Τι συμβαίνει πραγματικά
στο Ισραήλ
Πανικός στην αποικία. Οι διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ όπως τις είδε ένας Παλαιστίνιος
Majd Kayyal
Orient XXI - 28 Μαρτίου 2023
Ο αριθμός των διαδηλωτών στο Τελ Αβίβ κατά της μεταρρύθμισης του Ανωτάτου Δικαστηρίου δεν σταμάτησε να αυξάνεται από τις αρχές Ιανουαρίου 2023 [μέχρι την "παύση" που αποφάσισε ο Νετανιάχου στις 26 Μαρτίου -σ.σ.]. Ενώ μια μειοψηφία ανάμεσά τους αντιτίθεται και στην κατοχή, για τους περισσότερους οι πολιτικές της σημερινής ακροδεξιάς κυβέρνησης στα κατεχόμενα εδάφη δεν συμπεριλαμβάνονται στην κινητοποίησή τους. Ο Majd Kayyal, Παλαιστίνιος συγγραφέας από τη Χάιφα, δίνει την άποψή του για αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας, την οποία συμμερίζονται πολλοί Παλαιστίνιοι από το εσωτερικό της χώρας.
Οι διαδηλώσεις για την ισραηλινή δημοκρατία έχουν φτάσει στο απόγειό τους: υπερασπιζόμενοι την ελευθερία τους και τα πολιτικά τους δικαιώματα, δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινοί έφεδροι απειλούν να απεργήσουν και να σταματήσουν να διαπράττουν εγκλήματα πολέμου. Οι διοικητές πυροβολικού και οι αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών, οι ήρωες της Μοσάντ και οι άγιοι της πολεμικής αεροπορίας οργανώνονται. Δηλώνουν ότι δεν θα εκτελούν πλέον το "στρατιωτικό τους καθήκον" - με άλλα λόγια, τη ρουτίνα των επιτόπιων εκτελέσεων, των συλλογικών τιμωριών, των βομβαρδισμών κατοικημένων περιοχών και της καθημερινής διαχείρισης της πολιορκίας της Γάζας - εάν η κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου εμμείνει στη δικαστική μεταρρύθμιση που δίνει στην κυβερνητική πλειοψηφία ευρείες νομοθετικές αρμοδιότητες, μειώνει τον έλεγχο του Ανωτάτου Δικαστηρίου και περιορίζει σημαντικά τις συνταγματικές του λειτουργίες.
"Δημοκρατικά" εγκλήματα πολέμου
Τετρακόσια εξήντα μέλη των μυστικών υπηρεσιών υπέγραψαν μια επιστολή που απευθύνεται στον Avi Dichter, πρώην επικεφαλής της Shabak (Shin Bet) και άμεσα υπεύθυνο για όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν μετά τη δεύτερη Ιντιφάντα, ο οποίος έγινε υπουργός Γεωργίας και Αγροτικής Ανάπτυξης στην παρούσα κυβέρνηση. Στην επιστολή αυτή, τον προέτρεπαν να μην υποστηρίξει "πρωτοβουλίες που απειλούν τα δημοκρατικά θεμέλια του Ισραήλ". Σε μια προσπάθεια να αποσπάσουν τη συμπάθειά του και να αγγίξουν την ευαίσθητη καρδιά του, τον προσφώνησαν με το αραβόφωνο παρατσούκλι του: "Αμπού Ναμπίλ", το οποίο τον είχε κάνει διάσημο κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του, όταν εκφόβιζε και βασάνιζε Παλαιστίνιους.
Ένας πρώην στρατηγός της πολεμικής αεροπορίας αναρωτήθηκε με θλίψη στον αέρα: αν το πολιτικό χάσμα μεταξύ των πιλότων είναι τόσο βαθύ, πώς θα μπορέσουν να συνεργαστούν μέσα σε ένα ίδιο πιλοτήριο όταν θα πρόκειται να βομβαρδίσουν το Ιράν; Από την πλευρά του στρατού, οι βετεράνοι του πολέμου του Οκτωβρίου του 1973 πήγαν τη διαμαρτυρία τους σε νέο επίπεδο, κλέβοντας στα μέσα Φεβρουαρίου ένα από τα σύμβολα της ισραηλινής ελευθερίας -ένα τανκ-, με το οποίο παρέλασαν αφού έβαψαν πάνω του τη λέξη "δημοκρατία".
