Η Άλμουτ είναι σεφ και ο Τομπάιας εργάζεται σε πολυεθνική δημητριακών. Γνωρίζονται όταν τον χτυπάει, ευτυχώς όχι πολύ σοβαρά, με το αυτοκίνητό της, τη στιγμή που εκείνος, στη μέση μιας λεωφόρου, ετοιμάζεται να μαζέψει το στιλό που προορίζεται για την τελική υπογραφή της αίτησης διαζυγίου από τη «μέλλουσα πρώην» σύζυγό του. Ερωτεύονται, συζούν, η Άλμουτ αρρωσταίνει με καρκίνο, ο Τομπάιας βρίσκεται συνεχώς στο πλευρό της, η σχέση τους έρχεται ακόμη κοντύτερα, αλλά ο αδέσμευτος χαρακτήρας της δεν οριοθετείται εύκολα – ζει τη στιγμή, ενώ ταυτόχρονα η ταινία γλιστράει στον χρόνο, όπως η Άλμουτ στον πάγο στα νεανικά της χρόνια και σε μια ωραία σκηνή της ταινίας.

 

Το «Ζούμε τη στιγμή» θα ήταν ένα τυπικό και αξιολησμόνητο ρομαντικό δράμα αν ο θεατρικών καταβολών σκηνοθέτης του «Μπρούκλιν», Τζον Κρόουλι, δεν έσπαγε τη γραμμική αφήγηση σε επάλληλες χρονικές ζώνες. Ακριβώς αυτή η απόπειρα πρωτοτυπίας του, ωστόσο, αποδυναμώνει το μελό. Η χημεία μεταξύ της δυναμικής Φλόρενς Πιου και του απλώς σωστού Άντριου Γκάρφιλντ λειτουργεί καλύτερα στις κομεντί καταστάσεις: εκεί βρίσκουν πειστικότερα την αλήθεια που χωρίζει τις προοπτικές τους για τη ζωή, και ο Κρόουλι αξιοποιεί δραματικότερα τις μικρές χειρονομίες. Όσο για τη Βρετανίδα ηθοποιό, η οποία επιστρέφει ανακουφιστικά στη μητρική της προφορά, ο ρόλος αυτός ταιριάζει περισσότερο στο υποκριτικό της ταμπεραμέντο, σε σύγκριση με πρόσφατες ερμηνείες φαινομενικά τολμηρές και φουριόζες, αν και υπερβολικές.