Η βιογραφική ταινία για τον ιδιοφυή κιθαρίστα της τζαζ Τζάνγκο Ράινχαρντ δραματοποιεί την περίοδο κατά την οποία ο γεννημένος στο Βέλγιο Τσιγγάνος βιρτουόζος βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του στο κατεχόμενο από τους Γερμανούς Παρίσι, το 1943, και προσπάθησε, με τη βοήθεια της Γαλλίδας ερωμένης, φίλης και φανατικής θαυμάστριας της τέχνης του Λουίζ Λε Κλερκ να διαφύγει με την οικογένειά του ‒ σε μια παρατεταμένη σεκάνς που συνδυάζει ελαφρά περιπέτεια με τη Μελωδία της Ευτυχίας. Στο επίκεντρο παραμένει η νομαδική, ρευστή προσωπικότητα ενός αυθεντικού καλλιτέχνη, δύσκολου να δαμαστεί, γνήσια απρόθυμου να περιοριστεί στην κανονικότητα μιας συνεπούς καριέρας, ειδικά σε τόσο ακραίες περιστάσεις, και μάλιστα απέναντι σε εχθρούς που θεωρούσαν τη μουσική του «μαϊμουδίστικη» και τον ίδιο, άκακο διασκεδαστή.

 

Ένθεν και ένθεν, ο Ετιέν Κομάρ, παραγωγός του Ενώπιον θεών και ανθρώπων, που σκηνοθετεί για πρώτη φορά, επισημαίνει την ελάχιστα ουμανιστική στάση των Γάλλων δωσίλογων απέναντι στη μανία των ναζί να μαντρώσουν τους Ρομά και να τους ξαποστείλουν σε στρατόπεδα και επιμένει στη συνθετική μαεστρία και στην εκτελεστική δεινότητα του Ράινχαρντ. Το μουσικό κομμάτι της ταινίας είναι απολαυστικό, μια βουτιά στην πρωτοποριακή, σουίνγκ χρήση της κιθάρας με ένα groove πρωτόγνωρο και μεταδοτικό, που όσο κρατά, δεν θες να τελειώσει ‒ κι ευτυχώς, ο Κομάρ δεν τσιγκουνεύεται τη διάρκεια και την ένταση στα κομμάτια, με πλάνα που εστιάζουν στο «παιχτικό» τμήμα και στο πάθος που συνεπαίρνει τον καλλιτέχνη. Η νομαδική του φύση, ο έρωτας και η σχέση του με συναδέλφους, οικογένεια και γνωστούς εκτυλίσσονται μάλλον τυπικά, περισσότερο σαν διάλειμμα στη μουσική του παρά σαν δράμα που εξιτάρει.