Η εφημερίδα Haaretz, δημοσίευσε ένα εκτενές ρεπορτάζ που συγκεντρώνει τις μαρτυρίες "πιλότων και στρατιωτικών αρχηγών" που αρνούνται "αυτό το νομικό πραξικόπημα". Το ρεπορτάζ ξεκινά με έναν στρατιωτικό γιατρό του στρατού κατοχής να λέει:
"Δουλέψαμε για δεκαετίες κάτω από δεξιές κυβερνήσεις, εφαρμόσαμε μέτρα που μας ζητούσαν, τα οποία δεν ήταν καθόλου νόμιμα. Χρησιμοποιήσαμε ασθενοφόρα για να ενισχύσουμε στρατιωτικούς άξονες και σημεία ελέγχου. Κρύψαμε το σήμα του ασθενοφόρου στα οχήματά μας για να μην το δει κανείς, γιατί ξέραμε πολύ καλά τι κάναμε. Δεν αντιταχθήκαμε, δεν αρνηθήκαμε εντολές, γιατί ξέραμε ότι υπηρετούσαμε ένα δημοκρατικό κράτος".
Στο ίδιο άρθρο, διαβάζουμε την ακόλουθη μαρτυρία ενός πιλότου:
Όταν μας ζητήθηκε να πραγματοποιήσουμε βομβαρδισμούς στις γκρίζες ζώνες [περιοχές που δεν ορίζονται άμεσα ως εμπόλεμες ζώνες -σ.σ.], στα όρια των μαύρων, ιδίως κατά τις επιθέσεις μας στη Γάζα, το κάναμε για λογαριασμό μιας κυβέρνησης που λειτουργούσε σύμφωνα με τους κανόνες ενός ξεκάθαρου και καθορισμένου παιχνιδιού. Αυτές ήταν οι οδηγίες του συστήματος και τις τηρούσαμε απόλυτα".
Έτσι συνεχίζονται οι συνεντεύξεις της Haaretz, απαριθμώντας τα εγκλήματα πολέμου και δικαιολογώντας τα στο όνομα του "δημοκρατικού συμβολαίου" στο πλαίσιο του οποίου έλαβαν χώρα, και προβάλλοντας την παραβίαση αυτού του συμβολαίου ως απειλή. Ο υπότιτλος της έκθεσης λέει ότι αυτές οι μαρτυρίες "ραγίζουν την καρδιά"...
Το τανγκό του στρατού και του Ανωτάτου Δικαστηρίου
Υπάρχουν δύο πόλοι που συγκρούονται στο Ισραήλ σχετικά με τη "μορφή του κράτους", δηλαδή τον τρόπο διαχείρισης του σιωνιστικού αποικιακού συστήματος. Ποιοι είναι οι μηχανισμοί που χρησιμοποιούνται για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση της καταπίεσης και της καταστροφής των Παλαιστινίων; Ποια κοινωνική τάξη και ποια ιδεολογική ομάδα προΐστανται της διεξαγωγής της αποικιοκρατικής διαδικασίας; Και πώς κατανέμονται οι κλεμμένοι πόροι από τη ζωή, τη γη, το νερό και το χρήμα των Παλαιστινίων;
Ο πρώτος πόλος είναι παλιός. Είναι ο ευρωπαϊκός πόλος των Ασκενάζι, και η βαθιά κυριαρχία του στο σύστημα απορρέει από την προγενέστερη ύπαρξή του. Οι πρώτοι αυτοί έποικοι θεωρητικοποίησαν το σχέδιο και το υλοποίησαν. Ηγήθηκαν με τα ίδια τους τα χέρια της μεγάλης διαδικασίας εθνοκάθαρσης κατά τη διάρκεια της Νάκμπα του 1948. Στη συνέχεια μοιράστηκαν τη γη, τις περιουσίες και τους πόρους που λεηλάτησαν. Οι απόγονοί τους είναι οι πιλότοι που βομβαρδίζουν τη Γάζα· οι πατεράδες είναι δικαστές ή καθηγητές πανεπιστημίου, και οι παππούδες είναι συνταξιούχοι, που κάθονται στα ευρύχωρα σπίτια τους σε κλεμμένη παλαιστινιακή γη και μιλούν άνετα (μπροστά στην κάμερα ενός... Ασκεναζί επίσης σκηνοθέτη) για τις σφαγές που διέπραξαν εν ψυχρώ στην Ταντούρα ή στο Καφρ Κασίμ.
