Το όνομά μου σημαίνει «το παιδί που γεννήθηκε και δεν χτύπαγε η καρδιά του και χτύπησε μετά». Όλο αυτό μέσα σε τέσσερα γράμματα. Ο πατέρας μου είναι από την Ουγκάντα, η μητέρα μου Ελληνίδα. Όταν πρωτοήρθε στην Αθήνα ο μπαμπάς μου ήταν στη Σχολή Ευελπίδων, έτσι γνώρισε τη μητέρα μου και παντρεύτηκαν.
Γεννήθηκα στον Χολαργό και μεγάλωσα στην Άνω Κυψέλη και στα Άνω Πατήσια – εκεί ήταν το σχολείο μου. Έχω σπουδάσει κοινωνική λειτουργός. Χρωστάω κάτι μαθήματα για να πάρω πτυχίο, αλλά δεν θα το πάρω ποτέ. Ήταν μια σχολή που δεν μου άρεσε ιδιαιτέρως.
Με ενοχλεί η αγένεια, το ψέμα κατάμουτρα, ο ρατσισμός. Χίλιες φορές να ψηφίσεις αυτόν τον τρελό που ήταν στη Μεσογείων κάποτε με το άλογο και τη σημαία παρά τη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι λύση να ψηφίσω μια εγκληματική οργάνωση επειδή είμαι αγανακτισμένος με τους άλλους.
• Ήθελα από τριών ετών να γίνω τραγουδίστρια, αλλά στους γονείς μου το ανακοίνωσα μετά τις Πανελλήνιες. Μου είπαν «εντάξει, παιδί μου, σπούδασε κάτι, και κάν' το σαν χόμπι». Το προσπάθησα και με κέρδισε η τέχνη. Δεν το έχω μετανιώσει καθόλου. Έχω κάνει πάρα πολλές άλλες δουλειές παράλληλα –γιατί στην αρχή ασχολιόμουν με τη μουσική ερασιτεχνικά, δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να γίνει για μένα ο βασικός τρόπος βιοπορισμού–, από σέρβις και μπαρ μέχρι γραμματέας σε rent-a-car, σε τηλεφωνικά κέντρα, σε ασφαλιστική εταιρεία. Δούλευα μέχρι έναν χρόνο το πολύ, μετά έπεφτα σε κατάθλιψη και τα παρατούσα.
• Το αν μπορείς να ζήσεις στην Ελλάδα από τη μουσική εξαρτάται από το είδος με το οποίο καταπιάνεσαι. Το λαϊκό ρεπερτόριο δίνει ακόμα λεφτά. Όχι όσο παλιά, αλλά μπορείς να ζήσεις από τις εμφανίσεις σε ένα μαγαζί. Δίσκους δεν πουλάει κανείς πια, τον δίσκο τον βγάζεις για την τιμή των όπλων. Η γενιά μας, δυστυχώς, δεν πρόλαβε να βγάλει λεφτά από πωλήσεις δίσκων.
Βιοπορίζομαι κυρίως από τις διδασκαλίες, οπότε ένας συνδυασμός διδασκαλίας, live και εμφανίσεων στο θέατρο μου επιτρέπει να ζω αξιοπρεπώς. Τα λεφτά που βγάζω είναι μόνο για τα προς το ζην. Μέχρι εκεί. Δεν μπορώ όμως να εγκαταλείψω αυτόν το χώρο, να κάνω κάτι άλλο, γιατί το δοκίμασα και άρχισα τα ψυχοφάρμακα. Προτιμάω να έχω την ψυχική μου υγεία, κι ας ζω πιο στενεμένα.
• Θα ήθελα να γίνω όσο πιο μεγάλη σταρ γίνεται, αλλά λόγω ταλέντου. Θα ήθελα να είμαι κάτι ανάλογο του σταρ του εξωτερικού στην Ελλάδα, αλλά με την αντίστοιχη ποιότητα. Προσκυνάω την Beyoncé, δεν το συζητάω, τη Whitney Houston, που θα είναι για πάντα αγαπημένη μου. Εκείνη η γενιά τραγουδιστριών ήταν άλλης ποιότητας, δεν έπαιζε τόσο μεγάλο ρόλο η εικόνα, νομίζω.
