άνταμ Ντράιβερ και η Νάταλι Εμάνιουελ στο «Megalopolis».
0

Όταν στη μέση του δίωρου και κάτι magnum opus του Φράνσις Φορντ Κόπολα άναψαν τα φώτα, ένας κύριος ανέβηκε στη σκηνή, πήρε το μικρόφωνο και απηύθηνε μια σύντομη σειρά ερωτήσεων στον Καίσαρα Κατιλίνα, δηλαδή τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Άνταμ Ντράιβερ, χωρίς να διακόψει τη ροή της ταινίας, και εκείνος του απάντησε εν είδη μίνι συνέντευξης, όλοι αναρωτηθήκαμε αν αυτό το οργανικό τρικ θα συμπεριλαμβάνεται, πιθανώς με κάποια παραλλαγή, στις επικείμενες προβολές στην εμπορική διανομή, και αμέσως συνειδητοποιήσαμε πως, όταν ο Αμερικανός σκηνοθέτης μιλούσε για φιλμ-γεγονός, το εννοούσε!

Το παραβολικό Megalopolis μετατρέπει τη Νέα Υόρκη του 21ου αιώνα στην αρχαία Ρώμη, μια αυτοκρατορία που εκπίπτει κάτω από το βάρος της απληστίας και της ηθικής της αποσύνθεσης, και ο γίγαντας του σινεμά έχει βαλθεί να τονίσει την επείγουσα ανάγκη διορθωτικής πορείας, επιστρατεύοντας ό,τι ακαδημαϊκό και κινηματογραφικό όπλο έχει στη φαρέτρα του, προσθέτοντας τεχνολογία που φαίνεται πως τον ξεπερνά.

Υπερδραματική σπουδή χαρακτήρων και επιστημονική φαντασία με στοιχεία φουτουρισμού, εννοείται με οπερετικές πινελιές και, ευτυχώς, χτυπητές δόσεις αυτοϋπονόμευσης, η ταινία φέρνει αντιμέτωπους δυο ισχυρούς άνδρες, τον αρχιτέκτονα Σίζαρ Κατιλίνα και τον δήμαρχο μιας παραλλαγής της Νέας Υόρκης, Φράνκλιν Σίσερο (Τζιανκάρλο Εσπόζιτο), συντηρητικό και δειλό εκ πρώτης όψης, που αποδεικνύεται πιο ευαίσθητος στη συνέχεια.

Τα 120 εκατομμύρια δολάρια που επένδυσε ο Κόπολα είναι αντικειμενικά ένα πολύ σεβαστό ποσόν, ειδικά όταν γνωρίζουμε πλέον όλοι πως βγήκε από τα δικά του αμπέλια, αλλά συγκριτικά είναι και φαίνονται λιγότερα από το οικοδόμημα που ευαγγελίζεται ο Καίσαρας.

Ο νομπελίστας Κατιλίνα θέλει να γκρεμίσει την πόλη και να την ξαναχτίσει με βάση τον άνθρωπο και τη βιωσιμότητα, αν και η κλίμακα και η φιλοδοξία του δημιουργούν προβλήματα, φθόνο και μίσος – Καίσαρας είν’ αυτός… Είναι πεισματάρης και εριστικός, πιστεύει ακράδαντα στο όραμά του, ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου, ως άλλος Neo από το Matrix, ελέγχει τον χρόνο, και αν η ουτοπία του δεν έσταζε ουμανισμό, δεν θα απείχε πολύ από τον αλαζόνα και παρεξηγημένο Χάουαρντ Ρουρκ, τον πρωταγωνιστή του Fountainhead της Άιν Ραντ.

Με άλλα λόγια, ο αρχιτέκτονας που αιωρείται μελαγχολικά από την κορυφή του Chrysler Building πασχίζει και παθιάζεται, αγαπά και καταστρέφεται, πεθαίνει πολλές φορές αλλά ξαναγενννιέται, είναι ο ίδιος ο Κόπολα, και το Megalopolis εκλαμβάνεται αναμφισβήτητα ως αλληγορία για το σινεμά των ονειροπόλων, και ταυτόχρονα κατατίθεται οριστικά ως διαθήκη του δημιουργού του για ένα καλύτερο αύριο – μια ταινία αφιερωμένη στη σύζυγό του, Έλινορ, που απεβίωσε πρόσφατα, στην ελπίδα και τα παιδιά.

