«My Style Rocks»: Μακροβούτι σε μια τοξική θάλασσα εσωτερικευμένου μισογυνισμού

my-style-rocks.gif
0

YΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΘΟΛΗ, καταδικαστική προσέγγιση για τη μόδα και τις γυναίκες που την αγαπούν ή έχουν μία έφεση παραπάνω στην ενασχόληση με το στυλ. Φυσικά και υπάρχει απάντηση γι’ αυτό: ανέκαθεν –και φυσικά με τη συμβολή μιας μερίδας του Τύπου– η μόδα ήταν γυναικοδουλειά, γυναικεία υπόθεση, ελαφριά ενασχόληση, κάτι που δεν ήθελε και πολύ μυαλό. Όλο λάθος, δηλαδή.

Και είναι κρίμα, αν σκεφτεί κανείς ένα σωρό δύσκολα μονοπάτια της μόδας που τόσα σπουδαία έχουν να διακηρύξουν. Πέρα από ταξικές αγκυλώσεις και συμβουλές για old money ντύσιμο που (και καλά) κερδίζει τις εντυπώσεις, μέσα στους αιώνες η μόδα και πολύ περισσότερο το προσωπικό στυλ αποτελούν τρόπο επικοινωνίας, έκφρασης, διπλωματικών προσεγγίσεων, πολέμου ή ειρήνης, μια παγκόσμια γλώσσα πολύ πολύ κατανοητή (ακόμα και στις σουρεαλιστικές στιγμές της), χωρίς καθόλου λέξεις.

Και μετά, είναι τόσο ωραία η σχέση που αναπτύσσουμε οι άνθρωποι με τα «δικά» μας ρούχα, τα αγαπημένα της ντουλάπας μας, τα χρώματα που επιλέγουμε για να «πούμε» κάτι ή να μην «πούμε» τίποτα. Δεν είναι κάτι κατακριτέο, ούτε κάτι ελαφρύ. Είναι ο τρόπος μας να κινούμαστε, να δουλεύουμε και να ζούμε άνετα, να δηλώνουμε ποιοι, ποιες και ποι@ είμαστε, να ξεχωρίζουμε ή να περνάμε απαρατήρητοι, να μας θυμούνται ή να μας ξεχνούν, με λίγα λόγια όλα πολύ ανθρώπινα.

Κι αυτό είναι ακριβώς αυτό που προσπαθούμε να αφήσουμε πίσω μας. Το να μας κρίνουν και να κρινόμαστε για ένα κομμάτι ύφασμα, ένα κιλό πάνω ή ένα κιλό κάτω, το να μας βλέπουν ακριβώς όπως μας αντικρίζει η χειρότερη εκδοχή αρρενωπότητας, ως μπον φιλέ ή ως ταπεινή, φθηνή πανσετούλα.

Επίσης, σήμερα, η κριτική για τα ρούχα ενός ανθρώπου, αυτό το παλιακό εκτεταμένο fashion police που μας έμαθαν τα lifestyle περιοδικά και ένα μάτσο ξένων και εγχώριων χωροφυλάκων της μόδας και της αισθητικής, ευτυχώς αργοπεθαίνει.

Αυτό το άγριο bullying για το γούστο, την τσέπη και εν τέλει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του άλλου, με μοναδικό κριτήριο τις ενδυματολογικές του επιλογές, πάει στο καλό. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο έχει γίνει σαφές ότι το να περιγελάς τα ρούχα του οποιουδήποτε μάλλον περισσότερα αποκαλύπτει για τη δική σου παρακμή, παρά για το φτωχό γούστο, την άδεια τσέπη ή τη μηδενική αισθητική του κρινόμενου.

Πολλοί μορφάζουν με τάχα αποδοκιμασία ή ακόμα και χλεύη γι’ αυτή την καινούρια ελευθερία που επιτρέπει σε όλες, όλους και όλ@ ενδυματολογικές επιλογές που παλαιότερα θα πυροδοτούσαν κανονιοβολισμό πικρών και απαξιωτικών σχολίων. Ας είναι καλά και οι plus size influencers που μας έβαλαν τα γυαλιά και μας έδειξαν τον δρόμο, κι ας οργιάζουν στα σχόλια οι ψευτο-ταγοί της υγείας (των άλλων), που αμπαλάρουν τη χοντροφοβία τους με συμβουλές για δίαιτα και επίσκεψη στον γιατρό.

