Boris Charmatz: «Τρώω πολύ και αν σταματήσω να χορεύω, χάθηκα»!

Boris Charmatz: «Τρώω πολύ και αν σταματήσω να χορεύω, χάθηκα»! Facebook Twitter
Το infini δεν είναι ένα πολιτικό κομμάτι με την κλασική έννοια, θέτουμε όμως το ερώτημα «Τι συμβαίνει το 2019; Τι συμβαίνει τώρα στην Αθήνα; Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη;». Φωτο: Marc Domage
0

Χορευτής, χορογράφος και επικεφαλής της ομάδας Terrain, ο Μπορίς Σαρμάτς υποβάλλει τον χορό σε φορμαλιστικούς περιορισμούς, οι οποίοι αναδιατάσσουν το πεδίο των δυνατοτήτων. Αγαπά να φαντάζεται τα πιο απίθανα πράγματα και μετά να τα υποβάλλει στη δοκιμασία του πραγματικού.


Στο Flip Book (2008) αναρωτήθηκε αν μπορεί να φτιάξει κανείς μια παράσταση «αντιγράφοντας» όλες τις εικόνες ενός βιβλίου (συγκεκριμένα ενός τόμου για τον θρυλικό χορογράφο Μερς Κάνινγκχαμ και την ομάδα του). Στο enfant, που είχαμε την τύχη να δούμε πέρσι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, ο ανήσυχος Γάλλος (γεννηθείς το 1973 στο Σαμπερί) επιχείρησε να ανακαλύψει τι θα συνέβαινε αν οι χορευτές (26 παιδιά και 9 ενήλικοι) σταματούσαν να κινούνται – αν η ακινησία, η απόλυτη μυϊκή χαλάρωση, γινόταν η συνθήκη παραγωγής μιας χορευτικής σύνθεσης. Τα αποτελέσματα ήταν συναρπαστικά.


Από το 2009 ως το 2018 ήταν διευθυντής του Musée de la danse / Centre chorégraphique national de Rennes et de Bretagne που εδράζεται στη Ρεν της Γαλλίας. Το 2019 δημιούργησε τη δική του ομάδα με την ονομασία Terrain. O Σαρμάτς έχει παρουσιάσει μια σειρά πρωτοποριακών παραστάσεων χορού, από το Aatt enen tionon (1996) έως το 10000 gestes (2017), ενώ παράλληλα συνεχίζει να δραστηριοποιείται ως χορευτής και ερμηνευτής σε συνεργασία με τον Médéric Collignon, την Anne Teresa De Keersmaeker και τον Tino Sehgal.

Ο δημόσιος χώρος δεν είναι ένας ελεύθερος χώρος. Κι εμείς ψάχνουμε τρόπους για να είμαστε πάλι μαζί, να κάνουμε πράγματα μαζί, ως κοινότητα. Βρίσκω πως ο χορός είναι ένα πολύ καλό μέσο για να ξανακερδηθεί ο δημόσιος χώρος: μπορεί να τον εμπλουτίσει, να ενώσει κουλτούρες απ' όλον τον κόσμο.


Το 2015, ύστερα από πρόσκληση της Tate Modern, παρουσίασε το «If Tate Modern was Musée de la danse?», ένα πρότζεκτ «συλλεκτικό», φτιαγμένο από μια σύνθεση παλαιότερων χορογραφιών που φιλοξενήθηκαν στους χώρους του μουσείου, σε μια προσπάθεια του Σαρμάτς να φέρει τον χορό σε απρόσμενες τοποθεσίες. Την ίδια χρονιά εγκαινίασε τη χορευτική σεζόν στην Opéra National de Paris με το έργο 20 dancers for the XX century, στο πλαίσιο του οποίου προσκάλεσε είκοσι χορευτές του κλασικού μπαλέτου να ερμηνεύσουν σόλο έργα του 20ού αιώνα στους δημόσιους χώρους του Palais Garnier.


