Τον Νοέμβριο του 1975 το περιοδικό «Esquire» δημοσίευσε το «La Côte Basque, 1965» του Τρούμαν Καπότε, έναν προάγγελο του βιβλίου του «Answered Prayers», το οποίο μιλούσε για τον περίκλειστο κύκλο των γυναικών της υψηλής κοινωνίας της Νέας Υόρκης που σύχναζαν στο εστιατόριο «La Côte Basque» – οι New York Times, όταν έκλεισε, το χαρακτήρισαν «πρώην ναό της υψηλής κοινωνίας».
Τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά τη δημοσίευση στο «Esquire» ήταν καταιγιστικά, τα σκάνδαλα που δημιουργήθηκαν αποτελούν ακόμα αστικό μύθο της Νέας Υόρκης και ο συγγραφέας του, που υπήρξε αγαπημένος και έμπιστος φίλος των πιο κομψών και περιζήτητων γυναικών της νεοϋορκέζικης upper class, ο άνθρωπος που είχε καταφέρει με το πνευματώδες χιούμορ και την ευφυΐα του να φτάσει στον πυρήνα αυτού του κύκλου, μαθαίνοντας τα μυστικά του, εξοστρακίστηκε διά παντός από αυτή την κοινωνία– εν μέρει και από την ίδια του τη ζωή, την οποία είχε βασίσει στην αλάνθαστη στρατηγική του πιστού εξομολόγου και του υπομονετικού, γοητευτικού ακροατή, χάρη στην οποία είχε διεισδύσει στην προσωπική τους ζωή. Τελικά, το «Answered Prayers» δημοσιεύθηκε το 1986 ως ημιτελές μυθιστόρημα μετά τον θάνατό του Καπότε το 1984 από ηπατική ανεπάρκεια.
Η ζωή των γυναικών στο Upper East Side, που ο Καπότε αποκαλούσε «κύκνους», έρχεται στο προσκήνιο με τη σειρά του Ryan Μurphy, «Feud: Capote vs. The Swans», και η σχέση τους με τον λαμπρό συγγραφέα μπαίνει ξανά στο μικροσκόπιο, φέρνοντας στο φως πιπεράτες και αιματοβαμμένες κάποιες φορές λεπτομέρειες, όπως και τα μυστικά τους.
Το «La Côte Basque, 1965» είναι εύκολο στην ανάγνωση, κάτι παραπάνω από 10.000 λέξεις που αποκαλύπτουν με σκληρή γλώσσα μυστικά τα οποία σήμερα μοιάζουν ανούσια. Καθόλου δεν θυμίζει τον σπουδαίο συγγραφέα του «Εν ψυχρώ» και του «Προγεύματος στο Τίφανις» που τον έκαναν παγκοσμίως διάσημο.
Δεν είναι παράλογο να αναρωτηθεί κάποιος γιατί ο Καπότε, πρωταγωνιστής στην κοινωνική ζωή της υψηλής κοινωνίας τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, θέλησε να προδώσει με λεπτομέρειες όλα τα μυστικά του στενού του κύκλου και να καταστρέψει για πάντα τις σχέσεις του με τις γυναίκες αυτές. Είναι αξιοπερίεργο το ότι δεν προέβλεψε τον εκτοπισμό του από μια ζωή που λάτρευε, μια ζωή μέσα σε πάρτι, κοκτέιλ, κουτσομπολιό και ακριβά ψώνια, ταξίδια και πολυτελείς διακοπές – και πολλά μυστικά.
Η σειρά κάνει πρεμιέρα στο FX, με τον Tom Hollander ως Τρούμαν Καπότε και ένα καστ που πολλές σειρές θα ζήλευαν, με ηθοποιούς που μοιάζουν εκπληκτικά με τις άψογες γυναίκες που υποδύονται· η Chloë Sevigny ως C.Z. Guest, η Diane Lane ως Slim Keith, η Calista Flockhart ως Lee Radziwill, η Molly Ringwald ως Joanne Carson, η Demi Moore ως Ann Woodward και η Naomi Watts ως Babe Paley. Βασίζεται στο μπεστ σέλερ του Laurence Leamer, «Capote’s Women: A true story of love, betrayal and a swan song for an era».
Το «La Côte Basque, 1965» είναι εύκολο στην ανάγνωση, κάτι παραπάνω από 10.000 λέξεις που αποκαλύπτουν με σκληρή γλώσσα μυστικά τα οποία σήμερα μοιάζουν ανούσια. Καθόλου δεν θυμίζει τον σπουδαίο συγγραφέα του «Εν ψυχρώ» και του «Προγεύματος στο Τίφανις» που τον έκαναν παγκοσμίως διάσημο. Πήρε 25.000 δολάρια και χρεώθηκε ένα ανυπολόγιστο κόστος που ξεκίνησε από την αποπομπή του από τον κόσμο των πλουσίων, που υπολόγιζε περισσότερο απ’ οτιδήποτε, και κατέληξε στην παρακμή και στην πλήρη εξάρτησή του από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Ο κύκλος που πρόδωσε ήταν αυτός στον οποίο μπήκε μετά την επιτυχία του «Εν Ψυχρώ» το 1966, αυτός που τον έκανε περιζήτητο και τον καθιέρωσε ως μέλος του τζετ-σετ.
