Αναμνήσεις από την Τράπεζα στο Μπουρνάζι
Του Γιώργου Σεφεριάδη
Στην Τράπεζα, που για χρόνια ήταν το μοναδικό σκυλάδικο του Μπουρναζίου, πρωτοπήγα κάπου στο 2000. Εκείνο το διάστημα κάναμε συχνά παρέα με έναν φίλο που είχε ραδιόφωνο στον Κορυδαλλό και είχε υπηρετήσει φαντάρος με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Σε ένα από τα πολλά ξενύχτια μας, μου είπε "Πάμε και μία μέχρι την Τράπεζα; Την έχει ένας φίλος". Έτσι, από ένα σημείο και μετά, περνούσαμε καθημερινά από 'κει.
Το μαγαζί βρισκόταν στον πρώτο όροφο ενός κτηρίου, ακριβώς επάνω στην πλατεία Μπουρναζίου. Φτάνοντας στην εξώπορτα, υπήρχε ένας ευγενικός πορτιέρης μόνο για υποδοχή και όχι για face control που πολύ συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Συνήθης πελατεία ήταν οι σκυλάδες των late80's με τα γνωστά ανοιχτά πουκάμισα που απαρνήθηκαν τη μόδα των clubs, νεανικές παρέες που ήθελαν live μουσική, αλλά δεν διέθεταν αρκετά χρήματα για να διασκεδάσουν σε κάποια μεγάλη πίστα, ενώ συχνά εκεί έβρισκαν καταφύγιο όσοι είχαν "φάει" πόρτα νωρίτερα σε κάποια από τα clubs της περιοχής. Βγαίνοντας από το ασανσέρ, συναντούσες τον τσεκαδώρο μπροστά στην ταμειακή μηχανή, ενώ πιο δίπλα ήταν ένας πολύ μικρός χώρος που συχνά εξυπηρετούσε ανάγκες πρόχειρου καμαρινιού (όταν δεν επαρκούσαν τα υπόλοιπα) ή γκαρνταρόμπας για τους πελάτες.
Παλιότερα είχαν περάσει ηχηρά ονόματα της νύχτας από 'κει, όπως οι Βασίλης Τερλέγκας, Στάθης Αγγελόπουλος και Βασίλης Παϊτέρης γεμίζοντας συχνά το μαγαζί. Τον Παϊτέρη υποστήριζαν φανατικά τσιγγάνικες παρέες που κατέφταναν από όλη την Ελλάδα για να τον απολαύσουν. Νομίζω ότι μαζί του εμφανιζόταν και το "πολυδιάστατο" Γωγουλίνι.
Μία από τις αντιπροσωπευτικότερες φωτογραφίες της ένδοξης "τραπεζικής" εποχής τραβήχτηκε από μια ξαδέρφη μου και έδειχνε έναν θαμώνα της Τράπεζας ανεβασμένο στην πίστα, να σκύβει και να προσκυνάει τον Τερλέγκα. Δυστυχώς, δεν ήταν εφικτό να την βρω, μιας και πάνε είκοσι χρόνια από τότε (δύσκολο να το πιστέψω, παρόλο που το γράφω).
Μόλις έφυγαν τα ηχηρά ονόματα, το μαγαζί είχε κάμψη. Στις επισκέψεις μας, τις περισσότερες φορές ήταν άδειο ή με ελάχιστες παρέες, με αποτέλεσμα να απολαμβάνουμε εξαιρετικής φιλοξενίας.Το πρόγραμμα άνοιγαν κάνα δυο νέες και όμορφες κοπέλες με πιο ποπ κομμάτια της εποχής. Μάλιστα, αναγνώρισα τη μία στην πέμπτη φωτογραφία από το ΑΛΜΑΝΑΚ, με τίτλο "Μπουρνάζι 2 (2002)". Δεν θυμάμαι το όνομά της, αλλά είναι χαρακτηριστική η φυσιογνωμία της, το χρυσαφί γυαλιστερό μπλουζάκι της, καθώς και οι μαύρες μεταλλικές καρέκλες των τραπεζιών του μαγαζιού που διακρίνονται. Επίσης, δίπλα της, ακουμπισμένο στο τραπέζι, φαίνεται το μικρόφωνό της.
