Danseuse étoile
Ο αποχαιρετισμός μιας ανυπότακτης "ετουάλ"
από την Fabienne Pascaud, Télérama (02.06.2015).
Γιατί σταματάτε το χορό στο τέλος της χρονιάς, στην ηλικία των 50;
Επειδή έπρεπε. Επειδή δεν θέλω να απογοητεύσω τον εαυτό μου, αλλά ούτε και το κοινό. Επειδή δεν ήθελα να με κρίνουν άσχημα, να μ' αγαπήσουν λιγότερο. Επειδή εξακολουθώ να κάνω σήμερα τα πράγματα όπως θέλω να τα κάνω, επειδή μ' ευχαριστεί πολύ να τα κάνω με αυτόν τον τρόπο, και επειδή κυρίως δεν θέλω να κάνω λιγότερο καλά. Επειδή έχω όλο και περισσότερο τρακ και αμφιβολίες, ακόμα κι αν διατηρώ τη δύναμη, την ενέργεια, την ταχύτητα και το πάθος του να είμαι πάνω στη σκηνή, να σχεδιάζω γραμμές, να ζωγραφίζω καμπύλες. Επειδή δεν θέλω ποτέ να χορεύω αναπαυόμενη ... Ξέρω τι θα μου κόστισει στα τέλη του Δεκέμβρη, μετά τις τελευταίες παραστάσεις σ' αυτήν την Ιαπωνία που με γοητεύει τόσο και στη γαλλική επαρχία ... Η στιγμή θα είναι σκληρή. Αλλά είμαι έτοιμη να το πληρώσω. Προτιμώ να σταματήσω πριν να είναι πολύ αργά, πριν αποφασίσουν άλλοι για μένα. Χρειάζεται ένα σαφές και καθαρό τέλος.
Στο Βασιλικό Μπαλέτο σας αποκαλούσαν "Miss No"...
Καθώς οι χορευτές επιβάλλονται πολύ νωρίς σε μια μεγάλη σωματική πειθαρχία, έχουν την τάση να είναι πολύ υπάκουοι. Εγώ όχι. Πάντα αρνήθηκα αυτό που μου φαινόταν υπερβολικό, χωρίς ακρίβεια. Ορισμένοι χορογράφοι πιστεύουν για παράδειγμα ότι η έκφραση θα πρέπει να συνοδεύει τη χειρονομία, ενώ εγώ πιστεύω ότι η κίνηση από μόνη της μπορεί να είναι έκφραση. Γι 'αυτό και είπα "όχι" πολύ νέα σε στάσεις τις οποίες θεωρούσα εμφατικές, με αποτέλεσμα να με χαρακτηρίσουν αμέσως ως χορεύτρια ψυχρή, ιδιότροπη και ανίκανη για ερμηνεία. Επρόκειτο για το ακριβώς αντίθετο. 'Οταν παρουσιάστηκε το Μαρτύριο του Αγίου Σεβαστιανού, το 1988, στην Όπερα του Παρισιού, ο Μπομπ Ουίλσον με είχε διδάξει ότι η κίνηση δεν πρέπει να είναι εύγλωττη, αλλά αληθινή, δηλαδή, θα πρέπει απλά να αντιπροσωπεύσει κάτι για σένα. Αυτό που δεν αισθάνεστε ποτέ δεν είναι σωστό. Ο Ουίλσον με έμαθε να είμαι πιο λιτή. Η ερμηνεία, το θέατρο δεν υπάρχουν σε κάποιες στερεότυπες παλιές στάσεις του κλασικού μπαλέτου. Οφείλω να ομολογήσω ότι για να μας εξηγήσει τη χορογραφία του, είχε απλώς αυτοσχεδιάσει ο ίδιος μπροστά μας επί πέντε λεπτά. Το να αναπαράγεις τις εξωφρενικές κινήσεις κάποιου που δεν ξέρει να χορεύει δεν ήταν και τόσο εύκολο. Ειδικά επειδή ήμουν τόσο ντροπαλή όσο κι εκείνος. Αλλά μου άνοιξε τα μάτια.
Ποια είναι αυτά τα ελαττώματα στα οποία αναφέρεστε ; Η συστολή για παράδειγμα;
Φοβάμαι να επικοινωνήσω, φοβάμαι μήπως δεν με καταλάβουν, μήπως έχω πολλά κενά στις γνώσεις μου, στην κουλτούρα μου. Από την άλλη, είμαι αδιάλλακτη. Τα πράγματα πρέπει να γίνουν τέλεια ή να μη γίνουν (...)
Γιατί αυτή η δυσκολία στην επικοινωνία;
'Ισως να προέρχεται από την οικογένειά μου. Είμαι η εγγονή Καταλανών που έφτασαν στη Γαλλία μετά τον Εμφύλιο της Ισπανίας. Η μία γιαγιά μου δεν μιλούσε καλά γαλλικά, δεν ήξερε ούτε να διαβάζει, ούτε να γράφει, ήταν μοναχική και σκληρή, έτρεφε μίσος για τους άλλους. Πιθανόν εξαιτίας μιας πολύ δύσκολης και πονεμένης παιδικής ηλικίας. Δεν μπόρεσα ποτέ να μάθω τίποτα από την ιστορία της και τη σχέση της με τον πατέρα μου, ο οποίος είχε υψώσει γύρω της έναν τοίχο σιωπής. Οι γονείς μου ήταν έντιμοι άνθρωποι, μου έμαθαν τη σημασία του να είσαι τίμιος, να σέβεσαι και να σε σέβονται. Να σκοπεύεις πάντα για "το καλύτερο". Το να μην κάνω το καλύτερο, με την τύχη που μου δώθηκε, δεν θα το θεωρούσα σωστό. Η αυστηρότητα, η τελειομανία μου έχουν να κάνουν με αυτό το αίσθημα της δικαιοσύνης που προέρχεται από την ανατροφή μου. Κι ό' τι είναι άδικο με κάνει βαθιά δυστυχισμένη (...)"
