Κωνσταντίνος Τζούμας: Η Πρωτοχρονιά μου με την Πόλα στη Νέα Υόρκη

Κωνσταντίνος Τζούμας: Η Πρωτοχρονιά μου με την Πόλα στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
0

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1975 κατρακυλάμε από μεσημεριανά γεύματα σε απογευματινά τσάγια, από δείπνα σε ολονύχτια πάρτι και κυριακάτικα μπραντς. Έχω μπαφιάσει από «φανταστικά που ήταν χθες το βράδυ» και «σούπερ πάρτι, ε;», λες και επεξεργάζομαι το διδακτορικό μου στην dolce vita. Έχω αδειάσει, μπουχτισμένος από το υψηλό γούστο, αποστασιοποιημένη σοφιστικασιόν και ανεξερεύνητα πρόσωπα με ακινησία αγκυλωμένης μάσκας.


Ο Άντζελο έχει οργανώσει σπέσιαλ εορταστικό πακέτο για μαγική νυχτερινή βόλτα στη μητροπολιτική Πρωτοχρονιά με πρόποση σαμπάνιας entre nous, μετά σε ένα λοφτ για μεξικάνικο δείπνο με μυστικιστικές αρτίστες και beautiful people σε έξαρση κοκαϊνομανίας, μετά βραζιλιάνικη ντίσκο, για φινάλε κάπου «glamorous for breakfast» και ίσως μια βόλτα στο Σέντραλ Παρκ, ξημέρωματα, με χιόνι.


Δεν θέλω να κάνω τίποτα, δεν θέλω να γιορτάσω κάτι που δεν καταλαβαίνω. Να ξεσαλώσουμε για μία ακόμα βραδιά που είμαστε ζωντανοί και συνεχίζουμε και κάθε χρόνο θα γιορτάζουμε την παραμονή και θα το ρίχνουμε έξω. Λες και κάθε βράδυ κάνουμε και τίποτε άλλο. Θέλω να μείνω σπίτι, μόνος, όπως ο σαξοφωνίστας από απέναντι, που, ασχέτως του τι συμβαίνει στην πόλη, παίζει τον δικό του σκοπό.

Ωραία, θα κάνω παρέα στην Πόλα. Ακουγόταν τόσο διαλυμένη, θα 'χε κλατάρει... Θα είμαι τρυφερός μαζί της, ένας άγγελος, δεν θα 'χω αντίρρηση να κοιμηθεί σαν παιδί στην αγκαλιά μου, όμορφη και μόνη, η Γαλλογιαπωνέζα κούκλα που αφαίρεσε τη μήτρα της για να απαλλαγεί από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και να απολαμβάνει το σεξ χωρίς έγνοιες, τώρα φρικαρισμένη, στα πρόθυρα της κατάρρευσης, στα αεροδρόμιο Κέννεντυ, Πρωτοχρονιά του '75.


Το τηλέφωνο χτυπάει κάθε τόσο, απ' την Άννα με τον Αλέξη, «Δεν θα 'ρθεις; Γιατί; Σε λίγο φεύγουμε, χρόνια πολλά», απ' τη Βίλμα με τη Μονίκ, «Γιατί δεν έρχεσαι, είμαστε στους Μεξικάνους, χρόνια πολλά», απ' τον Γιώργο με τη Μαιρούλα, «Έχεις τις κλειστές σου ή γαμάς ινκόγκνιτο; Χα, χα, πάμε για βραζιλιάνικα κόλπα», και απ' τον Άντζελο, «Μα, τι σε έχει πιάσει; Προτιμάς να μείνεις μόνος; Πρωτοχρονιά; Καινούργιος χρόνος! Πάμε απ' το Plaza». «Φίλησέ με» του πετάω. Γελάμε.


Μ' αρέσει να είμαι ο τηλεφωνητής υπηρεσίας, σε επαφή με τις μετακινήσεις της παρέας, αυτήν τη νύχτα που η πόλη στην πλατεία Τάιμς εκπέμπει εκρηκτικές φωτοβολίδες, υγρές αγκαλιές και ρουφηχτά φιλιά, με τις ανάσες τους ν' αχνίζουν. Το τηλέφωνο όσο κυλάει η νύχτα έχει σιγήσει. Έχει πάει τρεισήμισι όταν ξαναχτυπάει, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να απαντήσω.
Καλεί συνέχεια, σαν να μου στέλνει κάποιο μήνυμα. Το σηκώνω. «... Είπα να πάω σε κάτι φίλους στη Φλόριντα, αλλά δεν βρήκα το κουράγιο... Είμαι στο αεροδρόμιο και δεν ξέρω τι να κάνω... μπορείς να κάνεις κάτι πριν καταρρεύσω;» ακούω μέσα σε λυγμούς.


