Taverna Miresia: Στις πρόβες του νέου έργου του Μάριο Μπανούσι

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Ο Μπανούσι συνδέει όλα τα στοιχεία, άλλοτε κωμικά, άλλοτε τραγικά και θρηνητικά, που συνοδεύουν την απουσία. Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη
0

Στα αλβανικά «miresia» σημαίνει καλοσύνη. Η ταβέρνα Miresia είναι ο τόπος των παιδικών αναμνήσεων του 24χρονου σκηνοθέτη Μάριο Μπανούσι. Εκεί επιστρέφει για να αποχαιρετήσει μια οικογένεια και μια συνθήκη που δεν υπάρχουν πια, με την παράστασή του «Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia», που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο (Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη») από τις 18 έως τις 20 Ιουλίου 2023 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, χρησιμοποιώντας ως δραματουργικά υλικά τις προσωπικές του μνήμες, για να τις μετατρέψει σε τελετουργική πράξη κάθαρσης.

Στην «Taverna Miresia», ο Μπανούσι επέστρεψε για να αποχαιρετήσει για πάντα τον πατέρα του και τη χώρα καταγωγής του, βάζοντας στις αποσκευές του την έννοια του οριστικού τέλους. Λίγες ημέρες πριν από τον θάνατο του πατέρα του, είχε πεθάνει από λύπη και απόγνωση η δεύτερη γυναίκα του, η Λιντίτα, η δεύτερη μητέρα του Μπανούσι, την οποία αποχαιρέτησε με άδολη αγάπη στην παράσταση που της αφιέρωσε, «Αντίο, Λιντίτα».   

Ο Μάριο και οι αδελφές του, Μπέλα και Αναστασία, βρίσκονται πίσω στις ρίζες τους, καθισμένοι στην οικογενειακή ταβέρνα σε ένα προάστιο των Τιράνων, με τη φωτεινή επιγραφή της να τρεμοσβήνει, τοποθετημένη σε περίοπτη θέση. Έχουν επιστρέψει για ένα αποχαιρετιστήριο τραπέζι, με τον κόσμο των νεκρών να συνδέεται με τον κόσμο των πενθούντων συνδαιτημόνων. Μέσα από μια περφόρμανς ο Μπανούσι καλωσορίζει τις μνήμες και τη νοσταλγία προκειμένου να αντιμετωπίσει την απουσία του πρόσφατα εκλιπόντος πατέρα του, μάγειρα και ιδιοκτήτη της ταβέρνας, που υποδεχόταν κάθε βράδυ τους πελάτες.

Ο Μπανούσι φέρνει στη σκηνή τις προσωπικές στιγμές που βλέπει κανείς στα νεκροταφεία, με συγγενείς απαρηγόρητους, με τάπερ και φραπέ, να περνούν τον χρόνο τους στον ήλιο, δίπλα στην τελευταία κατοικία του προσφιλούς τους προσώπου. 

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
«Όπως στη "Ραγάδα" η σκηνή γέμιζε χιόνι, εδώ το σκηνικό γεμίζει, κατακτάται από τη φύση, μια δύναμη και μια ιδέα και μια πραγματικότητα ανώτερη από εμάς», λέει ο Μάριο Μπανούσι.

«Είναι περίεργο, εκεί που ο πατέρας μου ήταν οικοδεσπότης, να συγκεντρωνόμαστε για να τον αποχαιρετήσουμε. Είναι ένας απών-παρών, πρωταγωνιστής και σε αυτήν τη φάση της ζωής μας. Όπως συνέβαινε με την παρουσία του, έτσι και η απουσία του καθορίζει κάθε μας κίνηση», λέει.

Στη Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη» επικρατεί σιωπή λίγο πριν αρχίσει η πρόβα. Ο σκηνοθέτης με τον σκηνογράφο του, Σωτήρη Μελανό, δοκιμάζουν ένα φως που βγαίνει από μια φορητή σόμπα, περιστρέφεται και φωτίζει διαρκώς τη σκηνή, όπως η τηλεόραση που ήταν διαρκώς ανοιχτή στο «Αντίο, Λιντίτα». 