Όταν οι πληγωμένοι κύκνοι δαγκώνουν
Ο Καπότε δεν εκτίμησε όσο έπρεπε τη σημασία της διακριτικότητας όσον αφορά τα μεγάλα, ανομολόγητα μυστικά που αποτελούν θεμέλιο λίθο κάθε κοινωνικού κύκλου, και οι αγαπημένοι του «κύκνοι» δεν δίστασαν λεπτό να τον διαγράψουν οριστικά. Τις διαπόμπευσε, έτσι η πολύτιμη φιλία τους με τον Tru πνίγηκε στα αβαθή νερά της Νέας Υόρκης που άλλαζε σελίδα και όψη ‒ η σήψη που παρουσίαζε ο έμπιστος φίλος τους δεν απείχε πολύ από αυτό που συνέβαινε στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Αμερικής έως τότε, και πλέον κανείς δεν ήθελε. Ο σεναριογράφος Jon Robin Baitz λέει ότι η σειρά των 8 επεισοδίων, παρά τον πλούτο που απεικονίζει, «είναι ένα είδος κινούμενου πορτρέτου της αποσύνθεσης, της σήψης, σαν να τελειώνει το οξυγόνο στο δωμάτιο». Είναι το κύκνειο άσμα μιας εποχής που υπέγραψε ο σπουδαίος συγγραφέας της, ο Τρούμαν Καπότε, αποκαλύπτοντας μοιχείες, μεθυσμένα μεσημέρια με νεότερους εραστές, σκοτεινά κίνητρα πίσω από πλούσιους γάμους, γυναίκες με παρελθόν και καταγωγή όχι και τόσο αξιοσέβαστη.
Μία από τις πανέμορφες πλούσιες φίλες του Καπότε που περιγράφονται στο «La Côte Basque, 1965» είναι η Barbara «Babe» Paley, που ο Leamer στο βιβλίο του γράφει ότι «δεν έφυγε ποτέ από τη λίστα των πιο καλοντυμένων γυναικών» και δημιούργησε «εκπληκτικά σπίτια, εξαιρετικά διακοσμημένα». «Είχε μόνο ένα ψεγάδι, ήταν αψεγάδιαστη. Κατά τ’ άλλα, ήταν τέλεια», έγραψε στο ημερολόγιό του ο Καπότε για τη «μούσα του».
Η Barbara Cushing Mortimer Paley, κόρη ενός διάσημου χειρουργού εγκεφάλου, καταγόταν από μια εύπορη οικογένεια της Βοστώνης. Μετά τις σπουδές της, ξεκίνησε το 1938 καριέρα ως συντάκτρια μόδα στη «Vogue». Εκείνη και οι αδελφές της έκαναν εντύπωση για την κομψότητά τους, τις αποκαλούσαν «οι υπέροχες αδελφές Cushing». Το 1941, το περιοδικό «Time» την ανέδειξε στη δεύτερη πιο καλοντυμένη γυναίκα στον κόσμο, μετά τη Wallis Simpson.
Παντρεύτηκε δεύτερη φορά το 1947 –είχε ήδη δύο παιδιά από τον πρώτο της γάμο– τον William Paley, τον επιχειρηματία που μετέτρεψε το CBS, το οποίο ως τότε ήταν ένα μικρό ραδιοφωνικό δίκτυο, σε μία από τις κορυφαίες επιχειρήσεις ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών δικτύων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η «Babe» Paley ήταν μία από τις πιο επιδραστικές γυναίκες της εποχής της: ανέδειξε τον Halston και το προσωπικό, αντισυμβατικό της στυλ το αντέγραφαν όλες οι Αμερικανίδες. Γνωρίστηκαν με τον Καπότε όταν ο σύζυγός της προσκάλεσε τον παραγωγό ταινιών David O. Selznick σε μια βόλτα με το ιδιωτικό τους αεροπλάνο και εκείνος έφερε μαζί του τον φίλο του τον Τρούμαν. Ο Bill Paley απογοητεύτηκε από τον μικρόσωμο άντρα με τη λεπτή φωνή, αλλά η Babe γοητεύτηκε από την εξυπνάδα και την κολακεία του. Μπορεί να ήταν μία από τις πιο όμορφες γυναίκες της Νέας Υόρκης, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μοναχική. Ο άντρας της αδιαφορούσε γι’ αυτήν. Περνούσε τις μέρες της τριγυρνώντας σε μεγάλα, άδεια σπίτια ‒ τα παιδιά της τα πρόσεχαν νταντάδες. «Ήμουν πραγματικός φίλος της, η μοναδική αληθινή σχέση που είχε ποτέ», είπε ο Καπότε στον βιογράφο του Gerald Clarke.
Η ιστορία που έκρυβε η Paley πίσω από τη λάμψη ήταν σκοτεινή και η προσωπική της ζωή γεμάτη σκάνδαλα. Ο σύζυγός της ήταν διαβόητα άπιστος και δεν ήταν λίγες οι φορές που φιγουράριζε στα ταμπλόιντ εκείνης της εποχής. Υπέφερε, πίσω από τη χλιδή υπήρχε μια ετοιμόρροπη ζωή. Αν και πλούσιος, ο Paley, ως Εβραίος, είχε υποστεί πολλούς κοινωνικούς αποκλεισμούς. Η σύζυγός του ήταν το διαβατήριό του στα upper class σαλόνια. Την ίδια την ενδιέφερε να είναι διαρκώς στο επίκεντρο της κοσμικής ζωής ως πρότυπο ομορφιάς και κοινωνικής χάρης.
