ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας: Εντυπώσεις από το πρώτο διήμερο

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας: Εντυπώσεις από το πρώτο διήμερο Facebook Twitter
Το έργο των Peeping Tom διαδραματίζεται σε τρία σκηνικά και για σχεδόν τρεις ώρες βυθιζόμαστε σε έναν ονειρικό κόσμο με οκτώ εξωπραγματικούς ερμηνευτές, οι οποίοι με κάθε τους κίνηση μοιάζουν να σπάνε τους νόμους της φύσης. Φωτ.: Albert Vidal / Vèrtex Comunicació
0

Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα άρθρο για το πρώτο διήμερο του Φεστιβάλ Καλαμάτας χωρίς να αναφερθώ στην ακτιβιστική πράξη του χορευτή Πάνου Μαλακτού των Peeping Tom, που στο τέλος της παράστασης σήκωσε ένα πανό που έγραφε «Οι βιαστές πρέπει να είναι στη φυλακή».

Ο κόσμος καταχειροκρότησε και κανένας στην αίθουσα δεν φάνηκε να δυσφορεί. Αναπάντεχο αλλά καθόλου μη αναμενόμενο, κανένας δεν σοκάρεται από ένα πανό στον απόηχο της απόφασης να αφεθεί ελεύθερος ο καταδικασμένος για δυο βιασμούς Δημήτρης Λιγνάδης μέχρι το Εφετείο, μια απόφαση που εξόργισε τον κόσμο του θεάτρου σε μεγάλη πλειοψηφία.

Οι εκδηλώσεις του 28ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας θα συνεχιστούν μέχρι τις 24 Ιουλίου 2022, με κορυφαίους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες που παρουσιάζουν τη δουλειά τους σε όλους τους δημότες της πόλης και τους φιλότεχνους επισκέπτες της.

Το φεστιβάλ λοιπόν ξεκίνησε με μια παράσταση-ποιητικό ημερολόγιο μιας αποστολής στα χιόνια, όπως την εμπνεύστηκε ο Piergiorgio Milano στο «White Out - The conquest of the useless», έχοντας διαβάσει τα βιβλία των μεγάλων ορειβατών, μια παράσταση σπάνιας πρωτοτυπίας στην οποία αναμειγνύονται η χορογραφία, η παντομίμα και οι τέχνες του τσίρκου. Σε αυτήν μετατρέπει αισθήσεις, φόβους και χαρές της ορειβασίας σε μια καλλιτεχνική γλώσσα.

Η χορογραφική εμπειρία και η οπτική σύνθεση μεταφέρει την απεραντοσύνη και το σκότος του βουνού μέσα σε ένα θέατρο, σε ένα μέρος όπου διασταυρώνονται τα όρια του ανθρώπινου και του θείου. Οι τρεις ορειβάτες χορευτές μιας απρόσιτης κορυφής σε τρεις μέρες ζουν τα πάντα: αλληλεγγύη και ζήλια, ανταγωνισμός μέσα σε παγωμένες ριπές ανέμου, μια ντισκομπάλα σαν φετίχ και σαν σισύφειο βάρος του κάτω κόσμου και ένα ραδιόφωνο που παίζει το «Sultans of Swing» των Dire Straits και '90s επιτυχίες σαν απομεινάρι ενός παλιού κόσμου.

Αλλεπάλληλες πτώσεις και μια κορύφωση με ένα ερώτημα ανοιχτό: Είναι ακόμη ζωντανός ο ορειβάτης που κατέκτησε την κορυφή; Μήπως πέθανε όταν έφτασε στο στόχο; Με την παρουσία του θανάτου να πλανάται μέσα στο λευκό τοπίο, το «White Out» σε κάνει να αγγίζεις τον απροσδιόριστο κόσμο των συνόρων και των ανθρωπίνων ορίων. Η Λίντα Καπετανέα συγκινημένη αφιέρωσε την παράσταση στον κορυφαίο Έλληνα ορειβάτη Αντώνη Συκάρη.

Φεστιβάλ Καλαμάτας Facebook Twitter
White Out - The conquest of the useless. Φωτ.: Albert Vidal / Vèrtex Comunicació

«Triptych: The missing door, The lost room and The hidden floor»: Η Gabriela Carrizo και ο Franck Chartier δημιουργούν έναν ενοχλητικό, σκοτεινό και κλειστό κόσμο ‒χαρακτηριστικό του έργου τους‒, ενώ ταυτόχρονα θέτουν στο επίκεντρο της ερμηνείας τους μια μοναδική και ακραία γλώσσα κίνησης και περφόρμανς.

