«Βάτραχοι» του Αριστοφάνη: Η ποίηση θα σώσει τον κόσμο;

ΚΑΡΑΖΗΣΗΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ Facebook Twitter
Τα αίματα άναψαν άμα τη εμφανίσει του Ακύλλα Καραζήση. Επιτέλους κάτι ενδιαφέρον συνέβη! Πολύτιμος σύμμαχός του εδώ, ο δαιμόνιος Νίκος Χατζόπουλος, ένας Αισχύλος μπλαζέ, απολαυστικός και ντίβα. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
0

Απαρηγόρητος και θυμωμένος τριγυρνούσε ο Τρελός στις πλατείες των χωριών διαλαλώντας τον θάνατο του Θεού. Οι άνθρωποι τον κοιτούσαν παραξενεμένοι και τον κορόιδευαν για το παραλήρημά του. Αν όμως άκουγε κανείς προσεκτικά, θα διέκρινε την απόγνωση στα λόγια του, καθώς αδυνατούσε να κατανοήσει πώς καταφέραμε εμείς οι άνθρωποι να εξαντλήσουμε τη θάλασσα∙ πώς καταφέραμε να σβήσουμε τον ορίζοντα μ’ ένα σφουγγάρι.

Μονάχα ο Τρελός μπορούσε να συλλάβει τον πραγματικό αντίκτυπο αυτής της απώλειας; Κάθε φορά, μονάχα ένας τρελός τολμά να θέσει τα δριμεία και ακατάληπτα ερωτήματα; «Υπάρχει ακόμα ένα πάνω κι ένα κάτω; Δεν περιπλανιόμαστε σαν μέσα σ’ ένα απέραντο μηδέν; Δεν νιώθουμε την ανάσα του κενού χώρου; Δεν κάνει περισσότερο κρύο; Δεν έρχεται η νύχτα, πάντα η νύχτα, πάνω μας; Δεν πρέπει ν’ ανάβουμε φανάρια στο καταμεσήμερο;».

Ίσως αντίστοιχα ερωτήματα με αυτά του Νίτσε οδήγησαν, αιώνες πριν, τον πιο μυαλωμένο τρελό, τον Αριστοφάνη, σε μια παιγνιώδη Νέκυια. Στους «Βατράχους», ο Διόνυσος κατεβαίνει στον Άδη για να πάρει μαζί του έναν ποιητή που θα σώσει την πόλη. 

Ανολοκλήρωτες προθέσεις, εξασθενημένες εντάσεις, φτωχή εικονοποιία, ισχνή αφηγηματικότητα. Και, το πιο σημαντικό, αδυναμία ανάδειξης του βαθύτερου διακυβεύματος του έργου: ούτε γιορτή, ούτε νόστος∙ ούτε κατάβαση, ούτε ανάβαση, αλλά κάτι χλιαρό κι αναποφάσιστο στη μέση.

Γιατί είναι ήδη αργά. Χάθηκαν οι Σάτυροι και πνίγηκαν οι Νύμφες. Στέρεψε ο Πάνω Κόσμος από νόημα. Έσβησε ο ήλιος. Το καλύτερο που έχουμε να περιμένουμε έχει ήδη γραφτεί κι εμείς κοιτάμε συνέχεια προς τα πίσω. Τι θα μας σώσει; Ποιος θα μας σώσει; Δεν μένει παρά μια κατάβαση στα ενδότερα, μια καταβύθιση στα θλιμμένα νερά του Αχέροντα. 

Βάτραχοι Facebook Twitter
Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Αυτήν θα επιχειρήσουμε∙ όχι απελπισμένοι, αλλά αναίσχυντοι και λοίδοροι, κλέβοντας περίσσειο κρέας από τους βωμούς, στα δώματα του Άδη θα περιπλανηθούμε παρέα με τον Βωμολόχο Διόνυσο. Κι αφού ξεγελάσουμε τον Κέρβερο και τους πιστωτές μας –χρέη άφθονα πήραμε μαζί μας–, αφού διασχίσουμε πλήθη από σκιές, θα φτάσουμε εκεί όπου πάντοτε μας περίμεναν –γιατί οι νεκροί ποιητές δεν έδιωξαν ποτέ κανέναν που τους αναζήτησε. 