Έχει γράψει βιβλία, όπως το Entretenir - Α propos d'une danse contemporaine μαζί με την Isabelle Launay, το Je suis une école (Editions les Prairies Ordinaires, 2009) και το Emails 2009-2010 σε συνεργασία με τον Jérôme Bel.


Ο Μπορίς Σαρμάτς είναι αναμφισβήτητα ένας χορογράφος ερωτευμένος με το παράδοξο, με το αντισυμβατικό, με το αναπάντεχο. Αρέσκεται να βγάζει τον χορό στους δρόμους ως πράξη απελευθέρωσης και επαναπροσδιορισμού των όρων και των χώρων διεξαγωγής του. To 2015 κατέλαβε την κεντρική πλατεία της πόλης Ρεν και για 12 ώρες κάλεσε τους κατοίκους να χορέψουν ασταμάτητα όλα τα είδη χορού. Στο κάλεσμά του ανταποκρίθηκαν 16.000 άνθρωποι.

Boris Charmatz: «Τρώω πολύ και αν σταματήσω να χορεύω, χάθηκα»! Facebook Twitter
Ο Μπορίς Σαρμάτς είναι αναμφισβήτητα ένας χορογράφος ερωτευμένος με το παράδοξο, με το αντισυμβατικό, με το αναπάντεχο.


Φέτος, στη νέα του δουλειά με τίτλο infini, που θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στην Πειραιώς 260, ο Σαρμάτς φέρνει επί σκηνής μία ακόμα δημιουργική φαντασίωση που τείνει να αναιρέσει τα δεδομένα του χορού. «Τι θα συνέβαινε αν οι χορευτές σταματούσαν να μετρούν;» είναι το νέο ερώτημα που θέτει στην ομάδα του και στους θεατές. Εδώ και αιώνες οι χορευτές μετράνε βήματα μέχρι το 4, το 6 ή το 8 και μετά πάλι από την αρχή. Στις σύγχρονες χορογραφίες χρησιμοποιούνται ενίοτε πιο περίπλοκα συστήματα μέτρησης. Τι θα γινόταν, ωστόσο, αν οι χορευτές μετρούσαν ως το διηνεκές; Τι θα συνέβαινε αν οι αριθμοί σηματοδοτούσαν μια εγκατάλειψη, ένα πέρασμα, μια μεταμόρφωση επ' άπειρον;

— Στο «enfant», που είδαμε πέρσι στο Φεστιβάλ Αθηνών, επιχειρήσατε να δημιουργήσετε μια χορογραφία με προϋπόθεση τη μη-κίνηση. Στο «infini», που θα δούμε σε λίγες μέρες, φιλοδοξείτε να δημιουργήσετε μια παράσταση χορού με προϋπόθεση το μη-μέτρημα των βημάτων. Φαίνεται πως βάζετε πάντα μια «αδύνατη» συνθήκη ως αφετηρία στη δουλειά σας.

Δεν ξέρω πώς θα το χαρακτήριζα, ίσως είναι μια πρόκληση ή μια ιδέα που με κυνηγάει. Στο enfant αφετηρία ήταν η αναρώτηση: «Τι θα συμβεί αν οι χορευτές μείνουν αδρανείς; Αν σταματήσουν να κινούν τους μυς τους;». Αυτό, φυσικά, αμφισβητούσε το DNA μιας χορογραφίας. Γιατί το DNA μιας χορογραφίας είναι να είσαι ενεργός.

Ξεκινάς, λοιπόν, με μια ιδέα και στην πορεία εξετάζεις το πώς αυτή μπορεί να γίνει πράξη. Αρχίζεις να δουλεύεις με τα παιδιά, για παράδειγμα, και τα καθοδηγείς τι να κάνουν, πώς να σταθούν, και μετά, αφού σε ακούσουν προσεκτικά, σου λένε «ναι, αλλά πότε θα αρχίσουμε να χορεύουμε;» (γελάει).