Και η Beyoncé ήταν κούκλα από τότε που ξεκίνησε, αλλά κανείς δεν είπε ότι δεν είναι καλή τραγουδίστρια. Ήταν φωνάρες. Έχεις δει στην Ελλάδα να έχει βγει καμία άσχημη τραγουδίστρια τα τελευταία χρόνια; Στο εξωτερικό νομίζω ότι δεν είναι τόσο έντονη η προσκόλληση στο θέμα της εικόνας. Άμα έχεις ταλέντο, και χάπατο να είσαι εμφανισιακά, θα γίνει κάτι.
• Στο σχολείο ήμουν εξωτική λόγω χρώματος – ακόμα και σήμερα δεν αποδέχονται το ότι είμαι Ελληνίδα. Για 12 χρόνια ήμουν το μόνο μαύρο παιδί στο σχολείο και δεν πέρναγα ωραία. Ακούω πολύ συχνά ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα στην Ελλάδα και δεν είναι το ίδιο πια με τους ανθρώπους άλλου χρώματος, αλλά επειδή δεν το βιώνεις, είσαι από την άλλη πλευρά, σου λέω ότι είναι ακόμα τα ίδια. Απλώς έχουν πληθύνει οι μαύροι και οι άλλες φυλές, δεν έχει αλλάξει κάτι στη συμπεριφορά των ανθρώπων.
Εξαρτάται από το περιβάλλον στο οποίο κινείσαι, αλλά και είκοσι και εκατό παιδιά άλλου χρώματος να έχει το σχολείο, όταν θα γίνει μια μαλακία δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακουστεί από κάποιον «φύγε απ' τη χώρα» ή «εσένα δεν σου μιλάμε επειδή είσαι μαύρη». Είναι η πρώτη κουβέντα που θα πεις στον μαύρο. Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα και λευκή και δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι αυτό ισχύει, γιατί δεν το έχει βιώσει. Δεν μπορεί να το χειριστεί.
Ξέρω ότι τη στενοχωρεί, ότι μπορεί να το βλέπει πιο ιδανικά, πιο ρομαντικά, αλλά αυτό δεν αλλάζει: αν είσαι μαύρος, θα υποστείς τον ρατσισμό. Είμαστε 50 χρόνια πίσω. Υπάρχει πολύ έντονος ο διαχωρισμός ακόμα. Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε εποχές που η Χρυσή Αυγή είναι στη Βουλή, αυτοί που ως παιδί τούς θυμάμαι να είναι οι γραφικοί της Κυψέλης. Δεν βγήκαν τυχαία στη Βουλή, ό,τι και να ακούγεται, υπάρχει κόσμος που το στηρίζει όλο αυτό και το πιστεύει. Και, οk, μπορεί να σου πει κάποιος «εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους μαύρους», αλλά για να σου φέρει η κόρη σου μαύρο άντρα! Για να σου πει ο γιος σου «η γυναίκα μου είναι μαύρη ή Αλβανίδα ή Κινέζα ή από το Πακιστάν...».
• Με έχουν επηρεάσει πολύ οι γονείς μου, είτε με καλό είτε με κακό τρόπο. Αυτό προσπαθώ να το αποβάλω. Με έχουν επηρεάσει επίσης άτομα που τους έχω δώσει λίγη παραπάνω σημασία και αξία απ' όση έπρεπε. Είχα μια σχέση για πολλά χρόνια φουλ κακοποιητική, όχι με την έννοια ότι έτρωγα ξύλο, συναισθηματικά κακοποιητική. Νομίζω ότι όταν πήρα την απόφαση να λήξω αυτήν τη σχέση, εξελίχθηκα πάρα πολύ.
Τον βλέπω καμιά φορά στον δρόμο και σκέφτομαι ότι το πρόβλημά του εμένα με πήγε παρακάτω. Τότε λέω από μέσα μου «σ' ευχαριστώ, να 'σαι καλά». Γιατί, αν δεν είχα γνωρίσει αυτόν τον άνθρωπο, μπορεί να μην είχα ασχοληθεί τόσο πολύ με τον εαυτό μου και την προσωπική μου εξέλιξη.
• Όταν είπα στη μάνα μου ότι θέλω να γίνω τραγουδίστρια, ως Ελληνίδα μάνα είχε φοβίες: τη νύχτα, τα ναρκωτικά, όσα άκουγε, μου είπε «παιδί μου, θα σε εκμεταλλευτούν». Είχε μια φίλη που δούλευε παλιά στη Lyra, τη δισκογραφική, και της είπε «η κόρη μου θέλει να γίνει τραγουδίστρια, τι έχεις να μας προτείνεις;». Εκείνη της είπε «αρχικά, να ξεκινήσει από μαθήματα φωνητικής».
