Πριν από 34 χρόνια, στις 9 Δεκεμβρίου 1987, ξεκινούσε η πρώτη Ιντιφάντα [εξέγερση - σ.σ.], η οποία προκλήθηκε από το θάνατο τεσσάρων Παλαιστινίων εργαζομένων, των οποίων το αυτοκίνητο εμβολίστηκε από ένα φορτηγό του ισραηλινού στρατού κατοχής στο στρατόπεδο προσφύγων της Jabaliya στη Γάζα. Το σιωνιστικό κράτος κατέστειλε τη λαϊκή εξέγερση με πρωτοφανή αγριότητα: εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν από τις δυνάμεις κατοχής, περισσότεροι από 120.000 τραυματίστηκαν και εκατοντάδες σκοτώθηκαν [σύμφωνα με την ισραηλινή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων B'Tselem, 1.162 Παλαιστίνιοι (εκ των οποίων 241 ανήλικοι) και 277 Ισραηλινοί (εκ των οποίων 19 ανήλικοι) βρήκαν τον θάνατο σ' εκείνα τα γεγονότα - σ.σ.].

Acta.Zone - 09.12.2020

Λίγους μήνες μετά, τον Ιούνιο του 1988, ο Ζίλ Ντελέζ δημοσίευσε στο αραβόφωνο περιοδικό Al-Karmel (n. 29, 1988) το ακόλουθο κείμενο με τίτλο Από όπου μπορούν ακόμα να την βλέπουν [την Παλαιστίνη -σ.σ.].

*

Η ΕΥΡΩΠΗ δεν ξεκίνησε να πληρώνει το άπειρο χρέος της απέναντι στους Εβραίους, μόνο έβαλε έναν αθώο λαό, τους Παλαιστινίους, να το πληρώσει.

Το κράτος του Ισραήλ, οι σιωνιστές το έχτισαν με το πρόσφατο παρελθόν του μαρτυρίου τους, τον αξέχαστο ευρωπαϊκό τρόμο, αλλά και με την οδύνη αυτού του άλλου λαού, με τις πέτρες αυτού του άλλου λαού. Αποκάλεσαν το Irgun [ένοπλη οργάνωση της σιωνιστικής δεξιάς - σ.σ.] τρομοκράτες, και δεν είναι μόνο επειδή ανατίναξαν το βρετανικό στρατηγείο, αλλά κι επειδή κατέστρεψαν χωριά, αφάνισαν πληθυσμούς.

Οι Αμερικανοί το είδαν σαν μία χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, χωρίς να λογαριάζουν έξοδα. Το κράτος του Ισραήλ έπρεπε να εδραιωθεί σε μια κενή γη που περίμενε τόσο καιρό τον αρχαίο Εβραϊκό λαό, μία γη που τη στοίχειωναν μόνο μερικοί Άραβες που έρχονταν από αλλού, και που φύλαγαν κοιμισμένες πέτρες. Καταδικάστηκαν οι Παλαιστίνιοι στη λήθη. Τους ζητήθηκε να αναγνωρίσουν την ύπαρξη του Ισραήλ, αλλά οι Ισραηλινοί δεν έπαψαν να αρνούνται το συγκεκριμένο γεγονός ενός παλαιστινιακού λαού.

Επωμίστηκαν μόνοι τους, από την αρχή, έναν πόλεμο που δεν έχει τελειώσει για να υπερασπιστούν τη δική τους γη, τις δικές τους πέτρες, τη δικής του ζωή: αυτόν τον πρώτο πόλεμο για τον οποίο δεν μιλάμε, γιατί σημασία έχει να δείξουμε ότι οι Παλαιστίνιοι είναι Άραβες που ήρθαν από αλλού και μπορούν εκεί να επιστρέψουν. Ποιος θα ξεδιαλύνει όλες αυτές τις Ιορδανίες; Ποιος θα πει ότι μεταξύ ενός Παλαιστινίου και ενός άλλου Άραβα, μπορεί να υπάρχει ένα δυνατός δεσμός, αλλά όχι περισσότερο από αυτό που ενώνει δύο διαφορετικές χώρες της Ευρώπης; Και ποιος Παλαιστίνιος μπορεί να ξεχάσει τι δεινά του επιφύλαξαν οι άλλοι Άραβες, όσο και οι Ισραηλινοί; Ποιος είναι ο κόμπος αυτού του νέου χρέους; Διωγμένοι από τη γη τους, οι Παλαιστίνιοι εγκαταστάθηκαν εκεί όπου τουλάχιστον μπορούσαν ακόμη να τη βλέπουν, ώστε να υπάρχει μπροστά στα μάτια τους ως μία τελική επαφή με την παραισθησιακή τους ύπαρξή. Οι Ισραηλινοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να τους απωθήσουν αρκετά μακριά, να τους βυθίσουν στη νύχτα, στη λήθη.

Καταστροφή χωριών, ανατίναξη σπιτιών, εκδιώξεις, δολοφονίες προσώπων, μια φρικτή ιστορία ξανάρχιζε πάνω στην πλάτη νέων αθώων ανθρώπων. Λένε ότι οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ προκαλούν τον θαυμασμό του κόσμου. Αλλά τι δημοκρατία είναι αυτή της οποίας η πολιτική ταυτίζεται τόσο καλά με τη δράση των μυστικών της υπηρεσιών; Όλοι αυτοί ονομάζονται Abu, λέει ένας Ισραηλινός αξιωματούχος μετά τη δολοφονία του Abu Jihad. Θυμάται μήπως την απεχθή φωνή εκείνων που έλεγαν: όλοι αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται Levy ...;

Που θα πάει το Ισραήλ, με τα προσαρτημένα εδάφη, και τα κατεχόμενα εδάφη, και τους εποίκους και τους εποικισμούς του, και τους τρελούς ραβίνους του;

Κατοχή, ατελείωτη κατοχή: οι πέτρες που πετιούνται προέρχονται από μέσα, προέρχονται από τον παλαιστινιακό λαό για να μας υπενθυμίσουν ότι, σε ένα μέρος του κόσμου, όσο μικρό κι αν είναι, το χρέος έχει αντιστραφεί. Αυτά που πετούν οι Παλαιστίνιοι είναι οι δικές τους πέτρες, οι ζωντανές πέτρες της χώρας τους.

Κανείς δεν μπορεί να πληρώσει ένα χρέος με δολοφονίες, μία, δύο, τρία, επτά, δέκα την ημέρα, ούτε όταν τα βρίσκει με τρίτους. Οι τρίτοι θα λακίσουν, κάθε θάνατος καλεί τους ζωντανούς, και οι Παλαιστίνιοι έχουν περάσει μέσα στην ψυχή του Ισραήλ, δουλεύουν αυτήν την ψυχή με κάτι που κάθε μέρα την βυθομετρεί και την διαπερνά.

Gilles Deleuze

Μτφ. Σ.Σ.