Αμέσως μετά τα πάρτι και τις εξόδους, το Ricordi Mi είναι ένα εξαίσιο δώρο σε όσους ούτως ή άλλως μελαγχολούν στις γιορτές, αλλά και σ' εκείνους που, μέσα στη χαρούμενη έξαψη, ξεχνούν να διαβάσουν τον σκοτεινό απόηχο της φωταγωγημένης χαράς. Με φόντο την περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, είναι η ιστορία της Φανής και των δυο ανδρών της διπλής ζωής της. Ο συνθέτης σύντροφός της έχει πεθάνει κι εκείνη αρνείται να συμβιβαστεί με τον χαμό. Τον φαντασιώνεται δίπλα της και ακούει τους ήχους που συγκέντρωνε ή συνέθετε. Παράλληλα, ζει με τον σύζυγό της, έναν γιατρό, που μέσα στην αγάπη του γι' αυτήν δονείται σχεδόν μεταφυσικά, ανήμπορος να κατανοήσει τι ακριβώς βρίσκεται στο μυαλό και την ψυχή της γυναίκας του.

Η Φανή βιώνει μια πραγματική και μια φαντασματική σχέση με τις δυο όψεις του Άνδρα της ζωής της. Κι αυτή προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια που άφησε πίσω της, να γεφυρώσει το χάσμα του βιώματος με το πικρό ανολοκλήρωτο. Με τον συνθέτη αντιδρούσε σαν μαθήτρια που μάθαινε από έναν δυσνόητο καθηγητή, με τον γιατρό βαδίζει σε μια εφησυχασμένη καθημερινότητα. Σωματοποιεί τις αναμνήσεις και επινοεί μια πιθανή συνέχεια, ενώ προσγειώνεται από τις δυο επισκέψεις στους χωρισμένους γονείς του γιατρού συζύγου της, ανήμερα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά αντίστοιχα. Ως συνέχεια της καταναλωτικής της έξαρσης στις γιορτές, βρίσκει κάποιο νόημα στην ουσία και το βάθος της οικογένειας, βλέποντας με άλλο μάτι τους «πεθερούς» της σε σχέση με τις αναμνήσεις που ξυπνάνε στον σύζυγο της.

Πάνω σε μια πολύ ωραία ιδέα, η Στέλλα Θεοδωράκη έχει γράψει μια πονεμένη ιστορία απουσίας, που ξεκινάει από διανοητικά σχήματα και έχει την καρδιά ως αποδέκτη. Η εγκεφαλική φύση της σκηνοθεσίας της, παρά τα θεωρητικά πιο άμεσα αλλά εξαντλητικά κοντινά και την a priori συνθήκη της αξεδιάλυτης εναλλαγής των συντρόφων (που υποδύεται ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος με διαφορετικό styling), μπερδεύουν το συναισθηματικό ζητούμενο. Καθόλου τυχαίο φιλμ, το Ricordi Mi είναι μια ταινία για τη μνήμη που δεν ξεκολλάει εύκολα από το μυαλό, μια ξεχωριστή περίπτωση εξερεύνησης της επιθυμίας που εκκρεμεί στον χρόνο, δηλώνοντας αντιστικτικά και οργανικά την περίοδο των γιορτών αλλά και την Αθήνα της σύγχρονης ανέχειας ως τόπο συλλογής μαρτυριών ανθρώπων που βοηθάνε τη Φανή να αποδεχθεί την αλήθεια που έχει απωθήσει.

Πολλές φορές μπήκα στο κλίμα της ταινίας και άλλες τόσες περίσσεψα στις εξισώσεις της, ίσως και από τη συνεχή μάχη της υποκριτικής. Κι ενώ το πρόσωπο της Θεοδώρας Τζήμου, ευλογημένα φωτογενές και διάφανα εκφραστικό, τη βοηθάει να παλέψει ανάμεσα στην αφήγηση του απόντα και την ακρόαση του παρόντα συντρόφου της, η ερμηνεία της, εμφανώς καρπός δουλειάς και σκέψης, είναι ψυχικά τολμηρή αλλά υπολογισμένη στον λόγο και τις κινήσεις. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος είναι εξαιρετικός σε έναν δύστροπα διπλό ρόλο: ισορροπεί τον αντιπαθή και αντικοινωνικό συνθέτη με τον πληγωμένο από το παρελθόν, αμήχανο γιατρό.