ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Η Φαίδρα καίγεται. Και δεν της αρέσουν οι ώριμοι άντρες.

Η Φαίδρα Καίγεται Facebook Twitter
Η ιστορία διαδραματίζεται στην εποχή μας, όλο το έργο συμβαίνει σε μια ημέρα, την ημέρα των γενεθλίων της Φαίδρας, οπότε γίνεται και ένα παιχνίδι μεγάλο ανάμεσα στο ναι και το όχι. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
0

Η Φαίδρα δεν έχει ενοχές. Στον αντίποδα της ηρωίδας του αρχαίου μύθου και των κλασικών μεταγραφών της και εμπνευσμένη από την ερωτική ηρωίδα της Τσβετάγεβα, η σύγχρονη Φαίδρα της Αμάντας Μιχαλοπούλου ζωντανεύει στην παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού στη Μικρή Επίδαυρο, στις 30 και 31 Ιουλίου.

Μια συγγραφέας και ένας σκηνοθέτης κλήθηκαν να συνεργαστούν σε μια σύγχρονη ανάγνωση του έργου, αποφεύγοντας το στερεότυπο του αταίριαστου έρωτα που ακολουθεί τον μύθο της Φαίδρας από την αρχαιότητα ως σήμερα. 

«Μιλήσαμε με την Αμάντα και είχαμε μια καλή συνεργασία, ανοιχτή, κάναμε αλλαγές έτσι ώστε να είμαστε ασφαλείς και οι δύο απέναντι στο κείμενο και στην παράσταση και με εξέπληξε γιατί, προς τιμήν της, ήταν πολύ θετική και συζητήσιμη, και έτσι πάμε μέχρι το τέλος. Ως συγγραφέας μού άφησε την ελευθερία να κάνω τις αλλαγές που κάνουν το έργο από σκηνής άρτιο και ελκυστικό, γιατί αυτό θέλουμε, να συνδεθεί η ιστορία που αφηγούμαστε με το κοινό. Η δική μου δυσκολία ήταν ότι το έργο δεν είχε παρασταθεί ξανά, έπρεπε να δουλέψω έτσι ώστε, όταν το παίρνουν στο στόμα τους οι ηθοποιοί, να γίνεται κάτι άλλο από αυτό που είναι στο χαρτί», λέει ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός.

«Ο Ιππόλυτος μου ταιριάζει. Δεν μου αρέσουν οι ώριμοι άντρες, Ληώνη. Η πλήξη τους, η πικρία τους. Οι τρίχες στο στήθος τους ασπρίζουν σαν τις τρίχες των γέρικων σκύλων. Οι κοιλιές τους νερουλιάζουν σαν ωμή πατάτα που την έχεις αφήσει στο νερό και κιτρινίζει» λέει η Φαίδρα μια καλοκαιρινή μέρα με καύσωνα, σε ένα παραθαλάσσιο εξοχικό, ενώ γύρω της ακούγονται τα τζιτζίκια. Έτσι αρχίζει αυτή η ιστορία.

Στη νέα αυτή εκδοχή του μύθου, η Φαίδρα δεν πεθαίνει αλλά αντιμετωπίζει τον ερωτισμό ως κάλεσμα ζωής, έτοιμη να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της ακολουθώντας το πάθος ως υπόσχεση ζωτικότητας. Και, εμπνευσμένη, αναλαμβάνει την ευθύνη της επιθυμίας της και έρχεται αντιμέτωπη με τη φωτιά – φωτιά καταστροφής και αναγέννησης. 

Γιάννης Καλαβριανός Facebook Twitter
Για τον Γιάννη Καλαβριανό η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να μπορέσει να καταλάβει στην αρχή τι θέλει να πει η Αμάντα, να δει τη μεγάλη εικόνα, γιατί όταν γράφει ο ίδιος, η μισή σκηνοθεσία είναι στο χαρτί. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

«Η Φαίδρα που ανεβάζουμε δεν έχει καμία σχέση με τη γυναίκα που βλέπουμε στον Ευριπίδη. Είναι μια γυναίκα πενήντα δύο χρονών, που έχει μια κανονική ζωή, έχει παιδιά, και μια μέρα της συμβαίνει αυτός ο έρωτας. Δεν είναι παραιτημένη, είναι μια γυναίκα μέσα στη ζωή, ο έρωτας δεν είναι δεκανίκι μιας κυρίας με πέρλες και πι.