Όλα αυτά έγιναν με μια κλασική ευρωπαϊκή και κοσμική αποικιακή συνείδηση και με την πίστη σε μια εθνική, πνευματική και πολιτιστική υπεροχή απέναντι στον πληθυσμό της χώρας. Η ιδέα ήταν να οικοδομηθεί ένα "σύγχρονο" σύστημα, ουδέτερο και κοσμικό, ακόμη και σοσιαλιστικό στα πρώτα του στάδια, με δημοκρατικό πλαίσιο και διαχωρισμό των εξουσιών. Πάνω απ' όλα, έπρεπε όλο αυτό να βασιστεί σε μια "καθαρή" νομική δομή και επίσημη πολιτική γλώσσα, η οποία να κατέχει το λεξιλόγιο του διεθνούς δικαίου, ικανή να ξεπλένει τα εγκλήματα, και κατ' αυτόν τον τρόπο να ξεπλένει και την υποστήριξη των δυτικών χωρών στο αποικιοκρατικό σχέδιο στην Παλαιστίνη, τόσο σε διεθνές όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο.
Ο πρώτος αυτός πόλος κατέλαβε όλους τους μηχανισμούς του συστήματος. Ίδρυσε το κυβερνών κόμμα Mapai, πήρε τον έλεγχο του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου και της Διοίκησης της Γης του Ισραήλ, και απέσπασε το μεγαλύτερο μερίδιο των πόρων. Κατέλαβε τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη συνείδηση, από τα πανεπιστήμια μέχρι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και ανέπτυξε επίσης την οικονομική και τεχνολογική του δύναμη. Όλα αυτά φυσικά εις βάρος των λεηλατημένων πόρων και των χαμένων ζωών των Παλαιστινίων· αλλά κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εφικτό χωρίς την εκμετάλλευση των Εβραίων της Ανατολής και εκείνων που απομακρύνθηκαν από τις αραβικές πατρίδες και κοινωνίες τους και μεταφέρθηκαν στην Παλαιστίνη ως έποικοι, προκειμένου να γείρει η δημογραφική ισορροπία υπέρ των Εβραίων και να δημιουργηθεί ένα φτηνό εβραϊκό εργατικό δυναμικό στη θέση του αραβικού εργατικού δυναμικού. Εβραίοι Υεμενίτες, Μαροκινοί, Ιρακινοί, Κούρδοι και άλλοι έζησαν κάτω από το ζυγό της αλαζονείας και της φτώχειας. Θύματα εγκλημάτων, η αραβική τους ταυτότητα διαλύθηκε βίαια στον ευρωπαϊκό σιωνιστικό "φούρνο της αφομοίωσης".
Ο πόλος αυτός πήρε τον έλεγχο δύο βασικών θεσμών του "εβραϊκού δημοκρατικού κράτους": του στρατού και του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Μαζί χορεύουν το τανγκό του εγκλήματος και του ξεπλύματός του. Ο ένας σχεδιάζει και εφαρμόζει την αιματηρή βία κατά των Αράβων για τη διατήρηση της "εβραϊκής" κυριαρχίας και πλειοψηφίας, ο άλλος την παρακολουθεί για να διασφαλίσει την αποτελεσματικότητα αυτού του εγχειρήματος και να παράσχει νομική κάλυψη, ώστε η βία να είναι "δημοκρατική". Για να το θέσουμε με τα λόγια των 460 ανδρών των μυστικών υπηρεσιών που υπέγραψαν την προαναφερθείσα επιστολή: "Γνωρίζουμε πολύ καλά, εσείς όπως κι εμείς, ότι το Ανώτατο Δικαστήριο δεν σταμάτησε ποτέ καμία από τις προληπτικές μας επιχειρήσεις, αλλά τις κατεύθυνε και τις ενίσχυσε".