Στο μεταξύ, και πέρα από τα νοήματα και τις προθέσεις, συμβαίνει η ταινία: η σύγκρουση φιλοσοφίας, ώρες σαν κουίζ γνώσεων, αφού ανταλλάσουν τσιτάτα από Σαπφώ μέχρι Πετράρχη, ανάμεσα στον πολιτικό και τον καλλιτέχνη περιλαμβάνει κι άλλους εξωθεσμικούς και μη χαρακτήρες, που συμπληρώνουν τους αυτοκράτορες και μπαινοβγαίνουν στην πλοκή με ελάχιστα ολοκληρωμένους ρόλους, συντίθεται με καταιγιστικό, ενίοτε αιφνιδιαστικό, εν τέλει αφόρητο διάλογο και ζαλιστικές εικόνες, διανθισμένες από τα ντραπέ κοστούμια της επίσης θρυλικής ενδυματολόγου Μιλένα Κανονέρο, και βαριά ψηφιακή, ολίγον synthesizer τεχνολογία.

Τα 120 εκατομμύρια δολάρια που επένδυσε ο Κόπολα είναι αντικειμενικά ένα πολύ σεβαστό ποσόν, ειδικά όταν γνωρίζουμε πλέον όλοι πως βγήκε από τα δικά του αμπέλια, αλλά συγκριτικά είναι και φαίνονται λιγότερα από το οικοδόμημα που ευαγγελίζεται ο Καίσαρας. Προτάσσοντας την ατάκα «μην αφήσεις το τώρα να καταστρέψει το για πάντα» στον δήμαρχο, περιμένεις πολύ περισσότερα και πιο ευφάνταστα από τη μετατροπή του Central Park σε Tomorrowland των πάρκων της Ντίσνεϊ, και μάλιστα σε rendering.

Ωστόσο, το κύριο ζήτημα του Megalopolis είναι το χαοτικό σενάριο, που ράβει σκέψεις και ιδέες για το κατανοητό θέμα της ύβρεως, της εμπιστοσύνης, της αξιοπρέπειας και της μεγαλοθυμίας, σε ένα σεμινάριο ρωμαϊκής φιλολογίας, σαν παράθεση χωρίων και ανθολογία των κλασικών (ο Μάρκος Αυρήλιος πάει σύννεφο), σε ένα μεγαλόστομο πλαίσιο σαιξπηρικής προδοσίας και εμφατικής τραγωδίας. Τα πνευματώδη περάσματα και το τρελό χιούμορ (ο Γιόν Βόιτ ως πάμπλουτος Κράσσος, ντυμένος Ρομπέν των Δασών, κανονικό τρολ, ρίχνει χρυσό βέλος στον μονίμως αλαφιασμένο Σάια Λαμπέφ και τον βρίσκει στον κώλο) σαστίζουν και εξατμίζονται μπροστά στην κλιμάκωση ενός πολύ σημαντικού μηνύματος που κυριαρχεί από την αρχή ως το φινάλε, που ο Κόπολα δείχνει να επιδιώκει με πλήρη ευθύνη, θυσιάζοντας στην πορεία τις γυναίκες της ταινίας (Νάταλι Εμάνιουελ), την κόρη του δημάρχου και μούσα του αρχιτέκτονα, και την καρικατούρα ονόματι Wow Platinum (Όμπρεϊ Πλάζα), στον βωμό της αναίσθητης πατριαρχίας.

Megalopolis Facebook Twitter
Ο νομπελίστας Κατιλίνα θέλει να γκρεμίσει την πόλη και να την ξαναχτίσει με βάση τον άνθρωπο και τη βιωσιμότητα.

Χωρίς παρεμβάσεις άλλων παραγωγών, απαιτήσεις επενδυτών ή τη σπάθη των στούντιο, ο Κόπολα γύρισε ακριβώς την ταινία που ήθελε, κι αυτό του το δίνουμε. Ως γνήσιο πνευματικό τέκνο του Ρότζερ Κόρμαν, προτείνει την αυτονομία και την ανεξαρτησία του κινηματογραφιστή, ακόμη κι αν ολισθαίνει.

