Η «Παρεξήγηση» του Καμύ ως παραισθησιογόνο όνειρο

Το παραισθησιογόνο όνειρο του Γιάννη Χουβαρδά Facebook Twitter
Εξαιρετική και η Πηνελόπη Τσιλίκα ως Μάρθα. Φωτο: Ελευθερία Νικολαΐδου
0

Η Μάρθα επιθυμεί να εγκαταλείψει αυτό το πανδοχείο, όπου πέρασε τη ζωή της χωμένη σε μια κοιλάδα δίχως ορίζοντα. Θέλει να ταξιδέψει νότια, στη θάλασσα, εκεί όπου ο ήλιος κάνει τα κορμιά «χρυσαφένια, αλλά κούφια, σα να μην υπάρχει τίποτα μέσα».

Η μητέρα αδιαφορεί για το αν θα παραμείνει στο πανδοχείο ή τι θα διαδραματιστεί μέσα σε αυτό. Έχει αποκάμει. Ακόμη και το αίμα της το νιώθει κουρασμένο. Μοναδική προσδοκία της, τώρα πια, να παραδοθεί στον ύπνο, στη λησμονιά, στην ακινησία.

Ο Γιαν καταφθάνει ινκόγκνιτο σε αυτό το ίδιο πανδοχείο, φλεγόμενος να κάνει τη Μητέρα και τη Μάρθα, την αδελφή του, ευτυχισμένες. Να ξαναβρει, μετά από είκοσι χρόνια εξορίας, την πατρίδα του και να πάψει να είναι ένας ξένος.

Απόδραση, νόστος, λήθη: θα συναντηθούν οι επιθυμίες των τριών προσώπων; Ένα πλέγμα αμφισημίας, τραγικής ειρωνείας και ανέφικτου τους τυλίγει ολοένα και πιο σφιχτά. Κανένας δεν λέει αυτό που θέλει να πει και κανένας δεν εμφανίζεται ως αυτό που είναι. Ο Γιαν αποκρύπτει την ταυτότητά του ως μέλος της οικογένειας, η μάνα και η αδελφή του κατεργάζονται ανυποψίαστες τη δολοφονία του πλούσιου κυρίου που έσκασε στο κατώφλι τους.

«Θα σας περιποιηθούμε πολύ καλά και σίγουρα δεν θα παραπονεθείτε ποτέ για την υποδοχή που σας επιφυλάξαμε», λέει η Μάρθα στον άγνωστο που είναι ο αδελφός της, ενώ λίγο αργότερα, αφού έχει ρουφήξει το ολέθριο τσάι, ο ετοιμοθάνατος γιος θα πει στη μητέρα του: «Σας είμαι ευγνώμων για το πώς με δεχτήκατε».

Η «Παρεξήγηση» μοιάζει να είναι μια τραγωδία για τον χρόνο: για το ασύμπτωτο των επιθυμιών, για το ασυγχρόνιστο ή το ετεροχρονισμένο, την αδυναμία των ανθρώπων να βρεθούν στον ίδιο τόπο, την ίδια στιγμή.

Όλα ξεκαθαρίζουν, όταν είναι «πια πολύ αργά»... Ο Γιαν αποφασίζει να φύγει από το πανδοχείο, ενώ έχει ήδη αρχίσει να πεθαίνει. Αν δεν είχε δειλιάσει να πει το όνομά του, αν είχε συστηθεί ως αυτός που πραγματικά είναι, όπως επέμενε η σύζυγός του, ίσως όλα είχαν πάρει διαφορετική τροπή. Μα κι αν η μητέρα είχε προλάβει να πάει στο δωμάτιό του εγκαίρως, ίσως να είχε αποτρέψει το κακό. 

