Ναπολεόντειες φαντασιώσεις
"Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που ούτε ελαστικοί είναι, ούτε δονούνται με τίποτα, που αποτελούνται από αδρανή μόρια, που δεν αντιδρούν στο σοκ καμιάς ιδέας, στην επαφή κανενός συναισθήματος, που έχουν παγωμένους θυμούς, θαμπά μίση, παρορμήσεις χωρίς συγκίνηση, που ανάβουν χωρίς να φλέγονται, που η θερμιδική τους ικανότητα είναι μηδαμινή και που συχνά μοιάζουν να είναι φτιαγμένοι από ξύλο· καίγονται από τη μια άκρη και είναι κρύοι από την άλλη. Η κύρια γραμμή, η διαγώνια γραμμή του χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου, ήταν η επιμονή. Ήταν περήφανος που ήταν επίμονος και συνέκρινε τον εαυτό του με τον Ναπολέοντα. Πρόκειται απλά για οπτική ψευδαίσθηση. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ξεγελιούνται έτσι και οι οποίοι, από κάποια απόσταση, μπερδεύουν την επιμονή με τη δύναμη της θέλησης και το κερί με το αστέρι. Έτσι, από τη στιγμή που ο άνθρωπος αυτος προσάρμοσε σε ένα παράλογο πράγμα αυτό που αποκαλούσε θέλησή του, πήγαινε με το κεφάλι ψηλά και μέσα από όλο το θαμνότοπο τραβούσε μέχρι τέλους το παράλογο πράγμα. Το πείσμα χωρίς την εξυπνάδα είναι η ανοησία συγκολλημένη στην άκρη της βλακείας, που της χρησιμεύει σαν επέκταση. Αυτό πάει μακριά. Γενικά, όταν μια ιδιωτική ή δημόσια καταστροφή μας έχει καταπλακώσει, αν εξετάσουμε τα χαλάσματα που κείτονται στο έδαφος για να δούμε πως ήταν το οικοδόμημα, σχεδόν πάντα διαπιστώνουμε ότι κατασκευάστηκε τυφλά από έναν ασήμαντο και πείσμονα άνθρωπο που πίστευε στον εαυτό του και αυτοθαυμαζόταν. Ο κόσμος είναι γεμάτος από αυτές τις μικρές ξεροκέφαλες μοιραίες υπάρξεις που θεωρούν τον εαυτό τους θεόσταλτο".
Απόσπασμα από το βιβλίο Claude Gueux (1834), του Βίκτωρος Ουγκώ