Εδώ, συνοψίζει το προσωπικό του ευαγγέλιο περί καλλιτεχνικής ευσυνειδησίας, κλείνοντας το μάτι στην πολυμορφία που τον έσωσε από αδιέξοδα αλλά και τη μεγαλομανία που συχνά τον δυσκόλεψε στη μυθική καριέρα του. Στην πιο πειραματική ταινία του από το One from the Heart, τόλμησε ως έναν βαθμό (θα μπορούσε να τους βάλει όλους να μιλάνε λατινικά, όπως ο Γκίμπσον έκανε τον Χριστό του στην αραμαϊκή) αλλά εδώ, ο άρτος και το θέαμα της σύγχρονης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας παραείναι προφανής και υπερτονισμένος, όπως αντίστοιχα το δράμα του φουτουριστή εκτυλίσσεται κυρίως στο μυαλό του, και όταν δραπετεύει, χάνει την όποια αλήθεια του.

Το Megalopolis φαντάζει ως το κύκνειο άσμα του δημιουργού του Νονού, αλλά το παρήγορο είναι πως, σύμφωνα με δικές του δηλώσεις, δεν θα είναι το τελευταίο του φιλμ…

Το τρέιλερ του «Megalopolis»

Οθόνες
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ρότζερ Κόρμαν (1926-2024)

Απώλειες / Ρότζερ Κόρμαν (1926-2024): Ο βασιλιάς των b-movies και του απενοχοποιημένου exploitation

Κόπολα, Σκορσέζε, Νίκολσον, Μπογκντάνοβιτς, Χάουαρντ, Κάμερον αλλά και όλο το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά έχουν λόγο ύπάρξης χάρη στον Αμερικανό σκηνοθέτη που πέθανε πριν από λίγες μέρες στα 98 του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Pulp Fiction: Οι Κάννες, το mega-σκάνδαλο που βράζει και η υπέροχη Μέριλ Στριπ

Pulp Fiction / Οι Κάννες, το mega-σκάνδαλο που βράζει και η υπέροχη Μέριλ Στριπ

Στις υπεραστυνομευόμενες Κάννες ένα τσουνάμι αποκαλύψεων σκιάζει το κλίμα που ο διευθυντής, Τιερί Φρεμό, επιθυμεί διακαώς να διαφυλάξει σε κινηματογραφικό πλαίσιο, ενώ στην τελετή έναρξης πρυτάνευσε η οσκαρική λογική. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το trailer του Megalopolis λίγο πριν την πρεμιέρα στις Κάννες - Οι συντελεστές για τη νέα ταινία του Κόπολα

Πολιτισμός / Το trailer του Megalopolis λίγο πριν την πρεμιέρα στις Κάννες - Οι συντελεστές για τη νέα ταινία του Κόπολα

«Ήταν σαν να παρακολουθούσα ένα τρένο να εκτροχιάζεται μέρα με τη μέρα», δήλωσαν συνεργάτες του Κόπολα για την ταινία το σενάριο της οποίας γράφτηκε 300 φορές
LIFO NEWSROOM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βαλ Κίλμερ: Ο άνθρωπος που θα (μπορούσε να) γινόταν σταρ

Απώλειες / Βαλ Κίλμερ (1959-2025): Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είχε γίνει σούπερσταρ

Έφυγε από τη ζωή ο Κρις του «Heat», ο Iceman του «Top Gun», ο «ξανθός» Μπάτμαν του Τζόελ Σουμάχερ, ο Τζιμ Μόρισον του Όλιβερ Στόουν, ο γκέι ντέτεκτιβ του «Kiss Kiss Bang Bang», ένας ηθοποιός που κατέγραψε μερικές αξέχαστες εμφανίσεις στο ενεργητικό του, μα δεν έκανε την αναμενόμενη καριέρα μεγάλου σταρ λόγω ατυχών συγκυριών αλλά και προσωπικών επιλογών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