Γιατί μια γυναίκα πενήντα δύο χρονών σήμερα είναι νέα, έχει δικαίωμα και στη δουλειά και στη ζωή και στον έρωτα, και το διεκδικεί. Δεν είναι η γυναίκα που ο έρωτας της δίνει ζωή, έχει ζωή. Κι αυτό που της συμβαίνει είναι πολύ “κανονικό”. Έτσι τη διάβασα εγώ τη Φαίδρα, δεν είναι μια μοιραία γυναίκα που οι άντρες πέφτουν στα πόδια της.

Θα μπορούσε να έχει ερωτευτεί οποιονδήποτε άντρα, είτε είκοσι πέντε είτε σαράντα πέντε χρονών, η ηλικία του δεν έχει σημασία. Δεν είναι μια παράφορη πενηντάρα που πιάστηκε από έναν νέο άντρα. Μπορεί να ερωτευτεί και της αξίζει, είναι μια γυναίκα του σήμερα και σήμερα οι άνθρωποι αλλάζουν ή γερνάνε πολύ πιο αργά, δεν αλλάζουν ρούχα.

Αλλά και ο Ιππόλυτος στο έργο της Αμάντας Μιχαλοπούλου διαπραγματεύεται τον έρωτα. Ούτε αυτός έχει σχέση με τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, που έχει πει «όχι» κατηγορηματικά. Δεν τον προσβάλλει η προτίμηση της Φαίδρας, δεν το θεωρεί απίθανο ούτε το βλέπει αταίριαστο, ο έρωτας αυτός του δημιουργεί μεγάλα διλήμματα, μια τρικυμία. Οπότε έχουμε ένα έργο με σημερινούς ανθρώπους και σύγχρονα κλειδιά για τα ζητήματα του “αταίριαστου έρωτα”, όχι του παρελθόντος.

Ο Ιππόλυτος δεν είναι το απόλυτο αρσενικό με το υπέροχο σώμα, που οι γυναίκες πέφτουν ξερές. Ήθελα να βρεθούν στη σκηνή δυο άνθρωποι και να δούμε αν μπορεί να υπάρξει κι αλλού το παιχνίδι, στις σκέψεις και στα λόγια τους» σημειώνει ο Καλαβριανός για τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας.

«Η Φαίδρα καίγεται», ο τίτλος του έργου, δίνει και το τέλος του. Η Φαίδρα βάζει φωτιά στα πάντα, αφού αποκαλύψει τον έρωτά της, αλλά ο Ιππόλυτος πέφτει στη φωτιά για να τη σώσει, μια γυναίκα με την οποία τον συνδέει ένας φαινομενικά «αταίριαστος έρωτας». «Όταν μιλάμε για τους αταίριαστους έρωτες, δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό και να σκεφτώ “ποιοι είναι οι ταιριαστοί έρωτες;”, γιατί όλοι αταίριαστοι είμαστε μέχρι να βρεθούμε σε έναν ενδιάμεσο χώρο και να συναντήσουμε τον άλλον. Γιατί δεν έχουμε μόνο έρωτες με διαφορά ηλικίας αλλά και έρωτες με διαφορά μόρφωσης, κοινωνικής κατάστασης ή τάξης, οτιδήποτε» λέει ο Γιάννης Καλαβριανός.

Η Φαίδρα Καίγεται Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Η ιστορία διαδραματίζεται στην εποχή μας, όλο το έργο συμβαίνει σε μια ημέρα, την ημέρα των γενεθλίων της Φαίδρας, οπότε γίνεται και ένα παιχνίδι μεγάλο ανάμεσα στο ναι και το όχι. Για τον Γιάννη Καλαβριανό η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να μπορέσει να καταλάβει στην αρχή τι θέλει να πει η Αμάντα, να δει τη μεγάλη εικόνα, γιατί όταν γράφει ο ίδιος, η μισή σκηνοθεσία είναι στο χαρτί.

«Ήθελα να δω τη θέση της απέναντι σε αυτό που συμβαίνει. Σε επίπεδο ηθοποιών, το πιο δύσκολο ήταν να ξεντραπώ την Άννα Μάσχα, που ήταν από τα φοιτητικά μου είδωλα ‒ παίρναμε το τρένο από τη Θεσσαλονίκη για να τη δούμε στο Αμόρε. Η συνάντησή μας μου δίνει μεγάλη χαρά, γιατί εγώ, όταν κάνω την επιλογή των ηθοποιών, έχω στον νου μου τι ταιριάζει, την ομάδα, δεν γίνεται να μην ταιριάζει κάποιος με αυτήν, κι ας είναι ο καλύτερος του κόσμου. Ωστόσο, ως μεγάλος θαυμαστής της έπρεπε να σταματήσω να θεωρώ όσα κάνει τέλεια και να μπορέσω να σταθούμε ισότιμα, για να έχουμε το αποτέλεσμα που επιθυμούμε. Γιατί αν δεν συμβεί αυτό, υπάρχουν περίεργα κενά. Έπρεπε, λοιπόν, να κερδηθεί αυτή η αμοιβαία εμπιστοσύνη ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που συνεργάζονται.