Η φύση των πολέμων που διεξήγαγε το Ισραήλ επέτεινε την κυριαρχία αυτής της ομάδας μέσα στο στρατό. Τις πρώτες δεκαετίες, ωστόσο, απέναντι στους τακτικούς αραβικούς στρατούς, και στη συνέχεια με τον πόλεμο κατά των φενταγίν στην Ιορδανία, τον Λίβανο και σε όλο τον κόσμο, ορισμένες μονάδες -η αεροπορία, η Μοσάντ, οι τέσσερις μονάδες κομάντος- καθαγιάστηκαν στη σιωνιστική συνείδηση. Σε όλες αυτές τις μονάδες υπηρετούν αποκλειστικά άνδρες που προέρχονται από την ομάδα των Ασκενάζι.
Το ίδιο σχεδόν ισχύει και για το Ανώτατο Δικαστήριο. Εβδομήντα δύο δικαστές έχουν υπηρετήσει σε αυτό από το 1948. Μόνο έντεκα από αυτούς ήταν Εβραίοι της Ανατολής. Ελλείψει ισραηλινού συντάγματος, το Ανώτατο Δικαστήριο έπαιξε συνταγματικό ρόλο και απέκτησε νομοθετικό καθεστώς. Με την πάροδο του χρόνου, κατέστη σε θέση να καταργεί νόμους και να αναγκάζει το Κοινοβούλιο να τους αλλάζει.
Ένα νέο μπλοκ ανατολικών και θρησκευόμενων Εβραίων
Απέναντι στην ηγεμονία των Ασκενάζι, ένα νέο ρεύμα σχηματίστηκε τη δεκαετία του 1970, συγκεντρώνοντας κόμματα που είχαν ως κοινό σημείο την οργή τους απέναντι στο παλιό ρεύμα.
Η κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας το 1967 επέφερε ριζικές αλλαγές. Ένα μεγάλο κοινωνικό μπλοκ ανατολικών και θρησκευόμενων Εβραίων αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες λόγω του πρωτοφανούς πληθωρισμού στη χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Το κόμμα Mapai, η πιο πρόδηλη έκφραση της ηγεμονίας των Ασκενάζι εκείνη την εποχή, επέβαλε οικονομικές πολιτικές που προστάτευαν από τον πληθωρισμό τα κοινωνικά στρώματα που βρίσκονταν κοντά στην εξουσία (κρατικές επιχειρήσεις, εργοστάσια, το γενικό συνδικάτο, κ.λπ.), αυξάνοντας παράλληλα την επισφάλεια των υπολοίπων. Η αγανάκτηση των τελευταίων επέτρεψε στο Λικούντ να κερδίσει τις εκλογές του 1977, ανατρέποντας το κόμμα που βρισκόταν στην εξουσία για πρώτη φορά από την ίδρυση του Ισραήλ. ΟΙ ψήφοι των Εβραίων της Ανατολής και η υποστήριξη των θρησκευτικών σιωνιστικών κομμάτων - των ίδιων που εξακολουθούν να αποτελούν το συμπαγές μπλοκ του Νετανιάχου και του Λικούντ- συνέβαλαν στην ανατροπή αυτή.
Οι εκλογές του 1977 ενέτειναν την εθνοτική και ταξική σύγκρουση. Ακολουθώντας μια πολιτική ιδιωτικοποιήσεων και ανοίγματος της αγοράς, το Λικούντ έβαλε τέλος στο μονοπώλιο των πόρων από τους Ασκενάζι. Αυτό τόνωσε την ταυτοτική και θρησκευτική πολιτική δραστηριότητα, με τη δημιουργία νέων κομμάτων που έγιναν αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής σκηνής, όπως το κόμμα Shas.