Το παραισθησιογόνο όνειρο του Γιάννη Χουβαρδά Facebook Twitter
Απόδραση, νόστος, λήθη: θα συναντηθούν οι επιθυμίες των τριών προσώπων; Φωτο: Ελευθερία Νικολαΐδου

Η Παρεξήγηση μοιάζει να είναι μια τραγωδία για τον χρόνο: για το ασύμπτωτο των επιθυμιών, για το ασυγχρόνιστο ή το ετεροχρονισμένο, την αδυναμία των ανθρώπων να βρεθούν στον ίδιο τόπο, την ίδια στιγμή, με την ίδια καθαρότητα προθέσεων και ενεργειών, αυτών ακριβώς που, αν δηλώνονταν αβίαστα, θα γεννούσαν τη σύμπνοια, τη συνεύρεση, την αποδοχή, την αναγνώριση. Το ότι δεν μπορούν να το κάνουν, το ότι εμποδίζονται από χίλιες μεριές, το ότι διαρκώς αισθάνονται να υπολείπονται ή να προπορεύονται της «κατάλληλης στιγμής» συνιστά την τραγικότητα της ανθρώπινης κατάστασης. Αυτό που οι Αρχαίοι αποκαλούσαν «μοίρα» και που ο Καμύ επιχειρεί να μεταφέρει εδώ με σύγχρονους όρους.

Όμως, τελικά, όπως θα αποδειχτεί στην Τρίτη Πράξη, ο χρόνος έρχεται στην ώρα του. Τα πράγματα συμβαίνουν όταν είναι να συμβούν, αφυπνίζοντας εντός μας την κατάφωρη αγωνία της ύπαρξης. Η μητέρα δεν θα είχε καταλάβει πόσο αγαπάει τον γιο της, αν δεν τον είχε σκοτώσει. Η Μάρθα δεν θα συνειδητοποιούσε την απέραντη μοναξιά της, αν συνέχιζε να ζει με τη μητέρα της. Και ο Γιαν δεν θα καταλάμβανε την πραγματική του θέση –αυτή του «ξένου»– αν δεν είχε φερθεί ως τέτοιος.

«Αν ο άνθρωπος θέλει να τον αναγνωρίσουν, θα πρέπει απλώς να πει ποιος είναι. Αν σωπάσει ή επιλέξει το ψέμα, πεθαίνει μόνος και τα πάντα γύρω του είναι βουτηγμένα στη δυστυχία», γράφει ο Καμύ μιλώντας για την Παρεξήγηση, την οποία χαρακτηρίζει ως «έργο εξέγερσης»: γιατί το να φανερωθείς –στον εαυτό σου, στους άλλους, στον κόσμο–, να ορθώσεις το ανάστημά σου απέναντι στο παράλογο, αποδεχόμενος τις συνέπειες και πασχίζοντας για τη λύτρωση, συνιστά, τελικά, μια πράξη εξέγερσης. Η βαθύτερη τραγωδία είναι αυτή της μη φανέρωσης: αυτή είναι που μας καθιστά ξένους και στερημένους – αναγνώρισης, επαφής, σύνδεσης, αγάπης.  

Το παραισθησιογόνο όνειρο του Γιάννη Χουβαρδά Facebook Twitter
Συγκινητικά μεταδίδει η Μαριάννα Κάλμπαρη αυτό το «σκίσιμο», τη στιγμιαία αναλαμπή που τρέφει καταιγιστικά την ενόρμηση θανάτου της ηρωίδας:

Στο σκηνικό σύμπαν που έπλασε ο Γιάννης Χουβαρδάς ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει προ πολλού το ταχύ βάδισμά του. Σε τούτο το «πανδοχείο» όλα εκτυλίσσονται αργά και ζαλισμένα, υπό την επήρεια ανεξιχνίαστων ουσιών.