Αυτήν τη φορά το σπίτι της οικογένειας έχει αντικατασταθεί από έναν μεγάλο χώρο ντυμένο με λευκά πλακάκια μπάνιου, μια πελώρια ρεαλιστική τουαλέτα. Εκεί συμβαίνουν οι μεταμορφώσεις, των ανθρώπων και του χώρου, εκεί τέσσερις γυναικείες μορφές και ο Μάριο είναι οι πρωταγωνιστές μιας πράξης τέλους, με το τραπέζι να ακουμπά σχεδόν τον φρεσκοσκαμμένο τάφο με τα πλαστικά λουλούδια. 

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη

«Αυτό είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας, μετά τη "Ραγάδα" και το "Αντίο, Λιντίτα"», λέει. «Η παράσταση αυτή επικεντρώνεται στην απουσία, όχι στην απώλεια, στην απουσία, στο κενό, γι' αυτό και σε όλη τη διάρκειά της βλέπουμε πάντα μια άδεια καρέκλα και διάφορους χαρακτήρες που διαχειρίζονται ο καθένας τη μοναχικότητά του και το πώς ζουν με αυτή την απουσία, πώς προσπαθούν να διαχειριστούν την άδεια καρέκλα. Βλέπουμε ότι ο κάθε χαρακτήρας έχει μια ειδική σχέση με αυτόν που λείπει, ο οποίος μπορεί να είναι ο μεγάλος απών, ωστόσο είναι παρών με κάθε τρόπο μέσα στο δωμάτιο».

Το ψυχρό περιβάλλον ενός ολόλευκου μπάνιου θερμαίνεται από την παρουσία των ανθρώπων και τις αποχρώσεις της ψυχικής τους κατάστασης. Εδώ μέσα κλειδώνονται για να κλάψουν, να κοιτάξουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη. Οι χαρακτήρες αγκαλιάζονται και παλεύουν, έλκονται και απωθούνται μέσα στο σκοτεινό μπάνιο που μόνο το τζάμι στο παράθυρο της πόρτας του το φωτίζει με τρόπο παρηγορητικό. 

«Ο χώρος του μπάνιου είναι πολύ προσωπικός, ένας χώρος στον οποίο έχουμε συνηθίσει να είμαστε μόνοι μας. Ήθελα να ανοίξω μια πόρτα σε αυτή την ιδιωτικότητα, να δείξω ότι συνδέεσαι ακόμα και στις πιο προσωπικές στιγμές, κουβαλάς τον έξω κόσμο», λέει ο σκηνοθέτης. «Ειρωνικά και μεταφορικά αναφέρομαι και στην έννοια της τροφής, παντρεύω την τροφή που υπάρχει σε ένα τραπέζι τοποθετημένο στον συγκεκριμένο χώρο με τον τρόπο που φεύγει η τροφή από μέσα μας ως αρχή και τέλος μιας διαδικασίας. Όπως το φαγητό που δεν μπορούμε να το χωνέψουμε, έτσι δεν μπορούμε να χωνέψουμε και την ιδέα ότι κάποιος λείπει, προσπαθούμε να μεταβάλουμε αυτήν τη σκέψη, να τη μετασχηματίσουμε, μας τρώει όμως το μεδούλι σαν σαράκι. Με τον ίδιο τρόπο, μεταφορικά, ο προσωπικός χώρος του μπάνιου από τυπικά ρεαλιστικός γίνεται ιερός, ο προσωπικός αυτός χώρος ακούει την προσευχή μας, έχει δει την εικόνα μας και την απόγνωσή μας».

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μακέτα του σκηνικού της παράστασης.

Η καθημερινότητα αποκτά χαρακτήρα λατρευτικό, το τάισμα γίνεται μετάληψη, οι τοίχοι μεταμορφώνονται σε φωτεινές κόγχες ναού, ο τοίχος στο βάθος υποχωρεί και παγανιστικά στοιχεία εισβάλλουν, τα σώματα λασπώνονται από το χώμα του τάφου, ένα μυθικό ον προβάλλει μέσα στο δωμάτιο που κατακλύζεται από τη φύση. Αυτήν τη φορά δεν οδηγούνται οι χαρακτήρες προς αυτό, αλλά εκείνο, υποβλητικά και αποφασιστικά, καταλαμβάνει τα πάντα. 