Μαζί με τις κοπέλες, στην αρχή έβγαινε και ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού. Ναι, τραγουδούσε κι εκείνος. Χαρακτηριστικό του η πιο "πεταχτή" και νεανική ποπ εμφάνιση με κολλητά, γυαλιστερά μπλουζάκια και τζελ στο μαλλί που δένανε απόλυτα με τη λεπτή φωνή του. Δεν είχε καλή χροιά, αλλά αγαπούσε τη δουλειά του και φρόντιζε να κάνει τα απαραίτητα μαθήματα για να είναι τουλάχιστον σωστός. Μια μέρα τον ρωτήσαμε πόσα χρήματα έπαιρνε ένας άσημος τραγουδιστής. "Εξαρτάται από τη φωνή και την ώρα που βγαίνει. Κάποιοι που εμφανίζονται αργά, παίρνουν 150.000-200.000 δραχμές νυχτοκάματο. Κάποιοι που βγαίνουν στην αρχή, παίρνουν περίπου 50.000 δραχμές. Το ίδιο παίρνω κι εγώ. Κάποιοι άλλοι πληρώνουν κιόλας για να τραγουδήσουν", είπε.
Η Ναστάζια έβγαινε λίγο πιο μετά και φρόντιζε για τη μετάβαση από ποπ σε λαϊκό. Ήταν διακριτική, σε σημείο να τη λες συνεσταλμένη. Κάποιες φορές βγήκαμε ραντεβού, παρόλο που είχαμε δέκα χρόνια διαφορά ηλικίας. Σε ένα από αυτά, μου είπε ότι δεν είχε βλέψεις για καριέρα στο τραγούδι. Από τη μία γνώριζε μέχρι πού μπορούσε να φτάσει και από την άλλη είχε κουραστεί. Συνέχιζε μόνο για να βιοπορίζεται και να εξασφαλίζει το παιδί της
Στη συνέχεια ξεκινούσε το πιο λαϊκό μέρος του προγράμματος με τους Λάζαρο Κομνηνό και Τριαντάφυλλο (όχι, δεν είναι ο γνωστός, αλλά κάποιος συνονόματός του). Ο Λάζαρος είναι ο στιχουργός του σουξέ Φίλε, την αγαπώ ακόμα/ Έχω πιει και είμαι λιώμα... που τραγούδησε ο Πλούταρχος. Επίσης, στο πρόγραμμά του είχε πολλά κομμάτια του Πλούταρχου που ήταν στα πάνω του τότε. Από την άλλη, ο Τριαντάφυλλος είχε περισσότερο ρεπερτόριο του Ρέμου, με κομμάτια όπως Θα με θυμάσαι, Τα μεταξωτά σου χέρια, Μόνος μου το πέρασα κι αυτό. Ίδιο πρόγραμμα κάθε βράδυ για όλους. Επίσης, έλεγαν και παλιά λαϊκά, όπως Τα βάσανά μου ένα φορτίο, Την αγαπούσα παραδέχομαι, Μάτια που κλαίνε, κ.ά. Μια μέρα έδωσα παραγγελιά στον Τριαντάφυλλο το Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι. Από τότε, κάθε φορά που μας εντόπιζε στο μαγαζί, σταματούσε το πρόγραμμα για να το πει. Ήταν ένα είδος τιμής για τον πελάτη.
