- Ως το μικρότερο παιδί από τέσσερα αδέρφια, η ζωή μου βασίστηκε κυρίως σε ένα πλαίσιο προστασίας και έμφυτης ανάγκης για ευγενή ανταγωνισμό. Ήδη από την αρχή της εφηβείας συνειδητοποίησα πως αυτό ο συνδυασμός, αν και θεμιτός, δύσκολα μπορεί να οδηγήσει είτε σε πραγματικά αποτελέσματα είτε στην ολοκλήρωση μιας σωστής προσωπικότητας. Στα 18 μου αποφάσισα να εγκαταλείψω τη γειτονιά μου για να σπουδάσω δημοσιογραφία στην Αγγλία. Εξειδικεύτηκα στην ειδησεογραφία, σε οικονομικά και πολιτικά θέματα, κάνοντας την πρακτική μου στο BBC και σε βρετανικές εφημερίδες. Αφήνοντας κατά μέρος τα δικά μου «ροζ γυαλιά», τα τελευταία χρόνια, με βάση την Αθήνα της κρίσης, προσπαθώ να αποδείξω πόσο κοντά τελικά μπορούμε να φτάσουμε στους στόχους που οι ίδιοι θέτουμε, αν πιστέψουμε στις δυνατότητές μας και δεν σταματήσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε.
- Ξεκίνησα το «Chasseur», ένα ηλεκτρονικό περιοδικό μόδας, πριν από τρία χρόνια. Το καλοκαίρι του '14, ως νέος επιχειρηματίας, πήρα επιχορήγηση από το ΕΣΠΑ για να μπορέσω να κάνω μια έντυπη έκδοση και μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω σε επαφή με ανθρώπους του μάρκετινγκ, των σόσιαλ μίντια, νομικούς – ό,τι απαιτείται για να εκδώσεις ένα περιοδικό. Ήμασταν μια start-up, έχοντας όμως ήδη έτοιμο προϊόν. Έτσι, αρχίσαμε να δουλεύουμε την ιδέα του εντύπου σε επίπεδο content και φιλοσοφίας, επιδοθήκαμε σε ένα rebranding. Δεν θέλαμε να μεταφέρουμε απλώς το ίδιο περιεχόμενο από ένα PDF σε ένα print. Το δυσκολότερο κομμάτι, φυσικά, ήταν το οικονομικό και κινηθήκαμε ουσιαστικά με την επιχορήγηση. Αν μη τι άλλο, η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων είναι όλα τα παραδοσιακά μέσα να κινούνται προς το Ίντερνετ. Η δική μας πορεία ήταν αντίστροφη. Τρία χρόνια είχαμε δημιουργήσει έναν στέρεο πυρήνα online κοινού, με παρουσία σε fashion weeks του εξωτερικού, και νιώθαμε ότι ήθελαν να δουν, να πιάσουν το «Chasseur» με έναν άλλο τρόπο.
Κάνω συνεντεύξεις, είμαι creative director, διαχειρίζομαι τα social media, κάνω την παραγωγή – από τη διαδικτυακή αρχή του, το «Chasseur» ήταν one-man-show. Είμαι control freak, έχω όραμα και για να το αποδώσω σωστά, λαμβάνοντας υπόψη το feedback από τους συνεργάτες, πρέπει να είμαι εγώ εκεί, αλλιώς κάπου θα χαθεί κάτι...
- Το πρώτο μας τεύχος, λοιπόν, εξερευνά τα κίνητρα που διαμορφώνουν έναν άνθρωπο –τον κάθε συνεντευξιαζόμενο στην προκειμένη περίπτωση– και τους ποικίλους τρόπους που τον ωθούν να ακολουθήσει την καρδιά του, τις φιλοδοξίες και τα όνειρά του στο κυνήγι της δημιουργικότητας. Σε εμάς το κίνητρο ήταν μόνο η αγάπη, εξού και ο τίτλος του τεύχους «Love Alone». Σε αντίθεση με τα online τεύχη που είχαμε βγάλει, στο έντυπο θέλαμε να απομακρυνθούμε από το street κομμάτι της μόδας και να το εξελίξουμε σε sportswear lux, που συμβαίνει πολύ έντονα αυτή την περίοδο. Βλέπουμε όλους τους μεγάλους οίκους να το έχουν γυρίσει προς τα εκεί. Γενικά, αυτό προσπαθώ να κάνω πάντα, να ζω στο πνεύμα της εποχής μου, αλλά προσπαθώ να βρίσκω τρόπους αναβάθμισης και να μη μένω στα τετριμμένα. Φαίνεται και στις ερωτήσεις που κάνουμε στις συνεντεύξεις, στον τρόπο που φωτογραφίζουμε στα editorials. Ψάχνουμε το εναλλακτικό στοιχείο, χωρίς να θέλουμε να φαινόμαστε επί τούτου αντισυμβατικοί. Προχωράμε με βάση τι θέλει ο κόσμος αλλά και με το όραμα που έχουμε εμείς για τον κόσμο. Ακόμα και τα πιο εμπορικά στοιχεία προσπαθούμε να τα δούμε μέσα από μια conceptual ματιά.
