Πολλοί βιρτουόζοι προσπάθησαν στο παρελθόν να εντυπωσιάσουν διηγούμενοι ιστορίες μέσω μονοπλάνου, ώστε να μεταφέρεται στον θεατή η αίσθηση της συνέχειας, λίγοι όμως κατάφεραν να αποδώσουν με επάρκεια το δεύτερο. Αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό που πετυχαίνει ο Ζαν-Στεφάν Σοβέρ που, παρά τα δεκάδες cut στο μοντάζ του, καταφέρνει να φτιάξει μια αφήγηση που μοιάζει συνεχόμενη, σαν να συμβαίνει μέσα σε 90 λεπτά πραγματικού χρόνου.

 

Έχοντας ως υλικό τα απομνημονεύματα ενός εθισμένου στα ναρκωτικά μποξέρ που βρίσκεται σε φυλακή-κολαστήριο της Ταϊλάνδης, δεν ενδιαφέρεται για καταγγελίες και ηρωισμούς. Παρουσιάζει ένα αποκρουστικό θέαμα, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα και με έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή (Τζο Κόουλ) φτιάχνει μια ταινία επιβίωσης σε ένα ασαφές πλαίσιο χρόνου, δοσμένη στο κοινό ως κάτι το απρόσμενα συμπαγές.

 

Το φιλμ του είναι δύσκολο στην παρακολούθηση, μια επίπονη καταβύθιση σε μια επίγεια κόλαση, τα γερά στομάχια όμως θα μπορέσουν δουν πίσω από τις σκληρές εικόνες μια σύγχρονη ιστορία υπέρβασης.