«La Plaza»: Ένας ζωντανός ιμπρεσιονιστικός πίνακας με κενά που περιμένουν να γεμίσουν

«La Plaza»: Ένας ζωντανός ιμπρεσιονιστικός πίνακας με κενά που περιμένουν να γεμίσουν Facebook Twitter
Το καλλιτεχνικό ζευγάρι El Conde de Torrefiel μετά την ενασχόλησή τους με τους τριγμούς που αντιμετωπίζει συθέμελα η Ευρώπη, εστιάζουν πλέον στο άτομο και στις απρόβλεπτες αλλαγές στη ζωή του. Φωτο: Els De Nil
0

Η προηγούμενη επίσκεψη των El Conde de Torrefiel στην Αθήνα τούς έχει μείνει αξέχαστη. Το χορευτικό δίδυμο με έδρα τη Βαρκελώνη, που αποτελείται από τον Ισπανό Pablo Gisbert και την Ελβετή Tanya Beyeler, είχε παρουσιάσει πριν από ενάμιση χρόνο την παράσταση Guerilla και, όπως αναφέρει η Tanya, «η Αθήνα την έκανε να νιώσει σαν να χτυπήθηκε από ένα βέλος».

Η χορογράφος έχει έντονες προσωπικές αναμνήσεις από τον έναν μήνα που πέρασαν εδώ, με την ίδια την πόλη να της προκαλεί αντικρουόμενα συναισθήματα: «Τα όρια ανάμεσα στο κοινό, το έργο και εμάς ήταν σχεδόν ανύπαρκτα και μετά τις παραστάσεις περάσαμε πολύ χρόνο με τους θεατές, με τους οποίους μοιραστήκαμε λόγια πολύ ξεχωριστά. Είναι σημαντικό για εμάς να επιστρέφουμε εκεί. Κάθε φορά που βρισκόμαστε στη Μεσόγειο, νιώθουμε ότι η δουλειά μας βρίσκει ρίζες, ότι γίνεται δυνατότερη. Νιώθουμε σαν στο σπίτι μας».

Μετά την ενασχόλησή τους, λοιπόν, με τους τριγμούς που αντιμετωπίζει συθέμελα η Ευρώπη, εστιάζουν πλέον στο άτομο και στις απρόβλεπτες αλλαγές στη ζωή του. Επιχειρούν μάλιστα μια προσέγγιση στον χωροχρόνο, μια έννοια δύσκολη, που απασχολεί ολοένα και περισσότερους καλλιτέχνες.


Τώρα οι El Conde, καλεσμένοι του Φεστιβάλ Αθηνών με το έβδομο κατά σειρά έργο τους με τον τίτλο La Plaza, το οποίο έκανε πρεμιέρα πριν από λίγο καιρό στις Βρυξέλλες, ανοίγουν έναν νέο κύκλο στην πορεία τους, που συνήθως συνδέει χορογραφία, κείμενο και πρόζα. Σε αυτό συμμετέχουν μάλιστα και εννέα Έλληνες περφόρμερ, αφού σε κάθε χώρα όπου το παρουσιάζουν προκύπτουν ντόπιοι συμμετέχοντες μετά από αντίστοιχα καλέσματα, στοιχείο που κάνει κάθε παράσταση ξεχωριστή, σαν πρεμιέρα.

Μετά την ενασχόλησή τους, λοιπόν, με τους τριγμούς που αντιμετωπίζει συθέμελα η Ευρώπη, εστιάζουν πλέον στο άτομο και στις απρόβλεπτες αλλαγές στη ζωή του. Επιχειρούν μάλιστα μια προσέγγιση στον χωροχρόνο, μια έννοια δύσκολη, που απασχολεί ολοένα και περισσότερους καλλιτέχνες.

Παράλληλα εγείρει υπαρξιακά ερωτήματα που, σύμφωνα με την Tanya, είναι μάλλον η κινητήριος δύναμη σε κάθε μορφή τέχνης. «Η προσέγγισή μας σε αυτήν τη δημιουργία γίνεται περισσότερο με όρους φόρμας παρά με όρους περιεχομένου» εξηγεί η καλλιτέχνις. «Από άποψη περιεχομένου, το κοινό θα βρει θέματα που χαρακτηρίζουν τις προηγούμενες δουλειές μας, τα οποία θα συνόψιζα ως ερωτήματα πάνω στη φύση των δυνάμεων που αναπτύσσονται μεταξύ ατόμου και κοινωνίας, στο τώρα, μέσα από τα μεγάλα ζητήματα της εποχής.