Πώς όμως θα αναγνωριστούμε; Ποια ιερά παιχνίδια θα πρέπει να εφεύρουμε για να τους συναρπάσουμε; (Λένε κάποιοι πως οι νεκροί ποιητές είναι σαν παιδιά και τους αρέσει να επιδεικνύουν τα παιχνίδια τους). Πώς θα τους πείσουμε, εν τέλει, να μας ακολουθήσουν πίσω στη ζωή, τώρα που τους χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ;

Οι «Βάτραχοι» γράφονται το 405 π.Χ.. Ο Ευριπίδης έχει μόλις πεθάνει, όπως κι ο Σοφοκλής, έναν χρόνο πριν (πάει μισός αιώνας που απεβίωσε ο Αισχύλος). Η Αθήνα, λίγο πριν από το τέλος ενός ολέθριου πολέμου που θα σημάνει τη λήξη της παντοδυναμίας της, βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα της εξάντλησης. Με τους «Βατράχους» ο Αριστοφάνης μετατρέπει τη συλλογική παρακμή σε κωμωδία. Φαντασιώνεται την Ανάσταση νεκρών ως μια γιορτή, έναν ευφρόσυνο αγώνα: για δύο ώρες, ο Ευριπίδης και ο Αισχύλος διαγωνίζονται επί σκηνής παίζοντας θέατρο μέσα στο θέατρο. Είναι τόσο πρόθυμοι να γυρίσουν κοντά μας, που κάνουν το παν με τη στιχουργική τους τέχνη για να το καταφέρουν.

Και έτσι, μέσα από τη σάτιρα, την παρωδία, τις ιλαρότητες και τους εμπαιγμούς, δηλαδή μέσα απ’ τη δύναμη της αριστοφανικής κωμωδίας, καταλαβαίνουμε πως ακόμη κι όταν οι σπουδαίοι ποιητές έχουν χαθεί, είναι η ποίηση που θα σώσει τον κόσμο.

Βάτραχοι Facebook Twitter
Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

«Όρθρος ενός τέλους. Λυγμός του κωμικού», επισημαίνει ο ποιητής Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος στην εισαγωγή της γόνιμης μετάφρασής του (εξαιρετική η απόδοση των χορικών). Γιατί μια μεγάλη κωμωδία όπως οι «Βάτραχοι», εάν ευτυχούσαν να ενσαρκωθούν σε μια παράσταση που θα λειτουργούσε ως «μαγική» τελετή, ως Νέκυια, θα κατάφερναν να μας οδηγήσουν στους λειμώνες της ποίησης. 

Ανεκτίμητη διέλευση, οργιώδης επιτέλεση, και πώς να τα κατορθώσει κανείς. Ποιος μπορεί να δεξιωθεί σήμερα τον Διόνυσο, ποιος θα ξαναζωντανέψει τις απαγορευμένες μουσικές, ποιος θα μας αποκαλύψει ότι ο Αισχύλος ζει μες στον Σοφοκλή, ο Σοφοκλής στον Ευριπίδη, η τραγωδία στην κωμωδία και ο θρήνος μέσα στον κώμο; 

Η Αργυρώ Χιώτη επεδίωξε να προσεγγίσει αυτό το μεικτό πνεύμα μελαγχολίας κι ευφορίας στην παράσταση που είδαμε προ ημερών στην Επίδαυρο, αλλά δεν τα κατάφερε.

«Φυτεμένο» στη μέση του πουθενά, σε μια άδεια επί της ουσίας ορχήστρα, το γυναικείο ντουέτο Διόνυσου-Ξανθία, με τους εναλασσόμενους ρόλους αφεντικού και δούλου, έφερε μια υποψία από την ανέμελη τρυφερότητα του Δον Κιχώτη και του Σάντσο Πάντσα, ενώ ενίοτε παρέπεμπε και στη μοναχικότητα των πλανόδιων ηρώων του Μπέκετ∙ αυτή όμως η γοητευτική πρόθεση αποδείχθηκε ευάλωτη – δεν γονιμοποιήθηκε στην πορεία, ατόνησε και χάθηκε.  

Βάτραχοι Facebook Twitter
Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Όσο περισσότερο κινούσαν οι δυο τους προς τον Κάτω Κόσμο, τόσο αναφαινόταν η έλλειψη σκηνοθετικής ευρηματικότητας και φαντασίας. Καμία από τις συναντήσεις τους (με τον Ηρακλή, με τον Χάροντα, με τους Βατράχους, με τον Αιακό, με τις Ξενοδόχες κ.ο.κ.) δεν ερέθισε το ενδιαφέρον μας σε κωμικό, οπτικό ή άλλο επίπεδο, καθώς η σχηματική απόδοσή τους δεν εξυπηρετούσε ούτε την αίσθηση μιας εσωτερικής καταβύθισης ούτε μιας εμπνευσμένης θεατρικότητας. 

Καταδικασμένοι, από ένα σημείο και μετά, να κάνουν τα πάντα πάνω σε μια στενότατη μεταλλική αερογέφυρα (παραπομπή στο αρχαίο έθιμο του γεφυρισμού;), οι ηθοποιοί στερούνταν την ελευθερία τους. Αντί, όμως, αυτή η συνθήκη να λειτουργεί ως δημιουργική πρόκληση, ανάγκαζε εμάς τους θεατές να περιορίζουμε το βλέμμα μας σε μια στενή λωρίδα «γης». Ακόμη κι όταν αυτή η συνθήκη ανατράπηκε στο τελευταίο μέρος της παράστασης, το κακό είχε ήδη γίνει. 