«Πόλα, αγάπη μου, θέλεις να 'ρθεις εδώ;»

«... μπορώ; Όου, αυτό είναι... είσαι υπέροχος, σ' ευχαριστώ, ω, είσαι...»

«Έλα τώρα».

Ωραία, θα κάνω παρέα στην Πόλα. Ακουγόταν τόσο διαλυμένη, θα 'χε κλατάρει... Θα είμαι τρυφερός μαζί της, ένας άγγελος, δεν θα 'χω αντίρρηση να κοιμηθεί σαν παιδί στην αγκαλιά μου, όμορφη και μόνη, η Γαλλογιαπωνέζα κούκλα που αφαίρεσε τη μήτρα της για να απαλλαγεί από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και να απολαμβάνει το σεξ χωρίς έγνοιες, τώρα φρικαρισμένη, στα πρόθυρα της κατάρρευσης, στα αεροδρόμιο Κέννεντυ, Πρωτοχρονιά του '75.


Κάτι συμβαίνει... απέραντη σιωπή... το σύμπαν σαν ν' αφουγκράζεται... Κάτι ίσως πάει ν' αλλάξει, μπορεί για καλύτερα... σίγουρα; Αχνοφέγγει μια προσδοκία αποκάλυψης... Χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω την πόρτα, σκύβω από πάνω, τη βλέπω που ανεβαίνει τα σκαλιά, έρχεται...

«Πόλα, χρόνια πολλά, χρόνια πολλά, Πόλα...» αυτοσχεδιάζω τραγουδώντας.

Κωνσταντίνος Τζούμας, ηθοποιός

 
Ταξίδια
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Τα Άγραφα είναι ό,τι πιο ατόφιο και αληθινό έχει απομείνει στην Ελλάδα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Τα Άγραφα είναι ό,τι πιο ατόφιο και αληθινό έχει απομείνει στην Ελλάδα»

Πριν από πέντε χρόνια και μέσα σε μόλις τρεις μέρες, η Βασιλική Κοϊμτζίδου επέλεξε να ζήσει στο ορεινό Πετρίλο που μετρά δέκα μόνιμους κατοίκους και προσπαθεί να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε να τολμήσουν να κατοικήσουν και άλλοι νέοι στο χωριό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η Ελένη Τσομπανίδου γύρισε στο χωριό της, τα Δίκαια του Έβρου και βρήκε αυτό που έψαχνε χρόνια στο εξωτερικό

Γειτονιές της Ελλάδας / «Σε ένα χωριό με εκατό ανθρώπους, μπορείς να κάνεις τη διαφορά πιο εύκολα»

Αφήνοντας πίσω της τη ζωή στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, η Ελένη Τσομπανίδου επέστρεψε στα Δίκαια Έβρου και ζωντανεύει ανενεργούς χώρους μέσα από την τέχνη και τη συνεργασία με την τοπική κοινότητα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οικοτοπία: Η νέα πρωτοβουλία αναβίωσης του Καλοχωρίου στην Ήπειρο δείχνει τον δρόμο για την αναζωογόνηση και άλλων ορεινών χωριών σε όλη την Ελλάδα

Γειτονιές της Ελλάδας / «Θα βάλουμε τα δυνατά μας να αναζωογονήσουμε το Καλοχώρι»

Με ένα συνεργατικό καφενείο και με οργανικά μποστάνια, αναβαθμίζοντας μονοπάτια και ανακαινίζοντας πέτρινες κατοικίες, μια μικρή ομάδα φιλοδοξεί να ξαναζωντανέψει το καταπράσινο χωριό της Ηπείρου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Αν σταθείς ήσυχος στο δάσος, θ' ακούσεις τους ψιθύρους των δέντρων»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Αν σταθείς ήσυχος στο δάσος, θ' ακούσεις τους ψιθύρους των δέντρων»