Το κεχριμπαρένιο φως που λούζει απαλά τα αντικείμενα και τα πρόσωπα, οι ζεστές αποχρώσεις που κυκλοφορούν σαν τη «μελένια μυρωδιά των κίτρινων τριαντάφυλλων» (αυτά που περιγράφει ο Γιαν μιλώντας για την Αλγερία της εξορίας του), η μελαγχολική μπλουζ μουσική του Μπλέιν Ρέινινγκερ, που εκχέεται ζωντανά από μια γωνία, δημιουργώντας αμυδρά την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε κάποιο τρυφερά παρακμιακό καταγώγι μιας άλλης χώρας και εποχής, ο καπνός που διαρκώς θολώνει τα περιγράμματα, όλα συνεργάζονται αρμονικά για να μεταφέρουν τον θεατή σε μια διάσταση μυθική και συνάμα σύγχρονη, ένα γοητευτικό καθαρτήριο βραδύτητας και νωχέλειας, στο οποίο άπαξ και εισέλθεις θα καταλήξεις στη συνομοταξία των Λωτοφάγων.

Φροντίζουν γι’ αυτό οι δύο αλλόκοτες γυναικείες φιγούρες που περιμένουν σερνάμενες στην ξύλινη κουπαστή του μπαρ, αδιάφορες για την άφιξή σου, καίτοι άψογα ενδεδυμένες με τα στενά δερμάτινα φορέματά τους, ιέρειες ενός ναού που δεν υπηρετεί καμία θρησκεία, αφοσιωμένες σε μία και μοναδική τελετουργία που ξορκίζει εδώ και χρόνια τη μίζερη καθημερινότητά τους: το έγκλημα. Δύο Σειρήνες ή δύο Κίρκες, αλλά και δύο αλά Κλουζό Διαβολογυναίκες που δεν εγκαταλείπουν ποτέ τη φωλιά τους, που μοιάζουν σαν να ήταν πάντα εκεί και δεν πρόκειται ποτέ να φύγουν, όσο κι αν η νεότερη εξ αυτών διακηρύσσει την αδημονία της να ταξιδέψει μακριά, σε μέρη ηλιόλουστα.

Η Δεύτερη Πράξη μάς μεταφέρει στο πάνω επίπεδο της σκηνής: ο Γιαν, στριμωγμένος μέσα σε ένα στενόχωρο δωμάτιο-φέρετρο που δεν του επιτρέπει ούτε τα πόδια του να απλώσει, ωσάν άλλος Γκρέγκορ Σάμσα, ανεπιθύμητος κι αυτός στο ίδιο του το σπίτι –στο οποίο επέστρεψε ενώ δεν είχε φύγει ποτέ–, συναντά το τέλος του, την ώρα που το γιγάντιο σκαθάρι-alter ego του αλωνίζει στο μπαρ του κάτω ορόφου και παρακολουθεί ειρωνικά το αναπόφευκτο, επισφραγίζοντας βωβά και σουρεαλιστικά τον εφιάλτη ετούτης της μεταμόρφωσης που δεν έχει συντελεστεί. 

Το παραισθησιογόνο όνειρο του Γιάννη Χουβαρδά Facebook Twitter
Κανένας δεν λέει αυτό που θέλει να πει και κανένας δεν εμφανίζεται ως αυτό που είναι. Φωτο: Ελευθερία Νικολαΐδου

Είναι στη διάρκεια της Τρίτης Πράξης, όμως, όπου όλα κουμπώνουν δυναμικά και αποκτούν την επιδιωκόμενη σκηνική ισχύ τους: η ένταση και το νόημα που έμοιαζαν να μας διαφεύγουν, που αιωρούνταν τόση ώρα ασχημάτιστα και υπόκωφα στην ατμόσφαιρα, συγκροτούνται ξαφνικά ενώπιόν μας τόσο μέσα από την κατάρρευση της Μητέρας («πώς να ζήσω δίχως την αγάπη του γιου μου;») όσο και από το ξέσπασμα της κόρης, που έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με το ψυχρό αδιέξοδο της κατάστασής της για να επιλέξει κι εκείνη, ως ύστατο καταφύγιο, τον θάνατο.