Στριμωγμένα επάνω σε μια «γραμμή», τα μέλη του Χορού κρέμονταν από τις άκρες, στέκονταν ή ανεβοκατέβαιναν εκτελώντας διαρκώς κινήσεις ανδρείκελων – προφανώς προσπαθούσαν με αυτή την ατυχή μέθοδο κάπως να παραπέμψουν στους «υπνωτισμένους» μύστες των αρχαίων Ελευσινίων ή στις επί των αγγείων εξεικονίσεις τους. Το αποτέλεσμα συνέθετε τελικά μια κινησιολογική φλυαρία που προκαλούσε ζάλη και σύγχυση στον θεατή. 

Βάτραχοι Facebook Twitter
Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Συμπαθέστατος ο Ξανθίας της Εύης Σαουλίδου, το ίδιο και ο cool Διόνυσος της Μαρίας Κεχαγιόγλου – άνετος και ανάλαφρος με το αθλητικό κασκέτο του. Οι δύο ηθοποιοί, όμως, δεν κατάφεραν να πιάσουν τον ταύρο της κωμωδίας από τα κέρατα αφήνοντάς μας με ένα αίσθημα ανικανοποίητου.   

Ευτυχώς τα αίματα άναψαν άμα τη εμφανίσει του Ακύλλα Καραζήση. Επιτέλους κάτι ενδιαφέρον συνέβη! Εμφανίστηκε κάποιος να μας ξυπνήσει: ένας φαφλατάς, εφετζής, επιδειξιμανής, κολπατζής αλλά και ταυτόχρονα αξιαγάπητος Ευριπίδης ήρθε να ταρακουνήσει αναζωογονητικά μια απονευρωμένη παράσταση που έως εκείνη τη στιγμή έμοιαζε να σέρνεται. Πολύτιμος σύμμαχός του εδώ, ο δαιμόνιος Νίκος Χατζόπουλος, ένας Αισχύλος μπλαζέ, απολαυστικός και ντίβα.

Δυστυχώς, η σημαντική ανακούφιση που πρόσφεραν οι δύο αυτοί ερμηνευτές στο τελευταίο μέρος δεν στάθηκε ικανή να αναιρέσει τη συνολική εντύπωση. Ανολοκλήρωτες προθέσεις, εξασθενημένες εντάσεις, φτωχή εικονοποιία, ισχνή αφηγηματικότητα. Και, το πιο σημαντικό, αδυναμία ανάδειξης του βαθύτερου διακυβεύματος του έργου: ούτε γιορτή, ούτε νόστος∙ ούτε κατάβαση, ούτε ανάβαση, αλλά κάτι χλιαρό κι αναποφάσιστο στη μέση. Η περιπλάνηση στους λειμώνες της ποίησης προσωρινά αναβάλλεται...

Συντελεστές

Μετάφραση: Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος

Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη

Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Μουσική: Jan Van Angelopoulos

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Εύη Σαουλίδου (Ξανθίας), Μαρία Κεχαγιόγλου (Διόνυσος), Μιχάλης Βαλάσογλου (Ηρακλής), Μανούκ Καρυωτάκης (Νεκρός), Ευθύμης Θέου (Χάρος, Αιακός, Πλούτων), Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη (Θεράπαινα, Ξενοδόχα Α’), Χαρά Κότσαλη (Ξενοδόχα Β’), Δήμητρα Βλαγκοπούλου (Υπηρέτης), Ακύλλας Καραζήσης (Ευριπίδης), Νίκος Χατζόπουλος (Αισχύλος), Αντώνης Μυριαγκός (Κορυφαίος)

Χορός βατράχων και μυστών: Μιχάλης Βαλάσογλου, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Ευθύμης Θέου, Μανούκ Καρυωτάκης, Χαρά Κότσαλη, Σπύρος Μάστορας, Αντώνης Μυριαγκός, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη

Εκτέλεση παραγωγής: Μαρία Δούρου / Vasistas

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και μετάφραση Γιώργου Ιωάννου

Λουίζα Αρκουμανέα / «Ιφιγένεια η εν Ταύροις»: Πώς επέρχεται η σωτηρία στους ανθρώπους;

Κριτική για την παράσταση «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη που παρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και μετάφραση Γιώργου Ιωάννου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Νικαίτη Κοντούρη

Θέατρο / Νικαίτη Κοντούρη: «Είναι τόσο λάθος να χαρακτηρίζουν τον Ευριπίδη μισογύνη»

Μια συζήτηση για τις «Βάκχες», μια από τις πιο γοητευτικές και «επικίνδυνες» τραγωδίες του Ευριπίδη, που ανεβαίνει τον Αύγουστο στην Επίδαυρο, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βάτραχοι

Θέατρο / «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη: Μπορούν οι ποιητές να σώσουν την πόλη και την τιμή της;

Η Αργυρώ Χιώτη κάνει το ντεμπούτο της στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, αναζητώντας τη σημασία τον κομβικού ρόλου της ποίησης ως υλικού κοινωνικής συνοχής σε μια εποχή πνευματικής κρίσης σαν τη σημερινή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