Εκείνη ακριβώς την περίοδο αρχίζουν οι εποικισμοί στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, παράλληλα με την εγκαθίδρυση μιας στρατιωτικής διοίκησης. Εμφανίστηκε τότε μια νέα "πρωτοπορία" του θρησκευτικού σιωνισμού, που επεδίωκε την επέκταση του εβραϊκού εποικισμού στη "Μεγάλη Γη του Ισραήλ". Το κίνημα αυτό αποτελεί προέκταση ενός ιστορικού θρησκευτικο-πολιτικού θεσμού, ο οποίος μάχεται το κοσμικό ρεύμα από τη δεκαετία του 1920. Μια από τις σημαντικότερες οργανώσεις του είναι το κίνημα Gush Emunim, το οποίο απέρριψε την κηδεμονία των κρατικών θεσμών πάνω στη διαδικασία του εποικισμού, παρόλο που είχαν αρχίσει να προγραμματίζονται και να χτίζονται εποικισμοί στα κατεχόμενα εδάφη με ταχύτατους ρυθμούς. Η σχέση μεταξύ του θρησκευτικού σιωνιστικού κινήματος και του κράτους έγινε μια σύνθετη σχέση συνεργασίας και αντιπαράθεσης. Για παράδειγμα, το κράτος δεν αναγνώριζε τη νομιμότητα των προωθημένων αποικιακών θυλάκων, αλλά τους παρείχε στρατιωτική προστασία και στη συνέχεια τα προμήθευε σταδιακά με ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και υπηρεσίες. Διαχειριζόταν μια δυναμική καταμερισμού και ξεπλύματος αυτών των θυλάκων, άλλοτε αναγνωρίζοντάς τους, άλλοτε συγχωνεύοντάς τους με εποικισμούς που είχε σχεδιάσει το ίδιο σε άλλες χρονικές στιγμές. Μια από τις πιο περίφημες εκδηλώσεις αυτής της σύγκρουσης μεταξύ κράτους και θρησκευτικού κινήματος είναι το σχέδιο "απεμπλοκής" από τη Γάζα το 2005.
Αλλά η κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Γάζας δεν ήταν μόνο υπόθεση του θρησκευτικού σιωνισμού. Οι Εβραίοι της Ανατολής ωθήθηκαν κι αυτοί να αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακή αυτής της επιχείρησης. Στην αρχή ενθαρρύνονταν να ζήσουν στους κυβερνητικούς εποικισμούς, οι οποίοι προσέφεραν πολύ ελκυστικές συνθήκες στέγασης και διαβίωσης. Το ίδιο συνέβη και με τους Ρώσους εποίκους, των οποίων η πρώτη μεγάλη μετανάστευση πραγματοποιήθηκε το 1970. Έτσι, η κοινωνία των εποίκων μετατράπηκε σε μια οντότητα όπου οι θρησκευόμενοι σιωνιστές αναμείχθηκαν σταδιακά με πιο περιθωριακές τάξεις και εθνοτικές κατηγορίες.
Οι στρατιώτες που στάλθηκαν στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα δεν ανήκαν, αυτή τη φορά, στις ευρωπαϊκές ελίτ. Δεν ήταν ούτε πιλότοι, ούτε καταδρομείς. Την εποχή της πρώτης Ιντιφάντα (1987-1993), ο στρατός διεξήγαγε έναν πόλεμο εναντίον μιας άοπλης κοινωνίας, η οποία αντιστεκόταν με πέτρες, τοιχογραφίες, σημαίες και βόμβες μολότοφ. Οι νέοι των κατώτερων τάξεων της αποικιακής κοινωνίας ήταν αυτοί που ανέλαβαν να κυνηγούν Παλαιστίνια παιδιά, να σπάνε κόκαλα και να εισβάλλουν σε σπίτια αναζητώντας προκηρύξεις, στο πλαίσιο ενός άμεσου και καθημερινού πολέμου ενάντια σε μια πείσμονα κοινωνία, της οποίας το πνεύμα αντίστασης δεν μπορεί να καμφθεί.