«La Plaza»: Ένας ζωντανός ιμπρεσιονιστικός πίνακας με κενά που περιμένουν να γεμίσουν Facebook Twitter
Στο έργο μας, τα άτομα επί σκηνής είναι συνέχεια εκτός πρώτου πλάνου, κανονικά δεν μιλάνε, κι αν το κάνουν τους "σβήνουμε" όσο περισσότερο μπορούμε, βάζοντάς τους να είναι πλάτη. Φωτο: Els De Nil

Η πρώτη μας παρόρμηση εδώ ήταν να τα εξερευνήσουμε από την προοπτική του μέλλοντος, όμως σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις για το μέλλον και να αγγίξεις το κοινό είναι μέσω του παρόντος, καθώς οι σημερινές αποφάσεις καθορίζουν το μελλοντικό τοπίο. Ενώ, λοιπόν, βρισκόμασταν μόλις μία εβδομάδα πριν από την πρεμιέρα, ανακαλύψαμε ότι η δύναμη των εικόνων είχε γιγαντωθεί, οπότε έγινε εντονότερη η υποκειμενική θεώρηση της πραγματικότητας.

Φυσικά, υπάρχει σύνδεση με τα προηγούμενα έργα μας αναφορικά με τα ερωτήματα που προανέφερα, αλλά αυτό που αλλάζει ριζικά εδώ είναι η προοπτική που αφορά περισσότερο το άτομο. Το Guerilla ήταν πολύ πιο συμπαγές, αφού παρουσίαζε βιωματικές ιστορίες ανθρώπων επί σκηνής, θέλοντας να δώσει μια πιο ρεαλιστική εικόνα ενός σημείου του κόσμου στον σημερινό χάρτη. Βλέπω το La Plaza περισσότερο ως ιμπρεσιονιστικό πίνακα, κάπως άδειο όμως, με αρκετό κενό χώρο που το κοινό μπορεί να γεμίσει με τον δικό του τρόπο – ή να αποφασίσει πως δεν θέλει να το κάνει».

Τροφή για σκέψη, λοιπόν, το La Plaza, όπου μια μάζα ανώνυμων ανθρώπων διασταυρώνεται σε μια δημόσια πλατεία στην οποία «δεν συμβαίνει τίποτα και συμβαίνουν τα πάντα», ενώ το αποτέλεσμα, όπως περιγράφει η δημιουργός του, προκαλεί ένα αίσθημα αποξένωσης και απόστασης στο κοινό, που ενδεχομένως εντείνεται από τη χρήση του ζεντάι, της άφυλης στολής στο χρώμα του δέρματος που αφαιρεί εντελώς τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά από το πρόσωπο των ερμηνευτών.

Πώς υποκινήθηκε, αισθητικά και πρακτικά, η χρήση αυτού του ασιατικής προέλευσης κοστουμιού, για το οποίο, μάλιστα, οι χορογράφοι ενημέρωναν στις οντισιόν ότι ενδέχεται να είναι άβολο και να περιορίζει την όραση, προκαλώντας ένα αίσθημα εγκλεισμού, οπότε οι υποψήφιοι συμμετέχοντες δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουν πρόβλημα κλειστοφοβίας. «Όλο και περισσότεροι άνθρωποι το φορούν, είτε επειδή αισθάνονται κατά κάποιον τρόπο ασφαλείς μέσα σε αυτό είτε επειδή έχουν κάποια φετιχιστική σχέση μαζί του» σημειώνει η Tanya.

«Το πρώτο βήμα στη δημιουργία της παράστασής μας έγινε όταν πέσαμε πάνω σε μια φωτογραφία ενός ανθρώπου που φορούσε ζεντάι. Ήταν καθαρά αισθητικό το θέμα, αλλά βρήκαμε αυτή την εικόνα πολύ υπαινικτική. Στο έργο μας, τα άτομα επί σκηνής είναι συνέχεια εκτός πρώτου πλάνου, κανονικά δεν μιλάνε, κι αν το κάνουν τους "σβήνουμε" όσο περισσότερο μπορούμε, βάζοντάς τους να είναι πλάτη. Συνήθως κοιτάμε ένα πρόσωπο για να καταλάβουμε ποιον έχουμε μπροστά μας. Λαμβάνουμε πληροφορίες από το πρόσωπο και από το παρουσιαστικό.