Όπως γράφει η συγγραφέας Carol Prisant στο «The secret world of Babe Paley», όταν πήγαινε ο Τρούμαν Καπότε στο εξοχικό της, ήταν αληθινά ευτυχισμένη. Γράφει ότι αγαπούσε την Babe και τον αγαπούσε κι εκείνη, άνθιζε με τον Tru δίπλα της. «Ήταν ένα ζευγάρι φίλων που μοιράζονταν πιθανώς άσχημα, αλλά πολύ αστεία μυστικά. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ψιθύριζαν και γελούσαν μαζί ή, με το ποτό στο χέρι, χόρευαν στο σαλόνι, γελώντας σαν παιδιά. Στην πραγματικότητα, σοκαρίστηκα λίγο όταν είδα τη βασίλισσα να χορεύει βαλς με τον γελωτοποιό της αυλής. Υπήρχε κάτι κακόβουλο πάνω του. Κάτι δυσάρεστο. Αλλά η Babe τον λάτρεψε», γράφει. Η φιλία τους διακόπηκε όταν ο Καπότε δημοσίευσε το «La Côte Basque, 1965», όπου ένα απόσπασμα ανέφερε ότι ο άντρας που ήταν παντρεμένος με «το πιο όμορφο πλάσμα εν ζωή» έκανε σεξ (το οποίο περιγράφει με αηδιαστικές λεπτομέρειες) στον καναπέ με την άχαρη σύζυγο ενός κυβερνήτη, την οποία αποπλάνησε στην ουσία για να εκδικηθεί τη γυναίκα του για τον αποκλεισμό που είχε βιώσει από τα κλειστά ιδιωτικά κλαμπ. Η Babe πέθανε το 1974 από καρκίνο του πνεύμονα, που αποδόθηκε στο κάπνισμα. Σχεδίασε σχολαστικά την κηδεία της, έχοντας επιλέξει το μενού και τα κρασιά που θα συνόδευαν το αποχαιρετιστήριο γεύμα των πενθούντων. Όσο ήταν άρρωστη δεν επιτράπηκε στον Καπότε να την επισκεφθεί και δεν προσκλήθηκε στην κηδεία. Ακόμα και σήμερα παραμένει σύμβολο της μόδας και του στυλ.
Προτού παντρευτεί τον τραπεζίτη William Woodward Jr., η Ann Eden Woodward ήταν showgirl, μοντέλο και ραδιοφωνική ηθοποιός που το 1940 ψηφίστηκε ως το «Πιο όμορφο κορίτσι του ραδιοφώνου». To πραγματικό της όνομα ήταν Evangeline Lucille Crowell, αλλά το άλλαξε σε Ann Eden και το 1937 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να εργαστεί ως μοντέλο και ηθοποιός. Η Woodward, που ο Καπότε παρουσιάζει ως Αnn Hopkins στην ιστορία του, ήταν μια όμορφη κοκκινομάλλα από τους λόφους της Δυτικής Βιρτζίνια που ήθελε να αναρριχηθεί κοινωνικά. Δούλευε σε ένα νυχτερινό κέντρο όταν συνάντησε και έγινε ερωμένη του πλούσιου τραπεζίτη William Woodward, που καταγόταν από μια οικογένεια «γαλαζοαίματων» του χρήματος. Η Ann Eden φλέρταρε αργότερα με τον γιο του, William Woodward Jr, που τον παντρεύτηκε, αλλά η υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης τη θεωρούσε αμφιλεγόμενη και την απέφευγε. Η πεθερά της, μία από τις πιο διάσημες Νεοϋορκέζες, τη μισούσε.
Τελικά, μπήκε στην κοινωνία της Νέας Υόρκης και έγινε ηγετική φυσιογνωμία ενός πολύ κλειστού κύκλου γυναικών. Ο γάμος της ήταν αποτυχημένος, καθώς και οι δύο σύζυγοι είχαν πολλές εξωσυζυγικές σχέσεις. Αρνήθηκε να δώσει διαζύγιο στον άντρα της, μάλιστα τον πυροβόλησε –και τον σκότωσε– το 1955, όταν, επιστρέφοντας στο εξοχικό τους κτήμα μετά από ένα πάρτι προς τιμήν του δούκα και της δούκισσας του Ουίνδσορ, νόμισε ότι είχε μπει στο σπίτι διαρρήκτης. Δεν της απαγγέλθηκε κατηγορία για φόνο και το δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ατύχημα. Αν και αθωώθηκε, αποκλείστηκε από την υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης για το υπόλοιπο της ζωής της. Η πεθερά της πήρε την επιμέλεια των δυο γιων της και έφυγε στην Ευρώπη. Παρά το γεγονός ότι ο Καπότε την είχε συναντήσει μόνο μία φορά, για λίγο, στο ξενοδοχείο Palace στο St. Moritz, την αντιπαθούσε τόσο που στο βιβλίο την παρουσιάζει ως μια δίγαμη μοιχαλίδα (είχε κάνει έφηβη έναν γάμο στη Μοντάνα) που πυροβολεί εσκεμμένα τον σύζυγό της, υπονοώντας ότι επρόκειτο για φόνο.