Κάθε μέρος της τριλογίας έχει το δικό της μοναδικό περιβάλλον που παραπέμπει σε κινηματογραφικό σκηνικό όπου διάφοροι χαρακτήρες εξελίσσονται, χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν από αυτό. Ζουν μεταξύ της πραγματικότητας και αυτού που φαντάζονται, καθοδηγούμενοι από φυσικές δυνάμεις που τους οδηγούν σε ένα αβέβαιο πεπρωμένο, στο πλαίσιο μιας ποιητικής προσέγγισης του αποκλεισμού και των αδιεξόδων του σύγχρονου κόσμου.

Τρεις κλειστοί χώροι στους οποίους τα σώματα οργιάζουν: ένας άνθρωπος χαμένος μεταξύ ζωής και θανάτου σε έναν λαβύρινθο, με τις πόρτες να αρνούνται να ανοίξουν, μια βάρκα που μεταφέρει βασανισμένους χαρακτήρες και ένα εστιατόριο που κατακλύζεται από την άνοδο των υδάτων. 

Οι παραστάσεις ξεκινούν από μια συνηθισμένη κατάσταση για να εξελιχθούν σε κάτι παράξενο. Οι ασταθείς χαρακτήρες παλεύουν σε έναν υπερρεαλιστικό και ενοχλητικό κόσμο, όπου οι χρονικοί δείκτες είναι μπερδεμένοι. Τα σκηνικά, χτισμένα σαν κινηματογραφικά πλατό που αλλάζουν οι χορευτές και οι τεχνικοί από μέρος σε μέρος της παράστασης, δείχνουν έναν εκπληκτικό και ακραίο χώρο στον οποίο το χιούμορ και η ευθραυστότητα συναντούν το μακάβριο, συναντώντας ένα συγγενικό τους πνεύμα, αυτό του Ντέιβιντ Λιντς, προκαλώντας το αλλόκοτο στο φαινομενικά καθημερινό σε ένα ηχητικό τοπίο διάσπαρτο από εφέ: πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν, γυαλιά που πέφτουν, μια καρδιά που χτυπάει, οι τριγμοί ενός πλοίου και το ρίξιμο της φωτιάς. 

Φεστιβάλ Καλαμάτας Facebook Twitter
Brace. Φωτ.: Albert Vidal / Vèrtex Comunicació

Το έργο διαδραματίζεται σε τρία σκηνικά και για σχεδόν τρεις ώρες βυθιζόμαστε σε έναν ονειρικό κόσμο με οκτώ εξωπραγματικούς ερμηνευτές, οι οποίοι με κάθε τους κίνηση μοιάζουν να σπάνε τους νόμους της φύσης.

Την ίδια στιγμή που τα ασπόνδυλα σχεδόν σώματα επιδίδονται σε κινητικές ακρότητες σχεδόν ακατόρθωτες από ένα ανθρώπινο σώμα, κλάματα, έρωτας, περιφρόνηση, συναισθήματα που δημιουργούν τεράστια ένταση, κορυφώνονται και υποχωρούν σαν τεράστιο κύμα, οι εμμονικές επαναλήψεις βρίσκουν μια σχεδόν βασανιστική διέξοδο με εκατοντάδες χειρονομίες, κινήσεις, εκφράσεις που είναι απόλυτα συνδεδεμένες με τη δράση, οι οποίες μερικές φορές ενοχλούν τον θεατή ή τον συγκινούν.

Η σύνθεση των έργων επί σκηνής δεν θα μπορούσε να είναι πιο ενοχλητική και ταυτόχρονα πιο όμορφη. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη σ' αυτό το έργο, το δραματικό ή το κωμικό γεννιούνται αφήνοντας αδιάσπαστη την ενότητα της δράσης του έργου, με μια εκθαμβωτική και ακριβή χορογραφία που μας μεταφέρει σε ένα σύμπαν που θα ήταν αδύνατο να κατανοήσουμε χωρίς τη βοήθεια αυτών των δύο μεγάλων δημιουργών.