Πήγα στο ωδείο και εκεί η καθηγήτριά μου μού πρότεινε να πάω σε μια μπάντα στον Σταυρό του Νότου τα Δευτερότριτα. Μου είπε «να κάνεις φωνητικά, για να δεις πώς είναι». Δεν είχα δει ποτέ live σε μαγαζί, είχα πάει μόνο σε υπαίθριες συναυλίες, είχα δει στον Λυκαβηττό ξένα συγκροτήματα και δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν μπάντες που έκαναν διασκευές σε μαγαζιά, ήμουν εντελώς άσχετη. Έτσι, βρέθηκα στη σκηνή και μετά η μία μπάντα έφερε την άλλη.
• Μου αρέσει και δεν μου αρέσει η Nicki Minaj. Μου αρέσει γιατί είναι γαμώ τις «γάτες», αλλά δεν μου αρέσει το θέμα της εικόνας. Ρε παιδί μου, κράτα και κάτι για τον εαυτό σου, σε έχω δει όπως σε γέννησε η μάνα σου. Γουστάρω πολύ το σέξι προκλητικό, αλλά μέχρι έναν βαθμό. Να μη γίνεται χυδαίο και στο πιάτο και επί τούτου να σε τσιγκλίσω. Αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, γιατί ζούμε στην εποχή των Καρντάσιαν. Εδώ βλέπεις 13χρονα κορίτσια που κυκλοφορούν στον δρόμο σαν τσόντες. Είναι η εικόνα της εποχής. Εννοείται πως και η άλλη που θέλει να πουλήσει δίσκους τσόντα θα γίνει, το βλέπουμε κι εδώ, στην Ελλάδα, τσόντες βγαίνουν οι περισσότερες χωρίς να υπάρχει λόγος. Είναι άλλο το σέξι και άλλο το φτηνό. Η Amy Winehouse δεν βγήκε ποτέ τσόντα και η Beyoncé τη διαχειρίζεται πολύ καλά την εικόνα της.
• Mε στενοχωρεί πολύ που καλλιτέχνες που λένε στα κομμάτια τους ένα σωρό μαλακίες μπορούν να ζουν απ' αυτό, ενώ εγώ για να ζήσω απ' τη μουσική πρέπει να κάνω τρεις δουλειές. Ένας ράπερ μπορεί να κάνει ένα live τον μήνα και να βγάλει χιλιάδες ευρώ. Εγώ πρέπει να φτύσω αίμα για να μπορέσω να επιβιώσω.
• Το χιπ-χοπ στην Ελλάδα είναι πολύ ανδροκρατούμενο και σεξιστικό και στενοχωριέμαι για τις κοπέλες που παίζουν στα βιντεοκλίπ και δείχνουν τον κώλο τους. Βρε κοριτσάκι μου, πού μεγάλωσες; Από ποιο δέντρο κατέβηκες, πώς σε έχουν μεγαλώσει που ένιωσες καλά να εμφανιστείς σε αυτό το βιντεοκλίπ; Βέβαια, αυτό πουλάει και είναι τεράστιο, αλλά εγώ το θεωρώ πληγή. Υπάρχουν και κάποια όρια. Γράψε κάτι που να έχει νόημα και να αγγίζει μεγάλο κομμάτι κόσμου, ναι, αλλά να έχει λόγο ύπαρξης, να μην προσβάλλει. Και η Κιμ Καρντάσιαν πουλάει, να βγαίνω με τριγωνάκι και στρινγκ στη σκηνή; Ή να κανω «μπαμ» στα βυζάκια; Επειδή γκρινιάζουν όλοι ότι «έτσι είναι το ελληνικό κοινό» και «αυτό θέλει ο κόσμος», να έχουν υπόψη τους ότι ο κόσμος εκπαιδεύεται. Άμα πάψεις να του προσφέρεις τη σαπίλα, θα σταματήσει να την αναζητάει. Όταν έχουμε μόνο σαπίλα τριγύρω μας, εννοείται ότι κάθεσαι κι ασχολείσαι μαζί της. Κι εγώ το κάνω, αλλά όταν κάτι είναι σάπιο ξέρω να το διαχωρίσω.