Έπειτα από μια ανάβαση στο φαράγγι του Ανθοχωρίου, ο Χρήστος Αθανασιάδης ανακάλυψε το ησυχαστήριό του, ένα πετρόχτιστο κονάκι χωρίς ρεύμα, και άφησε πίσω του την Αθήνα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Εφόσον ντρέπεσαι να μας πεις από ποιο χωριό είσαι, φρόντισε να μάθουμε το χωριό σου μέσα από την τέχνη σου, για να έρθουμε κιόλας»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Εφόσον ντρέπεσαι να μας πεις από ποιο χωριό είσαι, φρόντισε να το μάθουμε μέσα από την τέχνη σου»

Δύο 26χρονοι επέστρεψαν στον τόπο καταγωγής τους, το Φανάρι Καρδίτσας, και του έδωσαν νέα ζωή μέσα από το καλλιτεχνικό φεστιβάλ Nowstalgism.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο Νικόλας και η Ευσεβία ευχήθηκαν πριν από 11 χρόνια να αφήσουν την Αθήνα για τη Δημητσάνα και η μοίρα τούς έκανε το χατίρι

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη Δημητσάνα βρήκαμε μια οικογένεια που πραγματικά νοιάζεται»

Η επαγγελματική υποβάθμιση του Νικόλα έγινε η αρχή για μια νέα, καλύτερη ζωή με την Ευσεβία. Αφήνοντας πίσω τα ακατόρθωτα deadlines, τώρα ανοίγουν το παράθυρό τους κάθε πρωί και βλέπουν ένα ελατόδασος.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αργυρό Πηγάδι

Γειτονιές της Ελλάδας / «Καθημερινά χαιρετώ τον ήλιο που ξεπροβάλλει μέσα από τις κορυφές των βουνών»

Ο Βασίλης Κωνσταντινίδης επέστρεψε στο Αργυρό Πηγάδι Αιτωλοακαρνανίας έπειτα από είκοσι επτά χρόνια στην Αθήνα και πλέον ηγείται του καφενείου και του ξενώνα του χωριού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Στις Ροβιές κάθε μέρα τελειώνει με ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα

Γειτονιές της Ελλάδας / Στις Ροβιές κάθε μέρα τελειώνει με ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα

Ο Άκης Φράγκος κατάφερε να κάνει το πάθος του επάγγελμα και να ζει από τις καταδύσεις, έχοντας γεννηθεί, μεγαλώσει και συνεχίζοντας να μένει στο ίδιο χωριό της Βόρειας Εύβοιας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η Ρούλα Αντωνίου άφησε τις πόλεις για την Καλλονή, ένα μικρό χωριό στα Τζουμέρκα, εκεί που η ψυχή ανασαίνει ελεύθερα.

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στα Τζουμέρκα η ψυχή ανασαίνει ελεύθερα»

Μέλος μιας κοινωνικής συνεταιριστικής επιχείρησης που δραστηριοποιείται στη φιλοξενία, την εστίαση, τη μελισσοκομία και την αγροτική παραγωγή, η Ρούλα Αντωνίου υποστηρίζει πως η ζωή στο χωριό μπορεί να είναι εξίσου γεμάτη, όπως και στην πόλη, αλλά με περισσότερο νόημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Στο Μπουράνο μασουλώντας μπουσολάι

Nothing Days / Δαντέλες, μπισκότα, ανεξέλεγκτος τουρισμός: Μια βόλτα στο πολύχρωμο Μπουράνο

Το νησί της Βενετίας, που κάποτε ήταν ένα ψαροχώρι και κέντρο της τοπικής δαντελοποιίας, βρίσκεται στο έλεος του υπερτουρισμού, κινδυνεύοντας να χάσει τον χαρακτήρα και τους κατοίκους του.  
M. HULOT
Χίβα: Αναζητώντας τους Δρόμους του Μεταξιού

Ταξίδια / Ένα ταξίδι στο Ουζμπεκιστάν των παλατιών και των ερειπωμένων προμαχώνων

Οι έμποροι τρώνε γίδα βραστή για πρωινό, οι γυναίκες μοιάζουν με μικρά ουράνια τόξα, ενώ τιρκουάζ τρούλοι υψώνονται προς τον ουρανό. Εκεί, απ' όπου κάποτε περνούσε ο Δρόμος του Μεταξιού, η ζωή κυλάει ήσυχα.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