Είναι σχεδόν ένα θέαμα κυκλοθυμικό, με αυτό το μείγμα όπου όλα μοιάζουν ξεκάθαρα και ξαφνικά θολώνουν σε έναν κύκλο από το κλάμα ενός μικρού παιδιού μέχρι τα πτώματα που είναι κρυμμένα στις ντουλάπες και τις πόρτες που στοιχειώνουν τις σκηνές δημιουργώντας ασφυξία: Κανένας δεν μπορεί να βγει από το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται, ο χρόνος και η κίνηση κολλάνε, μέχρι που το τελευταίο μέρος της τριλογίας, το «The hidden floor», μας δίνει μια γεύση από τους κύκλους της κόλασης με πλάσματα που μοιάζουν σαν να έχουν βγει από εικόνα του Ιερώνυμου Μπος, στα έγκατα ενός νεροκρατούμενου πλοίου-φάντασμα.

Ο Εντιβάλντο Ερνέστο είναι ένας εξαιρετικός δάσκαλος χορού, χορογράφος και χορευτής, που παρουσίασε το «Brace», έναν μονόλογο αφήγηση ενός ταξιδιώτη στην Αφρική. Ο Ernesto ξεκίνησε να χορεύει το 1997 παραδοσιακούς χορούς της Μοζαμβίκης, επικεντρώθηκε στην έρευνα και την ανάπτυξη των δικών του τεχνικών, «Deep Movement» και «Next Level», δίνοντας εργαστήρια σε όλο τον κόσμο. Το σεμινάριό του στο Δημοτικό Στάδιο Καλαμάτας είναι αληθινά εντυπωσιακό, δυναμικό, με επίκεντρο τη διαχείριση της ενέργειας και τη διαρκή δοκιμασία των ορίων του χορευτή, τη διαρκή αμφισβήτηση αυτών των ορίων προκειμένου να δημιουργηθεί μια νέα ποιότητα κίνησης.

Φεστιβάλ Καλαμάτας Facebook Twitter
Triptych: The missing door, The lost room and The hidden floor. Φωτ.: Albert Vidal / Vèrtex Comunicació

Η παράσταση Brace στο Black Box αφορά τις ρίζες του, επιχειρεί τη γνωριμία του σύγχρονου δυτικού κόσμου με μια ήπειρο που αυτό που γνωρίζαμε ως παιδιά ήταν ότι είναι χώρα του σκότους. Το σόλο του αντλεί έμπνευση από τους πολεμιστές Mwenemutapa και Ζουλού, η ύπαρξη των προγόνων του είναι ένας μύθος και αυτός σαν ταξιδιώτης μέσα από μια φανταστική αφήγηση που προστατεύει την κληρονομιά τους και το δικό του παρόν συνδέει τον χώρο και τον χρόνο.

Ο Ερνέστο μιλά ως κάτοικος της Ευρώπης για τη σύνδεση του παρόντος του με ένα παρελθόν ατελές, που δεν γράφτηκε καλά και τώρα εκείνος οφείλει να αντιμετωπίσει και ίσως να αποκαταστήσει. 

Στην πλατεία της Καλαμάτας έχει στηθεί ένα πανηγύρι. Πλήθος κόσμου παρακολουθούν ένα σόλο του Piergiorgio Milano με τίτλο «Δόντια», ένα ταξίδι μέσα από τις φυσικές αισθήσεις και τη μνήμη των αισθήσεων, μία πάλη ανάμεσα στη δυσκολία του να φύγεις και στην επιθυμία να ξεχάσεις. Το παγιδευμένο σώμα του Milano δεν αφήνεται, μέσα από αμφίδρομες επιθυμίες, την αίσθηση της πτώσης, την επιθυμία να τραβήξουμε την προσοχή και την ανάγκη να μείνουμε κρυμμένοι.

Οι κατάμεστες αίθουσες των παραστάσεων, τα πολυάριθμα πηγαδάκια, οι παρέες και οι γνωστοί που συναντάς στις παραλίες, οι βόλτες στην πόλη και στις γύρω εξοχές κάνουν πάντα το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας αλησμόνητο. Οι εκδηλώσεις του 28ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας θα συνεχιστούν μέχρι τις 24 Ιουλίου 2022, με κορυφαίους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες που παρουσιάζουν τη δουλειά τους σε όλους τους δημότες της πόλης και τους φιλότεχνους επισκέπτες της. 

https://kalamatadancefestival.gr/



 

Θέατρο
0

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