Να λέμε και ένα «ευχαριστώ» σε οποιονδήποτε μας «ξεκλείδωσε» από την ασφάλεια του μαύρου-καφέ, άντε με το ζόρι μπλε, χρωματική παλέτα για ασφαλή dress codes που κάποτε την είχαμε κάνει σημαία, προκειμένου να μη χαρακτηριστούμε ασόβαροι και μη συμβατοί με την ηλικία μας / τη δουλειά μας / το όποιο κοινωνικό μας status.

Εκεί, λοιπόν, που κάπως μας χώρεσε όλους η μόδα, που κάπως τα brands ένδυσης μερίμνησαν και για τα πιο εκτός μέσου όρου πετεινά του ουρανού, που κάπως αγαπήσαμε το σώμα, τις ομόφυλές μας και όλη την πλάση γύρω μας, έρχεται η πεζή και κατεβασμένη (τηλεοπτική) πραγματικότητα να μας πει πως όχι. Πως ακόμη κρινόμαστε και κρίνουμε τα ρούχα με όρους ταξικούς, έμφυλους, γεμάτους τοξικότητα και απαξία και μάλιστα από τηλεοπτικού αέρα, λες και δεν είχαμε αρκετές ενοχές για όσα υπάρχουν στην ντουλάπα μας.

Λες και όλες αυτές οι εκπομπές τύπου «My Style Rocks», «Shopping Star» και τα λοιπά δεν υπάρχουν εκεί για να ξεκουράσουμε τα μάτια μας με μία πρόταση, μία ιδέα, ένα στυλιστικό tip, αλλά οργανώνονται και προγραμματίζονται κυρίως γύρω από το γυναικείο beef, τη φαρμακερή ατάκα για το ρούχο της άλλης, την μπηχτή για την οικονομική κατάσταση και την όποια αισθητική της.

My style rocks: Μακροβούτι σε μια τοξική θάλασσα εσωτερικευμένου μισογυνισμού Facebook Twitter
Παρατηρώντας τις στυλιστικές μάχες και τα δάκρυα για το «2» ή τον άσο που εισέπραξε κάποια ως βαθμολογία για τη στυλιστική της πρόταση, η καλοπροαίρετη τηλεθεάτρια κυμαίνεται κάπου μεταξύ ετεροντροπής και απορίας.

Δεν είναι οι κριτές και οι επαΐοντες που κάνουν τη βρόμικη δουλειά εδώ. Είναι οι ίδιες οι συμμετέχουσες που –για την τηλεθέαση και φυσικά για το χρηματικό έπαθλο– θα τραβήξουν τα μαχαίρια από τα θηκάρια, θα τεστάρουν το τσίτι από το μετάξι και θα βγει το ταλαιπωρημένο μεροκάματο.

Και φυσικά η σύνθεση αυτών των διαγωνιστικών εμφανίσεων είναι μια μικρή προβοκάτσια σε ό,τι τόσο καιρό προσπαθούμε να αφήσουμε πίσω: το μικροκουτσομπολιό για την οικονομική κατάσταση της γυναίκας που κρίνεται, την κακεντρέχεια για κάποια σωματική ατέλεια, τη χολή για το γούστο που είναι λαϊκό και δεύτερο.

Ε, και τι έγινε, αν συμβαίνει αυτό; Γιατί θα πρέπει κάποια να απολογηθεί, αν αυτό είναι το βίωμά της και το προσωπικό της στυλ; Και πώς συμβαίνει τέτοια επίθεση σε περιοχές όπως το Περιστέρι, ο Κορυδαλλός και το Μενίδι, χωρίς να ψάχνεται κανείς για το πόσο προσβλητικό είναι αυτό για τόσο κόσμο; Πώς ακούγονται ατάκες όπως «εγώ δεν ψωνίζω από τα καλάθια» ή «δεν φοράω fast fashion», χωρίς να αναγνωρίζουμε το προβληματικό της δήλωσης εδώ;  

Παρατηρώντας τις στυλιστικές μάχες και τα δάκρυα για το «2» ή τον άσο που εισέπραξε κάποια ως βαθμολογία για τη στυλιστική της πρόταση, η καλοπροαίρετη τηλεθεάτρια κυμαίνεται κάπου μεταξύ ετεροντροπής και απορίας. Άραγε είναι τόσο οδυνηρή η κριτική του κ. Κουδουνάρη ή της κυρίας Καγιά (τυχαία τα ονόματα) ή είναι τόσο τοξικό το ανταγωνιστικό πλαίσιο –περί όνου σκιάς, δηλαδή– που διέπει το παρασκήνιο αυτών των τηλεοπτικών προϊόντων; Είναι απλή κακομαθησιά και τεράστιος νεανικός εγωισμός ή απλώς δεν αντέχεται ο καλοταϊσμένος εσωτερικευμένος μισογυνισμός που εδώ βρίσκει πεδίο ελεύθερο να εκδηλωθεί, να ρεζιλέψει και να ρεζιλευτεί;