Η Woodward, που έπασχε από κατάθλιψη, έμαθε για τα αποσπάσματα που αναφέρονταν σε αυτήν λίγες μέρες προτού κυκλοφορήσει το βιβλίο και πολλοί πίστεψαν ότι αυτό την οδήγησε στα άκρα, υπενθυμίζοντας μια ιστορία που είχε ξεχαστεί. Αυτοκτόνησε παίρνοντας κυάνιο στο διαμέρισμά της στην Πέμπτη Λεωφόρο. Η πεθερά της είπε, όταν έμαθε για τον θάνατό της, «πυροβόλησε τον γιο μου και ο Τρούμαν μόλις τη δολοφόνησε, έτσι τώρα, υποθέτω, ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούμε πια». Ο τραγικός επίλογος αυτής της οικογένειας γράφτηκε με την αυτοκτονία και των δυο γιων της, του James το 1976 και του William το 1999.
Όταν δημοσιεύθηκε η ιστορία στο «Esquire», η Slim Keith, που στα 22 της είχε γίνει εξώφυλλο στο «Harper’s Bazaar», ήταν ένα «χρυσό κορίτσι» της Καλιφόρνια προτού κατακτήσει τη Νέα Υόρκη, ένας κύκνος του Καπότε, ο οποίος συχνά την αποκαλούσε «Big Mama». Είναι, υποτίθεται, αυτή που ως Lady Coolbirth αφηγείται τις επίμαχες ιστορίες· τηλεφώνησε στην Babe για να τη ρωτήσει αν ο χαρακτήρας του Sidney Dillon ήταν ο άντρας της, η Babe το αρνήθηκε, αλλά η Slim το ήξερε από τον Καπότε μήνες νωρίτερα ότι ήταν όντως ο σύζυγός της Babe, Bill Paley.
Η Nancy «Slim» Keith, lady Keith of Castleacre, αποτελούσε πρότυπο του τζετ-σετ. Στη νεκρολογία της οι ΝΥΤ την αναφέρουν ως θρυλική καλλονή, γνωστή για το πνεύμα και τη γοητεία της, στενή φίλη του Ernest Hemingway, των Selznick και μεγάλου μέρους της αφρόκρεμας του Χόλιγουντ και της Νέας Υόρκης. Απέκτησε τον τίτλο της από τον τρίτο σύζυγό της, τον λόρδο Kenneth Keith, Βρετανό έμπορο και τραπεζίτη, τον οποίο παντρεύτηκε το 1962.
Είχε μια περιζήτητη για το Χόλιγουντ ομορφιά, αν και δεν εμφανίστηκε ποτέ σε ταινίες. Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τον Αμερικανό σκηνοθέτη Howard Hawks και σε δεύτερο τον Αμερικανό παραγωγό Leland Hayward. Ήταν αυτή που ανακάλυψε τη Lauren Bacall και τη σύστησε στον σύζυγό της Howard Hawks.
Ο πατέρας της, που ήταν πλούσιος έμπορος, έφτασε στο Χόλιγουντ και έκανε παρέα με τον Gary Cooper και τον Cary Grand, ενώ ο Clark Gable και ο Ernest Hemingway την είχαν ερωτευθεί. Με τον πρώτο της σύζυγο έμειναν μαζί λίγα χρόνια και μετά τη γέννηση της κόρης της μετακόμισε στην Αβάνα, για να μείνει με τον Hemingway. Εκεί γνώρισε τον άντρα που θα γινόταν ο δεύτερος σύζυγός της, τον κινηματογραφικό και θεατρικό παραγωγό Leland Hayward. Έζησαν μαζί δέκα χρόνια και η Slim έγραψε αργότερα ότι αυτός ήταν ο μοναδικός έρωτας της ζωής της, παρόλο που την άφησε για την Pamela Churchill. Δέκα χρόνια έμεινε και με τον τρίτο σύζυγό της.
Η Slim ήταν γνωστή για το εξαιρετικό της γούστο και η «Vogue» αναφέρεται ακόμα και σήμερα στο αξεπέραστο στυλ Americana, που φορούσε τέλεια.
Όταν ο Καπότε της τηλεφώνησε, μετά το σκάνδαλο που είχε ξεσπάσει, εκείνη αρνήθηκε να του μιλήσει. Της έστειλε ένα τηλεγράφημα στην Αυστραλία, όπου περνούσε τις χριστουγεννιάτικες διακοπές της, στο οποίο έγραφε: «Καλά Χριστούγεννα, Big Mama. Αποφάσισα να σε συγχωρήσω. Με αγάπη, Τρούμαν». Εκείνη δεν τον συγχώρησε ποτέ. Μάλιστα, είχε συμβουλευτεί έναν δικηγόρο ώστε να τον μηνύσει για συκοφαντική δυσφήμιση. Έγραψε την αυτοβιογραφία της το 1990, με τίτλο «Slim: Memories of a rich and imperfect life», όπου διηγήθηκε τη ζωή μιας γυναίκας που πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής της στην κλειστή κοινωνία των εκλεκτών και όμορφων της Νέας Υόρκης το ’50 και το ’60.