«La Plaza»: Ένας ζωντανός ιμπρεσιονιστικός πίνακας με κενά που περιμένουν να γεμίσουν Facebook Twitter
Το πρώτο βήμα στη δημιουργία της παράστασής μας έγινε όταν πέσαμε πάνω σε μια φωτογραφία ενός ανθρώπου που φορούσε ζεντάι. Ήταν καθαρά αισθητικό το θέμα, αλλά βρήκαμε αυτή την εικόνα πολύ υπαινικτική. Φωτο: Els De Nil

»Εδώ ο θεατής έχει μόνο το περίβλημα, τα κοστούμια, που είναι κάπως μίνιμαλ, και αυτό κάνει τον εγκέφαλο αυτόματα να ψάχνει για περισσότερες πληροφορίες μέσω άλλων στοιχείων. Θεωρήσαμε ότι έτσι θα κινητοποιηθεί το κοινό, σε συνδυασμό με το γραπτό κείμενο, όπως σε ένα μυθιστόρημα όπου τοποθετείς το πρόσωπο και τις κινήσεις των χαρακτήρων σύμφωνα με τη δική σου αντίληψη περί του κειμένου. Βρήκαμε ενδιαφέρον στη μεταφορά αυτού του λογοτεχνικού στοιχείου επί σκηνής, αντί της συνήθους θεατρικής σύμβασης των χαρακτήρων που μιλούν, νιώθουν και κινούνται σαν αληθινοί».

Αναρωτιέμαι αν προκύπτουν καλλιτεχνικές ή ιδεολογικές διαφωνίες ανάμεσα στους δύο χορογράφους όταν ετοιμάζουν ένα νέο έργο. Η Tanya αναφέρει πως οι δυο τους λειτουργούν αλληλένδετα, παρά τις όποιες αποστάσεις: «Έχουμε σχεδόν ίδιο γούστο στο τι θέλουμε να χτίσουμε κάθε φορά στη σκηνή, αλλά είμαστε εντελώς αντίθετοι στη φόρμα. Ο Pablo είναι γρήγορος, δημιουργικός και παρορμητικός. Εγώ παρατηρώ περισσότερο, είμαι πιο λογική και "τακτοποιημένη".

Ο Pablo παίρνει απόσταση και βλέπει πολύ καλά τι γίνεται επί σκηνής, εγώ προτιμώ να δουλεύω στις λεπτομέρειες. Μετά από αυτά τα οκτώ χρόνια νιώθω ότι αλληλοσυμπληρωνόμαστε, ακόμα και όταν περνάμε πολύ χρόνο συζητώντας για να βρούμε έναν κοινό δρόμο. Όλο αυτό το ξεκινήσαμε επειδή θέλαμε να μοιραζόμαστε τον χρόνο μας με ανθρώπους που μας αρέσουν, για να περνάμε καλά. Το δυσκολότερο είναι να το κρατήσουμε ζωντανό επαγγελματικά. Αυτή είναι η βασική μας έγνοια».

Info:

El Conde de Torrefiel

La Plaza

Πειραιώς 260 (Δ)

30/6-1/7, 21:00

Με ελληνικούς υπέρτιτλους

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι κάνει η Φανί Αρντάν στην Αθήνα;

Θέατρο / Τι κάνει η Φανί Αρντάν στην Αθήνα;

«Το να αγαπάς τους εγκληματίες είναι ρίσκο. Εγώ το παίρνω» λέει η Γαλλίδα σταρ που τις τελευταίες ημέρες ήταν και πάλι στην Αθήνα για να παρουσιάσει στους ανθρώπους της Λυρικής Σκηνής πώς ονειρεύεται να ανεβάσει την «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ» του Σοστακόβιτς
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας επιστρέφει στο θέατρο για χάρη μιας ξεχωριστής παράστασης

Θέατρο / Ο Κωνσταντίνος Τζούμας επιστρέφει στο θέατρο για χάρη μιας ξεχωριστής παράστασης

Μια συζήτηση (σ΄ένα ταξί) με τον ιδιοφυή ηθοποιό και ραδιοφωνικό παραγωγό με αφορμή τη συμμετοχή του στην παράσταση «Άγγελος Εξολοθρευτής» που ανεβάζει η Άντζελα Μπρούσκου
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Νεφέλη Θεοδότου είναι ο λόγος που όλο το ελληνικό TikTok χόρευε Φουρέιρα το 2024

Portraits 2025 / Η Νεφέλη Θεοδότου είναι ο λόγος που όλο το ελληνικό TikTok χόρευε Φουρέιρα το 2024