Δυστυχώς, εκείνο που θα έχει πάντα σημασία είναι το τελικό μήνυμα. Αυτό που μένει ακόμα και από εκπομπές «ελαφριές» κατά πολλούς, που καθόλου δεν θα αλλάξουν τον κόσμο, απλώς θα τον διασκεδάσουν λίγο. Κι αυτό, πέρα από την πλάκα και το σκληρό τρολάρισμα στο Twitter (και από γυναίκες, εννοείται), είναι ο ρεβανσισμός μεταξύ γυναικών, η τοξική σύγκριση (σε όλα: στα λεφτά, στα αγαθά, στα φυσικά χαρακτηριστικά, στο networking) και είναι ακριβώς αυτό που προσπαθούμε να αφήσουμε πίσω μας. Το να μας κρίνουν και να κρινόμαστε για ένα κομμάτι ύφασμα, ένα κιλό πάνω ή ένα κιλό κάτω, το να μας βλέπουν ακριβώς όπως μας αντικρίζει η χειρότερη εκδοχή αρρενωπότητας, ως μπον φιλέ ή ως ταπεινή, φθηνή πανσετούλα.

Το γιατί αυτό είναι προβληματικό μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί με μια μικρή βουτιά στο TikTok ή σε οποιοδήποτε άλλο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, εκεί όπου κορίτσια αντιγράφουν μαζί με τις στυλιστικές προτάσεις και συμπεριφορές και τρόπους αντιμετώπισης των δυνάμει «ανταγωνιστριών» τους. Ανάμεσα σε κάτι που ανακατεύει τη χλιδή του κιτς με τη λύσσα για old money εμφανίσεις (άπειροι οι λογαριασμοί με τέτοια tips) σαλεύει κάτι πολύ ρατσιστικό, τέρμα μισογυνικό, που το ακολουθούν πολλές, αλλά δεν χωράει καμιά (μας).

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Σακίρα και η ταξικοποίηση της απιστίας

Οπτική Γωνία / Η Σακίρα και η ταξικοποίηση της απιστίας

Ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός και η σύγκριση των κοινωνικών τάξεων στο σύμπαν των celebrity ήταν το τελευταίο οχυρό των πολέμιων της πολιτικής ορθότητας. Να, όμως, που πέφτει κι αυτό – ας είν’ καλά οι χορηγοί.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
«Blackface»: Γιατί το να βάφεσαι για να υποδυθείς ένα μαύρο άτομο δεν είναι αθώο ούτε αστείο

Ρατσισμός στην ελληνική τηλεόραση / «Blackface»: Γιατί το να βάφεσαι για να υποδυθείς ένα μαύρο άτομο δεν είναι αθώο ούτε αστείο

Μιλήσαμε με την Τζάκυ Αμπουλιμέν, Advocacy Officer του Generation 2.0 RED, ενός οργανισμού που προωθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα και τη διαφορετικότητα, σχετικά με κάποια νέα, ανησυχητικά κρούσματα ρατσισμού στην ελληνική τηλεόραση
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
RICCARDO BOFILL

Τι διαβάζουμε σήμερα / O εσωτερικευμένος μισογυνισμός της Ανδρούλλας Βασιλείου

Σήμερα: Ρικάρντο Μποφίλ (1939 – 2022) • • • εσωτερικευμένος μισογυνισμός • • • ποιος ηλίθιος έφερε τις ροζ μάσκες; • • • το πάρτιγκειτ εξοντώνει τον Τζόνσον • • • ο κορωνοϊός είναι σαν τη γρίπη • • • μια σπουδαία μέρα για το μυθιστόρημα • • • το ρητό της εβδομάδας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

φειδίας

Ρεπορτάζ / Φειδίας: Ο Κύπριος YouTuber που το διασκεδάζει στην Ευρωβουλή με τη στήριξη του Μασκ

Ο 24χρονος Φειδίας Παναγιώτου έχει πει πως ήθελε μια δουλειά όπου θα μπορούσε να διασκεδάζει και να πληρώνεται. Τελικά, εκλέχθηκε ως ανεξάρτητος στην Ευρωβουλή, ξεπερνώντας ιστορικά κόμματα, και περηφανεύεται ότι έχει «το respect του πιο ισχυρού ανθρώπου στον κόσμο».
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
H νέα εποχή Τραμπ και η ακροδεξιά των νοικοκυραίων