Έχει χυθεί πολύ μελάνι για την ιστορία των αδερφών Bouvier, της Jackie και της αδερφής Lee. Την πρώτη ο Καπότε τη θεωρούσε σχεδόν άξεστη, τη Lee, πικρόχολη μικρή αδελφή. Η Caroline «Lee» Bouvier και η αδελφή της Jacqueline, μετέπειτα Jackie Kennedy Onassis, είχαν πάντα κορυφαίο στυλ. Ο στενός φίλος της Lee, πρώην αρχισυντάκτης της αμερικανικής «Vogue», André Leon Talley, τη θεωρούσε fashion icon μέχρι τα 80 της.
Γόνος μίας από τις πλουσιότερες οικογένειες της Νέας Υόρκης, η Lee, μεγαλώνοντας, είχε σκληρή αντιπαλότητα με την Jackie, η οποία θα γινόταν μία από τις πιο διάσημες γυναίκες στον κόσμο μετά τον γάμο της με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ John F. Κennedy. Η Lee, όταν χώρισε από τον Μichael Τemple Canfield, παντρεύτηκε έναν Ευρωπαίο πρίγκιπα και έγινε πριγκίπισσα Caroline Lee Radziwill, ενώ στη συνέχεια έκανε σχέση με τον Αριστοτέλη Ωνάση – ο οποίος θα γινόταν ο δεύτερος σύζυγος της αδελφής της. Παντρεύτηκε τρίτη φορά, το 1998, τον σκηνοθέτη του «Footloose», Herbert Ross, με τον χώρισε το 2001. Ο θάνατός της στο διαμέρισμά της στο Upper East Side του Μανχάταν το 2019, σε ηλικία 85 ετών, θεωρήθηκε «το τέλος μιας εποχής».
Με φυσική κομψότητα και άψογο γούστο, δεν ήταν δυνατό να μη γοητεύσει τον Καπότε, με τον οποίο έγιναν στενοί φίλοι. Μαζί παρακολούθησαν τους Rolling Stones κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους το 1972 στη Βόρεια Αμερική. Με τον Γνωρίστηκαν το 1962 σε ένα πολυτελές εστιατόριο του Μανχάταν. Ο συγγραφέας λάτρευε να μπαίνει στη ζωή ενός ατόμου και να εξερευνά τα πιο ιδιωτικά μυστικά του. Αυτό έκανε και με τη Lee που ζήλευε άγρια την Jackie και του εξομολογήθηκε ότι αυτό ήταν το πιο οδυνηρό μυστικό της. Η Jackie την είχε ξεπεράσει με τρόπο που, στα μάτια της, κατέστρεφε τη ζωή της. Τα είχε όλα, αλλά ήταν δυσαρεστημένη, ένιωθε άδεια και χαμένη. Η Lee λάτρευε τη δημοσιότητα, αλλά πάντα παραμόνευε η Jackie. Ο Καπότε υποδαύλιζε αυτή την αντιπαλότητα που έγινε τοξική όταν η Lee έκανε σχετίστηκε με τον Αριστοτέλη Ωνάση, άνθρωπο με φοβερή ζωντάνια και μεγάλη περιουσία. Όταν του ζήτησε να προσκαλέσει την αδελφή της στη θαλαμηγό «Χριστίνα», έκανε ένα φριχτό λάθος. Ο Ωνάσης ήταν τόσο συνεπαρμένος με την Jackie, που η Lee ήταν σαν να μην υπήρχε. Εκείνη δεν είχε αντιμετωπίσει ποτέ μια τόσο άμεση και οδυνηρή σύγκριση με την αδελφή της. Ο Καπότε ήταν ο μυστικοσύμβουλός της, τους ένωνε η απόρριψη, και η σχέση τους δημιουργούσε και στους δυο μια περίεργη ασφάλεια. Όταν η Jackie αποδέχτηκε την πρόταση γάμου του Ωνάση, ούρλιαζε στον Καπότε στο τηλέφωνο: «Πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό!». Η Jackie τα είχε όλα κι εκείνη μόνο ανεκπλήρωτα όνειρα. Στον Καπότε φέρθηκε πιο καλά απ’ όλους τους άλλους «κύκνους» και η αλήθεια είναι ότι και εκείνος της έδειξε μεγαλύτερη «στοργή».
Στις δυσλειτουργικές προσωπικές ζωές των «κύκνων» του Καπότε, που σηματοδότησαν την αρχή της κοινωνικής αυτοκτονίας του, περιλαμβάνεται και αυτή της Lucy Douglas ή C.Z. Guest που η κομψότητα και το καθαρό της στυλ θεωρήθηκαν τυπικά αμερικανικά χαρακτηριστικά και την ανέδειξαν σε fashion icon. Ηθοποιός του θεάτρου, συγγραφέας, αρθρογράφος, ιππέας, σχεδιάστρια μόδας, με καταγωγή από τη Βοστώνη, παντρεύτηκε στα 27 της τον Winston Frederick Churchill Guest με κουμπάρο τον Εrnest Hemingway.
