«Δε θέλω χρόνο, ζωή θέλω, μ' όλο που το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο, ζωή να τη σπαταλήσω πίσω από τις φράσεις, ζωή να χτίσω παραγράφους, να οικοδομήσω ένα έργο δίνοντας στον λόγο μια τρίτη διάσταση...» έγραφε σ' εκείνη την αποχαιρετιστήρια ιστορία του από τον Μπιντέ ο Μάριος Χάκκας, λίγο πριν μας αποχαιρετήσει στα 40 του μόλις χρόνια, χτυπημένος από τον καρκίνο στα νεφρά.
Σε αντίθεση, ωστόσο, με τον σύντομο βίο του, το έργο του είναι πλούσιο, γεμάτο διηγήματα, θεατρικά, ποιητικά παραληρήματα, μικρές αυτοσχέδιες λεκτικές περφόρμανς που ακροβατούν ανάμεσα στα είδη και περιβάλλουν το ιδιόμορφο ύφος του με ένα χιούμορ απαράμιλλο και μοναδικό.
Αναρχικός εκ φύσεως, αριστερών καταβολών, αλλά από τους συγγραφείς που άσκησαν δριμεία κριτική στους πάσης φύσεως κομματικούς μηχανισμούς, φύσει και θέσει αποσυνάγωγος, ο Χάκκας χάραξε, «σαν τη νυχιά στο πρόσωπο» που περιέγραφε στον Αστερισμό των Διδύμων, τη δική του γραμμή στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Αναρχικός εκ φύσεως, αριστερών καταβολών, αλλά από τους συγγραφείς που άσκησαν δριμεία κριτική στους πάσης φύσεως κομματικούς μηχανισμούς, φύσει και θέσει αποσυνάγωγος, ο Χάκκας χάραξε, «σαν τη νυχιά στο πρόσωπο» που περιέγραφε στον Αστερισμό των Διδύμων, τη δική του γραμμή στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Έφτιαξε τους Έλληνες υπαρξιστές, επηρέασε τους μπιτ, έγινε η πιο δυνατή φωνή της πόλης. Κανένα ρετούς. Θέλω την πραγματικότητα είναι ο τίτλος της παράστασης που θα ανεβεί στην Καισαριανή, στο μέρος που τον έθρεψε και τον διαμόρφωσε, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Αντλώντας υλικό από τον βίο και τα άπαντα του σπουδαίου συγγραφέα και βιωματικού ποιητή που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος, η ηθοποιός και σκηνοθέτις Ζωή Ξανθοπούλου ανέλαβε να υλοποιήσει μια παράσταση στην καρδιά του αστικού κέντρου του Χάκκα, στην πλατεία Εργατικά, με την Αριάδνη Καβαλιέρου και τον Σπύρο Γραμμένο να συμπράττουν στη δραματουργική επεξεργασία, βαδίζοντας πάντα στα χνάρια ενός δημιουργού που μόνο εκείνος μπορούσε να φωνάξει: «φθείροντας την ακμή μου ανάμεσα σε γιασεμιά / γδέρνοντας τον λαιμό μου στους τοίχους / μ' ένα μπρελόκ που τα κλειδιά του / δεν ταίριαζαν σε καμιά ανθρώπινη πόρτα». Παρ' ότι δεν χώρεσε στα στεγανά του ελληνικού σύμπαντος, ο Χάκκας ονειρεύτηκε μια Αθήνα και μια Καισαριανή που απλώνονταν μέχρι το Διάστημα, προτού ενσκήψει η αρρώστια, συντρίβοντας τα μαύρα του σπλάχνα.
Info:
Φεστιβάλ Αθηνών: Άνοιγμα στην Πόλη - Αθήνα
Πλατεία Εργατικά (Τζον Κέννεντυ & Μανωλίδη), Καισαριανή
6-8 Ιουνίου
20:00
σχόλια