• Επιτυχία σημαίνει αναγνώριση, πλούτος, υλικός και ψυχικός, και ψυχική ηρεμία. Άμα συνδυαστούν αυτά, θα πεθάνω ευτυχισμένη. Το τίμημα είναι η πολύ σκληρή δουλειά. Μέχρι εκεί, δεν θα πουλήσω και την ψυχή μου στον διάολο.
• Η Στικούδη θα ήθελε πολύ να είναι η Nicki Minaj – είδες την τελευταία της φωτογράφιση; Τη θεωρώ πολύ έξυπνη στο σκηνοθετικό κομμάτι, στο εμπορικό, στα γύρω-γύρω, κάνει πολύ ποιοτικά βιντεοκλίπ, δεν είναι φτηνιάρα. Αλλά, ρε φιλενάδα, όταν κάνεις όλο αυτό, δούλεψε και λίγο τη ρημάδα τη φωνή, μην εκτεθείς, γιατί μετά δεν θα μπορέσεις να το ξεπεράσεις ποτέ αυτό. Έχει εξελιχθεί αρκετά πάντως, ήταν τρισχειρότερη παλιότερα. Αλλά το attitude; Δεν είσαι μαύρη στο Μπρονξ τη δεκαετία του '90, μην κάνεις το νύχι τόσο πολύχρωμο, κοτσιδάκια και παίρνεις τέτοιες πρόστυχες στάσεις.
• Τα πράγματα τα βλέπω δύσκολα στη μουσική, δυσοίωνα, αλλά βγαίνουν και πολλά καλά πράγματα. Πρέπει να δίνεται βήμα σε αυτά, να μη θάβονται. Δώσ' τους μια ευκαιρία. Εγώ φέτος πήγα στα Mad Awards και τραγούδησα μαζί με την Παπαρίζου επειδή το ήθελε η Παπαρίζου. Και έπαθα πολιτισμικό σοκ εκεί πέρα, γιατί δεν είχα δει ποτέ Mad Awards, δεν ήξερα πώς είναι η φάση. Είναι ένα τεράστιο stage, υπερπαραγωγή, led οθόνες από πίσω, κόκκινα χαλιά, ό,τι θες, όπως έβλεπα παλιά τα MTV Awards, σε πολύ πιο μικρή κλίμακα, στο ελληνικό. Βλέπεις ένα Τάε Κβον Ντο κατάμεστο, ήταν sold out δύο εβδομάδες πριν.
Κάναμε το ντουέτο μας και ήταν γαμώ, σούπερ, αλλά θα μείνει εκεί, δεν θα έχει συνέχεια. Βέβαια, έγινε χαμός επειδή πήγα, έχει πρόβλημα ο κόσμος. Από την εταιρεία μου, που είχε ενδοιασμούς για το αν έπρεπε να το κάνω, μέχρι τα σχόλια στο Facebook μου όταν το ανακοίνωσα στα social media. Το 50% μου έλεγε «τι πας να κάνεις εκεί πέρα στη σαπίλα;» και άλλοι «μπράβο, γαμώ». Το έκανα γιατί μου δόθηκε βήμα να παίξω σε ένα κοινό που δεν ήξερε ότι υπάρχω και ότι ζω. Και με ένα κλικ που θα έκανε θα μπορούσε να ακούσει τη μουσική μου. Δεν είναι κακό.
Πρέπει να έχουν πρόσβαση στα Mad Awards όλοι, να μπουν όλες οι κατηγορίες να ψηφίζει ο κόσμος, να ξέρει ότι υπάρχει και αυτό που δεν έχει ακούσει εκεί. Εγώ δεν ακούω καθόλου ελληνικό λαϊκό, τον Κωνσταντίνο Αργυρό τον ξέρω γιατί μου τον έχουν κάνει κλύσμα, δεν θα τον ήξερα σε καμία άλλη περίπτωση. Δεν ακούω τέτοια μουσική.
Ο Κωνσταντίνος Αργυρός και οι αντίστοιχοι έχουν έτσι κι αλλιώς βήμα σε αυτά τα κανάλια, στα ραδιόφωνα, έχουν παντού κόσμο, μαγαζί στημένο όλο πάνω τους. Κάνε, ρε παιδί μου, στα βραβεία και μια κατηγορία ελληνικό ροκ ή αγγλόφωνο. Δεν μπορεί να υπάρξει μια εκπομπή στην τηλεόραση με ό,τι είναι ζωντανό εκεί έξω και αθέατο; Μόνο το «Ράδιο Αρβύλα» υπάρχει για να σε βγάλει τα τελευταία δυο-τρία λεπτά πριν πέσουν οι τίτλοι. Ποιος θα αντέξει να σε δει στις δύο το πρωί;
• Και στο YouTube ανεβάζει ο καθένας ό,τι να 'ναι. Μπορεί να είμαι κι εγώ, αλλά να είναι και μια 10χρονη μαθήτριά μου που θα βάλει το καραόκε της Τέιλορ Σουίφτ και θα τραγουδήσει παράφωνα, και ίσως κάνει πιο πολλά κλικ από μένα.