Το πρώτο της βιβλίο, «First Garden», εικονογραφήθηκε από τον φίλο της Cecil Beaton, ενώ ο κύκλος της συμπεριλάμβανε, εκτός από τον Τρούμαν Καπότε, την Barbara Hutton, τη Diana Vreeland, την «Babe» Payle, την Gloria Guinness, τον δούκα και τη δούκισσα του Ουίνδσορ που ήταν νονοί των παιδιών της. Η C.Z. Guest, εξώφυλλο και μούσα του Andy Warhol και του Salvador Dali, καβάλησε ένα λευκό άλογο στην αίθουσα χορού στο Waldorf Astoria το 1955, δεκαετίες προτού η Bianca Jagger δοκιμάσει το ίδιο στο Studio 54.
Ήταν φίλη με τη Mona von Bismarck, που στο βιβλίο του Καπότε αναφέρεται ως Kate McCloud και παντρεύτηκε πέντε φορές μερικούς από τους πιο πλούσιους άντρες στον κόσμο. Η γεννημένη στο Λούισβιλ του Κεντάκι το 1897 καλλονή και μία από τις πιο καλοντυμένες γυναίκες στον κόσμο παντρεύτηκε αρχικά τον Henry J. Schlesinger, έναν άνδρα δεκαοκτώ χρόνια μεγαλύτερό της, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης της Fairland Farm στο Λέξινγκτον. Όταν χώρισαν, το 1920, πήρε μισό εκατομμύριο δολάρια για να παραχωρήσει την κηδεμονία του γιου της. Το 1921 παντρεύτηκε τον τραπεζίτη James Irving Bush, δεκατέσσερα χρόνια μεγαλύτερό της, που λέγεται ότι ήταν ο «ομορφότερος άντρας στην Αμερική». Χώρισαν στο Παρίσι το 1925.
Ο τρίτος γάμος της έγινε με τον Harrison Williams, που λέγεται ότι ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αμερική, με εκτιμώμενη περιουσία εκείνη την εποχή 600 εκατομμύρια δολάρια. Ζούσαν μέσα στον πλούτο, με απίστευτο γούστο. Ανάμεσα στα ακίνητά τους ήταν και η βίλα «Il Fortino» με θέα στη Marina Grande του Κάπρι, σε γη που ανήκε στον Καίσαρα Αυγούστου και αργότερα στον Αυτοκράτορα Τιβέριο. Το 1933, οι γαλλικοί οίκοι Chanel, Molyneux, Vionnet, Lelong και Lanvin την έχρισαν την πιο καλοντυμένη γυναίκα στον κόσμο ‒ ήταν η πρώτη Αμερικανίδα που τιμήθηκε από τους Γάλλους μόδιστρους. Όταν πέθανε ο Williams, παντρεύτηκε τον Graf von Bismarck-Schönhausen, εγγονό του Γερμανού καγκελαρίου Otto von Bismarck, και ζούσαν κυρίως στο Παρίσι σε ένα διαμέρισμα στο φημισμένο Hôtel Lambert.
Το 1970 έμεινε ξανά χήρα και παντρεύτηκε τον γιατρό του Von Bismarck, τον «κόμη» Umberto de Martini, έναν ευγενή δεκατέσσερα χρόνια νεότερό της. Μετά τον θάνατό του σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1979, η Mona συνειδητοποίησε ότι ο Martini, όπως και ο Bismarck, την είχαν παντρευτεί για τα χρήματά της, δηλαδή για τον ίδιο λόγο ακριβώς που κι εκείνη είχε παντρευτεί τον Schlesinger, τον Bush και τον Williams τόσα χρόνια πριν. Μάλιστα, ο Martini αποδείχτηκε ότι ήταν ήδη παντρεμένος και της αποσπούσε χρήματα για τα παιδιά του.
Όταν ο Cristóbal Balenciaga έκλεισε το ατελιέ του το 1968, η Diana Vreeland είπε, ειρωνευόμενη, ότι η Mona έμεινε κλεισμένη στην κρεβατοκάμαρά της στη βίλα στο Κάπρι για τρεις ημέρες. Μετά από μια ζωή στο επίκεντρο, αποσύρθηκε τελικά από την κοινωνική ζωή και ασχολήθηκε με τους εκκεντρικά όμορφους κήπους της. Πέθανε το 1983, σε ηλικία 86 ετών. Τάφηκε με φόρεμα Givenchy δίπλα στον τρίτο και στον τέταρτο σύζυγό της, στο Long Island.
Άλλος ένα «κύκνος» στο προσκήνιο της κοινωνικής ζωής του Μανχάταν ήταν η Gloria Guinness που γεννήθηκε στην Γκουανταλαχάρα του Μεξικού και αρχικά ονομαζόταν Gloria Rubio y Alatorre∙ ήταν κόρη φιλελεύθερου δημοσιογράφου. Η οικογένειά της ήταν εξόριστη στο Τέξας και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας με τους συγγενείς της μητέρας της. Η Guinness έλεγε ψέματα για την καταγωγή της, ότι ήταν από τη Βερακρούζ, ότι ο πατέρας της ήταν ένας επαναστάτης στρατιώτης που σκοτώθηκε στη μάχη και ότι η μητέρα της ήταν είτε καθαρίστρια είτε μοδίστρα. Η μυστηριώδης καταγωγή της ήταν η αιτία φημών και εικασιών, πολλές από τις οποίες στόχο είχαν να μειώσουν την κοινωνική της θέση, αλλά τελικά δεν κατάφεραν να καταστρέψουν τη φήμη της ως «της πιο κομψής γυναίκας στον κόσμο», σύμφωνα με την Eleanor Lambert, ιδρύτρια του Met Gala.