Και τους εξηγώ ότι υπάρχει κίνηση εσωτερική, όχι μόνο εξωτερική, που συμβαίνει μέσα στο μυαλό μας, και τους αρέσει αυτό πολύ, το καταλαβαίνουν και μετά μου λένε: «Ωραία, πότε θα αρχίσουμε να χορεύουμε;» (γέλια). Έχεις, λοιπόν, έναν σκοπό και προχωράς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ξεχνάς την αρχική ιδέα – απλώς η αρχική ιδέα εμπλουτίζεται από τα ευρήματα που αναδύονται στη διαδρομή.


— Τι είναι αυτό που σας προκαλεί όταν λέτε «ας σταματήσουμε να μετράμε!»; Εκφράζετε μια επιθυμία να παραβιάσετε τους κανόνες του χορού;

Όχι απαραίτητα. Η ιδέα ξεκινά από ένα προαίσθημα, ότι ο χορός έχει κάποια «τρελή» σχέση με τους αριθμούς. Οι χορευτές μετρούν, αν και οι θεατές δεν το καταλαβαίνουν, δεν είναι ορατό. Είναι κάτι που το μαθαίνουμε ως παιδιά, στο πρώτο μάθημα χορού που μας πηγαίνουν οι γονείς μας. Από την πρώτη στιγμή αρχίζει το μέτρημα. Και δεν σταματάει ποτέ.


— Τι εξυπηρετεί το μέτρημα στον χορό;

Είναι ένας τρόπος να οικειοποιηθείς τον χώρο και τον χρόνο σωματικά. «Έξι βήματα και μετά φτάνω στη γωνία». «Δύο βήματα και μετά πηδώ». Υπάρχει η μουσική, φυσικά, αλλά μετράμε για να βεβαιωθούμε ότι όλοι ακούμε τη μουσική με τον ίδιο τρόπο. Μετράμε τη μουσική για να αισθανθούμε, ως χορευτές, πως μας «ανήκει».

Boris Charmatz: «Τρώω πολύ και αν σταματήσω να χορεύω, χάθηκα»! Facebook Twitter
«Τι θα συνέβαινε αν οι χορευτές σταματούσαν να μετρούν;» είναι το νέο ερώτημα που θέτει στην ομάδα του και στους θεατές. Φωτο: Marc Domage


— Σας ενοχλεί αυτή η διαδικασία; Τη βρίσκετε περιοριστική;

Έχω μια σχέση αγάπης-μίσους με το μέτρημα. Προτιμώ να δημιουργώ μουσική παρά να μετράω τη μουσική και να ακολουθώ τους δικούς της κανόνες. Προτιμώ να χορεύω χωρίς να μετράω. Αγαπώ τον χορό, αλλά πρόκειται για μια δύσκολη τέχνη. Μετά το πέρας της τηλεφωνικής συνομιλίας μας θα κάνω μερικές ασκήσεις έκτασης, θα κινηθώ, θα κάνω πηδηματάκια. Είναι απαιτητικό σωματικά, την ίδια στιγμή όμως ο χορός για μένα είναι μια πνευματική κατάσταση. Χορεύεις και μέσα στο μυαλό σου. Το μέτρημα είναι κι αυτό μια νοητική δραστηριότητα, εκτυλίσσεται μέσα στο κεφάλι σου, δεν τη φανερώνεις όσο βρίσκεσαι στη σκηνή.


Διάβασα πρόσφατα ένα σπουδαίο βιβλίο του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας με τίτλο Everything and more: A compact history of infinity, όπου ο συγγραφέας δίνει πολλές διαφορετικές ερμηνείες του απείρου. Άπειρο είναι να μετράς μέχρι να πεθάνεις. Μου αρέσει αυτό το συναίσθημα, το να μετράς δίχως τέλος.