Η χορογράφος και στενή συνεργάτιδα της Ελένης Φουρέιρα, αφού έφτιαξε την πιο viral χορογραφία της χρονιάς για το «Αριστούργημα», αποφάσισε να δοκιμαστεί και στη συναυλία της Άννας Βίσση στο Καλλιμάρμαρο. Και ναι, πήγε καλά αυτό.
ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ
Άκης Δήμου

Θέατρο / «Ζούμε σε καιρούς φλυαρίας· έχουμε ανάγκη τη σιωπή του θεάτρου»

Άφησε τη δικηγορία για το θέατρο, δεν εγκατέλειψε ποτέ τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα. Ο ιδιαίτερα παραγωγικός συγγραφέας Άκης Δήμου μιλά για τη Λούλα Αναγνωστάκη που τον ενέπνευσε, και για μια πόλη όπου η ζωή τελειώνει στην προκυμαία, δίχως να βρίσκει διαφυγή στο λιμάνι της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Θέατρο / Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Ο νεαρός σκηνοθέτης Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος ανεβάζει στην Πειραματική του Εθνικού το «ΜΑ ΓΚΡΑΝ'ΜΑ», μια ευαίσθητη σκηνική σύνθεση, αφιερωμένη στη σιωπηλή ηρωίδα της οικογενειακής ιστορίας μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Ματαρόα στον ορίζοντα»: Φέρνοντας ένα θρυλικό ταξίδι στη σημερινή του διάσταση

Θέατρο / «Ματαρόα στον ορίζοντα»: Ένα θρυλικό ταξίδι στη σημερινή του διάσταση

Στην πολυεπίπεδη νέα παραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ, λόγος, μουσική και σκηνική δράση συνυπάρχουν ισάξια και συνεισφέρουν από κοινού στην αφήγηση των επίδοξων ταξιδιωτών ενός ουτοπικού πλοίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το video art στο ελληνικό θέατρο

Θέατρο / Video art στο ελληνικό θέατρο: Έχει αντικαταστήσει τη σκηνογραφία;

Λειτουργεί το βίντεο ανταγωνιστικά με τη σκηνογραφία και τη σκηνική δράση ή αποτελεί προέκταση του εθισμού μας στην οθόνη των κινητών μας; Οι γιγαντοοθόνες είναι θεμιτές στην Επίδαυρο ή καταργούν τον λόγο και τον ηθοποιό; Πώς φτάσαμε από τη video art στα stage LED screens; Τρεις video artists, τρεις σκηνοθέτες και ένας σκηνογράφος καταθέτουν τις εμπειρίες τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κωνσταντίνος Ρήγος

Οι Αθηναίοι / «Έχω αισθανθεί να απειλούμαι τη μέρα, όχι δουλεύοντας τη νύχτα»

Οκτάνα, Επίδαυρος, ΚΘΒΕ, Πέγκυ Ζήνα, Εθνικό, Λυρική, «Brokeback Mountain» και «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ως χορογράφος και σκηνοθέτης, ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει κάνει τα πάντα. Και παρότι έχει αρκετούς haters, νιώθει ότι αυτοί που τον καταλαβαίνουν είναι πολύ περισσότεροι.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Οσιέλ Γκουνεό: «Είμαι πρώτα χορευτής και μετά μαύρος»

Χορός / «Δεν βλέπω τον εαυτό μου ως έναν μαύρο χορευτή μπαλέτου αλλά ως έναν χορευτή καταρχάς»

Λίγο πριν εμφανιστεί ως Μπαζίλιο στον «Δον Κιχώτη» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο κορυφαίος κουβανικής καταγωγής χορευτής Οσιέλ Γκουνεό –έχει λάβει πολλά βραβεία, έχει επίσης εμφανιστεί στο Θέατρο Μπολσόι της Μόσχας, στην Όπερα του Παρισιού, στο Λίνκολν Σέντερ της Νέας Υόρκης και στο Ελίζιουμ του Λονδίνου– μιλά για την προσωπική του πορεία στον χορό και τις εμπειρίες που αποκόμισε, ενώ δηλώνει λάτρης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Οι Αθηναίοι / Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, ακατάτακτη και αγαπημένη του κοινού, η Σμαράγδα Καρύδη θυμάται πως ανέκαθεν ήθελε το σύμπαν, χωρίς να περιορίζεται. Στον απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας της, ως η Αθηναία της εβδομάδας, καταλήγει πως, ούτως ή άλλως, «στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις», ενώ δηλώνει πως πάντα θα επιλέγει συνειδητά να συντάσσεται με τη χαρά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