Η Gloria παντρεύτηκε τέσσερις φορές: τον Ολλανδό διευθυντή διυλιστηρίου ζάχαρης στη Βερακρούζ, τον Franz-Egon Maria Meinhard Engelbert Pius Aloysius Caspar Ferdinand Dietrich, τρίτο πρίγκιπα της πρώτης δυναστείας της Αγγλίας, τον Ahmad-Abu-El-Fotouh Fakhry Bey, εγγονό του βασιλιά Fuad I της Αιγύπτου, και τον Thomas Loel Guinness, μέλος του τραπεζικού κλάδου της οικογένειας Guinness. Ανάμεσα στους γάμους είχε πλούσια ερωτική ζωή, σχέσεις με έναν υψηλόβαθμο ναζί και με τον Βρετανό πρέσβη στη Γαλλία, ενώ κρατούσε και μια στήλη στο «Harper’s Bazaar». Φωτογραφήθηκε από όλα τα μεγάλα περιοδικά της εποχής της από τους Cecil Beaton, Richard Avedon, John Rawlings, Toni Frissell, Horst P. Horst, Slim Aarons και Henry Clarke.
Ήταν από τις πρώτες γυναίκες που φόρεσαν τα κάπρι παντελόνια του Emilio Pucci, ενώ ντυνόταν από τους Cristóbal Balenciaga, Elsa Schiaparelli, Marc Bohan του Christian Dior, Chanel, Hubert de Givenchy, Yves Saint Laurent, Valentino Garavani και Halston. Ρούχα της εκτίθενται στο μουσείο Victoria & Albert. Οι Guinness είχαν ένα διαμέρισμα στους Πύργους Waldorf του Μανχάταν, ένα στη λεωφόρο Matignon στο Παρίσι, διακοσμημένο από τον Georges Geffroy, αγροκτήματα και επαύλεις, ένα από τα μεγαλύτερα σκάφη στον κόσμο και τρία ιδιωτικά αεροπλάνα.
Το άλυτο μυστήριο με το υπόλοιπο έργο
Ο Καπότε είχε καταγράψει στα ημερολόγιά του το προσχέδιο ολόκληρου του βιβλίου, το οποίο θα περιλάμβανε επτά κεφάλαια. Τα υπόλοιπα τέσσερα είχαν τους τίτλους «Yachts and Things», «And Audrey Wilder Sang», «A severe insult to the brain» (που σύμφωνα με τον αστικό μύθο ήταν η αιτία θανάτου στο πιστοποιητικό θανάτου του Dylan Thomas) και «Father Flanagan’s All- Night Nigger Queen Kosher Café».
Άραγε ήξεραν κάποιες φίλες του ότι θα δημοσίευε τις σημειώσεις που κρατούσε στα ημερολόγιά του; Κάποτε η Joanne Carson (η δεύτερη σύζυγος του τηλεοπτικού παρουσιαστή Johhny Carson) είπε ότι της είχε διαβάσει διάφορα αδημοσίευτα κεφάλαια, ότι στο γραφείο του (που του είχε φτιάξει στο σπίτι της, ως ησυχαστήριο) υπήρχαν πάρα πολλές σελίδες χειρόγραφες και ότι της διάβασε ένα κεφάλαιο που ήταν πολύ καλό. «Μετά, κάποιος μου τηλεφώνησε και όταν επέστρεψα, ο Τρούμαν τα άφησε στην άκρη και είπε: “Θα τα διαβάσω μετά το δείπνο”. Αλλά δεν το έκανε ποτέ ‒ ξέρετε πώς συμβαίνουν αυτά». Ο Καπότε, μετά τη δημοσίευση, πήγε στο Λος Άντζελες και περνούσε μεγάλο μέρος του χρόνου του στο σπίτι της Carson στο Μαλιμπού.
Εξεπλάγη από την αντίδραση που προκάλεσε το «La Côte Basque, 1965». Της παραπονέθηκε λέγοντας: «Μα ξέρουν ότι είμαι συγγραφέας. Δεν το καταλαβαίνω».
Η Carson ισχυρίζεται ότι ο Καπότε της είχε εκμυστηρευτεί πως το χειρόγραφο ήταν κρυμμένο σε χρηματοκιβώτιο τράπεζας στην Καλιφόρνια, ίσως στη Wells Fargo. Υποτίθεται πως της έδωσε ένα κλειδί το πρωί πριν από τον θάνατό του, αλλά αρνήθηκε να της πει σε ποια τράπεζα ήταν. «Το μυθιστόρημα θα βρεθεί όταν θέλει να βρεθεί», της είπε κρυπτικά.
Μετά το «La Côte Basque, 1965», μόνο δύο κεφάλαια δημοσιεύτηκαν, και τα δύο στο Esquire: «Uspoiled Monsters» (Μάιος 1976) και «Kate McCloud» (Δεκέμβριος 1976). Μετά τον θάνατο του Καπότε έψαξαν το διαμέρισμά του στον 22ο όροφο του U.N. Plaza, που το είχε αγοράσει το 1965 έναντι 62.000 δολαρίων χάρη στο «Εν Ψυχρώ». Σύμφωνα με δήλωση που έγινε στο «Vanity Fair», δεν βρήκαν τίποτα.