— Πώς χρησιμοποιείτε, λοιπόν, τους αριθμούς στην παράσταση;

Στο infini μερικοί αριθμοί είναι αφηρημένοι, ενώ άλλοι, αντιθέτως, πολύ συγκεκριμένοι: αντιπροσωπεύουν ιστορικές ημερομηνίες. Υπάρχει, επίσης, η έννοια της αντίστροφης μέτρησης, ένα παιδικό παιχνίδι, ένα διαστημόπλοιο που ετοιμάζεται να απογειωθεί, μια βόμβα που θα εκραγεί, το τέλος του πολιτισμού μας. Κρύβονται τόσo πολλά μέσα στους αριθμούς... Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα: τι είδους κίνηση αντιστοιχεί σε έναν αριθμό τόσο μικρό όπως το 0,0001; Ποια κίνηση είναι τόσο απειροελάχιστη; Πόσο χώρο μπορώ να αφήσω ανάμεσα σε δύο αριθμούς; Τι να κάνω, αφού μετρήσω ως το 1.299; Να περιμένω ή να κάνω κάτι άλλο; Αν συνεχίσω να μετράω επ' άπειρον, εισέρχομαι στα πεδία της Ιστορίας, των Μαθηματικών, του ασυνείδητου, της προσωπικής μου ιστορίας – ένας αριθμός μπορεί ν' αντιπροσωπεύει την ημέρα των γενεθλίων μου, μια παιδική ανάμνηση. Δεν θα δίνουμε εξηγήσεις στους θεατές, απλώς θα αφήνουμε μερικά υπονοούμενα.

Βρίσκω πως ο χορός είναι ένα πολύ καλό μέσο για να ξανακερδηθεί ο δημόσιος χώρος: μπορεί να τον εμπλουτίσει, να ενώσει κουλτούρες απ' όλον τον κόσμο. Να μαζευόμαστε, λοιπόν, όχι μόνο για πολιτικούς λόγους αλλά και για να πειραματιζόμαστε με την κίνηση


— Εξετάζοντας την ως τώρα πορεία σας, φαίνεται πως χορεύετε παντού: στους δρόμους, στις πλατείες, στα μουσεία. Μπορεί ο χορός σε δημόσιους χώρους να προσλάβει πολιτική διάσταση;

Έχουμε ένα πρόβλημα με τους δημόσιους χώρους, νομίζω, και χρειάζεται να τους «ξαναμαγέψουμε». Οι δημόσιοι χώροι είναι γεμάτοι διαφημίσεις, δεν υπάρχουν παγκάκια να ξαπλώσεις, γίνονται τρομοκρατικές επιθέσεις, είναι χώροι φόβου, συνεχώς ελέγχουμε ποιος βρίσκεται γύρω μας. Μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι άκουγες κάθε βράδυ τα ελικόπτερα που προσπαθούσαν να εντοπίσουν τους δράστες. Ο δημόσιος χώρος δεν είναι ένας ελεύθερος χώρος. Κι εμείς ψάχνουμε τρόπους για να είμαστε πάλι μαζί, να κάνουμε πράγματα μαζί, ως κοινότητα.

Βρίσκω πως ο χορός είναι ένα πολύ καλό μέσο για να ξανακερδηθεί ο δημόσιος χώρος: μπορεί να τον εμπλουτίσει, να ενώσει κουλτούρες απ' όλον τον κόσμο. Να μαζευόμαστε, λοιπόν, όχι μόνο για πολιτικούς λόγους αλλά και για να πειραματιζόμαστε με την κίνηση: να διοργανώνουμε συγκεντρώσεις όχι μόνο με πολιτική αλλά και με χορογραφική διάσταση.


— Έχει πολιτική διάσταση το «infini»;

Το infini δεν είναι ένα πολιτικό κομμάτι με την κλασική έννοια, θέτουμε όμως το ερώτημα «Τι συμβαίνει το 2019; Τι συμβαίνει τώρα στην Αθήνα; Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη;». Δεν κάνουμε μια πολιτική δήλωση, αλλά δίνουμε χώρο στον θεατή να ονειρευτεί, να αναρωτηθεί για το εδώ και το τώρα, το παρελθόν, το μέλλον.


— Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;

Μου έρχεται λίγο πριν κοιμηθώ. Εκείνες τις στιγμές που βρίσκεσαι μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Εκεί βρίσκω την έμπνευση ή την επιθυμία. Προφανώς, η επιθυμία για μια νέα χορογραφία μπορεί να προέλθει από πολλές διαφορετικές πηγές: από κάτι που διαβάζεις στην εφημερίδα, από το έργο ενός άλλου χορογράφου κ.ο.κ. Οι γονείς μου ήταν απίστευτα πολιτικοποιημένα όντα κι έτσι, ακόμα κι αν θα ήθελα να το αποφύγω, έχω όλους αυτούς τους πολιτικούς λόγους αποθηκευμένους στο κεφάλι μου – τους άκουγα από τριών ετών. Όλα αυτά, λοιπόν, υπάρχουν ως υλικό μέσα μας, ακόμα κι όταν κάνουμε μια παράσταση με θέμα το άπειρο.

Δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι συγγραφέας, δεν είμαι ηθοποιός, ως χορευτής όμως γράφω και ως χορευτής σάς μιλάω αυτήν τη στιγμή. Όταν ήμουν παιδί, δεν μπορούσα να μιλήσω, ήμουν πολύ ντροπαλός. Αλλά μ' έναν παράξενο τρόπο ο χορός με βοήθησε να ξεφοβηθώ εκεί γύρω στα δεκατρία-δεκατέσσερα. Μπορεί ο χορός να μην αφορά την ομιλία ή την πολιτική, αλλά ήταν για μένα ένας τρόπος να ανοίξω πάρα πολλές πόρτες. Με οδήγησε στο να μιλάω, να διαβάζω, να γράφω, να έχω μια πολιτική φωνή. Αυτός ήταν ο δρόμος για να βρω τη φωνή μου, που είναι διαφορετική από των γονιών μου. Ο χορός με βοήθησε να «έρθω» στον κόσμο και κυριολεκτικά, εφόσον τώρα ετοιμάζομαι να έρθω στην Αθήνα, και μεταφορικά, να βρω τη θέση μου στον κόσμο και την πολιτική μου διάσταση.

Boris Charmatz: «Τρώω πολύ και αν σταματήσω να χορεύω, χάθηκα»! Facebook Twitter
Δεν δουλεύω με την τύχη αλλά με το χάος. Στην παράσταση κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα – τραγουδάμε, μετράμε, κινούμαστε κ.ο.κ. Δεν θέλω να ξορκίζω το χάος αλλά να εργάζομαι μαζί του. Φωτο: Marc Domage


— Φαντάζεστε τον εαυτό σας να χορεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα; Για πάντα;

Τρώω πολύ και αν σταματήσω να χορεύω, χάθηκα. Κατάγομαι από τις Άλπεις, όπου μας αρέσει πολύ το φοντί τυριών, οπότε υπάρχει αυτό το ανέκδοτο ότι έγινα χορευτής για να μπορώ να επιδίδομαι σε όργιo φαγητού (γέλια). Τι θα σήμαινε να χορεύει κανείς όλη του τη ζωή; Να χάνει τα μαλλιά του και να χορεύει; Στον κόσμο του χορού έχουμε το πρότυπο της Μάρθα Γκράχαμ και αδιαμφισβήτητα ο σύγχρονος χορός έχει αυξήσει σημαντικά τα ηλικιακά περιθώρια ενός χορευτή. Πρέπει, όμως, να δούμε και πώς λειτουργεί η οικονομία.