Lifo Videos / H νέα εποχή Τραμπ και η ακροδεξιά των νοικοκυραίων

Απειλείται η δημοκρατία από την ολιγαρχία των πλουσίων; Θα έχει συνέχεια η εκεχειρία στη Γάζα; Γιατί η ακροδεξιά μετατοπίζεται από το περιθώριο στο κέντρο της πολιτικής ζωής; Και πού βρίσκεται η αριστερά σήμερα; Ο Γιάννης Πανταζόπουλος συζητά με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο της «Καθημερινής», Πέτρο Παπακωνσταντίνου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ και το fact-checking

Οπτική Γωνία / Πώς ο Ζούκερμπεργκ υποτάχθηκε στις διαθέσεις των Τραμπ και Μασκ

Μετά το Χ του Μασκ, μερικές ακόμα μεγάλες πλατφόρμες υιοθετούν το ανεξέλεγκτο μοντέλο της χωρίς έλεγχο διακίνησης εκατομμυρίων πληροφοριών που επηρεάζουν και καθοδηγούν πολιτικές και κοινωνικές στάσεις. Παράλληλα, δεν θα επιβάλλουν όρια στη συμπεριφορά, ακόμα κι αν προσβάλλει ή ταπεινώνει κάποιους. Πλέον η ρητορική μίσους θα επιτρέπεται.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δέκα χρόνια από την «πρώτη φορά αριστερά»

Οπτική Γωνία / Δέκα χρόνια από την «πρώτη φορά αριστερά»

Τι άφησε πίσω της η «πρώτη φορά αριστερά»; Σχολιάζει ο καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών και διευθυντής του Εργαστηρίου Πολιτικής και Θεσμικής Θεωρίας και Ιστορίας των Ιδεών στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αριστείδης Χατζής.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Στροφή προς την «αρρενωπότητα» και άλλες (ιμπεριαλιστικές) ονειρώξεις.

Οπτική Γωνία / Στροφή προς την «αρρενωπότητα» και άλλες (ιμπεριαλιστικές) ονειρώξεις

Μια νέα ιμπεριαλιστική και αποικιακή φαντασία διασχίζει τον καπιταλισμό της τεχνητής νοημοσύνης και τον συνενώνει με τα σχέδια για αναδιάταξη ισχύος των παγκόσμιων και περιφερειακών παικτών.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Όταν ο Κώστας Τασούλας στήριζε με θέρμη την ισότητα στον γάμο

Οπτική Γωνία / Όταν ο Κώστας Τασούλας στήριζε με θέρμη την ισότητα στον γάμο

Άραγε, πώς θα αιτιολογήσουν τη θετική τους ψήφο βουλευτές της ΝΔ που τάχθηκαν απέναντι στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου εξαιτίας της στάσης της υπέρ του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια; 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κρήτη: Oι πυροβολημένες κάμερες κυκλοφορίας και τα θανατηφόρα τροχαία

Ρεπορτάζ / «Στην Κρήτη πάνω από το 15% των οδηγών δεν έχει πάει ποτέ να δώσει εξετάσεις»

Οι θλιβερές ιδιαιτερότητες της Κρήτης και το μπαλάκι των ευθυνών για μία σύλληψη που δεν έγινε στην ώρα της και στοίχισε τη ζωή στον Παναγιώτη Καρατζή: Ο άδικος θάνατος του 22χρονου στα Χανιά βγάζει για άλλη μία φορά στο φως όλα τα στραβά που συνδέονται με την οδική ασφάλεια και τα τροχαία ατυχήματα.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
ΕΠΕΞ Γιατί έρχεται παγκόσμιο χάος;

Οπτική Γωνία / Έρχεται παγκόσμιο χάος; ― 7 ερωτήσεις στον Τζέφρι Σακς

Πόσο «τραμπικός» θα αποδειχθεί ο Τραμπ στη νέα εποχή του; Μιλά στη LiFO ο Τζέφρι Σακς, καθηγητής Οικονομικών και διευθυντής του Κέντρου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τα ένοχα μυστικά του υπόγειου Κηφισού που βγήκαν στην επιφάνεια

Ρεπορτάζ / Τα ένοχα μυστικά του υπόγειου Κηφισού που βγήκαν στην επιφάνεια

Κι όμως, το υπογειοποιημένο τμήμα του Κηφισού ποταμού, πάνω από το οποίο περνάει ο κεντρικός οδικός άξονας της Αττικής, ουδέποτε έχει συντηρηθεί από τότε που κατασκευάστηκε. Τι αναφέρει η έκθεση αυτοψίας της Γεωμυθικής, η οποία «άναψε φωτιές».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