Να πεθάνει το κτήνος
La bestia debe morir (1952)
Αργεντίνικο φιλμ νουάρ του Román Viñoly Barreto
Ένα βράδυ, ενώ γιορτάζει τα γενέθλιά του, ο Felix Lane, διάσημος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, μαθαίνει τον θάνατο του γιου του, Martie, που βγήκε να του αγοράσει τσιγάρα. 'Ενα αυτοκίνητο τον χτύπησε και τον εγκατέλειψε. Μετά από μια μακρά περίοδο κατάθλιψης, ο Lane είναι αποφασισμένος να βρει τον δράστη αυτού του εγκλήματος και να πάρει εκδίκηση, καταγράφοντας τα πάντα στο ημερολόγιό του, σαν να κρατούσε σημειώσεις για ένα μελλοντικό μυθιστόρημα...
Πρόκειται για την πρώτη διασκευή του μυθιστορήματος του Cecil Day-Lewis (πατέρα του Daniel), ο οποίος έγραφε με το ψευδώνυμο Nicholas Blake, 17 χρόνια πριν από την εξίσου αξιομνημόνευτη εκδοχή του Claude Chabrol. Όπως και ο Chabrol, ο Barreto χρησιμοποιεί το θρίλερ - μαύρο σαν κάρβουνο - για να καυτηριάσει τη μεγάλη μπουρζουαζία της Αργεντινής. Δειλοί, αδύναμοι και χειριστικοί, οι χαρακτήρες του είναι υπεροπτικά τέρατα, όπως ο Guillermo Battaglia, ιδιοφυής στον ρόλο του βάναυσου, τυραννικού πατριάρχη.
Cinémas Utopia
Μετά τους θησαυρούς της μεξικανικής χρυσής εποχής, η εταιρεία διανομής Les Films du camélia αναδεικνύει μια ακόμη λιγότερο γνωστή πτυχή του κινηματογράφου της Νότιας Αμερικής: το αργεντίνικο φιλμ νουάρ της δεκαετίας του 1950, ένα διαμάντι της κλασικής εποχής που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα ξαδέλφια του στο Χόλιγουντ. Η πυρετώδης λάμψη των τριών θρίλερ που προβάλλονται στους κινηματογράφους [της Γαλλίας -σ.σ.] αυτή την εβδομάδα - Να πεθάνει το κτήνος και Ο μαύρος βρικόλακας του Román Viñoly Barreto, και Φόνος για το τίποτα του Fernando Ayala - δίνει μια ζωντανή εικόνα της θαυμαστής ζωτικότητας αυτού του κινηματογράφου, ο οποίος διασώθηκε από τη λήθη χάρις στον σινεφίλ συλλέκτη ταινιών Fernando Martín Peña - στον οποίο οφείλουμε επίσης την εύρεση μιας πλήρους κόπιας της ταινίας Metropolis του Fritz Lang στο Μπουένος Άιρες, η οποία θεωρούνταν χαμένη για πάντα.
Γυρισμένα την εποχή του καουντίγιο Juan Perón, τα μαύρα αυτά μαργαριτάρια, υπέροχα αποκατεστημένα, ακολουθούν τους κώδικες του είδους - την αστική νύχτα, το κάλεσμα του σκοταδιού, τη μέγγενη του πεπρωμένου ανάμεσα στην κολλώδη μοιρολατρία και την απογοήτευση, το de profundis voice-over, την αισθητική κληρονομιά του εξπρεσιονιστικού κινηματογράφου με το χορό των υπερβολικών σκιών, τις πειραγμένες διαγωνίους, τα ασταθή κάδρα και την περιρρέουσα παράνοια - αντικατοπτρίζοντας πλαγίως μια άρρωστη κοινωνία στα πρόθυρα της αποσύνθεσης. [...]
Nathalie Dray - Libération - 19.06.2024