- Θεωρώ ότι το πρώτο τεύχος που βγήκε σε περιορισμένα αντίτυπα έχει συλλεκτική αξία από μόνο του, από την άποψη ότι εκδόθηκε το συγκεκριμένο concept σε χαρτί. Η «συλλεκτικότητα», βέβαια, που μπορεί να χαρακτηρίζει ένα έντυπο είναι σχετική και εξαρτάται από τα άτομα που θα το αγοράσουν. Το «Chasseur» έχει συγκεκριμένο κοινό, γι' αυτό δεν θα το βρεις στο περίπτερο. Αυτός που θέλει να επενδύσει σε μόδα, τέχνη και σε μια ματιά πιο εναλλακτική, αλλά συνάμα επίκαιρη, θα δώσει σημασία. Από κει κι έπειτα, όπως βλέπουμε το λεύκωμα του Λυκείου μετά από 10 χρόνια και λέμε «Θεέ μου, τι φορούσα», εύχομαι να γίνεται το ίδιο με το περιοδικό μετά από χρόνια. Να το χαζεύουν οι αναγνώστες και να σκέφτονται «ουάου, κοίτα πώς ήταν η μόδα τότε». Είναι στόχος μας αυτός, να αποτελεί το προϊόν μας την απόδειξη μιας πραγματικότητας που στο μέλλον μπορεί να μην υφίσταται, ακόμα και μέσα από το «εφήμερο» πρίσμα της μόδας.
- Κάνω συνεντεύξεις, είμαι creative director, διαχειρίζομαι τα social media, κάνω την παραγωγή – από τη διαδικτυακή αρχή του, το «Chasseur» ήταν one-man-show. Είμαι control freak, έχω όραμα και για να το αποδώσω σωστά, λαμβάνοντας υπόψη το feedback από τους συνεργάτες, πρέπει να είμαι εγώ εκεί, αλλιώς κάπου θα χαθεί κάτι. Έχω αποκτήσει σταθερούς συνεργάτες, οι περισσότεροι από τους οποίους βρίσκονται στο εξωτερικό μόνιμα, πράγμα που επιδιώκω και για λόγους προώθησης. Εγώ ταξιδεύω πολύ συχνά, πηγαίνω σε όλες τις πόλεις όπου υπάρχει κάποιο event που με ενδιαφέρει, αλλά και off-season για castings. Η δική μου βάση εξακολουθεί να είναι η Αθήνα καθαρά για οικονομικούς λόγους. Προτιμώ τα έσοδα που έχω να δαπανώνται για εντελώς δημιουργικά έξοδα, παρά να μένω στο Λονδίνο, όπως πολλοί που κάνουν τη δουλειά μου κάποιες ώρες της ημέρας και τις υπόλοιπες αναγκάζονται να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο. Σου στύβεται η δημιουργικότητα όταν μπαίνουν στο παιχνίδι άλλοι παράγοντες, κυρίως οικονομικοί.
- Το Διαδίκτυο μου προσφέρει τη δυνατότητα να βρίσκομαι παντού, να έρχομαι σε επαφή με όλους τους ανθρώπους που πρέπει να συναναστραφώ. Η έλλειψη φυσικής παρουσίας δεν με έχει δυσκολέψει ευτυχώς καθόλου, επειδή το προϊόν μου μιλά για μένα. Δεν απαξιώνω τη σημασία της, γι' αυτό την αναπληρώνω στα fashion weeks και όποτε μπορώ να ταξιδεύω. Το παράδοξο είναι ότι οι περισσότεροι δεν περιμένουν να δουν κάποιον τόσο νέο πίσω από το «Chasseur» και δεν μιλώ για τώρα που είμαι πλέον 25. Στην αρχή όλοι πίστευαν ότι επικοινωνούν με κάποιον που έχει γραφειάρα σε κάποια μεγάλη εκδοτική, όμως ήταν ένα παιδί 22 ετών στο δωμάτιό του. Όταν με γνώριζαν, σίγουρα ακολουθούσε εντυπωσιασμός, οπότε μάλλον υπέρ μου λειτούργησε το γεγονός ότι εξακολούθησα να μένω στην Αθήνα.