Συγκινητικά μεταδίδει η Μαριάννα Κάλμπαρη αυτό το «σκίσιμο», τη στιγμιαία αναλαμπή που τρέφει καταιγιστικά την ενόρμηση θανάτου της ηρωίδας: αν η ηθοποιός πλάθει με μοναδική γλαφυρότητα στα δύο πρώτα μέρη τη Μητέρα ως ζόμπι, ως νεκροζώντανη που αποσυντίθεται σε αργή κίνηση, που θέλει να πεθάνει, αλλά δεν μπορεί, ενσαρκώνοντας την κόπωση ως υπαρξιακή θέση και κατάσταση, τώρα, στο τέλος, αποδίδει ευθύβολα το μοιραίο σκίρτημα, τη ρωγμή από την οποία ξεχύνεται η ζωή όταν είναι πλέον πολύ αργά για να βιωθεί.

Εξαιρετική και η Πηνελόπη Τσιλίκα ως Μάρθα: ένα παλλόμενο δοχείο ανεκπλήρωτων, στραπατσαρισμένων επιθυμιών, ένα αφίλητο σώμα μολυσμένο από την ίδια του τη μοναξιά, μεταμορφώνεται σπαρακτικά σε μαύρο κύκνο που αφήνει τα σκοτάδια του να ξεχυθούν, καθιστώντας αιχμηρά ορατή ενώπιόν μας την τραγικά αργοπορημένη εξέγερση ετούτης της καταβροχθισμένης κόρης.

Το παραισθησιογόνο όνειρο του Γιάννη Χουβαρδά Facebook Twitter
Αδύναμος ο Αναστάσης Ροϊλός ως Γιαν, διατηρεί μια απαθή αποστασιοποίηση που δεν εγείρει κανενός είδους συναισθηματική αντίδραση από τον θεατή. Φωτο: Ελευθερία Νικολαΐδου

Αδύναμος ο Αναστάσης Ροϊλός ως Γιαν, διατηρεί μια απαθή αποστασιοποίηση που δεν εγείρει κανενός είδους συναισθηματική αντίδραση από τον θεατή, ενώ μάλλον άχαρη και ακατέργαστη αποδεικνύεται η παρουσία της Φλομαρίας Παπαδάκη στον ρόλο της συζύγου του.

Ιδιαίτερα εναρμονισμένοι και εμπνευσμένοι οι συντελεστές που ασχολήθηκαν με την όψη του εγχειρήματος –η Εύα Μανιδάκη στη σκηνογραφία, η Ιωάννα Τσάμη στα κοστούμια, η Χριστίνα Θανάσουλα στους φωτισμούς–, μας χαρίζουν, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιάννη Χουβαρδά, μια εμπειρία υπνωτιστική με την υφή ενός παραισθησιογόνου, βραδυφλεγούς ονείρου που βλέπει κανείς αποκοιμώμενος για λίγο στην ακτή, ενόσω τα κύματα γλείφουν απαλά τα κουρασμένα άκρα του με την αλμύρα του τραγικού.

Δείτε πληροφορίες για την παράσταση «Η Παρεξήγηση» εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιατί δεν εμποδίσαμε τον Αρτούτο Ούι;

Κριτική / «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι»: Οι εφιάλτες του Μπρεχτ εξακολουθούν να στοιχειώνουν

Η παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο ARK σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη αποτελεί μια εντυπωσιακή, σύγχρονη πρόταση πάνω στο έργο που είχε γράψει ο μεγάλος συγγραφέας το 1941.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή;

Κριτική: Λουίζα Αρκουμανέα / «Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή;

Στην παράσταση-περφόρμανς της Άννας Λεμονάκη, που παρουσιάστηκε στο Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ, η αφήγηση δεν αποτυπώνεται ποτέ σε μια ένσαρκη διαδικασία μεταμόρφωσης.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