• Με ενοχλεί η αγένεια, το ψέμα κατάμουτρα, ο ρατσισμός. Χίλιες φορές να ψηφίσεις αυτόν τον τρελό που ήταν στη Μεσογείων κάποτε με το άλογο και τη σημαία παρά τη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι λύση να ψηφίσω μια εγκληματική οργάνωση επειδή είμαι αγανακτισμένος με τους άλλους.
Είναι εντυπωσιακό όχι μόνο το ότι βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ και πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο αλλά το πόσο εύκολα ξεχνάει ο κόσμος αυτά που έχει ζήσει. Τους λέω «παιδιά, για να φτάσουμε εδώ υπήρξαν όλα τα προηγούμενα, τα οποία ψηφίζουμε τόσα χρόνια». Εγώ κράζω και τους γονείς μου, ο πατέρας μου κοντεύει τα 80 και είναι στο σπίτι όλη μέρα και βλέπει ΣΚΑΪ και γκρινιάζει. Σε αυτήν τη χώρα κανένας δεν παίρνει ευθύνη για κάτι.
• Η Αθήνα μέχρι πρόπερσι ήταν η αγαπημένη μου πόλη στον κόσμο όλο, πλέον δεν μου αρέσει. Έχει γίνει πάρα πολύ μίζερη, μου αρέσουν σημεία της, αλλά με στενοχωρεί που όσο μεγαλώνω φοβάμαι να κυκλοφορήσω το βράδυ. Είναι λυπηρή η εικόνα της Ακαδημίας και της Πανεπιστημίου τη νύχτα.
Παλιότερα, θυμάμαι, τα πρώτα βράδια που έβγαινα μόνη μου, στο λύκειο, δεν φοβόμουν καθόλου, δεν φοβούνταν ούτε οι γονείς μου, γιατί ήταν μια ασφαλής πόλη. Τώρα είναι πανβρόμικη. Δεν θα μιλήσω για θέματα κοινωνικής πρόνοιας, είναι σαν να μην ενδιαφέρει κανέναν τίποτα.
• Γενικά, είμαι από τη φύση μου πολύ αισιόδοξος άνθρωπος και έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στις δυνάμεις μου, επειδή έχω περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις. Τις έχω αντιμετωπίσει και τις έχω ξεπεράσει μόνη μου. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που να μην μπορώ να αντιμετωπίσω. Θα φάω τη φρίκη μου, πάντα την τρώω, αλλά πάμε παρακάτω.
• Ο έρωτας είναι πολύ σημαντικός, αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε ότι δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν είναι ερωτευμένοι. Όχι. Μου αρέσει, το απολαμβάνω, δεν περνάω καθόλου καλά τις περισσότερες φορές, αλλά ό,τι τραγούδι έχω γράψει έχει να κάνει με τον έρωτα μόνο.
• Είμαστε άξιοι της μοίρας μας 100%. Τις επιλογές μας τις λουζόμαστε πάντα, αν τώρα κάνεις μονίμως την ίδια λάθος επιλογή, κάπου θα πρέπει να γίνει και μια ενδοσκόπηση να αναλάβεις τις ευθύνες σου και να αλλάξεις τις επιλογές σου. Γι' αυτό το λέω δυνατά: «Πάμε όλοι να κάνουμε ψυχοθεραπεία». Όσο περισσότερο κόσμο γνωρίζω, σκέφτομαι «Χριστέ μου, αυτό χρειάζονται όλοι». Δεν είναι κακό, δεν είσαι τρελός αν κάνεις ψυχοθεραπεία, το ακούω αυτό και από άτομα νεαρής ηλικίας.
• Η ζωή με έχει μάθει ότι μπορώ να κάνω οτιδήποτε αν το πάρω απόφαση και ότι μπορώ να αντέξω τα πάντα. Και να τα αντιμετωπίσω όλα.
Info:
Ιnstagram: @idrakayne
Facebook: IdraKayne
σχόλια