- Ως δημοσιογράφος, διατηρώ μια ιδιαίτερα ανθρωποκεντρική προσέγγιση και την έχω μεταφέρει στο περιοδικό. Με ιντριγκάρει περισσότερο να επικεντρώνομαι στον άνθρωπο παρά στο προϊόν της δουλειάς του, να εξερευνώ την ψυχοσύνθεση του συνεντευξιαζόμενου μέσα από ερωτήσεις που θα τον βάλουν να σκεφτεί. Όταν ξεκινώ να στήνω ένα τεύχος, λειτουργώ λίγο εγωιστικά, σε συνάρτηση με τη δική μου φάση. Το πρώτο έντυπο με βρήκε σε δημιουργική περίοδο και ήθελα να παίξω με χρώμα, ήθελα ζωντάνια και ένταση. Τον χειμώνα, που συνήθως νιώθω λίγο πιο πεσμένος, λογικά θα το πάμε σε dark-ίλα. Επιλέγω να μην κινούμαι τόσο με γνώμονα το τι τραβάει τώρα, για να μην καταλήγω σε «χθεσινά νέα», όσο με το τι τραβάει η εποχή. Εξάλλου, έχουμε το web, που είναι πάντα επίκαιρο με βάση την ατζέντα αυτών που μας αρέσουν. Προτιμώ να εκμαιεύσω κάτι που είναι ενδιαφέρον, όπως το unisex κομμάτι που είναι το trend της εποχής και θέλω να δω πώς το αντιλαμβάνονται διαφορετικοί άνθρωποι. Θέλω και η δουλειά των συνεργατών μου να είναι δράση που προκαλεί αντίδραση. Από την πιο απλή μόδα μέχρι το πιο σύνθετο εικαστικό, θέλω ο αναγνώστης να νιώσει κάτι. Του αρέσει; Τέλεια. Δεν του αρέσει; Πάλι τέλεια.
- Πρώτα έμαθα να είμαι δημοσιογράφος και μετά όλα τα άλλα. Κοφτά και ξεκάθαρα πράγματα, τι συμβαίνει, αυτό και τέλος, χωρίς σάλτσες και τα σχετικά. Έπειτα από την πρώτη μου επαφή με τη μόδα και μόλις άρχισα να την αντιλαμβάνομαι και να την ενθέτω στη ζωή μου, κατάλαβα ότι εγώ δεν έχω καμία σχέση με τους περισσότερους ανθρώπους που γράφουν για μόδα, τους fashion bloggers. Οι bloggers είναι κατεξοχήν εγωκεντρικά πλάσματα, είναι οι ίδιοι για τους ίδιους. Εγώ δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να μου δίνουν ρούχα για να φωτογραφίζομαι με αυτά. Όχι επειδή το κατακρίνω – αντιθέτως, κάθε στοιχείο μόδας που βγαίνει μπροστά και υποστηρίζει μια κατάσταση θα τροφοδοτήσει μια μετεξέλιξη του blogger. Άλλωστε, όλοι έχουμε περάσει από ένα MySpace, όπου μάθαμε φωτογραφία προσπαθώντας να τραβήξουμε cool λήψεις με μόλις 2 megapixels. Από κει και πέρα, θεωρώ ότι οι άνθρωποι που πραγματικά ασχολούνται με τη μόδα είναι πιο ήρεμοι, πιο μίνιμαλ και δεν συζητούν γι' αυτήν όταν σχολάνε. Αν έχεις μια αισθητική, θα επιλέξεις να πορευτείς με αυτή. Πιο μικρός έμπαινα κι εγώ σε τριπάκια να ντυθώ, να φανώ κάπως, ας βάλω κι ένα παπούτσι που δεν με βολεύει χωρίς κάλτσα. Μεγαλώνοντας, βάζω την άνεση πάνω απ' όλα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα κυκλοφορώ με φόρμες όλη μέρα. Σίγουρα σε ένα fashion show υπάρχει μια άλλη αντιμετώπιση – οι άνθρωποι που θα με προσεγγίσουν δεν θέλουν να πιουν απλώς ένα ποτό μαζί μου.
- Την τελειομανία μου τη διαχειρίζομαι κάπως νευρωτικά, αλλά πιστεύω ότι είμαι συνεργάσιμος γι' αυτό έχω διατηρήσει σταθερές συνεργασίες, ακόμα και φιλίες, κάτι για το οποίο δεν φημίζεται ο χώρος. Θέλω όμως οποιοσδήποτε επενδύσει σ' εμένα να πάρει το 100%. Χρόνος και διάθεση υπάρχουν και το γεγονός ότι είμαστε ανεξάρτητοι δεν μας φορτώνει με «γραμμές» που επιθυμούμε να αποφύγουμε. Παρεΐστικο είναι το μαγαζί, αυτό γουστάρουμε και ο κόσμος ανταποκρίνεται. Το πρώτο τεύχος μέσα σε έναν μήνα είναι σχεδόν out of stock.
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO τον Ιούνιο του 2015