«Δεν είχα συγκεκριμένους χαρακτήρες στο μυαλό μου όταν ξεκίνησα», λέει ο Μάριο Μπανούσι, «με έναν τρόπο, μαγικά, όπως συνέβη και στο "Αντίο, Λιντίτα", διαμορφώνεται μια οικογένεια, οι αδελφές μου, η μητέρα μου, με τη στενή μου συνεργάτιδα Χρυσή Βιδαλάκη να έχει έναν ρόλο-σύμβολο σε αυτή την παράσταση που αφιερώνεται στον πατέρα μου. Εγώ βλέπω τη μεταμόρφωσή του, μετεμψύχωση ή μετενσάρκωση σε ένα ον μυθικό, μια φιγούρα άφυλη που βγαίνει από τη γη, από τη φύση, και έρχεται σε μια σύνδεση με την "Πιετά" και την πορεία μας προς αυτή, όπως υπήρχε στο "Αντίο, Λιντίτα"». 

Ο Μπανούσι συνδέει όλα τα στοιχεία, άλλοτε κωμικά, άλλοτε τραγικά και θρηνητικά, που συνοδεύουν την απουσία. Ο θρήνος, το παράπονο και η αμηχανία, το κενό και η μοναξιά συνδέονται με την ανθρώπινη ανάγκη επιβίωσης, με έναν θρίαμβο της ζωής επί του θανάτου, με τις σωματικές ανάγκες να πιέζουν ανυπόφορα, με την πείνα και τη δίψα να συνδέονται με τη βία του θρήνου. Φέρνει στη σκηνή τις προσωπικές στιγμές που βλέπει κανείς στα νεκροταφεία, με συγγενείς απαρηγόρητους, με τάπερ και φραπέ, να περνούν τον χρόνο τους στον ήλιο, δίπλα στην τελευταία κατοικία του προσφιλούς τους προσώπου. Φέρνει στη σκηνή τη μεταμόρφωση των ζωντανών σε πλάσματα χθόνια μέσα στο προσωπικό τους καθαρτήριο, σε αναμονή της επόμενης πράξης της ζωής τους, σε μια συνειρμική ακολουθία από εικόνες, θραύσματα από αναμνήσεις και από όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν.

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Σαβίνα Γιαννάτου.

Φέρνει μέσα από τα γυμνά σώματα και τον θρήνο της Σαβίνας Γιαννάτου, την απόγνωση που δίνει τη θέση της στην προσμονή μιας επόμενης, λιγότερο απαρηγόρητης μέρας. Και όλοι αυτοί οι απόντες και οι παρόντες συναντιούνται μέσα στη φύση, σε μια ανάσταση, ενώ το χώμα από το οποίο είναι φτιαγμένοι ανθίζει, καρπίζει, εξαπλώνεται χωρίς αντίσταση. Η φύση με τη θερμή της παρουσία διακλαδίζεται και καταλαμβάνει όλο το σκηνικό, αντιστέκεται στον θάνατο, τον νικά και κυριαρχεί σηματοδοτώντας την επιστροφή μας σε αυτή.

«Όπως στη "Ραγάδα" η σκηνή γέμιζε χιόνι, εδώ το σκηνικό γεμίζει, κατακτάται από τη φύση, μια δύναμη και μια ιδέα και μια πραγματικότητα ανώτερη από εμάς», λέει ο Μάριο Μπανούσι. «Είναι τόσο δυνατή και τόσο ακατανόητη, που προσπαθούμε να την αγγίξουμε, να τη γαληνέψουμε, ξέρουμε ότι μας επιβάλλεται σαν ανάγκη η ιδέα της και θα σημάνει τον θάνατό μας η καταστροφή της. Και μόνο η ιδέα της δύναμης της φύσης μπορεί να μας γαληνέψει, να μας κάνει να επιστρέψουμε σε ένα τέλος, στο χώμα, γαλήνιοι πια, ή να συνεχίσουμε γνωρίζοντας πλέον». 

Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Μέσα στην «Taverna Miresia», στις πρόβες του Μάριο Μπανούσι Facebook Twitter
Φωτ.: Νάσια Στουραΐτη

Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