Είναι εύκολο να πω ότι θα ήθελα να χορεύω μέχρι να φτάσω τα ενενήντα –αν ζήσω τόσο πολύ–, αλλά αυτή είναι μια προνομιακή θέση. Aν κοιτάξει κανείς τις στατιστικές, θα διαπιστώσει ότι είναι πολύ δύσκολο να βιοποριστείς και να μεγαλώσεις παιδιά αν το επάγγελμά σου είναι χορευτής – γι' αυτό δύσκολα βρίσκει κανείς επαγγελματίες χορευτές μετά τα σαράντα πέντε. Μπορείς να συνεχίσεις να χορεύεις για τον εαυτό σου ή να διδάσκεις, αλλά, κατά τα άλλα, είναι πολύ δύσκολο. Τέσσερις από τους χορευτές στο infini, πάντως, είναι μεγαλύτεροι ηλικιακά, έχουν φτάσει σε μια ωριμότητα που με γοητεύει.


— Ποιον ρόλο διαδραματίζει ο παράγοντας «τύχη» όταν χορογραφείτε;

Δεν δουλεύω με την τύχη αλλά με το χάος. Στην παράσταση κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα – τραγουδάμε, μετράμε, κινούμαστε κ.ο.κ. Δεν θέλω να ξορκίζω το χάος αλλά να εργάζομαι μαζί του. Οι σημερινοί άνθρωποι, αντιμέτωποι με όλη αυτή την υπερπληροφόρηση, όλα αυτά τα «δεδομένα» που σκάνε επάνω τους διαρκώς με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, έχουν διάφορες επιλογές. Μία από αυτές είναι να καταφύγουν στην περισυλλογή, στη γιόγκα, να κλείσουν τον υπολογιστή – καθόλου άσχημη λύση (γέλια)! Αλλά θέλω, επίσης, να πιστεύω ότι μπορούμε να σκεφτόμαστε και να δουλεύουμε μέσα σε αυτό το χάος, μέσα σε αυτή την ταχύτητα. Μου αρέσει η ιδέα ότι μέσα σε αυτή την ταχύτητα ο καθένας από μας κάνει κάτι διαφορετικό. Ότι μπορούμε μέσα σε αυτή την τρέλα να βρούμε ένα είδος ηρεμίας.


— Σας ευχαριστώ πολύ. Αναμένουμε με εξαιρετικό ενδιαφέρον την παράστασή σας στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Κι εγώ σας ευχαριστώ. Ελπίζω να σας αρέσει.

Info:

Boris Charmatz / Terrain

infini (άπειρο)

Πειραιώς 260 (Δ)

11-14/7, 21:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«infini» (άπειρο) του Boris Charmatz: Τι θα συνέβαινε αν οι χορευτές σταματούσαν να μετρούν;

Σύγχρονος Χορός / «infini» (άπειρο) του Boris Charmatz: Τι θα συνέβαινε αν οι χορευτές σταματούσαν να μετρούν;

Μετά το υπέροχο «enfant» που παρουσιάστηκε στο περσινό Φεστιβάλ Αθηνών, ο ταλαντούχος Γάλλος χορογράφος και η ομάδα του παρουσιάζουν σε παγκόσμια πρεμιέρα στην Αθήνα το νέο τους έργο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Ομάρ Ρατζέχ εμπνεύστηκε το «#minaret» από ένα βίντεο με drone πάνω από το ισοπεδωμένο Χαλέπι

Θέατρο / Ο Ομάρ Ρατζέχ εμπνεύστηκε το «#minaret» από ένα βίντεο με drone πάνω από το ισοπεδωμένο Χαλέπι

Ο Λιβανέζος χορογράφος τοποθετεί το κατεστραμμένο μεγάλο τζαμί της πόλης της Συρίας στο επίκεντρο του νέου του έργου που θα παρουσιάσει στο Φεστιβάλ Αθηνών, ανακαλώντας εικόνες από τον εμφύλιο στη δική του πατρίδα και επιχειρώντας μια σύνδεση, πέρα από διαφορετικές θρησκείες και κουλτούρες.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