Εκείνη τη σεζόν, πρώτο όνομα του μαγαζιού ήταν η Αθηνά Μαυρομάτη. Εξαιρετική φωνή. Είχε βγάλει και κάνα δυο cd με καλά τραγούδια, όπως Ζάλη (https://www.youtube.com/watch?v=Z4v2ur8YMCI) και Αυτός που όμως δεν ακούστηκαν αρκετά. Επειδή κάποιες φορές έτυχε να βρεθώ από νωρίς στο μαγαζί, θυμάμαι να την πετυχαίνω καθώς έμπαινε στο μαγαζί χωρίς μακιγιάζ. Την πρώτη φορά δεν κατάφερα να την αναγνωρίσω. Καθόμουν με το αφεντικό κι εκείνη μπήκε, μας χαιρέτησε κι έφυγε. Έγνεψα χαμογελώντας και δεν μίλησα, παρόλο που γνωριζόμασταν καλά.
-Ποια ήταν αυτή ; ρώτησα το αφεντικό
-Τι εννοείς; Η Αθηνά ήταν.
Πολλές φορές ερχόταν και τραγουδούσε παρέα μας, στο τραπέζι, ενώ μας έδινε μικρόφωνο να τα πούμε κι εμείς. Μια μέρα είχαμε στην παρέα μια κοπέλα που είχε κάνει μαθήματα φωνητικής σε ωδείο και της δώσαμε το μικρόφωνο. Εξαιρετική, αλλά η φωνή της θύμιζε περισσότερο σοπράνο, κάτι που δεν ταίριαζε και πολύ με το λαϊκότατο κομμάτι που έπαιζε εκείνη τη στιγμή η ορχήστρα.
Ο καιρός περνούσε χωρίς πολύ κόσμο στο μαγαζί. Έτσι, το αφεντικό αποφάσισε να κάνει μια μεγάλη αλλαγή. Έφυγε η Αθηνά Μαυρομάτη και πρώτο όνομα ανέλαβε μια παλιά γνώριμη των νυχτόβιων, η Χριστίνα Δελλή που, εκτός από φωνή διέθετε και κορμάρα, κάτι που χρησιμοποιούσε άριστα για να προσελκύει κόσμο. Επίσης, είχε ήδη κάποιες επιτυχίες μέσα στα 90's όπως Γιορτάζεις σήμερα, Ένοχο φιλί και το θρυλικό Ερεθίζομαι (https://www.youtube.com/watch?v=WBqO-w5o0PQ) που τρέλανε πολύ ανδρικό πληθυσμό.
Η πελατεία άρχισε να αυξάνει, ενώ συχνά έρχονταν διάσημοι θαμώνες, όπως ο Πητ Παπαδάκος και σχεδιαστές μόδας (επαγγέλματα του lifestyle). Πλέον, υπήρχαν μέρες που το μαγαζί γέμιζε ξανά και το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω, προλαβαίνοντας ίσα να μας πει μόνο μια αγχωμένη καλησπέρα .
Οι περισσότεροι πελάτες έρχονταν αργά τα ξημερώματα, συνήθως μετά τις τρεις. Επίσης, έρχονταν και εφοπλιστές που άφηναν αρκετό χρήμα και η Χριστίνα φρόντιζε να περνάνε καλά κάνοντάς τους απίστευτα κόλπα, όπως να τραγουδάει μέσα από την αγκαλιά τους ή πάνω στα πόδια τους. Γενικά, ήξερε να τρελαίνει κόσμο με την τσαχπινιά της και ιδιαίτερα τους άνδρες.
Έτσι ήταν η Τράπεζα μέχρι που, όπως συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις, γνώρισα τον έρωτα και έκοψα τα ξενύχτια. Άσε που αργότερα αναγκάστηκα να παρουσιαστώ φαντάρος μιας και μέχρι τότε ήμουν με συνεχείς αναβολές. Έτσι, δεν μπορώ να γνωρίζω πότε έκλεισε το κεφάλαιο "Τράπεζα", αν και υπολογίζω πως ήταν κάπου στα μέσα των 00's. Πάντως, έκλεισε.