Το τελευταίο προπύργιο των Ασκενάζι
Μπροστά σε αυτές τις αλλαγές και καθώς το νέο ρεύμα εδραίωνε την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία, το παλιό ρεύμα συνειδητοποίησε ότι η λεπτή ισορροπία μεταξύ εγκλήματος και δημοκρατίας δεν ήταν πλέον εγγυημένη. Το δικαστικό βερνίκι που κάλυπτε μέχρι τότε τη δομή της αιματηρής βίας - με τους "τοπικούς δικαστικούς μηχανισμούς" που προστάτευαν τους στρατιωτικούς αρχηγούς από τις διώξεις στα διεθνή δικαστήρια - άρχισε να ξεφλουδίζει.
Η παλαιστινιακή λαϊκή αντίσταση εντάθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τόσο οι έποικοι όσο και ο στρατός κλιμάκωσαν τη βία και τη βαρβαρότητα. Η ελίτ των Ασκενάζι, με επικεφαλής τον Γιτζάκ Ράμπιν, στράφηκε στην ειρηνευτική διαδικασία, πεπεισμένη πλέον για την ανάγκη ριζικής ανασυγκρότησης του συστήματος ελέγχου, ιδίως στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Η εποχή του Όσλο ήρθε έτσι ως μια προσπάθεια να αποκατασταθεί η παλιά τάξη πραγμάτων, όπου το έγκλημα είναι ο αδελφός του νόμου. Η διαδικασία αυτή ανάγκασε την ισραηλινή ελίτ να εγκαταστήσει μια Παλαιστινιακή Αρχή που αποδείχθηκε μακροπρόθεσμα πράκτορας της κατοχής.
Το 1995, το Ανώτατο Δικαστήριο έλαβε μια ιστορική απόφαση που όριζε ότι οι θεμελιώδεις νόμοι θα είναι πλέον πιο πάνω από τους κανονικούς νόμους. Οι νόμοι που θέσπιζε το Κοινοβούλιο μπορούσαν έτσι να καταργηθούν από το Δικαστήριο. Το Ανώτατο Δικαστήριο ενίσχυσε έτσι την εξουσία του σε βάρος του Κοινοβουλίου. Αυτό που αναφέρθηκε τότε ως "νομική επανάσταση" άνοιξε το δρόμο για ευρύτερες παρεμβάσεις του Δικαστηρίου στη διαχείρηση της καταστολής. Με άλλα λόγια, η εξουσία των δικαστών Ασκενάζι πάνω στον κρατικό μηχανισμό διευρύνθηκε, αν και το νέο ρεύμα είχε ήδη ενισχύσει την πλειοψηφία του και στο Κοινοβούλιο, ιδίως μετά τη δολοφονία του Ραμπίν. Αυτόν τον συσχετισμό φιλοδοξούν να ανατρέψουν σήμερα οι άνθρωποι του Νετανιάχου, οι εκπρόσωποι αυτού του νέου πόλου.
Οι δύο πόλοι ανταγωνίζονται για το ποιος θα είναι η νόμιμη πηγή του εγκλήματος. Ένας ανταγωνισμός μεταξύ εκείνων που σκοτώνουν 11 μάρτυρες κατά τη διάρκεια μιας εισβολής στη Ναμπλούς στο πλαίσιο του "δημοκρατικού συμβολαίου", και εκείνων που καίνε σπίτια στην Χαουάρα την επόμενη μέρα. Αυτή η αντιπαράθεση επανέρχεται τακτικά στη νομική αρένα, όπως το έδειξε η εκτέλεση του Abdel Fattah Cherif από τον στρατιώτη Elior Azaria, και η ισραηλινή διαμάχη που ακολούθησε κατά τη διάρκεια της δίκης αυτού του στρατιώτη, σχετικά με το αν το δικαστικό σύστημα "έδενε τα χέρια των στρατιωτών". Το ίδιο ισχύει και για την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου να καταργήσει τον νόμο για τη "νομιμοποίηση των εποικισμών", μεταξύ άλλων παραδειγμάτων.