Το μεγάλο έργο του, όπως ο ίδιος το είχε αποκαλέσει, «Answered Prayers» ‒ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από την Αγία Τερέζα της Άβιλα, την καρμελίτισσα μοναχή του 16ου αιώνα, η οποία είπε: «Περισσότερα δάκρυα χύνονται για τις προσευχές που εισακούστηκαν (answered) παρά για όσες δεν έχουν εισακουστείαν»‒, δεν γνωρίζουμε αν έχει καταστραφεί, αν το έχασε ή αν δεν γράφτηκε ποτέ. Αυτό συσκοτίζει το μυστήριο της δημοσίευσης του «La Côte Basque, 1965» που όλοι εκτιμούν ότι έγινε πολύ νωρίς και κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί τον λόγο. Πάντως, είχε αρχίσει να το σχεδιάζει, όπως έγραψε στον εκδότη του Random House, Bennett Cerf, το 1958, και το αποκαλούσε το «μεγάλο του έργο», ένα μεγάλο μυθιστόρημα, αλλά ξεκίνησε πρώτα το «Εν Ψυχρώ», που του πήρε έξι χρόνια.
Στη μακρά κουτσομπολίστικη ιστορία που συνέγραψε ο Καπότε, έναν μονόλογο της Lady Coolbirth για τη ζωή της Νέας Υόρκης, παρελαύνουν, εκτός από τους «κύκνους», ο Cole Porter με έναν όμορφο Ιταλό σερβιτόρο, η πριγκίπισσα Μαργαρίτα μεθυσμένη μέχρι λιποθυμίας, η Greta Garbo, που «αγαπά μόνο τον εαυτό της και έχει βλέμμα στεγνό και τυφλό», ο Jo Kennedy, που κάνει σεξ με έναν 18χρονο φίλο της κόρης του, και η κληρονόμος Gloria Vanderbilt, που την παρουσιάζει κενή και ματαιόδοξη, ειδικά όταν δεν αναγνωρίζει τον πρώτο της σύζυγο, ο οποίος περνάει από το τραπέζι της για να πει ένα «γεια». Όταν η Vanderbilt διάβασε την ιστορία, υποτίθεται ότι είπε: «Την επόμενη φορά που θα δω τον Τρούμαν Καπότε, θα τον φτύσω κατάμουτρα». Η Diana Vreeland του γύρισε την πλάτη και δεν του μίλησε ποτέ ξανά. Ο Καπότε, έκπληκτος και σοκαρισμένος, μίλησε στη Liz Smith του περιοδικού «New York», που έγραψε το «Truman Capote in hot water». Της περιέγραψε τη θύελλα που είχε ξεσηκώσει: «Δεν έχετε ακούσει άλλη φορά δόντια να τρίζουν έτσι, τόσο οργισμένα ουρλιαχτά, τόση διάθεση για εκδίκηση». Είναι άλλο να μοιράζεσαι μια ιστορία με τους πενήντα φίλους σου και άλλο να τη βλέπουν γραμμένη στο χαρτί. Η Louise Grunwald, σύζυγος του Henry Grunwald, του αρχισυντάκτη των περιοδικών Time Inc., κάνει μια αξιοσημείωτη παρατήρηση: «Οι φιλίες του Τρούμαν με τις γυναίκες δεν θα είχαν ανθήσει αν δεν γοήτευε και τους συζύγους τους. Οι περισσότεροι άντρες εκείνης της εποχής», θυμάται, «ήταν ομοφοβικοί, πολύ ομοφοβικοί. Αλλά ο Τρούμαν ήταν η εξαίρεση, γιατί ήταν διασκεδαστικός. Κανένας δεν μπορούσε να μπει στα σπίτια τους αν δεν τον ενέκριναν οι σύζυγοι. Κατά κάποιον τρόπο, ο Τρούμαν μπορούσε να είναι πολύ σαγηνευτικός, και ήταν καλός ακροατής. Ήταν συμπαθητικός. Αποπλάνησε και τους άνδρες και τις γυναίκες».
Η παρακμή του Τρούμαν μετά τη δημοσίευση της ιστορίας του ήταν οριστική. Εθισμένος στην κοκαΐνη και το αλκοόλ, πέρναγε τις νύχτες του στο Studio 54, αναπολώντας την εποχή που ήταν οικοδεσπότης στο Black and White Ball στο Plaza Hotel της Νέας Υόρκης, έναν χορό-θεσμό των κοσμικών, πλούσιων και διάσημων της πόλης. Υπέκυψε στον ηδονιστικό κόσμο του Andy Warhol και του Factory, όπου τα ναρκωτικά κυκλοφορούσαν τόσο ελεύθερα όσο τα κουτσομπολιά στο «La Côte Basque». Βέβαια, οι άνθρωποι που διασκέδαζαν εκεί δεν έδιναν δεκάρα για τον Καπότε και τα σκάνδαλα και δεν είχαν ιδέα ποια ήταν η Babe Paley. Η εποχή είχε αλλάξει.
FEUD: Capote Vs. The Swans | Official Trailer | FX
Πηγές: Vanity Fair, Tatler, NYT, Vogue, Harpers Bazaar, Esquire