Με έχει απασχολήσει πολύ και το περιβάλλον της Φαίδρας. Η Αμάντα “αντικαθιστά” την Τροφό που υπάρχει στον Ευριπίδη με μια φίλη της, τη Λιώνη, που έχει δυο κόρες και είναι επίσης μια γυναίκα σύγχρονη. Μου αρέσει πολύ αυτός ο ρόλος που δείχνει μια άλλη όψη, μια γυναίκα που θέλει κάτι να της συμβεί, αλλά φοβάται πολύ, και στο τέλος βλέπουμε αυτόν τον χαρακτήρα να ξεσπάει και να φεύγει από τον κανόνα της “τακτοποίησης”. Με τις κόρες της αποτελούν ένα σύνολο γυναικών που έχουν μια μεταξύ τους αυτόνομη σχέση και μέσα από την ιστορία της Φαίδρας παρακολουθούμε και τη δική τους ενηλικίωση, μέσω της κατανόησης αυτού του έρωτα που βλέπουν να συμβαίνει μπροστά τους».

«Ο Ιππόλυτος μου ταιριάζει. Δεν μου αρέσουν οι ώριμοι άντρες, Ληώνη. Η πλήξη τους, η πικρία τους. Οι τρίχες στο στήθος τους ασπρίζουν σαν τις τρίχες των γέρικων σκύλων. Οι κοιλιές τους νερουλιάζουν σαν ωμή πατάτα που την έχεις αφήσει στο νερό και κιτρινίζει» λέει η Φαίδρα μια καλοκαιρινή μέρα με καύσωνα, σε ένα παραθαλάσσιο εξοχικό, ενώ γύρω της ακούγονται τα τζιτζίκια. Έτσι αρχίζει αυτή η ιστορία.

Νίκος Λεκάκης Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

«Η Φαίδρα Καίγεται» της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός

Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια: Βάνα Γιαννούλα

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Σύνθεση μουσικής: Δήμητρα Τρυπάνη

Επιμέλεια κίνησης: Μαριάννα Καβαλλιεράτου

Τραγούδι: Γιώργος Γλάστρας

Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξία Μπεζίκη

Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Ζούλια

Παίζουν: Άννα Μάσχα (Φαίδρα), Νίκος Λεκάκης (Ιππόλυτος), Μαρία Κοσκινά (Ληώνη), Μαρία Μοσχούρη (Αφροδίτη), Ειρήνη Ιωάννου-Παπανεοφύτου (Άρτεμη)

Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου

30 & 31/7

Ώρα έναρξης: 21:30






 

Θέατρο
0

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Θέατρο Αμόρε: Μια ιστορία αγάπης

Αφιέρωμα / Θέατρο Αμόρε: Μια ιστορία αγάπης

25 καλλιτέχνες μιλούν για όσα έζησαν στον θρυλικό θεατρικό οργανισμό που σαν σήμερα, πριν 13 χρόνια, διαλύθηκε οριστικά. Ανάμεσά τους ο εμπνευστής του, Γιάννης Χουβαρδάς, στην πιο προσωπική συνέντευξη της ζωής του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιάννης Κλίνης: Ο πιο συζητημένος ηθοποιός του φετινού καλοκαιριού

Θέατρο / Γιάννης Κλίνης: Ο πιο συζητημένος ηθοποιός του φετινού καλοκαιριού

Με καταπληκτική, χαμαιλεόντεια ικανότητα μεταμόρφωσης, ο εξαίρετος ηθοποιός υποδύθηκε δύο γυναικείους ρόλους το φετινό καλοκαίρι, αποδεικνύοντας την αβίαστη κωμική φλέβα του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ιχνευτές

Κριτική / «Ένα μικρό θαύμα»: Κριτική για τους «Ιχνευτές» από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό

«Ένα μικρό θαύμα από ένα παραμύθι για κάτι βόδια που κλάπηκαν και ένα παιδί που έφτιαξε λύρα από καύκαλο χελώνας»: Κριτική για την παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού, μεταφορά του σατυρικού δράματος του Σοφοκλή, που ανέβηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