Οι διαδηλώσεις που συνεχίζονται εδώ και αρκετούς μήνες δεν αποτελούν την πρώτη εξέγερση κατά μιας ισραηλινής κυβέρνησης. Το νέο ρεύμα έχει εξεγερθεί πάνω από μία φορά εναντίον των κυβερνήσεων του παλαιού ρεύματος, από την εξέγερση των Εβραίων της Ανατολής στη Χάιφα το 1959 μέχρι τις βίαιες διαδηλώσεις κατά της αποχώρησης από τη Γάζα και τη δολοφονία του πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν. Η διαφορά σήμερα είναι ότι για πρώτη φορά οι απόγονοι του παλιού πόλου είναι αυτοί που εξεγείρονται εναντίον του νέου.
Από την πλευρά μας, το να ρωτάμε έναν Παλαιστίνιο ποια είναι η θέση του σε αυτή τη σύγκρουση είναι σαν να λέμε: προτιμάς να βλέπεις τις σφαίρες των επίλεκτων μονάδων να σκοτώνουν 11 ανθρώπους στη Ναμπλούς ή τα παιδιά των θρησκευόμενων εποίκων να καίνε σπίτια στη Δυτική Όχθη; Η ίδια αυτή η ερώτηση αποτελεί από μόνη της άρνηση της ανθρωπιάς μας.
Δείτε επίσης στο Αλμανάκ:
Το πογκρόμ της Χαουάρα
Ξένη στην ίδια μου τη χώρα
«Πραξικόπημα χωρίς τανκς» στο Ισραήλ;
Η τιμωρία της Γάζας
Ο Majd Kayyal είναι ερευνητής και συγγραφέας από τη Χάιφα της Παλαιστίνης. Από το 2012 δημοσιεύει άρθρα για την Παλαιστίνη και τον σιωνισμό στην ανεξάρτητη πλατφόρμα Assafir Al-Arabi. Το 2016, το μυθιστόρημά του Η τραγωδία του Sayyed Matar κέρδισε το βραβείο AM Qattan. Το 2019, κυκλοφόρησε το βιβλίο του Πεθαίνοντας στην Χάιφα.
Εξαιτίας ενός ταξιδιού στο Λίβανο, το 2014, για να πάρει μέρος σε μία συνάντηση συγγραφέων, συνελήφθη από τις υπηρεσίες ασφαλείες του Ισραήλ και, όπως έγραψαν στο Mondoweiss, ο Alex Kane και η Allison Deger, "ρίχτηκε σε ένα υπόγειο κελί για πέντε ημέρες καθώς είχε παραβιάσει την απαγόρευση του Ισραήλ να ταξιδεύει σε "εχθρικά κράτη". Ενώ οι Εβραίοι-Ισραηλινοί συνάδελφοί του παραβιάζουν συστηματικά την γκρίζα απαγόρευση ταξιδιών του κράτους τους προς τον Λίβανο, ο Kayyal τιμωρήθηκε σκληρά: εκτός από τη φυλάκιση και την ανάκριση, τα σπίτια των δικών του έγιναν φύλλο και φτερό και η ισραηλινή Shin Bet πέτυχε να τηρηθεί μια εντολή αποσιώπησης που απαγόρευε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης να αναφέρουν τη νομική διαδικασία. Τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό για σύντομο χρονικό διάστημα και του απαγορεύτηκε να ταξιδέψει στο εξωτερικό.
Η σκληρή ισραηλινή τιμωρία προκάλεσε ακόμη και την παρέμβαση του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, όταν ο δημοσιογράφος του Associated Press Matt Lee έθεσε το ζήτημα της κράτησής του Kayyal. Πρόσθετη αναστάτωση προκάλεσε η σύλληψή του όταν η επίμονη έρευνα της Electronic Intifada αποκάλυψε το γεγονός ότι οι New York Times είχαν συμμορφωθεί με την ισραηλινή εντολή αποσιώπησης και παρέλειψαν να αναφερθούν στον Kayyal. Τελικά, ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας υποχρεώθηκε να αναφερθεί στην υπόθεση".
